Split (2)

train · 276k rows

id stringlengths 2 8	url stringlengths 31 792	title stringlengths 1 109	text stringlengths 15 202k
298883	https://en.wikipedia.org/wiki/North%20Korean%20won	North Korean won	North Korean won The Korean People's won, more commonly known as the North Korean won (Symbol: ₩; Code: KPW; ) and sometimes known as the Democratic People's Republic of Korea won, is the official currency of North Korea. It is subdivided into 100 chon. The currency is issued by the Central Bank of the Democratic People's Republic of Korea, based in the North Korean capital city of Pyongyang. Etymology Won is a cognate of the Chinese yuan and Japanese yen. All three names derive from the Hanja , which means "round shape". The won is subdivided into 100 chon (McCune-Reischauer: chŏn; Revised Romanization: jeon). History 1947–2009 After the division of Korea, North Korea continued using the Korean yen for two years, until the Central Bank of the Democratic People's Republic of Korea was established on 6 December 1947 and the first North Korean won was issued. In February 1959, the second North Korean won was introduced, equal to 100 old won. From 1978 on, the North Korean government maintained an iconic rate of 2.16 won to the US dollar (which is said to have been based upon Kim Jong Il's birthday, 16 February). Over the decades, however, rampant inflation eroded the currency's value, and from 2001 the government abandoned the rate in favor of those closer to the black market's. A report by defectors from North Korea claimed the black market rate was ₩570 to the Chinese yuan (about ₩4,000 per U.S. dollar) in June 2009. 2009 revaluation The third North Korean won was introduced in a revaluation , the first in 50 years. North Koreans were given seven days to exchange a maximum of ₩100,000 (worth approximately US$40 on the black market) in ₩1,000 notes for ₩10 notes, but after protests by some of the populace, the limit was raised to ₩150,000 in cash and ₩300,000 in bank savings. The official exchange rate at this time was around $740, but black market value of the ₩150,000 was estimated to be near $30. The revaluation, seen as a move against private market activity, wiped out many North Koreans' savings. The Times speculated that the move may have been an attempt by the North Korean government to control price inflation and destroy the fortunes of local black market money traders. The announcement was made to foreign embassies but not in North Korean state media. As part of the process, the old notes ceased to be legal tender on 30 November 2009, but notes valued in the new won were not distributed until 7 December 2009. North Koreans were thus unable to exchange any money for goods or services for a week, and most shops, restaurants and transport services were shut down. The only services that remained open were those catering to the political elite and foreigners who both continued to trade exclusively in foreign currency. The measure led to concerns amongst North Korean officials that the move would result in civil unrest. China's Xinhua news agency described North Korean citizens as being in a "collective panic"; army bases were put on alert and there were unconfirmed reports of public protests in the streets in a handful of North Korean cities and towns, forcing authorities to slightly increase the amount of currency people were allowed to exchange. Piles of old bills were also set on fire in separate locations across the country, old paper notes were dumped in a stream (against laws of the desecration of images of Kim Il Sung), and two black market traders were shot dead in the streets of Pyongsong by local police, according to international reports. Authorities threatened "merciless punishment" for any person violating the rules of the currency change. Pictures of the new notes were published on 4 December 2009 in the Chosun Shinbo, a North Korean newspaper based in Japan. The paper claimed that the measure would weaken the free market and strengthen the country's socialist system. However, the won plummeted 96 percent against the U.S. dollar in the ensuing days after revaluation. Authorities eventually raised the limit to 500,000 won, Chosun reported, and promised no probes into savings of up to one million won, and unlimited withdrawals if savings of more than one million were properly accounted for. In February 2010, some of the curbs on the free market were eased, and a senior party official was sacked after incidents of unrest. Pak Nam-gi, the director of the Planning and Finance Department of North Korea's ruling Workers' Party, was executed later in 2010. North Korea denied any serious crisis relating to the revaluation. Coins First Won No coins were issued under the first won of 1947–1959. Second Won The first North Korean coins for circulation were minted in 1959 in denominations of 1, 5, and 10 chon. These coins were often restruck with the original dates in later years; however, 1970 and 1974 dates also appear on the 1 and 5 chon. In 1978, 50 chon coins featuring the Chollima Statue and a rising sun were introduced into circulation during the 1979 currency reform to allow greater flexibility for vendors by eliminating the 50 chon banknote and large amounts of "small change" coinage carried. In 1987, 1 won coins featuring the Grand People's Study House were introduced, but did not fully replace the 1 won note which remained legal tender. When the historic 2.16 peg to the dollar was abandoned in 2001 to allow for greater convertibility the coins began to lose value. After 2003, these coins were rarely seen in circulation but were still redeemable. Later, a new set of coins was introduced in 2005 in denominations of 5, 10, 50, and 100 won. These coins were less impressive compared to the older series, being very plain and generic in design. All circulation coins of the Second Won were struck in aluminum. Following other socialist economies like Cuba and China, North Korea developed a special system of marking coins for two groups of foreign visitors. Issued in 1983, these coins were part of the "Pakkundon" convertible series. Coins with no "stars" were for general circulation in North Korea, coins marked with one star were for "socialist visitors", and coins marked with two stars were designated for "capitalist visitors". A fourth set, intended for collectors rather than circulation, was struck with the word "specimen" or "example" in Korean characters in the areas where the stars would be. The specimen/example set is the least common of the four. Besides the general circulating coins, there is an abundance of different commemorative coins minted in the name of the DPRK. Most, if not all of them, are sold to foreign numismatists. Some of these are official, state approved coins, others are not. Third Won Coins were issued in 10, 50 chon and 1 won denominations in 2002, and 1 and 5 chon denominations in 2008. All denominations are struck in aluminum. These coins feature the national coat of arms on the obverse and flowers, particularly the Kimjongilia and the Kimilsungia, on the reverse of the 10 and 50 chon coins. A magnolia adorns the 1 won coin. Initially struck in 2002, the coins were intended for use shortly after the dollar peg was removed from the currency. The 50 chon and 1 won coins were smaller than the previous designs, while the new 10 chon coin was the same size as the old. Hyperinflation became a very sudden reality, however, and the new coins were never released as planned. In 2008, 1 and 5 chon coins were also struck when a plan for monetary revaluation began. The coins were finally released into circulation in December 2009, but due to the flawed nature of the revaluation, these coins again have very little value, the 1 and 5 chon coins in particular being virtually irrelevant. Banknotes The first banknotes of "North Korea" were issued in 1945 by the Soviet-backed provisional government above the 38th parallel. These were in denominations of 1, 5, 10, and 100 won. These were discontinued shortly after Soviet forces withdrew and recognized the newly independent state. First Won This currency was issued in all-banknote form, with the first banknotes of this issue in denominations of 15, 20, and 50 chon along with 1, 5, 10 and 100 won in 1947. The chon notes had stylized art designs, while the won denominations were fairly uniform in design, featuring a farmer and a worker standing together and holding the symbolic tools. This currency was later revalued in 1959 at a rate of one new won to 100 old won to curb the inflation that had occurred as a result of the Korean War. Second Won In 1959, the old won was replaced with the Second Won, with price and exchange rates fixed to the U.S. dollar. This banknote series was issued in denominations of 50 chon, and 1, 5, 10, 50, and 100 won. These notes were much larger than the previous issue and depicted images representing various industries in the North Korean economy. In 1979, the currency was again reformed, and a new banknote series was issued in denominations of 1, 5, 10, 50, and 100 won. There is ongoing speculation as to why this move was made. All 1959 banknotes were removed from circulation. Circulating coins, however, were not affected by this change. The designs for this issue were much more symbolic and charismatic than previous ones, with Kim Il Sung featuring for the first time on the 100 won note. In 1992, another redesign was carried out for banknotes, again in denominations of 1, 5, 10, 50, and 100 won. Older notes were once again withdrawn. These notes were smaller and crisper than the previous issue and depicted more modern themes. The 5 and 10 won banknotes were again issued in 1998, along with a 500 won banknote that same year but were stamped rather than engraved reflecting poorer production quality. In 2002, 1,000 and 5,000 won notes were introduced, followed by a 200 won note in 2005. The former two were identical in design to the 100 won though differing in colors and added security features, but the colored fields behind the text no longer extended all the way to the margins. In 2007, the 500 won had also been revised in this same manner along with being engraved for the first time to protect against counterfeiting. From 1998 onwards, all notes were dated using the Juche year (Juche year) along with the standard dating. In 2005, the Central Bank of the Democratic People's Republic of Korea issued commemorative 200, 500, 1000 and 5000 won notes to celebrate the 60th anniversary of the foundation of North Korea. It consists of an overprint on its regular issue notes. In 2007, a commemorative version of this banknote series was released, stamped "Great Leader Comrade Kim Il Sung's 95th Birthday" on all denominations. Banknotes in circulation for the second won, up to December 2009, were as follows: Third won In 2009, was initiated to tackle hyperinflation and black market activities. Unlike previous reforms, the 2009 move sparked a nationwide panic when it was announced there would be a two-week waiting period between the withdrawal of the old currency and the introduction of the new currency, coupled with an exchange limit of only 500,000 old won for each person, effectively wiping out savings. The state eventually pulled back on most exchange limits; however, the revaluation proved to be a failure. Like the coins for this series, some of the denominations were initially printed in 2002 but were never released into circulation, pointing to a planned monetary revaluation much earlier than 2009 that was never carried out. The current series of banknotes of the third won are issued in denominations of 5, 10, 50, 100, 200, 500, 1,000, 2,000, and 5,000 won. Kim Il Sung is depicted only on the obverse of the highest denomination, with the 100 won note featuring the Magnolia (National Flower) and other notes depicting North Koreans of different professions and various monuments in North Korea. The exchange rate was 100 second won to 1 third won. Unlike all previous series, these notes were all uniform in dimensions rather than staggered in size from smallest to largest. There are rumors that the original designs for the 1,000 and 2,000 won notes depicted Kim Il Sung and had similar design features to the 5,000 won that were scrapped and destroyed due to counterfeiters or thieves breaking into a bank warehouse and stealing early notes or printing materials, resulting in a total redesign of the two denominations in question. In 2012, another commemorative series of banknotes was released, this time in the 2002–2009 series but similarly stamped "Great Leader Comrade Kim Il Sung's 100th Birthday". Once again this stamp appeared on all denominations. In 2018, 1,000 and 2,000 won notes were released with an overprint referencing the 70th Anniversary of its independence. On 25 July 2014, a new 5,000 won note dated 2013 was released into circulation. Instead of depicting the portrait of North Korea's founder Kim Il Sung, the note depicts an image of his birthplace in Mangyondae and on the back the International Friendship Exhibition in Myohyangsan that displays gifts he and his son Kim Jong Il received from foreign leaders. There has been ongoing speculation that this could indicate plans for higher denominations to be released later which would depict Kim Il Sung, Kim Jong Il, or possibly both. However the official reason behind the change was to combat counterfeiters. Donpyo emergency currency Lockdowns due to the COVID-19 pandemic have caused shortages in ink and paper used to print regular KPW banknotes, resulting in the issuance in the second half of 2021 of an emergency currency printed with the word "donpyo" (돈표 or "money coupon"). It is denominated 5,000 won and printed in red ink on white paper of poor quality. Shortages in regular KPW banknotes after 2020 have also resulted in a premium in their exchange values in the black markets. The donpyo is discounted versus regular banknotes at only 3,800-4,000 KPW, and KPW banknotes have even appreciated versus the US dollar from 8,000 KPW to 5,200 KPW/USD. Exchange rates The North Korean won is not traded in the international markets. It is traded in the unofficial black markets at around US$1 = 8,000 KPW as of 2019 and around $1 = 5,000 KPW as of 2021. Concurrent use with foreign currencies Before 2009 North Korean won are intended exclusively for North Korean citizens, and the Bank of Trade (무역은행) issued a separate currency (or foreign exchange certificates) for visitors, like many other socialist states. However, North Korea made two varieties of foreign exchange certificates, one for visitors from "socialist countries" which were colored red and hence nicknamed "red won", and the other for visitors from "capitalist countries" which were colored blue/green and hence known as "blue won". For the 1978 banknote series, foreign certificates, called "Pakkundon", meaning "exchangeable money" were implemented by an overstamp and serial number color. This was intended to protect the value of the national currency in North Korea's command economy. These were first released in 1983 in two forms, one for "socialist visitors" which had a red stamp, and one for "capitalist visitors" which had a green stamp. Another series was released in 1986 with either a blue or red Guilloché style stamp. These were issued in all denominations, except for the ₩100 note, presumably because it was assumed by the government that foreign visitors to North Korea would not show proper respect for its depiction of Kim Il Sung. These notes were discontinued in 1988 and replaced with a new series of Pakkundon in all banknote form that was more distinguishable and unmistakable from generic circulation currency. In 1988, the Bank of Trade (무역은행) (as opposed to the Central Bank) issued two unique series of foreign certificates. They both included 1 chon, 5 chon, 10 chon, 50 chon, ₩1, ₩5, ₩10, and ₩50. The series for "capitalist visitors" was blue-green, while the series for "socialist visitors" was pink. The chon notes had a simple design of patterns and corresponding values, while the socialist won notes depict the International Friendship Exhibition, and the capitalist won notes depict the Chollima Statue. FECs were used until 1999, then officially abolished in 2002, in favor of visitors paying directly with hard currencies. Since 2009 After the 2009 revaluation, the BBC reported that in some department stores in Pyongyang, the North Korean won is not accepted; the stores only take Japanese yen and U.S. dollars. As of 2018 it has evolved to most North Korean stores accepting U.S. dollars, euros and Chinese yuan/renminbi, with change from transactions primarily returned in renminbi or U.S. dollars. Foreign visitors (and privileged locals) can buy goods priced in 'tied' won using a local debit card, which is credited when exchanging foreign currency at the official bank rate of around 104 won/USD or 130 won/EUR (as of 2012). This card can be used for instance at the famous Pyongyang Department Store No. 1 or at the different stores at the international hotels, where the goods are priced at the tied won rate. This tied won does not exist in the form of bank notes, and is effectively a separate currency and accounting unit for sales involving foreign exchange. In normal stores and markets goods are priced in what has been called the 'untied' won or free market rate which is represented by regular KPW banknotes. At for instance the Tongil Market and the Kwangbok Department Store (a.k.a. the Chinese Market) there are semi-official exchange agents who will give in regular banknotes around 8,000 KPW/USD or 10,000 KPW/EUR to locals and foreign visitors alike (as of 2012, or 77 times the tied or official rate). The untied KPW is used for prices in normal shops outside restricted state shops/tied won shops. See also Economy of North Korea South Korean won References External links Currencies of North Korea Currencies introduced in 1947 1947 establishments in North Korea
356683	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%98%E1%83%A3%E1%83%A1%E1%83%A3%E1%83%99%E1%83%9D%E1%83%95%E1%83%9D	იუსუკოვო	იუსუკოვო — სოფელი რუსეთში, ბაშკირეთში, იანაულის რაიონში. მიეკუთვნება ასავდიბაშის სოფსაბჭოს. რაიონულ ცენტრ იანაულიდან განლაგებულია 19 კილომეტრში, სოფსაბჭოს ცენტრ ასავდიბაშიდან 3 კილომეტრში, ხოლო უახლოეს რკინიგზის სადგურ იანაულიდან 19 კილომეტრში. 2010 წლის მოსახლეობის აღწერის მიხედვით, სოფელში ცხოვრობდა 183 ადამიანი. მოსახლეობის უმრავლესობას ბაშკირები შეადგენენ. სქოლიო იანაულის რაიონის სოფლები
227262	https://ka.wikipedia.org/wiki/Got%20to%20Be%20There%20%28%E1%83%A1%E1%83%98%E1%83%9B%E1%83%A6%E1%83%94%E1%83%A0%E1%83%90%29	Got to Be There (სიმღერა)	Got to Be There (სიმღერა) Got to Be There — ამერიკელი მომღერალ მაიკლ ჯექსონის სიმღერა. შეტანილია მის ალბომში Got to Be There. მომღერლის სადებიუტო სოლო-სინგლის სახით 1971 წელს გამოიცა. რესურსები ინტერნეტში მაიკლ ჯექსონის დისკოგრაფია Discogs-ზე სქოლიო მაიკლ ჯექსონის სიმღერები 1971 წლის სიმღერები სადებიუტო სინგლები
9567053	https://en.wikipedia.org/wiki/Sretensky%20Bulvar	Sretensky Bulvar	Sretensky Bulvar is a Moscow Metro station in the Meshchansky District, Central Administrative Okrug, Moscow. It is located on the Lyublinsko-Dmitrovskaya Line, between and stations. Sretensky Bulvar opened on 29 December 2007 after more than 25 years since groundbreaking. History The construction, which began in the late 1980s, has frequently stalled as a result of continuous lack of funds. Only in 2004 did proper funding resume, which allowed finishing the construction. The station opening had been long-awaited, as it is an interchange: Chistye Prudy of the Sokolnicheskaya Line and Turgenevskaya of the Kaluzhsko-Rizhskaya Line. The projected passenger dynamics for the station are 10,800 per hour on entry and 20,100 on exit, which allows for a dramatic occupancy decrease on the Koltsevaya Line, particularly on the Komsomolskaya — Kurskaya path. Design The station, designed by architects N. Shumakov and G. Mun, features a standard Lyublinskaya pylon-trivault design with the base set as a monolith concrete plate. White fibreglass is used on the vaults of the central (9.5-metre (31.17 foot) diameter) and the platform halls as well as the escalator and transfer corridor ceilings, which also doubles the hydroisolation. Initially it was thought that the station's main decorative feature would include a set of bronze and rock sculptures in the niches of all 30 pylons. Made by leading Russian sculptors, they would stand on granite pedestals with luminescent lamps lighting down on top of them. However, recently it has emerged that this would be too costly, and hence the pylon design was altered to now include a set of metallic artworks on themes of the Boulevard Ring. White marble covers the floors, whilst flooring are done with granite. There are two escalator tunnels leading from both ends of the station: one directly to Chistye Prudy station, and the other to a combined transfer to Turgenevskaya as well as a diversion to a second escalator tunnel to the surface. The combined vestibule will be located underground the Turgenevskaya Square at the beginning of Academician Sakharov Avenue and next to the Sretensky Boulevard for which the station is named. In an effort to conserve the spendings and time, the vestibule and the escalator tunnel to the surface will open later. References Moscow Metro stations Railway stations in Russia opened in 2007 Lyublinsko-Dmitrovskaya Line Railway stations located underground in Russia
6890709	https://en.wikipedia.org/wiki/Dig%20It%20%28Klaus%20Schulze%20album%29	Dig It (Klaus Schulze album)	Dig It (Klaus Schulze album) Dig It is the thirteenth album by Klaus Schulze. It was originally released in 1980, and in 2005 was the sixth Schulze album reissued by Revisited Records. It is Schulze's first fully digital recording. The 2005 reissue includes a bonus DVD with the video recording of the 1980 performance at Ars Electronica, which was previously released as audio on The Ultimate Edition (2000). The opening track, "Death of an Analogue", would later find use as the main theme to the 1982 Australian horror film Next of Kin, starring Jacki Kerin and John Jarratt. Track listing All tracks composed by Klaus Schulze. Disc 1 (CD) Disc 2 (DVD) Personnel Klaus Schulze – synthesizer, guitar, drums, keyboards, vocals, engineer, computers Fred Severloh – drums References External links Dig It at the official site of Klaus Schulze Klaus Schulze albums 1980 albums
169442	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%A5%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%98%20%E1%83%94%E1%83%9C%E1%83%90	მანქანური ენა	მანქანური ენა(ასევე მანქანური კოდი) — დაპროგრამების ენა, რომლის შინაარსი და წესები კომპიუტერის აპარატული საშუალებითაა რეალიზებული. მანქანური ენა პროგრამის დამუშავების ბოლო ეტაპია, ანუ პროცესორი მას პირდაპირ კითხულობს. ყველა მაღალი დონის, საშუალო და დაბალი დონის პროგრამირების ენაში დაწერილი პროგრამა კომპილირდება და ამ დროს ისინი გადადიან მანქანურ კოდში. მანქანური ენის სიმბოლოებია ორიბითი ციფრები(0 და 1), რომლებიც დაჯგუფებულია კონსტრუქციებად(მორფემებად) — ბრძანებების მისამართებად, ოპერაციების კოდებად და ბრძანებათა ნიშნებად. კომპიუტერის მიკროპროცესორი კითხულობს გარკვეული რაოდენობის(მაგალითად 32 ბიტს[=4 ბაიტს]) ბიტებს ერთ ჯერზე. იხილეთ აგრეთვე ალგორითმი ასემბლი მიკროპროცესორი ლიტერატურა სქოლიო პროგრამირების ენები მანქანური ენა
360394	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%97%E1%83%9D%E1%83%A4-%E1%83%A7%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%90-%E1%83%90%E1%83%92%E1%83%90%E1%83%A9%E1%83%98	თოფ-ყარა-აგაჩი	თოფ-ყარა-აგაჩი — სოფელი აზერბაიჯანში, ბელაქანის რაიონში. რესურსები ინტერნეტში ბელაქანის რაიონის სოფლები
41538810	https://en.wikipedia.org/wiki/Bates%20Motel%20%28season%201%29	Bates Motel (season 1)	Bates Motel (season 1) The first season of Bates Motel aired from March 18-May 20, 2013. The season consisted of 10 episodes and aired on Mondays at 10 p.m. ET/PT on A&E. The series is described as a "contemporary prequel" to the 1960 film Psycho and follows the life of Norman Bates and his mother Norma prior to the events portrayed in the Hitchcock film. The series takes place in the fictional town of White Pine Bay, Oregon. The season received positive reviews from television critics. In its premiere episode, the series broke rating records for an original drama series on A&E, drawing in a total of 3.04 million viewers. Bates Motel was renewed for a second season after three episodes of the first season had aired. Vera Farmiga received particular praise for her performance as Norma Louise Bates, she won the 2013 Saturn Award for Best Actress on Television, and was nominated for the 2013 Primetime Emmy Award for Outstanding Lead Actress in a Drama Series, the 2013 Critics' Choice Television Award for Best Actress in a Drama Series, and the 2013 TCA Award for Individual Achievement in Drama. The first season was released on Blu-ray and DVD on September 17, 2013. Cast and characters Main Vera Farmiga as Norma Louise Bates Freddie Highmore as Norman Bates Max Thieriot as Dylan Massett Olivia Cooke as Emma Decody Nicola Peltz as Bradley Martin Recurring Nestor Carbonell as Sheriff Alex Romero Mike Vogel as Deputy Zack Shelby Keegan Connor Tracy as Miss Blair Watson Brittney Wilson as Lissa Jere Burns as Jake Abernathy Diana Bang as Jiao Vincent Gale as Gil Turner Richard Harmon as Richard Sylmore Ian Tracey as Remo Wallace Terry Chen as Ethan Chang Ian Hart as Will Decody Hiro Kanagawa as Dr. Fumhiro Kurata David Cubitt as Sam Bates Keenan Tracey as Gunner Aliyah O'Brien as Regina Guest W. Earl Brown as Keith Summers Lara Gilchrist as Rebecca Craig Ben Cotton as Danny Production Casting A&E gave Bates Motel a straight-to-series order in July 2012. Vera Farmiga was the first to be cast, as protagonist Norma Louise Bates in August. Shortly after, Freddie Highmore was cast as Norman Bates in September. The same month, Max Thieriot was cast as Norman's half brother, Dylan Massett. Nicola Peltz was cast as Bradley Martin. Olivia Cooke was the final main cast member to join the series, portraying Emma Decody. Filming A replica of the original Bates Motel set from the film Psycho was built on location in Aldergrove, British Columbia on 272nd Street, where the series is filmed. Production also took place in Greater Vancouver, and Richmond, British Columbia. Principal photography for the first season began on October 1, 2012. Though filming for the first season was expected to wrap on January 24, 2013, production continued into early February. Episodes Reception Critical response The first season of Bates Motel received mostly positive reviews. It received 66 out of 100 from Metacritic, based on 34 critical responses, indicating "generally favorable reviews". Rotten Tomatoes aggregated that 81% of 37 television critics gave the series a positive review. The site's consensus reads, "Bates Motel utilizes mind manipulation and suspenseful fear tactics, on top of consistently sharp character work and wonderfully uncomfortable familial relationships". A&E renewed the series for a second season following the positive reviews and good ratings after the first three episodes. Ratings On its premiere night, the series broke rating records for an original drama series on A&E. It drew in a strong 3.04 million viewers total, including 1.6 million viewers watching it in the 18-49 demographic. The season finale episode drew in a total of 2.70 million viewers, with a 1.2 ratings share in the 18–49 demo. Overall, the first season averaged 2.70 million viewers, with 1.5 million tuning in from both the 18–49 and 25–54 demographics. Awards and nominations In its first season, Bates Motel was nominated for 24 awards, winning one. References External links 2013 American television seasons Season 1 Murder in television Patricide in fiction Rape in television
351162	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9E%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%A2%E1%83%90%20%28%E1%83%9E%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%98%E1%83%91%E1%83%90%29	პრატა (პარაიბა)	პრატა (პარაიბა) პრატა — მუნიციპალიტეტი ბრაზილიაში, პარაიბის შტატში; მდებარეობს ზღვის დონიდან 577 მეტრზე. მიეკუთვნება ბორბორემის მეზორეგიონს. შედის ეკონომიკურ-სტატისტიკურ მიკრორეგიონ კარირი-ოსიდენტალის შემადგენლობაში. 2010 წლის მონაცემებით, მოსახლეობა 3 854 ადამიანს შეადგენდა, მოსახლეობის სიმჭიდროვე 20.07 კმ²-ზე. ფართობი 192 011 კმ²-ია. იხილეთ აგრეთვე პარაიბა ბრაზილიის შტატები რესურსები ინტერნეტში ბრაზილიის სტატისტიკის ეროვნული ინსტიტუტი, 2010 წლის აღწერის მონაცემები პარაიბის შტატის მუნიციპალიტეტები
57132905	https://en.wikipedia.org/wiki/Nativity%20Church%20in%20the%20Kremlin	Nativity Church in the Kremlin	Nativity Church in the Kremlin The Church of the Nativity of the Theotokos "na Senyakh" is the oldest surviving building in the Moscow Kremlin and the city of Moscow. It has been part of the Grand Kremlin Palace since the mid-19th century. The church cannot be visited. Only the underground floor of the Annunciation Cathedral goes back to the same period of the Middle Ages as this church. The church was built in 1393 or 1394 by Princess Eudoxia of Moscow, the widow of Dmitry Donskoy. It adjoined the hall (seni) of the royal palace, hence its name "at the hall" (na senyakh). N.N. Voronin believed that the temple was laid in memory of the Battle of Kulikovo, as it is dedicated to the feast of the Nativity of the Blessed Virgin Mary, which coincided with the date of the Battle of Kulikovo in the church calendar. However, S.V. Zagraevsky showed that there was a low probability of building a church on the 13th ("unhappy") anniversary of the battle. The church took the place of the wooden church of the Resurrection of Lazarus and was located at the part of the princely palace reserved for women as a house church of the Grand Princess. The church of 1393-1394 was preserved to half the height of the walls (before the choir ) with the main portal and part of the windows. It was a four-pillared three-pagan church built of white stone. Round in plan, the western pillars carry a vaulted overlapping chorus. The architecture of the church combines the features of Vladimir-Suzdal (round pillars, framing of the portal, scapula) and early Moscow (the keeled end of the portal and niches, windows-rosettes) of architectural schools. In 1395 the church was painted by Theophanes and Symeon Black with his disciples .. In 1479, probably because of a fire, the top of the building collapsed, but soon the church was rebuilt. In 1514-1518 the architect Aloisio the New (Aleviz) rebuilt the church at the level of the residential tier of the palace in a new volume, which housed the main throne of the Nativity of the Virgin. The architect preserved the lower part of the ancient church as a podlet in which the chapel of Lazar was built, previously, apparently, located in the altar. We can judge the appearance of the Aleviz church only from the blueprint "Kremlenagrad" of the early 1600s, where it is shown with three-headed, with three apses and two aisles (probably not before the second half of the 16th century). Under Tsar Feodor Alekseevich in the years 1681-1684. the building was rebuilt and turned into a one-domed church with a rectangular altar and a refectory on the west side. The Saint Lazare chapel at the same time was abolished. In the XVIII century. The podlet turned into a storage room. At the beginning of the construction of the Great Kremlin Palace, the upper part was again rebuilt, and in the ancient podlet the special church of the Resurrection of Lazarus was again constructed. Notes Bibliography Воронин Н. Н. Зодчество Северо-Восточной Руси XII—XV вв. М., 1961—1962. Т. 2. С. 253—262. Памятники архитектуры Москвы. Кремль, Китай-город, центральные площади. М., 1982. С. 329—330. Churches completed in 1394 14th-century Eastern Orthodox church buildings Churches in Moscow Moscow Kremlin 14th-century churches in Russia Cultural heritage monuments of federal significance in Moscow
98263	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%AE%E1%83%9D%E1%83%A1%E1%83%94%20%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%A2%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%98%E1%83%9D%20%E1%83%9E%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%9B%E1%83%9D%20%E1%83%93%E1%83%94%20%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%95%E1%83%94%E1%83%A0%E1%83%90	ხოსე ანტონიო პრიმო დე რივერა	ხოსე ანტონიო პრიმო დე რივერა (დ. 24 აპრილი, 1903, მადრიდი — გ. 20 ნოემბერი, 1936, ალიკანტე) — ესპანელი პოლიტიკოსი და ესპანეთის ფაშისტური ბლოკის ლიდერი. ესპანელი დიქტატორის გენერალ მიგელ პრიმო დე რივერას შვილი. ესპანეთის სამოქალაქო ომის მიმდინარეობისას, 1936 წლის 6 ივლისს იგი რესპუბლიკელების ტყვედ ჩავარდა, ხოლო იმევე წლის 20 ნოემბერს სიკვდილით დასაჯეს. რესურსები ინტერნეტში ხოსე ანტონიო პრიმო დე რივერა Find a Grave-ზე. ესპანელი პოლიტიკოსები დაბადებული 24 აპრილი დაბადებული 1903 გარდაცვლილი 20 ნოემბერი გარდაცვლილი 1936
517856	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A7%E1%83%90%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%98	ყაანური	ყაანური — XIII საუკუნის 60-70-იან წლებში თბილისში მოჭრილი მონღოლური ანონიმური ვერცხლის მონეტა, რომლის ერთ მხარეს ყაენის ტიტულია, მეორეზე კი ისლამის სარწმუნოებრივი სიმბოლო, მოჭრის ადგილი და თარიღი. ამ სახის ფული დიდი რაოდენობით მოჭრეს 1261-1280 წლებში. გავრცელდა აღმოსავლეთ საქართველოში, სომხეთში და სავარაუდოდ, ამიერკავკასიის გარეთაც. ლიტერატურა საქართველოს მონეტები
154984	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%91%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%AE%E1%83%9D	ბალხო	ბალხო — სოფელი ახალქალაქის მუნიციპალიტეტში, ზაკვის ადმინისტრაციული ერთეულის შემადგენლობაში. მდებარეობს ახალქალაქის პლატოზე, მდინარე მეჯურის (ბარალეთისწყლის შენაკადი) მარჯვენა ნაპირას. ზღვის დონიდან 1740 მ., ახალქალაქიდან დაშორებულია 16 კმ–ით. დემოგრაფია 2014 წლის აღწერის მონაცემებით სოფელში ცხოვრობს 467 ადამიანი. ლიტერატურა სქოლიო ახალქალაქის მუნიციპალიტეტის სოფლები
266167	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%94%E1%83%9B%E1%83%98-%E1%83%99%E1%83%A3%E1%83%A1%E1%83%98	ემი-კუსი	ემი-კუსი — ვულკანი ჩადის რესპუბლიკაში, ტიბესტის მთიანეთზე. სიმაღლე 3415 მ. წარმოადგენს ტიბესტისა და მთლიანად საჰარის უმაღლეს წერტილს. ჰოლოცენური ასაკისაა. მისი აქტიურობა გამოვლინდა XX საუკუნის 70-იან წლებში. ემი-კუსი წარმოქმნილ ვულკანურ მასივთან ერთად იკავებს დაახლოებით 4600 კმ²-ს. მის მწვერვალს წარმოქმნის ორი კრატერი: პირველის დიამეტრია 12х15 კმ, მეორე — შედარებით მცირეა და აქვს ზომები 2-3 კმ, ხოლო სიღრმე 350 მ. უმაღლესი წერტილი განლაგებულია სამხრეთი კრატერის კიდეზე. პირველი ასვლა განხორციელდა 1938 წელს. ტუბუ ენაზე „ემი“ ნიშნავს „მაღალ მთას“, ხოლო „კუსი“ შესაძლოა ეთნონიმია. რესურსები ინტერნეტში ემი-კუსი — გეოგრაფიული ენციკლოპედია ჩადის ვულკანები
435534	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A1%E1%83%A3%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%98%E1%83%9A%E1%83%98	სუმაილი	სუმაილი — სოფელი აზერბაიჯანში, ზაქათალის რაიონში. რესურსები ინტერნეტში ზაქათალის რაიონის სოფლები
502288	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%AF%E1%83%94%E1%83%98%E1%83%9C%20%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%A1%E1%83%94%E1%83%9A%E1%83%98	ჯეინ რასელი	ჯეინ რასელი (დ. 21 ივნისი, 1921 — გ. 28 თებერვალი, 2011) — ამერიკელი მსახიობი, მომღერალი და მოდელი. ცნობილია როგორც ჰოლივუდის ერთ-ერთი წამყვანი სექს-სიმბოლო 40-იან და 1950-იან წლებში. ბიოგრაფია ჯეინ რასელი დაიბადა ბემიჯიში, მინესოტა. ხუთი შვილიდან უფროსიიყო მამა-აშშ არმიის უფროსი ლეიტენანტი- როი უილიამ რასელი, დედა - ჯერალდინ ჯეკობი-ყოფილი მსახიობი. მამამისის პენსიაზე გასვლის შემდეგ, ოჯახი გადავიდა კალიფორნიაში, სადაც ისინი დასახლდნენ ქალაქ ბურბანკში. ახალგაზრდობაში, დედის დაჟინებული მოთხოვნით, სწავლობდა ფორტეპიანოზე დაკვრას , ასევე მონაწილეობდა სკოლის დრამატულ წრეში. სკოლის დამთავრების შემდეგ ჯეინს სურდა დიზაინი შეესწავლა, მაგრამ 1936 წელს მამამისის მოულოდნელმა გარდაცვალებამ მისი გეგმები შეცვალა. მან მდივნად დაიწყო მუშაობა, დედას რომ დახმარებოდა ოჯახის შენახვაში. მიუხედავად ამისა, ჯერალდინს სურდა, რომ ქალიშვილი მსახიობი გამოსულიყო და დაჟინებით მოითხოვდა გაეუმჯობესებინა სამსახიობო უნარები. შემდეგ ჯეინ რასელი დარეგისტრირდა თეატრალურ კურსებზე რეჟისორ მაქს რეინჰარტთან. ის ასევე სწავლობდა დრამატულ სკოლაში მარია უსპენსკაიასთან, რის შემდეგაც, 1940 წელს შვიდი წლის კონტრაქტი გააფორმა მილიონერ ჰოვარდ ჰიუზთან. ჰოვარდ ჰიუზი თვლიდა, რომ რასელს შეეძლო სერიოზულად შეჯიბრებოდა ეპოქის აღიარებულ სექს სიმბოლოებს - რიტა ჰეივორთს და ლანა ტერნერს. ის არ ცდებოდა თავის გათვლებში. პირველი ვესტერნი ჯეინის მონაწილეობით - "კანონგარეშე" , რომელიც ფართო ეკრანებზე1943 წელს გამოვიდა, წარმატებული გამოდგა. მას მოჰყვა სხვა ფილმები, მათ შორის მიუზიკლი „ფრანგული ხაზი“ (1954). ამასობაში, თავად მსახიობი, როგორც იგი 1985 წლის ავტობიოგრაფიაში წერდა, უფრო დახვეწილ როლებზე ოცნებობდა. მისი ერთ-ერთი ყველაზე დასამახსოვრებელი ნამუშევარი კომედიურ ჟანრში იყო "ჯენტლმენებს ირჩევენ ქერებს" (1953), სადაც მას პარტნიორობას უწევდა მომდევნო თაობის სექს სიმბოლო - მერლინ მონრო. 1970-იანი წლებში კინოდან წასვლის შემდეგ, ჯეინ რასელმა გააგრძელა სამსახიობო კარიერა თეატრის სცენაზე. ასევე მონაწილეობას ღებულობდა ფონდის საქმიანობაში ბავშვების გამარტივებული წესით შვილად აყვანასთან დაკავშირებით, ვინაიდან ის პირადად გადააწყდა პრობლემას ამ მიმართულებით პირადი ცხოვრება მსახიობი სამჯერ იყო დაქორწინებული. თავის პირველ მეუღლესთან, ამერიკელ ფეხბურთელ, ბობ უოტერფილდთან ოცდახუთი წელი იცხოვრა. ჯეინი ჯერ კიდევ მაშინ დაფეხმძიმდა, როდესაც დანიშნულები იყვნენ. გოგონა სკოლას ამთავრებდა. საქმროს დაჟინებული მოთხოვნით ის იძულებული გახდა ბავშვი მოეცილებინა. ამის შემდეგ შვილი აღარ შეეძინა. წყვილმა სამი ბავშვი იშვილა: ორი ბიჭი და ერთი გოგონა. რასელს შვილად აყვანის დროს მრავალი სირთულე შეექმნა და 1955 წელს დააფუძნა საქველმოქმედო ორგანიზაცია, რომელიც ეხმარებოდა მსგავს სიტუაციებში მყოფ ადამიანებს. მეორე მეუღლესთან, მსახიობ როჯერ ბარეტთან ერთად მხოლოდ ერთი წელი იცხოვრა. 1968 წელს ბარეტი მოულოდნელად გარდაიცვალა. მესამე ქმარი გახლდათ უძრავი ქონების აგენტი ჯონ კალვინ პიპლესი, წყვილმა 25 წელი იცხოვრა ერთად. 1999 წელს ჯონ კალვინი გულის უკმარისობით გარდაიცვალა. ჯეინ რასელი გარდაიცვალა სანტა მარიაში (სანტა-ბარბარა) 89 წლის ასაკში სუნთქვის უკმარისობით 2011 წლის 28 თებერვალს. ფილმოგრაფია ბიბლიოგრაფია Jane Russell (1985). Jane Russell: My Path and Detours. New York, NY: Random House. ISBN 978-0-517-67208-2. სქოლიო ამერიკელი მსახიობი ქალები მსახიობები ჰოლივუდის დიდების ხეივანში დაბადებული 1921 დაბადებული 21 ივნისი გარდაცვლილი 2011 XX საუკუნის ამერიკელი ქალი მსახიობები გარდაცვლილი 28 თებერვალი
445478	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A2%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%98%E1%83%96%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%AC%E1%83%9B%E1%83%98%E1%83%9C%E1%83%93%E1%83%90%20%E1%83%94%E1%83%95%E1%83%92%E1%83%94%E1%83%9C%E1%83%98%E1%83%9D%E1%83%A1%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%94%E1%83%99%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%A1%E1%83%98%E1%83%90	ტრაპიზონის წმინდა ევგენიოსის ეკლესია	ტრაპიზონის წმინდა ევგენიოსის ეკლესია წმინდა ევგენიოსის ეკლესია — ყოფილი ბიზანტიური მართლმადიდებლური ეკლესია თურქეთში, ქალაქ ტრაპიზონში, რომელიც 1461 წელს ტრაპიზონის იმპერიის დაცემის შემდეგ, ოსმალეთის სულთანმა მეჰმედ II-მ (მმართ. 1444–1481) მეჩეთად („ახალი პარასკევის მეჩეთი“) გადააკეთა, რადგან ეს იყო ადგილი სადაც მან ქალაქის დაპყრობის შემდეგ პირველად პარასკევის ნამაზი (ლოცვა) შეასრულა. ჰით ლოურის მოსაზრებით ეკლესია ფუნქციონირებას 1486 წლამდე განაგრძობდა. ისტორია არსებობს რამდენიმე ვარაუდი, თუ როდის აიგო წმინდა ევგენიოსის ეკლესია. იოანე ქსიფილინის და იოანე ლაზაროპულოსის მტკიცებით წმინდა ევგენიოსის ეკლესია ან მონასტერი არსებობდა IX ან X საუკუნეშიც. სელინა ბალანსი ვარაუდობს, რომ აქ ეკლესია ჯერ კიდევ 1021/22 წელს აღიმართა, რომელიც 1223 წლამდე ფუნქციონირებდა. თავდაპირველი ნაგებობის დანგრევა 1222-23 წლის ტრაპიზონის ალყას უკავშირდება, ქალაქის წინააღმდეგობით განრისხებულმა სელჯუკმა სარდალმა ეკლესიის დარბევა ბრძანა, რა დროსაც განადგურდა ეკლესიის ზედა კედელი და იატაკი. აქედან გამომდინარე სავსებით შესაძლებელია, რომ თანამედოვე ნაგებობა სწორედ ამ შემთხვევის შემდეგ აიგო. 1291 წელს ის ბაზილიკად გადაკეთდა. ჯორჯ ფინლი, რომელმაც ნაგებობა 1850 წელს მოინახულა, აცხადებს რომ ეკლესია 1340 წელს იმპერიაში არსებული სამოქალაქო დაპირისპირების შედეგად დაიწვა და ის ტრაპიზონის იმპერატორმა ალექსი III-მ (მმართ. 1349–1390) აღადგინა და გააფართოვა. XI საუკუნეებში ევგენიოსის ეკლესია ცნობილი იყო არა მხოლოდ პონტოს რეგიონში, არამედ სრულიად აღმოსავლეთ საქრისტიანოში. XI საუკუნის პირველ ნახევარში ეკლესია ბიზანტიის იმპერატორმა ბასილი II-მ (მმართ. 976–1025) მოილოცა. სხვადასხვა წყაროს მიხედვით, ეკლესიაში საეკლესიო დღესასწაული ტარდებოდა წელიწადში ორჯერ: 21 იანვარს – წმინდა მოწამე ევგენიოსის დღესასწაული; და 24 ივნისს – ევგენიოსის დაბადების დღის აღნიშვნის დღესასწაული. ხრისოკეფალოსის ეკლესიის მსგავსად, წმინდა ევგენიოსის ეკლესიის ეზოშიც ტარდებოდა ფორმალური ცერემონიები, როგორიცაა იმპერატორების კორონაცია და ქორწინებები. აქვე იმპერატორად ეკურთხა ალექსი III და ეს იყო ადგილი სადაც ის თეოდორა კანტაკუზენოსზე დაქორწინდა. ეკლესიის საგანძურებიდან მხოლოდ რელიგიური ხელნაწერი გადარჩა, რომელიც დღეს ვეტოპედის მონასტერში ინახება. არქიტექტურა ეკლესიის გეგმით ჯვარულია. გავრცელებული მოსაზრებით, თავდაპირველად ბაზილიკური იყო. ტაძრის სიგრძე 28 მეტრი, სიგანე 16 მეტრი, სიმაღლე კი 11 მეტრია. შენობას შეადგენს სამი ნავი, რომლებიც აღმოსავლეთით აფსიდებითაა დასრულებული. გვერდითი აფსიდები ცენტრალურთან შედარებით ვიწრო და დაბალია. ცენტრალური გარედან ხუთწახნაგაა, შიგნიდან კი ოვალური. ტაძარს ჩრდილოეთიდან მიშენებული აქვს კარიბჭე, რომელიც ეკლესიაში მთავარ შესასვლელს წარმოადგენდა. ძეგლი გაფორმებულია ორნამენტებით, არწივების და მტრედების ბარელიეფებით. მეჩეთად ქცევის შემდეგ შენობის ჩრდილოეთ კარიბჭესთან მინარეთი აღიმართა. ფრესკები რომელიც ეკლესიას ამშვენებდნენ მოგვიანებით მტვერით და თურქული დეკორაციებით დაიფარა. ისლამური მემკვიდრეობის ობიექტებიდან აღსანიშნავია ორნამენტებით დაფარული ბაროკოს სტილის მიჰრაბი და ხის გაუფორმებელი მინბარი. იხილეთ აგრეთვე აია-სოფიას ტაძარი (ტრაპიზონი) გალერეა რესურსები ინტერნეტში The Church of Saint Evgenios, Trabzon St. Eugenius Church სქოლიო ქრისტიანული არქიტექტურა ტრაპიზონის იმპერია ბიზანტიური არქიტექტურა თურქეთის მეჩეთები
282426	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A5%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%97%E1%83%A3%E1%83%9A%E1%83%98%20%E1%83%AC%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%9B%E1%83%9D%E1%83%94%E1%83%91%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%A3%E1%83%9E%E1%83%98%E1%83%9A%E1%83%9D%E1%83%A2%E1%83%9D%20%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%A4%E1%83%A0%E1%83%94%E1%83%9C%E1%83%98%20%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%A2%E1%83%98	ქართული წარმოების უპილოტო საფრენი აპარატი	ქართული წარმოების უპილოტო საფრენი აპარატი ქართული წარმოების პირველი უპილოტო საფრენი აპარატი შეიქმნა სახელმწიფო სამხედრო სამეცნიერო-ტექნიკური ცენტრი „დელტა“-ში 2012 წელს. მისი საჯარო პრეზენტაცია 2012 წლის 10 აპრილს ვაზიანის პოლიგონზე შედგა. თვითმფრინავი განეკუთვნება საშუალო მანძილზე მოქმედი ტაქტიკური სადაზვერვო უპილოტო თვითმფრინავების კლასს. მისი პირდაპირი დანიშნულებაა ბრძოლის ველის მონიტორინგი ონლაინ რეჟიმში, მოწინააღმდეგის ცოცხალი ძალის და საბრძოლო ტექნიკის ზუსტი კოორდინატების დადგენა. თვითმფრინავის გამოიყენება ასევე სამოქალაქო დანიშნულებითაც. გამოყენების მიზნები სასაზღვრო პატრულირება დაზვერვა/თვალთვალი საჰაერო ფოტოგადაღება დაზვერვა გეოფიზიკური მეთოდებით სტიქიური უბედურებების მონიტორინგი სანაპირო დაცვის უზრუნველყოფა რადიაციის შემოწმება/კონტროლი დღის/ღამის დაზვერვა ბრძოლის ველის მეთვალყურეობა სამიზნის ზუსტი კოორდინატების დადგენა რადიო და რადიოტექნიკური დაზვერვა ბრძოლის ველზე ზარალისა და მსხვერპლის შეფასება ტექნიკური მხარე ქართული უპილოტო საფრენი აპარატის კორპუსი კომპოზიციური მასალებითაა დამზადებული, მისი სტარტი სპეციალური პნევმატური კატაპულტის საშუალებით ხდება, რაც საშუალებას იძლება თვითმფრინავის გაშვება სპეციალურად მოუმზადებელი ადგილიდან ან ავტომანქანის ძარიდან განხორციელდეს. მიწაზე დაშვებისას კორპუსის და სადაზვერვო ოპტიკური მოწყობილობების დაზიანებისგან დასაცავად თვითმფრინავს ეხსნება სპეციალური პარაშუტი და საჰაერო ბალიში. თვითმფრინავს აქვს ფრენის ორი რეჟიმი: ონლაინ რეჟიმში რადიომართვით და სრულ რადიოსიჩუმეჩი ავტონომიურად. ონლაინ რეჟიმში თვითმფრინავის მართვა რადიოსიხშირით ხორციელდება, მისი ჩახშობის შემთხვევაში კი ფრენა ავტონომიურ რეჟიმში ავტოპილოტით გრძელდება. სადაზვერვო ოპტიკური მოწყობილობები თვითმფრინავის წინა ნაწილშია დაყენებული, სპეციალურ გიროსტაბილიზებულ პლატფორმაზე დღე ღამური ხედვის 2 სიბრტყეში მოძრავი კამერაა დამონტაჟებული. ფოტოგადაღებისთვის კი თვითმფრინავი აღჭურვილია ფოტოაპარატით. თვითმფრინავის ძალურ დანადგარს წარმოადგენს 3,5 ცხენის ძალის მქონე შიდაწვის ძრავი. თვითმფრინავთან ერთად კომპლექტში შედის რადიომართვის ანტენა, პნევმატური გამშვები მექანიზმი და მართვის კომპიუტერული სისტემა. ტაქტიკურ-ტექნიკური მონაცემები ფრენის ხანგრძლივობა – 6-8 საათი ფრენის სიმაღლე – 100-3000 მეტრი სიჩქარე – 60-160 კმ/სთ მოქმედების რადიუსი - 150 კმ. საწვავის ტევადობა - 3 ლიტრი ცარიელი მასა - 12 კგ ფრთაშლილობა - 3075 მმ სიგრძე - 1960 მმ გალერეა რესურსები ინტერნეტში ქართული წარმოების უპილოტო საფრენი აპარატი, სამხედრო ანალიტიკური საიტი www.geo-army.ge; საბრძოლო იარაღები
29819799	https://en.wikipedia.org/wiki/Ramiz%20Mehdiyev	Ramiz Mehdiyev	Ramiz Mehdiyev Ramiz Anvar oghlu Mehdiyev (born April 17, 1938) is an Azerbaijani politician and academician who served as the Head of the Presidential Administration of Azerbaijan from 1994 to 2019 and the National Academy of Sciences of Azerbaijan between 2019 and 2022. Early life Mehdiyev was born in Baku. His father was born in the Sharur District of the Nakhchivan Autonomous Republic. He attended Baku Maritime School (now Azerbaijan State Marine Academy) in his youth, until his graduation in 1957. Career in the Soviet Union In 1957 he was hired as a maritime engineer by the state-run oil company ("Caspian Sea Oil Fleet") at which time he became very active in his local Komsomol branch. In 1961 Mehdiyev enrolled in the history department (then called the S.M. Kirov department) at Azerbaijan State University (now Baku State University) in Baku. His activity in the Baku Komsomol branch earned him the attention of Azerbaijan Communist Party officials, and he was promoted to a position as a student adviser for the Azerbaijani branch of the Vladimir Lenin All-Union Pioneer Organization in 1965. It was during this time that he'd be acquainted with Heydar Aliyev, a fellow Azerbaijani with Nakhchivan roots who at the time was a high-ranking official in the Azerbaijani KGB, headquartered down the street from the university. After his graduation from ASU , Mehdiyev was elected in 1967 to a secretary position of the Komsomol wing of the Nakhchivan Communist Party (regional branch of the Azerbaijan Communist Party in charge of the Nakhchivan ASSR). However, he was quickly admitted to Moscow State University (then known just as Lomonosov University) in 1968 as a PhD candidate in social philosophy. During Mehdiyev's time in Moscow in 1969, Heydar Aliyev was elected First Secretary of the Central Committee of the Azerbaijan Communist Party. Upon defense of his dissertation, titled V.I. Lenin on the Interactions of Nationalism and Opportunism, Mehdiyev was awarded his PhD in May 1972. Mehdiyev returned immediately to Baku having been granted a job as a professor in the Scientific Communism Department of Azerbaijan State University. Aliyev's ambitious plans for improving education, bolstering ideological rigor, and cracking down on corruption in the Azerbaijan SSR were aided by the return of Mehdiyev to Azerbaijan and the resumption of his party work, which still focused heavily on students and youth. In 1974, Mehdiyev was appointed as a lecturer in the Ideology and Propaganda department as well as assistant director of the Science and Education committee of the Azerbaijan Communist Party. In 1978, he was appointed the first secretary of the 26 Baku Commissars Party Committee. In 1980 he was elected to the Party's Central Committee and became the director of Party Organization. Later career In 1988, Mehdiyev was made department director of the Institute of Political Research for the Azerbaijan National Academy of Sciences. In the 1980s and 1990s, he was a deputy to the Supreme Soviet of Azerbaijan SSR elected twice. In 1993, Heydar Aliyev was elected President of Azerbaijan (now an independent country) and Mehdiyev was subsequently elected to the National Assembly of Azerbaijan. On February 7, 1995, Aliyev appointed Mehdyiev to be the Head of the Presidential Administration of Azerbaijan. This move was thought to be partially influenced by Aliyev's desire to keep a close-knit group of Nakhchivan advisors to consolidate power in the region. In 2007, Mehdiyev was selected to be a full member of the Azerbaijan National Academy of Sciences (ANAS). He is also Chairman of the Editorial Board of the "Philosophy and Social and Political Sciences" journal published by the Azerbaijan Philosophy and Social-Political Sciences Association (AFSEA). According to the decree signed by the President of Azerbaijan Ilham Aliyev on September 8, 2020 on amending the decree "On approval of the new composition of the Pardon Commission under the President of the Republic of Azerbaijan", the chairman of the Pardon Commission under the President of the Republic of Azerbaijan Ramiz Mehdiyev was dismissed. Head of the Presidential Administration of the Republic of Azerbaijan Samir Nuriyev was appointed the new chairman. Academic works and writings Mehdiyev is the author of over 250 scientific articles on social phenomena, economic development, and philosophy and dialectics, focusing on the post-Soviet development of Azerbaijan. He has also published over 20 books, 7 of which have been translated to different languages. These include: Interethnic relations at the end of the 20th century (his second doctoral thesis), Realities of Azerbaijani genocide, Dialectics of development of Azerbaijan, Azerbaijan: historical heritage and philosophy of independence, Philosophy textbook, Azerbaijan: Calls for globalization, Parliament elections of 2005: preliminary analysis, Ideas, opening the paths to civil society, On the path of national ideology, statehood and independence in two volumes, On the path to democracy, and Determining the development strategy: modernization course. Mehdiyev has been awarded with two Orders of the Red Banner of Labour, the Order of Glory (Shohrat Order) and was elected a member of New York Academy of Sciences in 2001. See also Cabinet of Azerbaijan Politics of Azerbaijan Notes References 1938 births Living people Politicians from Baku Academic staff of Baku State University Baku State University alumni Foreign Members of the Russian Academy of Sciences Azerbaijan Communist Party (1920) politicians Members of the Central Committee of the 26th Congress of the Communist Party of the Soviet Union Members of the Supreme Soviet of the Azerbaijan Soviet Socialist Republic New Azerbaijan Party politicians Recipients of the Heydar Aliyev Order Recipients of the Istiglal Order Recipients of the Order of Honour (Russia) Recipients of the Order of the Red Banner of Labour Recipients of the Sharaf Order Recipients of the Shohrat Order Social philosophers Azerbaijani academicians Azerbaijani philosophers Azerbaijani professors Soviet politicians
334256	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A1%E1%83%94%E1%83%9C%E1%83%A1%E1%83%A3%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%98%E1%83%96%E1%83%9B%E1%83%98	სენსუალიზმი	სენსუალიზმი (აღქმა, გრძნობა) — მიმართულება გნოსეოლოგიაში, რომლის მიხედვითაც გრძნობა და აღქმა სანდო შემეცნების ერთადერთი და მთავარი ფორმაა. ეს მიმართულება რადიკალურად განსხვავდება რაციონალიზმისგან. სენსუალიზმის მთავარი პრინციპია: „არაფერია გონებაში ისეთი, რაც არ არსებობს გრძნობებში“. სენსუალიზმის პრინციპი მთლიანად დაყრდნობილია როგორც აღქმასა და გრძნობებზე, ასევე წარმოდგენებზეც. უდიდესი წილი შეიტანეს სენსუალიზმის ჩამოყალიბებაში შემდეგმა ფილოსოფოსებმა: პროტაგორა — ცნობილი ძველბერძენი სოფისტი ფილოსოფოსი; ეპიკურე; ჯონ ლოკი; ეტიენ ბონო დე კონდილიაკი. ტერმინი სენსუალიზმი შემოიღო ვიქტორ კუზენმა, რომელმაც თავის ნაშრომში „Histoire générale de la philosophie“ სენსუალიზმს უპირისპირებს იდეალიზმს და, შესაბამისად, ამ ტერმინით აღნიშნავს მიმართულებას, რომელიც მიღებულია ითვლებოდეს მატერიალიზმად. თუმცა ეს სახელწოდება არ შენარჩუნდა. დღეს სენსუალიზმს გნოსეოლოგიაში უწოდებენ ცნობილ ხერხს სხვადასხვა გნოსეოლოგიური ამოცანის გადასაჭრელად და იგი უპირისპირდება ინტელექტუალიზმსა და რაციონალიზმს. რესურსები ინტერნეტში სენსუალიზმი — უცხო სიტყვათა ლექსიკონი ფილოსოფიური სკოლები და ტრადიციები ემპირიზმი შემეცნება
160540	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%AC%E1%83%A7%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%93%E1%83%98%E1%83%93%E1%83%9D%E1%83%91%E1%83%90%20%E1%83%94%E1%83%95%E1%83%A0%E1%83%9D%E1%83%9E%E1%83%90%E1%83%A8%E1%83%98%20%282002%29	წყალდიდობა ევროპაში (2002)	წყალდიდობა ევროპაში (2002) წყალდიდობა ევროპაში — 2002 წლის აგვისტოში მომხდარი ძლიერი წყალდიდობა. ყველაზე მეტად დაზარალდა ჩეხეთი, ავსტრია, გერმანია, სლოვაკეთი, პოლონეთი, უნგრეთი, რუმინეთი და ხორვატია. სწორედ 2002 წელს დაფიქსირდა ბოლო 100 წლის განმავლობაში ევროპის უძლიერესი წყალდიდობა, რომელმაც ასობით ადამიანის სიცოცხლე იმსხვერპლა. წყალდიდობა კოკისპირულმა წვიმებმა გამოიწვია. ძლიერი წვიმები 10 აგვისტოდან დაიწყო და დაახლოებით ერთ კვირას გაგრძელდა. ნაპირებიდან გადმოვიდა დიდი და პატარა მდინარეები, რომლებიც უძლიერეს ნაკადებად გადაიქცნენ და რომლებმაც წალეკეს გზა და გზა დასახლებული ადგილები. პრაღაში მდინარე ვლტავის დონემ 7 მეტრით აიწია, ხოლო გერმანიაში ელბას დონე თითქმის 10 მეტრით გაიზარდა. ევროპის ერთ-ერთმა უმსხვილესმა მდინარემ დუნაიმ დატბორა ავსტრიის, სლოვაკეთის, ხორვატიის დიდი ნაწილები, ხოლო დუნაის შენაკადმა ტისამ დატბორა რუმინეთისა და ბულგარეთის რიგი სოფლები. წყალი და ტალახიანი ნაკადები საკმაოდ ფართოდ გავრცელდა და საფრთხის ქვეშ დააყენა სხვადასხვა ქვეყნების კულტურული და ბუნებრივი ღირსშესანიშნაობები, როგორებიცაა: ქალაქები, სახლები, ქუჩქები, მეტროპოლიტენები, რკინიგზები, ხიდები, სასოფლო-სამეურნეო ტერიტორიები და ა.შ. იხილეთ აგრეთვე წყალდიდობა ევროპაში (2005) რესურსები ინტერნეტში Flood Photographs of Prague Photographs of flooded metro in Prague სქოლიო წყალდიდობა
30009223	https://en.wikipedia.org/wiki/La%20Mata%20de%20Morella	La Mata de Morella	La Mata de Morella is a town in the province of Castellón, Valencian Community, Spain, pertaining to the region of the Ports of Morella. , it has 192 inhabitants. Ports (comarca)
19180547	https://en.wikipedia.org/wiki/Parthia	Parthia	Parthia (Parθava; Parθaw; Pahlaw) is a historical region located in northeastern Greater Iran. It was conquered and subjugated by the empire of the Medes during the 7th century BC, was incorporated into the subsequent Achaemenid Empire under Cyrus the Great in the 6th century BC, and formed part of the Hellenistic Seleucid Empire after the 4th-century BC conquests of Alexander the Great. The region later served as the political and cultural base of the Eastern Iranian Parni people and Arsacid dynasty, rulers of the Parthian Empire (247 BC – 224 AD). The Sasanian Empire, the last state of pre-Islamic Iran, also held the region and maintained the seven Parthian clans as part of their feudal aristocracy. Name The name "Parthia" is a continuation from Latin , from Old Persian , which was the Parthian language self-designator signifying "of the Parthians" who were an Iranian people. In context to its Hellenistic period, Parthia also appears as Parthyaea. Parthia was known as Pahlaw in the Middle Persian sources of the Sasanian period, and Pahla or Fahla by later Islamic authors, but mainly referred to the Parthian region in the West of Iran. Geography The original location of Parthia roughly corresponds to a region in northeastern Iran, but part is in southern Turkmenistan. It was bordered by the Kopet Dag mountain range in the north, and the Dasht-e-Kavir desert in the south. It bordered Media on the west, Hyrcania on the north west, Margiana on the northeast, and Aria on the east. During Arsacid times, Parthia was united with Hyrcania as one administrative unit, and that region is therefore often (subject to context) considered a part of Parthia proper. By the early Sasanian period, Parthia was located in the central part of the Iranian plateau, neighboring Pars to the south, Khuzistan to the south-west, Media to the north-west, the Alborz Mountains to the north, Abarshahr to the north-east, and Kirman to the east. In the late Sasanian era, Parthia came to embrace central and north-central Iran but also extended to the western parts of the plateau as well. In the Islamic era, Parthia was believed to be located in central and western Iran. Ibn al-Muqaffa considered Parthia as encompassing the regions of Isfahan, Ray, Hamadan, Mah-i Nihawand and Azerbaijan. The same definition is found in the works of al-Khawazmi and Hamza al-Isfahani. Al-Dinawari, while not using the word Parthia, considered Jibal to be the realm of the last Parthian king, Artabanus IV. History Under the Achaemenids As the region inhabited by Parthians, Parthia first appears as a political entity in Achaemenid lists of governorates ("satrapies") under their dominion. Prior to this, the people of the region seem to have been subjects of the Medes, and 7th century BC Assyrian texts mention a country named Partakka or Partukka (though this "need not have coincided topographically with the later Parthia"). A year after Cyrus the Great's defeat of the Median Astyages, Parthia became one of the first provinces to acknowledge Cyrus as their ruler, "and this allegiance secured Cyrus' eastern flanks and enabled him to conduct the first of his imperial campaigns – against Sardis." According to Greek sources, following the seizure of the Achaemenid throne by Darius I, the Parthians united with the Median king Phraortes to revolt against him. Hystaspes, the Achaemenid governor of the province (said to be father of Darius I), managed to suppress the revolt, which seems to have occurred around 522–521 BC. The first indigenous Iranian mention of Parthia is in the Behistun inscription of Darius I, where Parthia is listed (in the typical Iranian clockwise order) among the governorates in the vicinity of Drangiana. The inscription dates to c. 520 BC. The center of the administration "may have been at [what would later be known as] Hecatompylus". The Parthians also appear in Herodotus' list of peoples subject to the Achaemenids; the historiographer treats the Parthians, Chorasmians, Sogdians and Areioi as peoples of a single satrapy (the 16th), whose annual tribute to the king he states to be only 300 talents of silver. This "has rightly caused disquiet to modern scholars." At the Battle of Gaugamela in 331 BC between the forces of Darius III and those of Alexander the Great, one such Parthian unit was commanded by Phrataphernes, who was at the time Achaemenid governor of Parthia. Following the defeat of Darius III, Phrataphernes surrendered his governorate to Alexander when the Macedonian arrived there in the summer of 330 BC. Phrataphernes was reappointed governor by Alexander. Under the Seleucids Following the death of Alexander, in the Partition of Babylon in 323 BC, Parthia became a Seleucid governorate under Nicanor. Phrataphernes, the former governor, became governor of Hyrcania. In 320 BC, at the Partition of Triparadisus, Parthia was reassigned to Philip, former governor of Sogdiana. A few years later, the province was invaded by Peithon, governor of Media Magna, who then attempted to make his brother Eudamus governor. Peithon and Eudamus were driven back, and Parthia remained a governorate in its own right. In 316 BC, Stasander, a vassal of Seleucus I Nicator and governor of Bactria (and, it seems, also of Aria and Margiana) was appointed governor of Parthia. For the next 60 years, various Seleucids would be appointed governors of the province. In 247 BC, following the death of Antiochus II, Ptolemy III seized control of the Seleucid capital at Antioch, and "so left the future of the Seleucid dynasty for a moment in question." Taking advantage of the uncertain political situation, Andragoras, the Seleucid governor of Parthia, proclaimed his independence and began minting his own coins. Meanwhile, "a man called Arsaces, of Scythian or Bactrian origin, [was] elected leader of the Parni", an eastern-Iranian peoples from the Tajen/Tajend River valley, south-east of the Caspian Sea. Following the secession of Parthia from the Seleucid Empire and the resultant loss of Seleucid military support, Andragoras had difficulty in maintaining his borders, and about 238 BC – under the command of "Arsaces and his brother Tiridates" – the Parni invaded Parthia and seized control of Astabene (Astawa), the northern region of that territory, the administrative capital of which was Kabuchan (Kuchan in the vulgate). A short while later the Parni seized the rest of Parthia from Andragoras, killing him in the process. Although an initial punitive expedition by the Seleucids under Seleucus II was not successful, the Seleucids under Antiochus III recaptured Arsacid controlled territory in 209 BC from Arsaces' (or Tiridates') successor, Arsaces II. Arsaces II sued for peace and accepted vassal status, and it was not until Arsaces II's grandson (or grand-nephew) Phraates I, that the Arsacids/Parni would again begin to assert their independence. Under the Arsacids From their base in Parthia, the Arsacid dynasts eventually extended their dominion to include most of Greater Iran. They also quickly established several eponymous branches on the thrones of Armenia, Iberia, and Caucasian Albania. Even though the Arsacids only sporadically had their capital in Parthia, their power base was there, among the Parthian feudal families, upon whose military and financial support the Arsacids depended. In exchange for this support, these families received large tracts of land among the earliest conquered territories adjacent to Parthia, which the Parthian nobility then ruled as provincial rulers. The largest of these city-states were Kuchan, Semnan, Gorgan, Merv, Zabol and Yazd. From about 105 BC onwards, the power and influence of this handful of Parthian noble families was such that they frequently opposed the monarch, and would eventually be a "contributory factor in the downfall" of the dynasty. From about 130 BC onwards, Parthia suffered numerous incursions by various nomadic tribes, including the Sakas, the Yuezhi, and the Massagetae. Each time, the Arsacid dynasts responded personally, doing so even when there were more severe threats from Seleucids or Romans looming on the western borders of their empire (as was the case for Mithridates I). Defending the empire against the nomads cost Phraates II and Artabanus I their lives. The Roman Crassus attempted to conquer Parthia in 52 BC but was decisively defeated at the Battle of Carrhae. Caesar was planning another invasion when he was assassinated in 44 BC. A long series of Roman-Parthian wars followed. Around 32 BC, civil war broke out when a certain Tiridates rebelled against Phraates IV, probably with the support of the nobility that Phraates had previously persecuted. The revolt was initially successful, but failed by 25 BC. In 9/8, the Parthian nobility succeeded in putting their preferred king on the throne, but Vonones proved to have too tight a budgetary control, so he was usurped in favor of Artabanus II, who seems to have been a non-Arsacid Parthian nobleman. But when Artabanus attempted to consolidate his position (at which he was successful in most instances), he failed to do so in the regions where the Parthian provincial rulers held sway. By the 2nd century AD, the frequent wars with neighboring Rome and with the nomads, and the infighting among the Parthian nobility had weakened the Arsacids to a point where they could no longer defend their subjugated territories. The empire fractured as vassalaries increasingly claimed independence or were subjugated by others, and the Arsacids were themselves finally vanquished by the Persian Sassanids, a formerly minor vassal from southwestern Iran, in April 224. Under the Sasanians Parthia was likely the first region conquered by Ardashir I after his victory over Artabanus IV, showing the importance of the province to the founder of the Sasanian dynasty. Some of the Parthian nobility continued to resist Sasanian dominion for some time, but most switched their allegiance to the Sasanians very early. Several families that claimed descent from the Parthian noble families became a Sasanian institution known as the "Seven houses", five of which are "in all probability" not Parthian, but contrived genealogies "in order to emphasize the antiquity of their families." Parthia continued to hold importance throughout the 3rd century. In his Ka'be-ye Zardusht inscription Shapur I lists the province of Parthia in second place after Pars. The Abnun inscription describes the Roman invasion of 243/44 as an attack on Pars and Parthia. Considering the Romans never went further than Mesopotamia, "Pars and Parthia" may stand for the Sasanian Empire itself. Parthia was also the second province chosen for settlement by Roman prisoners of war after the Battle of Edessa in 260. Language and literature The Parthians spoke Parthian, a northwestern Iranian language. No Parthian literature survives from before the Sassanid period in its original form, and they seem to have written down only very little. The Parthians did, however, have a thriving oral minstrel-poet culture, to the extent that their word for "minstrel" (gosan) survives to this day in many Iranian languages and especially in Armenian (gusan), on which it exercised heavy (especially lexical and vocabulary) influence. These professionals were evident in every facet of Parthian daily life, from cradle to grave, and they were entertainers of kings and commoners alike, proclaiming the worthiness of their patrons through association with mythical heroes and rulers. These Parthian heroic poems, "mainly known through Persian of the lost Middle Persian Xwaday-namag, and notably through Firdausi's Shahnameh, [were] doubtless not yet wholly lost in the Khurasan of [Firdausi's] day." In Parthia itself, attested use of written Parthian is limited to the nearly three thousand ostraca found (in what seems to have been a wine storage) at Nisa, in present-day Turkmenistan. A handful of other evidence of written Parthian has been found outside Parthia, the most important of these being the part of a land-sale document found at Avroman (in the Kermanshah province of Iran), and more ostraca, graffiti and the fragment of a business letter found at Dura-Europos in present-day Syria. The Parthian Arsacids do not seem to have used Parthian until relatively late, and the language first appears on Arsacid coinage during the reign of Vologases I (51–58 AD). Evidence that use of Parthian was nonetheless widespread comes from early Sassanid times; the declarations of the early Persian kings were—in addition to their native Middle Persian—also inscribed in Parthian. The old poems known as fahlaviyat mostly come from the areas which were considered part of Parthia in the Islamic period. These poems have the characteristics of oral literature and may have continued the oral traditions of Parthian minstrels. Society City-states of "some considerable size" existed in Parthia as early as the 1st millennium BC, "and not just from the time of the Achaemenids or Seleucids." However, for the most part, society was rural, and dominated by large landholders with large numbers of serfs, slaves, and other indentured labor at their disposal. Communities with free peasants also existed. By Arsacid times, Parthian society was divided into the four classes (limited to freemen). At the top were the kings and near family members of the king. These were followed by the lesser nobility and the general priesthood, followed by the mercantile class and lower-ranking civil servants, and with farmers and herdsmen at the bottom. Little is known of the Parthian economy, but agriculture must have played the most important role in it. Significant trade first occurs with the establishment of the Silk road in 114 BC, when Hecatompylos became an important junction. Parthian cities Nisa (Nissa, Nusay) or Mithradātkert, located on a main trade route, was one of the earliest capitals of the Parthian Empire (c. 250 BC). The city is located in the northern foothills of the Kopetdag mountains, 11 miles west of present-day city of Ashgabat (the capital of Turkmenistan). Nisa had a "soaring two-story hall in the Hellenistic Greek style" and temple complexes used by early Arsaces dynasty. During the reign of Mithridates I of Parthia (c. 171 BC–138 BC) it was renamed Mithradatkirt ("fortress of Mithradates"). Merv (modern-day Mary) was another Parthian city. Asaak Hecatompylos Gurgan See also Pahla Parthians List of Parthian kings Khwarasan Greater Khorasan Adur Burzen-Mihr Parthian shot References Bibliography . . . . . . . . . Olbrycht, Marek Jan (1998), Parthia et ulteriores gentes. Die politischen Beziehungen zwischen dem arsakidischen Iran und den Nomaden der eurasischen Steppen, Munich. Olbrycht, Marek Jan (2016), "Manpower Resources and Army Organisation in the Arsakid Empire", Ancient Society, 46, pp. 291–338 (DOI: 10.2143/AS.46.0.3167457). . Verstandig Andre,(2001) Histoire de l'Empire Parthe. Brussels, Le Cri. Wolski, Józef (1993), L’Empire des Arsacides (= Acta Iranica 32), Lovanii: Peeters . Parthian Empire Historical regions of Iran Provinces of the Sasanian Empire Achaemenid satrapies ja:パルティア
16261203	https://en.wikipedia.org/wiki/Kyzyl-Adyr	Kyzyl-Adyr	Kyzyl-Adyr (formerly Kirovka) is a village in the Kara-Buura District of Talas Region of Kyrgyzstan. It is the seat of the Kara-Buura District. Its population was 13,612 in 2021. To the north is the Kirovskaya Reservoir. From the main east–west highway through Talas Region, one road goes north to Taraz in Kazakhstan and another goes south to Jalal-Abad Region over the Kara-Buura Pass to the Chatkal Valley (Jangy-Bazar and Kanysh-Kyya). Population References Populated places in Talas Region
4127549	https://en.wikipedia.org/wiki/Cyprus%20at%20the%201984%20Summer%20Olympics	Cyprus at the 1984 Summer Olympics	Cyprus at the 1984 Summer Olympics Cyprus competed at the 1984 Summer Olympics in Los Angeles, United States. Ten competitors, all men, took part in nine events in four sports. Athletics Men's 10.000 metres Marios Kassianidis Qualifying Heat — 29:06.08 (→ did not advance) Men's Marathon Marios Kassianidis — 2:32:51 (→ 62nd place) Filippos Filippou — did not finish (→ no ranking) Men's 3.000m Steeplechase: Philippos Philippou Semifinals — 8:39.47 (→ did not advance) Men's Long Jump Dimitrios Araouzos Qualification — 5.67m (→ did not advance, 30th place) Cycling One cyclist represented Cyprus in 1984. Individual road race Spyros Agrotis — did not finish (→ no ranking) Judo Men's under 78 kg: Ioannis Kouyallis - Preliminary:Lost to Gueye-Eljdji from Senegal Men's under 86 kg: Costas Papacostas - Preliminary:Lost to Nose Seiki from Japan Shooting Men's trap: Anastasios Lordos - 173 (47th position) Demetrios Papachrysostomou - 176 (35th position) Men's skeet: Petros Kyritsis - 192 (13th position) Michael Tymvios - 85 (abandon) References External links Cyprus at the 1984 Summer Olympics by Cyprus Olympic Committee Nations at the 1984 Summer Olympics 1984 Summer Olympics
537059	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%95%E1%83%94%E1%83%A0%E1%83%A1%E1%83%97%E1%83%98	ონვერსთი	ონვერსთი (ყოფ. სახქაძორი) — სოფელი აზერბაიჯანში, ზემო ყარაბაღის რეგიონში, შუშის რაიონში, სოფელ სარიბაბის ადმინისტრაციულ თემში. 1992 წლიდან ოკუპირებულია სომხეთის შეიარაღებული ძალების მიერ. ისტორია სოფლის წინა სახელი იყო სახქაძორი, 1999 წლის 5 ოქტომბრიდან ეწოდა ონვერსთი. სქოლიო შუშის რაიონის სოფლები
519815	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%97%E1%83%94%E1%83%9B%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%A3%E1%83%99%20%E1%83%A7%E1%83%90%E1%83%91%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%93%E1%83%9D%E1%83%94%E1%83%9A%E1%83%98	თემრიუკ ყაბარდოელი	თემრიუკ ყაბარდოელი (დ. 1502, ყაბარდია — გ. 1571, ყაბარდია) — ჩერქეზი დიდგვაროვანი და ყაბარდოს დიდი მთავარი 1554-1571 წლებში. რუსეთის ცარ ივანე IV-ის მეორე ცოლის, მარია თემრიუკოვნას მამა. ალიანსი ივანე მრისხანესთან თემრიუკი ჩერქეზეთის ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე საკამათო ლიდერია რუსეთის ცარ ივანე IV-სთან ურთიერთობის გამო. ეს ჩერქეზულ-რუსული ალიანსი ჩერქეზმა ნაციონალისტებმა აღიქვეს, როგორც ჩერქეზი ერისათვის გამანადგურებელი ურთიერთობა. ამას, ცხადია, აქვს თავისი მიზეზი, რომელიც იმაში მდგომარეობს, რომ ეს ალიანსი შემდეგში რუსეთის იმპერიის მთავრობამ გამოიყენა, როგორც „ჩერქეზეთის ნებაყოფლობითი შეერთების“ აქტი, რაც რეალობას იყო მოკლებული. აღსანიშნავია, რომ ჩერქეზეთი რუსეთ-ჩერქეზეთის ომში დამარცხების შემდეგ იძულებით იქნა ანექსირებული. საკუთრივ თემრიუკი ჩერქეზეთის ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი მმართველი და მხედართმთავარი იყო. მან სწორედ შეაფასა ოსმალეთისა და ყირიმელი თათრების დაახლოვების ის საფრთხეები, რომელიც ჩრდილოკავკასიურ ხალხებს უქმნიდა. ამის გამო თემრიუკმა აღმოაჩინა თათრების ოსმალეთთან დამაკავშირებელი საიდუმლო გზები, რაც ჩერქეზებს საშუალებას აძლევდა, რომ ნებისმიერ დროს დასხმოდნენ მათ თავს და ასე მაინც შეეფერხებინათ მათი კავშირი. ამ საქმეში თემრიუკმა ყველაზე კარგ მოკავშირედ სწორედ რუსეთის ცარი ივანე IV მიიჩნია, რადგანაც ყირიმელი თათრები წლების განმავლობაში აწიოკებდნენ რუსეთის სასაზღვრო სოფლებს, იტაცებდნენ ადგილობრივებს და შემდეგ ოსმალეთში მონებად ყიდდნენ, ცარს კი ამის აღკვეთა სურდა. ამრიგად, თემრიუკმა და ივანემ საერთო მტრის წინაშე გადაწყვიტეს გაერთიანება და უკვე 1557 წელს თემრიუკმა ოფიციალური დელეგაცია გააგზავნა მოსკოვის სამეფო კარზე და ივანეს მოკავშირეობა სთხოვა. დელეგაციაში თავად თემრიუკის ძეები: სულთან-ყული და ბულათ-გერიც შედიოდნენ, რომელთაც ცარი დიდი პატივით დახვდათ. საბოლოოდ, ივანე მრისხანე დათანხმდა ყაბარდოს მთავართან ალიანსის გაფორმებაზე. ჩერქეზებსა და რუსებს შორის გაფორმებული ალიანსიდან გამომდინარე, ჩერქეზი ცხენოსნები თემრიუკის დავალებით რუსეთის მხარეს იბრძოდნენ პოლონეთ-ლიტვის წინააღმდეგ ბალტიისპირეთში მიმდინარე ლივონიის ომისას. ამასთან, ივანეც მხარს უჭერდა თემრიუკს თავისი ჩერქეზული სამფლობელოების გაფართოვებაში. თემრიუკმა მოზდოკში ააგო ციხესიმაგრე, რომელიც რუსი და ჩერქეზი ჯარისკაცების ერთად გაწვრთნის საშუალებას იძლეოდა. ამან თემრიუკს საშუალება მისცა დაეპყრო ყაბარდოსა და ჩერქეზეთის, ასევე ალანიისა და ინგუშეთის მიწები და პერიოდულად ქართული სამეფო-სამთავროებიც ერბია. 1560 წელს ივანე IV-ის ცოლი, დედოფალი ანასტასია რომანოვნა გარდაიცვალა. პოლონეთთან მშვიდობის დასამყარებლად ივანეს პრინცესა კატარინა იაგელონკაზე ქორწინება შესთავაზეს, მაგრამ ეს მოლაპარაკებები ჩაიშალა და კატარინა შვედეთში გათხოვდა, რითაც თემრიუკმა მალევე ისარგებლა და ივანეს ცოლად თავისი ასული, მარია შესთავაზა. ცარი მალევე მოიხიბლა მარიას გარეგნობით, ამიტომაც იგი სასწრაფოდ მოანათლინა მართლმადიდებლად და 1561 წელს ცოლადაც შეირთო. რუსეთში ყოფნისას თემრიუკის უფროსმა ძემაც რუსი წარჩინებულის ასულზე იქორწინა, რომლის მამასაც სამეფო ხაზინა ებარა. ამრიგად, თემრიუკმა რუსეთთან არსებული ალიანსი დინასტიური ქორწინებებითაც გაამყარა. არაერთი ისტორიული წყარო ახასიათებს თემრიუკს, როგორც ტირანსა და დიქტარორს, რომელიც მხოლოდ საკუთარ მმართველობაზე ზრუნავდა. თუმცა, ასევე არსებობს წყაროებიც, რომელთა მიხედვითაც თემრიუკი მხოლოდ თურქებისა და თათრებისაგან მომავალი დიდი საფრთხის ასარიდებლად ატარებდა მსგავს პოლიტიკას. გარდაცვალება 1570 წელს თათრებმა მოსკოვი აიღეს და გადაწვეს. უკან დახევისას, 1571 წლის ზამთარში თათრები ჩერქეზეთისკენ დაიძრნენ. თემრიუკმა, მისი მრჩევლების საწინააღმდეგოდ კონტრშეტევა წამოიწყო. მან არ გაითვალისწინა, რომ მოწინააღმდეგის ჯარი 130,000 ოსმალ, ყაზანელ, ყირიმელ და ასტრახანელ თათარს აერთიანებდა და, რომ რუსეთის დახმარების გარეშე მარტო ვერ გაუმკლავდებოდა მათ. გადმოცემის მიხედვით, თემრიუკმა ლაჩრად წოდებას მარტო შებრძოლება არჩია, რა დროსაც იგი მოკლეს, მისი ორი ვაჟი კი თათრებმა ტყვედ ჩაიგდეს. სქოლიო დაბადებული 1502 გარდაცვლილი 1571 ჩერქეზები
18925944	https://en.wikipedia.org/wiki/B%C3%BCl%C3%B6vl%C3%BCk	Bülövlük	Bülövlük is a village in the Lachin District of Azerbaijan. History The village was located in the Armenian-occupied territories surrounding Nagorno-Karabakh, coming under the control of ethnic Armenian forces during the First Nagorno-Karabakh War in the early 1990s, subsequently becoming part of the breakaway Republic of Artsakh as part of its Kashatagh Province, referred to as Antaramej, being part of the Vazgenashen community. The village was returned to Azerbaijan as part of the 2020 Nagorno-Karabakh ceasefire agreement. References External links Villages in Azerbaijan Populated places in Lachin District
512903	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9E%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%9D%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%A1%E1%83%98	პალომასი	პალომასი — და მუნიციპალიტეტი ესპანეთში, შედის ესტრემადურის ავტონომიური გაერთიანების ბადახოსის პროვინციის ტიერა-დე-ბაროსის კომარკის შემადგენლობაში. ფართობი — 40,5 კმ². მოსახლეობა — 671 კაცი (2020 წ.). იხილეთ აგრეთვე ბადახოსის მუნიციპალიტეტები რესურსები ინტერნეტში პალომასის მუნიციპალიტეტის ოფიციალური საიტი სქოლიო ბადახოსის მუნიციპალიტეტები
18870775	https://en.wikipedia.org/wiki/T%C3%BCrk%C9%99k%C9%99ran	Türkəkəran	Türkəkəran (also, Tyurkyakeran) is a village and municipality in the Lankaran Rayon of Azerbaijan. It has a population of 1,170. References Populated places in Lankaran District
26640229	https://en.wikipedia.org/wiki/United%20Nations%20Security%20Council%20Resolution%20901	United Nations Security Council Resolution 901	United Nations Security Council Resolution 901 United Nations Security Council resolution 901 was adopted unanimously on 4 March 1994. After reaffirming resolutions 849 (1993), 854 (1993), 858 (1993), 876 (1993), 881 (1993), 892 (1993) and 896 (1994), the council extended the mandate of the United Nations Observer Mission in Georgia (UNOMIG) until 31 March 1994. The council noted the negotiations to be held in New York City on 7 March 1994 following talks held in Geneva on 22–24 February 1994, between the Georgian and Abkhaz sides, urging both to achieve progress as soon as possible so that the council could consider the establishment of a peace-keeping force in Abkhazia. Secretary-General Boutros Boutros-Ghali was requested to report back to the council by 21 March 1994 on developments in the negotiations and situation on the ground. See also Abkhaz–Georgian conflict List of United Nations Security Council Resolutions 901 to 1000 (1994–1995) United Nations resolutions on Abkhazia War in Abkhazia (1992–1993) References External links Text of the Resolution at undocs.org 0901 Abkhaz–Georgian conflict 1994 in Georgia (country) 1994 in Abkhazia 0901 March 1994 events
534169	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A9%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%90%E1%83%9B%E1%83%94%E1%83%A0%E1%83%90	ჩალამერა	ჩალამერა — მუნიციპალიტეტი ესპანეთში, შედის არაგონის ავტონომიური გაერთიანების უესკის პროვინციის ბახო-სინკის კომარკის შემადგენლობაში. ფართობი — 11,50 კმ². მოსახლეობა — 113 კაცი (2020 წ.). იხილეთ აგრეთვე უესკის მუნიციპალიტეტები რესურსები ინტერნეტში ჩალამერის მუნიციპალიტეტის ოფიციალური საიტი Gran Enciclopedia Aragonesa - ჩალამერა სქოლიო უესკის მუნიციპალიტეტები
169450	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%A5%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%98%20%E1%83%97%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%92%E1%83%9B%E1%83%9C%E1%83%90	მანქანური თარგმნა	მანქანური თარგმნა (ასევე ავტომატური თარგმნა) — ტექსტის თარგმნა ერთი ენიდან მეორე ენაზე კომპიუტერის(ან ეგმ-ის მეშვეობით). მანქანური თარგმნის იდეალური შემთხვევის დროს მანქანა ასრულებს იმ მოქმედებებს რასაც მთარგმნელი. მანქანური თარგმნა მოიცავს სამ ეტაპს: სათარგმნი ტექსის წაკითხვა და ანალიზი ტექსტის გადაქმნა მეორე ენის ტექსტის სინთეზი. ისტორია ეგმ-ის გამოგონების შემდეგ მანქანური თარგმნის პირველი ცდა 1954 წელს ჩაატარეს ჯორჯთაუნის უნივერსიტეტში ლ. დოსტერტის ხელმძღვანელობით(იხილეთ ჯორჯთაუნის ცდა). საქართველოში მანქანური თარგმნის პირველი ჯგუფი ჩამოყალიბდა 1957 წელს საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის ელექტრონიკის, ავტომატიკისა და ტელემექანიკის ინსტიტუტში ა. ელიაშვილის ხელმძღვანელობით. შეიქმნა რუსულიდან ქართულ ენაზე თარგმნის პირველი ალგორითმი. მანქანური თარგმნის კვლევაში არის ორი ასპექტი: გამოყენებითი(ტექსტების თარგმნა, საინფორმაციო საქმის ავტომატიზაცია და სხვა) და თეორიული(ადამიანთა მეტყველების მოდელირება, ლინგვისტიკური აღწერილობისთვის მათემატიკური ფორმალიზმის დამუშავება და სხვა). იხილეთ აგრეთვე ალგორითმი თარგმნა ხელოვნური ინტელექტი ჯორჯთაუნის ცდა ლიტერატურა სქოლიო იხილეთ აგრეთვე ხელოვნური ინტელექტი კომპიუტერული ენათმეცნიერება
13122539	https://en.wikipedia.org/wiki/Almod%C3%B3var%20del%20R%C3%ADo	Almodóvar del Río	Almodóvar del Río is a small historic city located in the province of Córdoba, Spain. References External links Almodóvar del Río - Sistema de Información Multiterritorial de Andalucía Municipalities in the Province of Córdoba (Spain)
45271333	https://en.wikipedia.org/wiki/An%C5%A1lavs%20Egl%C4%ABtis	Anšlavs Eglītis	Anšlavs Eglītis (October 14, 1906 – March 4, 1993) was a Latvian writer, journalist and painter who became a war refugee in 1944. He had a prolific career as a novelist, and his later work often examined aspects of exile life. Biography Anšlavs Eglītis was born in Riga, Latvia, the first of two children born to the writer Viktors Eglītis and the teacher and translator Marija Eglīte, née Stalbova. His father was one of the most notable representatives of Decadence in Latvian literature. During the First World War, his family lived in other parts of the Russian Empire, but returned to Latvia in 1918. For a short time they settled in Alūksne. After 1919, his family lived in Riga and Eglītis started his studies in Riga City gymnasium No. 2. He also studied painting in the studio of a Latvian painter Voldemārs Tone at this time. The family spent all their summer holidays in Inciems cottage, which he later described in his novel Pansija pilī (1962). He caught tuberculosis in 1925. His mother, who suffered pulmonary disease, died in 1926, during his stay in Leysin sanatorium. In 1930, his father remarried the artist and writer Hilda Vīka, whose works and personality came to influence Anšlavs' literature. He continued his studies in the Art Academy of Latvia and graduated in 1935. After graduation, he worked as a teacher of drawing. In 1936 his first collection of novels, Maestro was published. In 1938 Eglītis started to work as a journalist in the biggest Latvian newspaper Jaunākās ziņas. In 1940, he also collaborated on the magazine Atpūta. He left Riga for Courland in October 1944 and later fled to Germany, where he settled in Berlin. During the Battle of Berlin his flat was destroyed in an air raid, and Eglītis moved to Switzerland. In 1950, he moved to California, US. His father, writer Viktors Eglītis, was arrested, tortured and killed in the Cheka building in Riga in 1945. His grave is unknown. In his American exile, Eglītis wrote more than 50 novels and short stories. Parallel to his literature career he became a theatre and film critic for the Latvian newspaper Laiks published in Brooklyn, New York, which also serialized a number of his novels. In 1957, his Neierasta Amerika began to be serialized in the Soviet Latvian magazine Zvaigzne, but it was immediately qualified as an 'import of bourgeois nationalism' and soon discontinued. The success of his works resides in their avangardist flavour combined with loyalty to the popular taste. In post-Soviet Latvia, his Shameless Old Men, directed by Mihail Kublinskis, is one of the most successful productions of the National Theater. He died of cancer in Los Angeles in 1993. In 2006, the Latvian Post issued a commemorative stamp in honor of Eglītis. A monument to the writer was installed in 2008 in Inciems. Sources References External links Writers from Riga People from Kreis Riga 20th-century Latvian writers Latvian journalists 20th-century journalists Latvian World War II refugees Latvian emigrants to the United States Deaths from cancer in California 1906 births 1993 deaths
2570894	https://en.wikipedia.org/wiki/B%C3%B6rek	Börek	Börek or burek is a family of pastries or pies found in the Balkans, Middle East and Central Asia. The pastry is made of a thin flaky dough such as filo with a variety of fillings, such as meat, cheese, spinach, or potatoes. Boreks are mainly associated with the Middle East, Armenia, and also with the former Ottoman Empire, including the Balkans and the South Caucasus, Eastern European and Central European countries, Northern Africa and Central Asia. A borek may be prepared in a large pan and cut into portions after baking, or as individual pastries. They are usually baked but some varieties can be fried. Borek is sometimes sprinkled with sesame or nigella seeds, and it can be served hot or cold. It is a custom of Sephardic Jews to have bourekas for their Shabbat breakfast meal on Saturday mornings. In Bosnia and Herzegovina it has become commonplace to have borek as a breakfast food with coffee. It is commonly served with afternoon tea in Bosnia and Herzegovina. It is commonly served with a yogurt drink in Serbia and North Macedonia. Origin and names The English name borek comes from Turkish (Turkish pronunciation: [bœˈɾec]), while burek is the form used in the countries of the former Yugoslavia. Other variants include byrek, in Albania; boureki in Greece; byurek in Bulgaria; bourek and brick Annabi in Algeria; brik in Tunisia. According to Sevan Nişanyan, the Turkish word is ultimately originated from Turkic , from böğür (meaning 'kidney'). Nişanyan noted that the word is also used in Siberian Turkic languages such as Saqa as börüök. According to another theory, it may have come from the Persian , the diminutive form of or or, meaning "stew", and refers to any dish made with yufka (filo). The Persian word bureh goes back to the Middle Persian bōrak. This word ultimately goes back to the Proto-Indo-European root bher- which meant "to carve, cut, split". The name of another pastry, shekarbura, is also borrowed from the same Persian word. Nişanyan noted the possibility of Turkic origin for the Persian word. Borek may have its origins in Persian or Turkish cuisine and may be one of its most significant and, in fact, ancient elements of the Turkish cuisine, having been developed in Central Asia before some westward migration to Anatolia in the late Middle Ages, or by nomadic Turks of central Asia some time before the seventh century. Another popular theory posits that it may be a descendant of the pre-existing Eastern Roman (Byzantine) Anatolian dish en tyritas plakountas (Byzantine Greek: εν τυρίτας πλακούντας) "cheesy placenta", itself a descendant of placenta, the classical baked layered dough and cheese dish of Ancient Roman cuisine. The dish was a popular element of Ottoman cuisine, and may have been invented at the Ottoman court, though there are also indications it was made among Central Asian Turks; other versions may date to the Classical era of the eastern Mediterranean. One alternative etymological origin that has been suggested is that the word comes from the Turkic root bur- 'to twist', but the sound harmony for this proposal would dictate the suffix "-aq", and Turkic languages in Arabic orthography invariably write with an ك not an ق, which weighs against this origin. Regional variants Even though borek is very popular in the cuisines of the former Ottoman Empire, especially in North Africa and throughout the Balkans, it originated in Anatolia. Borek is also part of Mizrahi and Sephardic Jewish traditions. They have been enthusiastically adopted by the Ottoman Jewish communities, and have been described—along with boyos de pan and bulemas—as forming "the trio of preeminent Ottoman Jewish pastries". Turkish variants The word "börek" in Turkish can be modified by a descriptive word referring to the shape, ingredients of the pastry, or a specific region where it is typically prepared, as in the above kol böreği, su böreği, talaş böreği or Sarıyer böreği. There are many variations of börek in Turkish cuisine: Balkans In the former Yugoslavia, burek, also known as pita in Bosnia and Herzegovina, is an extremely common dish, made with yufka. This kind of pastry is also popular in Croatia, where it was imported by Croats of Bosnia and Herzegovina and Albanians. In Serbia, Albania, Kosovo, Croatia, Montenegro, North Macedonia and Slovenia, burek is made from layers of dough, alternating with layers of other fillings in a circular baking pan and then topped with a last layer of dough. Traditionally it may be baked with no filling (prazan, meaning empty), with stewed minced meat and onions, or with cheese. Modern bakeries offer cheese and spinach, meat, apple, sour cherries, potato, mushroom, and other fillings. It is often eaten along with a plain yoghurt drink. Zeljanica is a spinach burek common in Bosnia and Herzegovina. Albania In Albania, this dish is called . In Kosovo and few other regions byrek is also known as "pite". Byrek is traditionally made with several layers of dough that have been thinly rolled out by hand. The final form can be small, individual triangles, especially from street vendors called 'Byrektore' which sell byrek and other traditional pastries and drinks. It can also be made as one large byrek that is cut into smaller pieces. There are different regional variations of byrek. It can be served cold or hot. The most common fillings include: cheese (especially gjizë, salted curd cheese), ground meat and onions (ragù style filling), spinach and eggs, milk and eggs with pre-baked dough layers, but it can also be made with tomato and onions, peppers and beans, potato or a sweet filling of pumpkin, nettles (known as byrek me hithra), or kidney beans (popular in winter). Lakror is an Albanian pie dish from southern Albania. The pie is sometimes called a type of byrek pastry. Lakror is generally filled with a variety of greens or meats. Another related dish is Fli, typical from the North of Albania and Kosovo. It is made up of layers of a flour and water batter, cream and butter. Traditionally, it is baked on embers like lakror. Bosnia and Herzegovina In 2012, Lonely Planet included the Bosnian burek in their "The World's Best Street Food" book. Eaten for any meal of the day, in Bosnia and Herzegovina the burek is a meat-filled pastry, traditionally rolled in a spiral and cut into sections for serving. The same spiral filled with cottage cheese is called sirnica, with spinach and cheese zeljanica, with potatoes krompiruša, and all of them are generically referred to as pita. Eggs are used as a binding agent when making sirnica and zeljanica. Bulgaria The Bulgarian version of the pastry, locally called byurek (Cyrillic: ), is typically regarded as a variation of banitsa, a similar Bulgarian dish. Bulgarian byurek is a type of banitsa with sirene cheese, the difference being that byurek also has eggs added. In Bulgarian, byurek has also come to be applied to other dishes similarly prepared with cheese and eggs, such as chushka byurek, a peeled and roasted pepper filled with cheese, and tikvichka byurek, blanched or uncooked bits of squash with eggs filling. Greece In Greece, boureki or bourekaki, and Cyprus poureki (in the Greek dialects of the island) are small pastries made with phyllo dough or with pastry crust. Pastries in the börek family are also called pita (pie): tiropita, spanakopita, and so on. Galaktoboureko is a syrupy phyllo pastry filled with custard, common throughout Greece and Cyprus. In the Epirus, σκερ-μπουρέκ (derives from the Turkish şeker-börek, "sugar-borek") is a small rosewater-flavoured marzipan sweet. Bougatsa (Greek is a Greek variation of a borek which consists of either semolina custard, cheese, or minced meat filling between layers of phyllo, and is said to originate in the city of Serres, an art of pastry brought with the immigrants from Constantinople and is most popular in Thessaloniki, in the Central Macedonia region of Northern Greece. Serres achieved the record for the largest puff pastry on 1 June 2008. It weighed 182.2 kg, was 20 metres long, and was made by more than 40 bakers. In Venetian Corfu, boureki was also called burriche, and filled with meat and leafy greens. The Pontian Greek piroski (πιροσκί) derives its name from borek too. It is almost identical in name and form to pirozhki (Russian: пирожки), which is of Slavic origin, and popular in Russia and further east. Serbia The recipe for "round" burek was developed in the Serbian town of Niš. In 1498, it was introduced by a famous Turkish baker, Mehmed Oğlu from Istanbul. Eventually burek spread from the southeast (southern Serbia, Kosovo and North Macedonia) to the rest of Yugoslavia. Niš hosts an annual burek competition and festival called Buregdžijada. In 2005, a 100 kg (220 lbs) burek was made, with a diameter of 2 metres (≈6 ft) and it is considered to have been the world biggest burek ever made. Slovenia In Slovenia, burek is one of the most popular fast-food dishes, but at least one researcher found that it is viewed negatively by Slovenes due to their prejudices towards immigrants, especially those from other countries of former Yugoslavia. A publication of a diploma thesis on this at the Faculty of Social Sciences of the University of Ljubljana in 2010 stirred controversy regarding the appropriateness of the topic. The mentor of the student that had written the thesis described the topic as legitimate and burek as denoting primitive behaviour in Slovenia in spite of it being by his account "sophisticated food". He explained the controversy as a good example of the conclusions of the student. In 2008, an employee of the Scientific Research Centre of the Slovenian Academy of Sciences and Arts (SRC SASA) had attained his PhD degree with a thesis on meta-burek at the University of Nova Gorica. Other countries Algeria In Algeria, this dish is called bourek, a delicious roll of pastry sheet stuffed with meat, onions, and spice, is one of the main appetizers of Algerian cuisine. It is a starter served when receiving guests and especially during Ramadan evenings during the round meal of the holy month, usually accompanied by Algerian Chorba or Harira. Other forms include bourek packed with chicken and onions, shrimp and béchamel sauce, or a vegetarian alternative usually made of mashed potatoes and spinach. Another Algerian variant of Bourek is called Brik or Brika, a speciality of Algeria's east, notably Annaba. It is a savory entree made from brik leaf, stuffed with mashed potatoes and a mixture of minced meat, onions, cheese and parsley. The whole is topped with a seasoned raw egg which cooks once the sheet of brik has been folded and soaked in boiling oil. Armenia In Armenia, byorek (բյորեկ) or borek (բորեկ) consists of dough, or filo dough, folded into triangles and stuffed with spinach, onions and feta cheese or ground beef. Israel Burekas have long been part of Sephardic cuisine were introduced to Israel by Sephardic Jews who settled there. Burekas can be filled with various fillings, although meat is less common in Israel because of the Jewish dietary restrictions. Most burekas in Israel are made with margarine-based doughs rather than butter-based doughs so that (at least the non-cheese–filled varieties) can be eaten along with either milk meals or meat meals in accordance with the kosher prohibition against mixing milk and meat at the same meal. The most popular fillings are salty cheese, spinach, eggplant, and mashed potato, with other fillings including mushrooms, sweet potato, chickpeas, olives, mallows, swiss chard, and pizza flavor. Other related pastries traditionally consumed by Sephardic Jews include bulemas and boyoz, which are also popular in the Turkish city of Izmir. Libya Known in Libya as brik, it is also a popular dish in Libya. Moldova and Romania The regional cuisine of the Moldavian West bank of the Pruth still yields a type of dumpling-like food called burechiuşe (sometimes called burechiţe) which is described as dough in the shape of a ravioli-like square which is filled with mushrooms such as Boletus edulis, and sealed around its edges and then tossed and subsequently boiled in borscht like soups or chorbas. They are traditionally eaten in the last day of fasting at the time of the Christmas Eve. It is not clear if the burechiuşe derive their name from the Turco-Greek börek (which is a distinct possibility given the fact that Moldavia was ruled for many decades by dynasties of Greek Phanariotes and that encouraged Greek colonists to settle in the area), so at the receiving end of cultural and culinary influences coming from them, or it takes its name from that of the mushroom Boletus (burete in its Romanian language rhotacised version, and it meant "mushroom" as well as "sponge") by the pattern of the ravioli, which were named after the Italian name of the turnip with which they were once filled. In Romania, the plăcintă is considered a variation of the phyllo-wrapped pie, with the dough traditionally stuffed with cheese. In Dobruja, an eastern territory that used to be a Turkish province, one can find both the Turkish influence—plăcintă dobrogeană either filled with cheese or with minced meat and served with sheep yoghurt or the Tatar street food Suberek—a deep-fried half-moon cheese-filled dough. Saudi Arabia In Saudi Arabia, Burēk, is usually made in the Hejaz region of western Saudi Arabia, it mostly resembles the Bosnian rolled burek but can also come in other variants, and it is stuffed with minced meat or with salty cheese and dill. It's usually served during the month of Ramadan, same goes to samosas. Tunisia In Tunisia, there is a variant known as the brik that consists of thin crepe-like pastry around a filling and is commonly deep fried. The best-known is the egg brik, a whole egg in a triangular pastry pocket with chopped onion, tuna, harissa and parsley. The Tunisian brik is also very popular in Israel, due to the large Tunisian Jewish population there. It is often filled with a raw egg and herbs or tuna, harissa, and olives, and it is sometimes served in a pita. This is also known as a boreeka. See also List of ancient dishes and foods List of pastries Zelnik Banitsa Bierock Bourekas Boyoz Gibanica Pastel Pirog Pirozhki Samosa Mongolian Khuushuur References Albanian cuisine Algerian cuisine Ancient dishes Armenian cuisine Assyrian cuisine Austrian cuisine Balkan cuisine Belarusian cuisine Bulgarian cuisine Central Asian cuisine Croatian cuisine Cypriot cuisine Czech cuisine Egyptian cuisine Estonian cuisine German cuisine Greek pastries Hungarian cuisine Iraqi cuisine Israeli cuisine Jewish cuisine Jordanian cuisine Kosovan cuisine Latvian cuisine Lebanese cuisine Libyan cuisine Macedonian cuisine Maltese cuisine Mediterranean cuisine Montenegrin cuisine Moroccan cuisine Ottoman cuisine Palestinian cuisine Polish cuisine Romanian cuisine Russian cuisine Savoury pies Serbian cuisine Slovak cuisine Slovenian cuisine Stuffed dishes Syrian cuisine Tunisian cuisine Turkish tea culture Ukrainian cuisine
89574	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%93%E1%83%9D%E1%83%9F%E1%83%94%E1%83%91%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%AE%E1%83%9A%E1%83%94	დოჟების სასახლე	დოჟების სასახლე — იტალიური გოთიკური არქიტექტურის მონუმენტი ვენეციაში (XIV — XV საუკენეები). სავარაუდოდ სასახლის პირველი ვერსიის არქიტექტორი იყო ფილიპო კალენდარიო. მშენებლობა მიმდინარეობდა 1309-1424 წლებში. ისტორია ვენეციის ეს მთავარი შენობა თავდაპირველად იყო დოჟის რესპუბლიკის რეზიდენცია. სასახლეში იმართებოდა საბჭოს და სენატის სხდომები, მუშაობდა უმაღლესი სასამართლო და თავის საქმიანობას ეწეოდა საიდუმლო პოლიცია. პირველ სართულზე იყო იურისტთა კანტორა, კანცელარია, ცენზორის სამსახურები და საზღვაო უწყება. ზემოდან დაშენებული აივანი გამოიყენებოდა სადღესასწაულო ტრიბუნად, საიდანაც დოჟი ევლინებოდა ხალახს. ქალაქის სტუმრები, რომლებიც პიაცეტის მხრიდან ჯებირს ქმნიდნენ სასახლესთან, ამ ფორმით, ხვდებოდნენ რესპუბლიკის მმართველის ფეხებთან. დოჟის სასახლე, წმინდა მარკოზის ბაზილიკასთან, სან-მარკოს ბიბლიოთეკასთან და სხვა შენობებთან ერთად წარმოადგენს ქალაქს მთავარ არქიტექტურულ ანსამბლს. IX საუკუნეში ვენეციელებმა გადაწყვიტეს, თავიანთი მმართველის რეზიდენცია დღევანდელი რიალტოს ხიდის მახლობლად მდებარე კუნძულების ჯგუფზე გადაეტანათ. აქ ციხესიმაგრის მსგავსი, არხებით შემოსალტული ხის შენობა აიგო. მისი ადგილი უკვე XIV საუკუნეში დაიკავა ქვის უფრო დიდმა ნაგებობამ, რომლის მშენებლობაც 1340 წელს წამოიწყეს. პირველად გაჩნდა ნავმისადგომისკენ გამავალი ფრთა დიდი ანუ “გიგანტების დარბაზით”. თუმცა საბოლოო სახე დოჟების სასახლემ სამი მომდევნო საუკუნის განმავლობაში მიიღო. იგი თანდათან გაფართოვდა და იქცა საამაყო შენობად, რომელიც ძლევამოსილი საზღვაო-სავაჭრო სახელმწიფოს სიმბოლოს წარმოადგენდა. არქიტექტურა კვარცხლბეკის სართული ეყრდნობა მაღალ და მახვილკუთხიან თაღედს, რომელიც მთლიანად ერტყმის მას. ელეგანტური კოლონები გოტიკური ფიგურული სვეტისთავებით მეორდება. მეორე სართულის ლოჯიებში მათი რიტმი კიდევ უფრო დახვეწილი და მიზანსწრაფულია: კვარცხლბეკის სართულის თითო თაღს შეესაბამება ვენეციური გოტიკის სტილში შესრულებული ორი ჩუქურთმიანი ლოჯია. ისინი გაერთიანებულია გოტიკური არქიტექტურის კლასიკური ელემენტით — ე.წ. ტეტრაპასებით, რაც კვარცხლბეკის სართულის თაღედს პროპორციებსა და სტრუქტურას უნარჩუნებს. სასახლის ლოჯიები არ არის გამოწეული, მრავალი ვენეციური შენობისგან განსხვავებით და კვარცხლბეკსა და ზემო სართულებთან ერთად, ფასადის ერთიან სიბრტყეს ქმნის. ზედა სართული აღიქმება დახურულად, კედლის მთლიანობას მხოლოდ რამდენიმე ფანჯარა ანაწევრებს და ამიტომ იქმნება კონტრასტი ქვედა სართულებთან. მაგრამ ეს “დახურულობა” მნახველს არ თრგუნავს, მარმარილოს ორნამენტები და სახურავის შემკულობა სტატიკურობის შეგრძნებას თითქმის აქრობს. ზედა სართულის ეს მოვარდისფრო-თეთრი ჩუქურთმები უფრო აბრეშუმის კეთილშობილ კაბას ჰგავს, რომელიც შენობას “აცვია”. დოჟების სასახლის კუთხეებში განლაგებული კოლონების სვეტისთავების შემამკობელი ალეგორიული ქანდაკებები - “სოლომონის სამსჯავრო”, “ნოეს თრობა” და “შეცოდება” 1400 წელს გაჩნდა. დოჟების სასახლე იყო არა მარტო მთავრობის სახლი, არამედ ვენეციის რესპუბლიკის დიდების, მისი ბატონობისა და ძლევამოსილების სიმბოლო. დოჟებისთვის სასახლე იყო არა მხოლოდ მართვის ადგილი, არამედ მუდმივად სამყოფელი რეზიდენციაც — მათ სასახლის დატოვების უფლება მხოლოდ სამსახურებრივი აუცილებლობის შემთხვევაში ჰქონდათ. სასახლის მდიდრული არქიტექტურა და ინტერიერი სრულად პასუხობდა ფუნქციას — ყოფილიყო აყვავებული ვენეციის ძალაუფლების ცენტრალური ადგილი. ისევე როგორც ფასადის თაღები, ასევე ლამაზად მისდევს შიგნით ერთმანეთს “ხელისუფლების საკადრისი” უმდიდრესი პალატები, დარბაზები და ოთახები. “დიდი საბჭოს დარბაზი (სიგრძე 54 მ და სიგანე 25 მ) მიიჩნევა შუა საუკუნეების უდიდეს დარბაზად საყრდენების გარეშე. მისი კედლები დაფარულია ვენეციის რესპუბლიკის დიდების ამსახველი სურათებით. აქ იკრიბებოდა ჯერ 480, შემდეგ კი 1700 ვენეციელი პატრიციუსი, ვინც ქვეყნის ბედს წყვეტდა. დარბაზი სასახლეში 1340 წლიდან არსებობდა, თუმცა 1577 წლის ხანძრის შემდეგ დაიწვა და მისი შიდა ნაწილი შესაცვლელი გახდა. ტინტორეტოს მიერ შესრულებულ ჭერის ცენტრალურ სურათზე გამოსახულია ვენეცია, რომელიც დოჟს ზეთისხილის ტოტს უწვდის. ვერონეზეს მიერ შესრულებულ “ვენეციის აპოთეოზში” კი არა მარტო ვენეციის ყველა საზოგადოებრივი ფენაა ასახული, არამედ ალეგორიულადაა წარმოდგენილი მშვიდობა და სიმდიდრე. დარბაზის კედელთან მდგომი დოჟის ტახტის თავზე ასევე ტინტორეტოს ტილო ჰკიდია, რომელიც მართალია, არ ითვლება “საუკეთესო ფერწერულ ნამუშევრად”, სამაგიეროდ, “ყველაზე დიდია” ზომებით: 7X22 მეტრი. რესპუბლიკა “დიდი საბჭოს დარბაზიდან” იმართებოდა, აქ ეწყობოდა აუდიენციები და იმართებოდა სასამართლოებიც. საბჭო, რომელიც დოჟის გარდა მინისტრების, მრჩევლებისა და უზენაესი მოსამართლეებისგან შედგებოდა, ტრიბუნაზე იჯდა და იქ გამოჰქონდა გადაწყვეტილება. საკონსტიტუციო სასამართლო და ინკვიზიცია კი “ათთა საბჭოს დარბაზში” მართავდა კრებებს, სადაც იხილებოდა ჯაშუშობისა და სახელმწიფო ღალატის საქმეები. ასევე უფრო “წვრილი” დანაშაულები, მაგალითად, ძალადობა. ოხვრის ხიდი დოჟების სასახლის გვერდით, უშუალოდ არხის გადაღმა, მდებარეობს ცნობილი ციხე ტყვიის საკნებით. ორივე შენობა მომცრო დახურული ხიდითაა შეერთებული და განაჩენის გამოტანის შემდეგ სასახლიდან პატიმრები ამ ხიდით პირდაპირ ციხეში გადაჰყავდათ. დახურული ხიდის ფანჯრებიდან მსჯავრდადებულებს შეეძლოთ, უკანასკნელად შეევლოთ მზერა თავისუფლებისთვის და რაღა თქმა უნდა, საკუთარ ბედზე მწარედ ოხრავდნენ - ხიდს სახელი სწორედ ამის გამო ეწოდა. ამჟამად კი ოხვრის ხიდის სახელი სხვა, უფრო რომანტიკულ ლეგენდას დაუკავშირდა — თუ შეყვარებულები ხიდზე აკოცებენ ერთმანეთს, მათი სიყვარული დიდხანს გაგრძელდება. ამ შემთხვევაში ხიდი უკვე “ბედნიერების ოხვრის” ხიდად უნდა ჩაითვალოს. რესურსები ინტერნეტში რამაზ გურგენიძე, „დოჟების სასახლე“, ჟურნალი “ისტორიანი”, 2013 წლის იანვარი, #1/25 ვენეციის სასახლეები ვენეციის ღირსშესანიშნაობები
6616073	https://en.wikipedia.org/wiki/El%20Ballestero	El Ballestero	El Ballestero is a municipality in Albacete, Castilla–La Mancha, Spain. It is 68 km west of Albacete, a small town in La Mancha. The municipality was likely founded after the meeting between Alfonso X (the wise) and his son-in-law, Jaime I of Aragón. The goal of the meeting was to settle the ownership of the recently captured territory. Local legend has it that this fertile, well-watered area was settled by crossbowmen ("ballestero" in Spanish) now redundant following the cessation of hostilities. The town was established around a crossroads on the main road between Munera and Robledo. Like many of the small towns in La Mancha, El Ballestero lost a significant share of its population in the mid-20th century. In the 1949 census, El Ballestero had 1,858 inhabitants, but the population shrank over the following decades; in the peak emigration year, 1964, over 500 left. The emigrants largely moved to large cities and the coast, where employment opportunities had increased in the growing tourist industry. In recent years, many abandoned homes have been purchased by people from Madrid, Valencia and other large cities who have refurbished them as second homes. Over the last 10 years, the number of abandoned houses still in ruins has reduced substantially. Facilities The town hosts an 18th-century church built in the Renaissance style, two bars serving food, a supermarket, a pharmacy, a bread shop, a hairdresser, a public library, a bank, a school and an Olympic-sized swimming pool which is open to the public in July and August. On weekends, a music bar opens its doors. There is a small market held on Thursdays. There are also various guest houses (casas rurales) and a small hotel. Economy The main industry is farming (largely lamb, wheat and barley), but there is also a large factory producing embutidos and hams. El Ballestero has many wind turbines. In June, crops are harvested and the countryside looks like a prairie. La Mancha has the slow-growing Juniperus sabina, now fully protected and beginning to rebound.. Tourism The town is on the Ruta de Don Quijote, and nearby attractions include Libisosa, the remains of a Roman town near Lezuza; Alcaraz, a medieval town; Las Lagunas de Ruidera; and the Sierra de Alcaraz, a home to wildlife. El Santuario de Nuestra Señora de Cortes is also nearby. In addition to the fictional hero Don Quixote, Hannibal, the Carthaginian general who almost conquered Rome in the 3rd century BCE also passed close to the town along a prehistoric track that crosses the Iberian Peninsula; this ancient road was rebuilt by the Romans, and some 800 metres remain in good condition north of town. The Cañada Real de Los Serranos, which forms part of the medieval network of cattle tracks across Spain between Cordoba and Teruel is slightly further north. Climate In summer, the temperature during the day is significantly hotter than in coastal towns such as Benidorm. However, because of its elevation of 3,000 feet (1045 metres) above sea level, the nights stay cool even in midsummer , and the town fills with people from the coast and Madrid in July and August, many with secondary homes here. In autumn, the town is popular with those who hunt the abundant hares, rabbits and partridges. In winter, the temperature can fall well below zero and it snows several times a year, although it tends to melt after a few days. The main local fiestas are San Lorenzo (10 August) and San Miguel (29 September). Virgen de la Encarnación A local tradition that takes place on Whitsunday and the Feast of St Michael is Virgen de la Encarnación, celebrating events that took place 400 years ago. According to tradition, in the 17th century, a severe plague outbreak occurred in Villalgordal, a small village 14 km south of El Ballestero. This epidemic killed most of the population; this was possibly the Great Plague of Seville of 1646 to 1652. Once it was over, the survivors decided to burn down the village on health grounds and moved to the surrounding towns. The majority came to El Ballestero and brought with them their "Virgen de la Encarnación", a statue of the Virgin Mary slightly smaller than life size, to place in the local church. Each Whitsunday, the villagers come together and carry her over the old track to the site of Villalgordal which is now merely a stony field with a small refurbished chapel in the middle of it overlooking a river. Once they get to Villalgordal, the Virgin is returned to her original home in the chapel and a mass is celebrated. The town then provides a meal for all the participants and spectators. Once this is over, the chapel is locked up and the townsfolk return home. On 29 September, during the Fiesta de San Miguel, there is another Mass at Villalgordal and, after another meal, she is carried back to El Ballestero being met at the entrance to the town by floats depicting local life. She is escorted back to the church whilst bonfires are lit in celebration of her return. This is followed by a firework display. The statue spends the winter in the church and is returned to its summer chapel the following year. This has been done for around 400 years. References External links Mayorship site Community website Municipalities of the Province of Albacete
13247763	https://en.wikipedia.org/wiki/Mevl%C3%A2na%20Museum	Mevlâna Museum	Mevlâna Museum {{Infobox religious building \|name = Mevlana Museum \|native_name = \|image = Maulana Jelaledin Muhammad Rumi in konya.jpg \|image_size = 250px \|caption = Mevlana Museum \|map_type = Turkey #Turkey \|map_size = \|map_caption = \|coordinates = \|religious_affiliation = Islam \|location = Konya, Turkey \|established = Islamic era \|administration = Turkish government \|leadership = Imam(s): \|architecture_type = Mosque \|capacity = \|length = \|width = \|minaret_quantity = 1 \|minaret_height = \|website = }} The Mevlâna Museum, in Konya, Turkey, started life as the dervish lodge (Tekke) of the Mevlevi order, better known as the whirling dervishes. It houses the mausoleum of Jalal ad-Din Muhammad Rumi (Turkish: Celaleddin-i Rumi), a Persian Sufi mystic. History Sultan 'Ala' al-Din Kayqubad, the Seljuk sultan who had invited Mevlâna to Konya, gave his rose garden as a burial place for Rumi's father, Baha' ud-Din Walad (also written as Bahaeddin Veled), who died on 12 January 1231. When Mevlâna died on 17 December 1273 he was buried next to his father. Mevlâna's successor Hüsamettin Çelebi decided to build a mausoleum (Kubbe-i-Hadra) over the grave of his master. The Seljuk construction, under architect Badr al-Din Tabrizi, was completed in 1274. The construction costs were met by Gurju Khatun, the wife of the Seljuk Emir Suleiman Pervâne, and Emir Alameddin Kayser. The cylindrical drum of the dome originally rested on four pillars. The dome is covered with turquoise tiles. Additional sections were added to the original complex until 1854. Selimoğlu Abdülvahit decorated the interior and carved the wood for the catafalques. A decree issued by Atatürk on 6 April 1926 ruled that the mausoleum and the dervish lodge (dergah) must be turned into a museum which duly opened on 2 March 1927. In 1954 it was officially renamed the Mevlâna Museum. Description The main gate (Devisan Kapısı) of the museum leads into a marble-paved courtyard. The dervishes' kitchen (matbah) and the tomb of Hurrem Pasha, built during the reign of Süleyman the Magnificent, stand on the right side. On the left are 17 cells for dervishes, built during the reign of Murad III, each of them covered with a small dome. The kitchen was also used for educating the dervishes and teaching them to perform the sema, the famous whirling ritual. The ṣadirvan (ablutions fountain) in the middle of the courtyard was built in the reign of Yavuz Sultan Selim. Ritual Hall The Ritual Hall (Semahane) was built during the reign of Sultan Süleyman the Magnificent at the same time as the adjoining small mosque. In this hall the dervishes used to perform the Sema, the ritual whirling dance, performed to the rhythm of musical instruments such as the kemence (a small violin with three strings), the kemane (a larger violin), the halile (a small cymbal), the daire (a kind of tambourine), the kudüm (a drum), the rebab (a guitar) and the ney (flute), once played by Mevlâna himself. Examples of these instruments are on display in this room, together with an 18th-century Kirşehir prayer rug, dervish clothing (including Mevlâna's) and four crystal-glass mosque lamps (16th century, Egyptian Mameluk period). In this room there is also a rare Divan-i-Kebir (collection of lyric poetry) from 1366 and two fine specimens of Masnavis (books of poetry written by Mevlâna) from 1278 and 1371. Sacrophagi Mevlana's sarcophagus is placed under the turquoise dome (Kibab'ulaktab) that is a symbol of the city, with the actual burial chamber beneath it. It is covered with brocade embroidered in gold with verses from the Koran. This, and all other covers, were a gift of sultan Abdul Hamid II in 1894. Next to Mevlâna's sarcophagus are several others, including those of his father Bahaeddin Veled and his son Sultan Veled. The wooden sarcophagus of Mevlâna, dating from the 12th century, is a masterpiece of Seljuk woodcarving. The silver lattice, separating the sarcophagi from the main chamber, was built by Ilyas in 1579. Mausoleum The Tomb gate (Türbe Kapisi) leads into the mausoleum and the small mosque. Its two doors are decorated with Seljuk motifs and a Persian text from the Mollah Abdurrahman Cami dating from 1492. It leads into the small Tilavet (Chanting) Room (Tilavet Odası) which is decorated with rare Ottoman calligraphy in the sülüs, nesih, and talik styles. In this room the Koran used to be recited and chanted continuously before the mausoleum was turned into a museum. A silver door leads from the Tilavet Room into the mausoleum. According to an inscription on the door, this was made by the son of Mehmed III in 1599. On the left side six coffins are lined up in rows of three; they belonged to the dervishes (Horasan erler) who came to Konya with Mevlâna and his family from Belkh. Opposite them on a raised platform beneath two domes stand cenotaphs belonging to descendants of the Mevlâna family (his wife and children) and some high-ranking members of the Mevlevi order. Mosque The adjoining small mosque (masjid) is now used to exhibit a collection of old illuminated Korans and valuable prayer rugs. A box (decorated with nacre is believed to contain the Holy Beard of Muhammad (Sakal-i Ṣerif'') . Tourism and culture The mausoleum was depicted on the reverse of the 5000 lira Turkish banknotes used between 1981 and 1994. It received 3.4 million visitors in 2019, making it Turkey's most visited museum that year. Gallery See also Rumi References External links Virtual Tour of Mevlâna Museum Turkish and English Museums established in 1927 1927 establishments in Turkey Biographical museums in Turkey Religious museums in Turkey Museums in Konya Mevlevi Order Rumi 20th-century religious buildings and structures in Turkey
26464673	https://en.wikipedia.org/wiki/Sal%20Khan	Sal Khan	Sal Khan Salman "Sal" Amin Khan (born October 11, 1976) is an American educator and the founder of Khan Academy, a free online non-profit educational platform with which he has produced over 6,500 video lessons teaching a wide spectrum of academic subjects, originally focusing on mathematics and science. He is also the founder of Khan Lab School, a private brick-and-mortar school in Mountain View, California. , the Khan Academy channel on YouTube has 7.94 million subscribers, and its videos have been viewed more than two billion times. In 2012, Khan was named in the annual publication of Time 100. In the same year, he was featured on the cover of Forbes, with the tagline "The $1 Trillion Opportunity." Early life and family Khan was born in Metairie, Louisiana, on October 11, 1976, into a Bengali Muslim family. His father Fakhrul Amin Khan (d. 1990) was a physician, originally hailing from the village of Rahmatpur in Babuganj Upazila, Bangladesh. His mother Masuda Khan is from Murshidabad in West Bengal, India. He grew up poor, recalling that his mother made $16,000 in 1993—he knew this because he had to do her taxes to get financial aid. They are descendants of Rahmat Khan, a 16th-century Pashtun chieftain who was killed in battle with Kandarpanarayan Rai, the erstwhile Raja of Chandradwip. Khan's grandfather Abdul Wahab Khan was a prominent Pakistani politician who served as the country's second official Speaker of the National Assembly. Education He attended Grace King High School, where, as he recalls, "a few classmates were fresh out of jail and others were bound for top universities." He was a cartoonist for the high school's newspaper. Khan took upper-level mathematics courses at the University of New Orleans while he was in high school and graduated as valedictorian in 1994. He attended the Massachusetts Institute of Technology (MIT), graduating in 1998 with Bachelor's and Master of Science degrees in electrical engineering and computer science, and another bachelor's degree in mathematics. In his final year, Khan was the president of the "Senior Gift Committee," a philanthropy program of the graduating class. Khan also holds a Master of Business Administration from Harvard Business School. Career In 2002, Khan was a summertime intern at PARC. From 2003 to late 2009, he worked as a hedge fund analyst at Connective Capital Management. Khan Academy In 2004, Khan began tutoring his cousin, Nadia, in mathematics over the internet using Yahoo!'s Doodle notepad. When other relatives and friends sought his tutoring, he moved his tutorials to YouTube, where he created an account on November 16, 2006. The popularity of his educational videos on the video-sharing website prompted Khan to quit his job as a financial analyst in late 2009. He moved his focus to developing his YouTube channel, Khan Academy, full-time with the aid of close friend Josh Gefner. Khan subsequently received sponsorship from Ann Doerr, the wife of John Doerr. His videos received worldwide interest from both students and non-students, with more than 458 million views in the first number of years. Khan outlined his mission as to "accelerate learning for students of all ages. With this in mind, we want to share our content with whoever may find it useful." Khan plans to extend the "free school" to cover topics such as English literature. Khan published a book about Khan Academy and education goals titled The One World Schoolhouse: Education Reimagined. Khan Academy, initially a tool for students, added the Coach feature in 2012, promoting the connection of teachers with students through videos and monitor tools. In 2012, Khan received the American Academy of Achievement’s Gold Medal. In 2014, Khan received the 19th Annual Heinz Award in the Human Condition category. In 2015, Khan announced that Khan Academy was partnering with the College Board to create free practice resources for the SAT test. Khan believes that supplementing traditional classroom education with the technology being developed by his Academy can improve the effectiveness of teachers by freeing them from traditional lectures and giving them more time for instruction specific to individual students' needs. Stanford AI researcher Andrew Ng has named Khan as a huge inspiration for the founding of Coursera, one of the first massive open online course (MOOC) platforms. Khan Lab School Khan's pedagogical idea is that students learn better when they can manage the process of acquiring knowledge independently and at their own pace. They should then work in teams to apply the knowledge they have learned. This concept is known as flipped classroom. His approach to learning incorporates elements of Benjamin Bloom's Mastery Learning. This Personalized Learning method is tested at his Khan Lab School, founded in 2014. Schoolhouse.world In early 2020 during the COVID-19 pandemic, Khan launched Schoolhouse: a free non-profit initiative to provide small-group tutoring for students worldwide through Zoom meetings. Schoolhouse certifications, developed in partnership with the University of Chicago, test students’ mastery of subjects and certify their knowledge. MIT, Caltech, and Case Western Reserve University have since signed on. Awards In 2016, Khan received the fourth-highest civilian award of the Republic of India, the Padma Shri, from the President of India. On May 27, 2021, Khan received an honorary Doctor of Laws degree from Harvard University. Personal life Khan is married to a Pakistani physician, Umaima Marvi. The couple live with their children in Mountain View, California. Khan has said about his beliefs: "If you believe in trying to make the best of the finite number of years we have on this planet (while not making it any worse for anyone else), think that pride and self-righteousness are the cause of most conflict and negativity, and are humbled by the vastness and mystery of the Universe, then I'm the same religion as you." References External links 1976 births American chief executives of education-related organizations Mathematics popularizers American financial analysts American hedge fund managers American nonprofit businesspeople American people of Bangladeshi descent Bangladeshi people of Afghan descent American technology chief executives American technology company founders Businesspeople from New Orleans Businesspeople from the San Francisco Bay Area Grace King High School alumni Harvard Business School alumni Living people MIT School of Engineering alumni People from Mountain View, California People from Metairie, Louisiana American YouTubers Recipients of the Padma Shri in literature & education Asia Game Changer Award winners Educators from Louisiana People from Barisal District 21st-century American businesspeople 20th-century Bengalis 21st-century Bengalis
395809	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A5%E1%83%95%E1%83%94%E1%83%9B%E1%83%9D%20%E1%83%AF%E1%83%9D%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%A6%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%9B%E1%83%94%E1%83%9D%E1%83%A0%E1%83%94%20%E1%83%99%E1%83%9D%E1%83%A8%E1%83%99%E1%83%98	ქვემო ჯომაღის მეორე კოშკი	ქვემო ჯომაღის მეორე კოშკი — არქიტექტურის ძეგლი, საფორტიფიკაციო ნაგებობა ჯავის მუნიციპალიტეტის სოფელ ქვემო ჯომაღაში. აგებულია გვიან შუა საუკუნეებში. ფლეთილი ქვით ნაშენი კოშკი გეგმით კვადრატს უახლოვდება. ნაგებობა დანგრეულია, კედლები შემორჩენილია 2,5-3 მ-ის სიმაღლეზე. პირველი სართული ამოვსებულია ქვითა და მიწით. ლიტერატურა შიდა ქართლი, ჯავის რაიონის არქიტექტურული მემკვიდრეობა, ტ. III, თბ., 2004 ჯავის მუნიციპალიტეტის კოშკები
450979	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9B%E1%83%94%E1%83%95%E1%83%B0%E1%83%98%E1%83%91%E1%83%94%20%E1%83%98%E1%83%9C%E1%83%94%E1%83%9C%E1%83%98%E1%83%A3	მევჰიბე ინენიუ	მევჰიბე ინენიუ (დ. 22 სექტემბერი, 1897, სტამბოლი, ოსმალეთი — გ. 29 თებერვალი, 1992, ანკარა, თურქეთი) — თურქეთის რესპუბლიკის პირველი ლედი 1938-1950 წლებში როგორც პრეზიდენტ ისმეთ ინენიუს მეუღლე. ბიოგრაფია მევჰიბე დაიბადა 1897 წლის 22 სექტემბერს სტამბოლში, ოსმალეთის იმპერიაში. როდესაც იგი სამი წლის იყო, მამამისი ტუბერკულოზით გარდაიცვალა. სულ მალე, იგივე დაავადებით დაიღუპა მისი დედმამიშვილიც. ამის გამო, მევჰიბეს დედა ქალიშვილთან ერთად თავისი პაპის სახლში გადავიდა, რომელიც იმ დროისათვის ცარიელი იყო. სწორედ აქ აღიზარდა მევჰიბე. მან სტამბოლში მიიღო ჯერ საშუალო, შემდეგ კი უმაღლესი განათლება. 1916 წლის 13 აპრილს იგი დაქორწინდა ოსმალეთის არმიის კოლონელ მუსტაფა ისმეთზე. ქორწილიდან 21 დღეში, მისმა ქმარმა იგი დატოვა და პირველი მსოფლიო ომის პირობებში ახლო აღმოსავლეთში გაემგზავრა ფრონტის ხაზზე. იგი უკან მხოლოდ 1918 წელს, ომის დასრულების შემდეგ დაბრუნდა. მისი დაბრუნებიდან ერთ წელიწადში, 1919 წელს დაიბადა წყვილის პირველი ვაჟი. 1920 წელს მუსტაფა ისმეთი თურქეთის დამოუკიდებლობისათვის გამართულ ომში ჩაება და ანატოლიაში წავიდა. სწორედ ამ პერიოდში აღმოჩნდა იგი ეროვნულ-განმანთავისუფლებელ ორგანიზაციაში. ამის შემდეგ ის და მევჰიბე მუსტაფას მშობლიურ ქალაქ მალათიაში გადასახლდნენ, სადაც 1921 წელს მათი ვაჟი იზეთი გარდაიცვალა. 1922 წლიდან წყვილი იზმირში გადასახლდა. ამავე წლის ნოემბერში, ლოზანას ხელშეკრულების მოლაპარაკებებზე, მევჰიბე თავის ქმარს თან ახლდა შვეიცარიაში, რომელიც წარმოადგენდა თურქულ დელეგაციას. 1924 წელს მევჰიბემ თავისი მეორე ვაჟი, ომერი გააჩინა, რის შემდეგაც წყვილი ანკარაში გადასახლდა. 1926 წელს დაიბადა მათი მესამე ვაჟი, ერდალი, რასაც 1930 წელს მოჰყვა წყვილის უკანასკნელი ქალიშვილის, ოზდენის გაჩენა. ამის შემდეგ მევჰიბეს ბავშვი აღარ გაუჩენია და თავის ქმარს თან ახლდა ოფიციალური ვიზიტებისას ათენში, რომსა და მოსკოვში. 1934 წელს, გვარების რეფორმის შედეგად, მუსტაფა ისმეთსა და მის ნათესავებს, ინენიუს ბრძოლაში გამოჩენილი სიმამაცისათვის გვარად ინენიუ მიენიჭათ. მევჰიბემ, როგორც მისმა მეუღლემ, გვარად ასევე ინენიუ მიიღო. 1938 წლის 10 ნოემბერს, თურქეთის პრეზიდენტ მუსტაფა ქემალ ათათურქის გარდაცვალებასთან ერთად, მეორე დღეს, 11 ნოემბერს, ისმეთ ინენიუ თურქეთის მეორე პრეზიდენტად აირჩიეს, რითაც მევჰიბე პირველი ლედი გახდა. ამის შემდეგ წყვილი ჩანქაიას სასახლეში გადავიდა, სადაც 1950 წლამდე, ანუ პრეზიდენტობის ვადის ამოწურვამდე დარჩნენ. მაღალ წრეებში მევჰიბე ცნობილი იყო როგორც ზრდილობიანი და ელეგანტური ქალი. 1949 წელს იგი თურქი ქალების გაერთიანების ასოციაციის პრეზიდენტი გახდა. 1973 წლის 25 დეკემბერს მევჰიბემ თავისი საყვარელი მეუღლე, ისმეთ ინენიუ დაკარგა. დაქვრივებამ ძლიერ შეარყია მისი ჯანმრთელობა, რასაც ასაკის მატებაც დაერთო. 1991 წელს მისი ჰოსპიტალიზაცია გახდა საჭირო. სწორედ ანკარის საავადმყოფოში გაატარა მან დარჩენილი დრო და გარდაიცვალა 1992 წლის 29 თებერვალს, 94 წლის ასაკში. ლიტერატურა Temur, Şahika (2009-11-09). "An elegant journey with the Republic's second lady". Hürriyet Daily News. Retrieved 2010-11-01. "İnönü Vakfı" (in Turkish). İsmet İnönü. Archived from the original on 2008-12-31. Retrieved 2010-11-01. Mevhibe İnönü: örnek bir Cumhuriyet kadını. T.C. Kültür Bakanlıǧı. 1996. დაბადებული 22 სექტემბერი დაბადებული 1897 გარდაცვლილი 29 თებერვალი გარდაცვლილი 1992 თურქეთის პირველი ქალბატონები
140446	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9E%E1%83%94%E1%83%93%E1%83%A0%E1%83%A3%20III	პედრუ III	პედრუ III (დ. 5 ივლისი, 1717, ლისაბონი, პორტუგალია — გ. 25 მაისი, 1786, სინტრა, პორტუგალია) — გაერთიანებული პორტუგალიის, ბრაზილიისა და ალგარვის მეფე ბრაგანსის დინასტიიდან 1777–1786 წლებში. მეფე ჟუან V-ისა და მარია ანა ავსტრიელის შვილი. 1760 წელს ცოლად შეირთო საკუთარი ძმის ჟუზე I-ის შვილი, მომავალი დედოფალი მარია I. ქორწინება იყო ნებადართული რომის პაპის მიერ რადგან ჟუზე I-ს არ ჰყავდა მამრობითი სქესის მემკვიდრე. პორტუგალიის მეფეების ოფიციალურ ჩამონათვალში პედრუ III არ მოიხსენიება, თუმცა მას თავისი რიგითი ნომერი აქვს, რომელიც მიჰყვება პორტუგალიის მეფეების ნუმერაციას. ლიტერატურა Sousa, António Caetano de. História genealógica da Casa Real portuguesa (in Portuguese). VIII. Lisbon: Silviana. პორტუგალიის მეფეები დაბადებული 5 ივლისი დაბადებული 1717 გარდაცვლილი 25 მაისი გარდაცვლილი 1786
498450	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%AF%E1%83%9D%E1%83%98%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%AC%E1%83%9B%E1%83%98%E1%83%9C%E1%83%93%E1%83%90%20%E1%83%92%E1%83%98%E1%83%9D%E1%83%A0%E1%83%92%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%94%E1%83%99%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%A1%E1%83%98%E1%83%90%20%E1%83%93%E1%83%90%20%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%A1%E1%83%9D%E1%83%A4%E1%83%9A%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%98	ჯოიანის წმინდა გიორგის ეკლესია და ნასოფლარი	ჯოიანის წმინდა გიორგის ეკლესია და ნასოფლარი — არქიტექტურულ-არქეოლოგიური ძეგლი მცხეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ თელოვანის სამხრეთ-დასავლეთით, 500 მეტრის მოშორებით, ფერდობზე, ხევის წყლის მარცხენა მხარეს. თარიღდება გვიანდელი ფეოდალური ხანით. წმინდა გიორგის ეკლესია ეკლესია დარბაზულია, ნაგებია ქვიშაქვითა და კირის ხსნარით. დაზიანებულია: ჩამონგრეულია სახურავი და სამხრეთ კედელი. შესასვლელი სამხრეთიდანაა. აღმოსავლეთის ნახევარწრიულ აფსიდში ერთი სარკმელია, რომლის ორივე მხარეს თითო თაღოვანი ნიშია. ფასადები მოპირკეთებულია დიდი ზომის რეგულარულად ნაწყობი ქვიშაქვით. კარის არქიტრავის ქვაზე წრეში ჩასმული ჯვარია ამოკვეთილი. ეკლესიას წრეთარგისა და ლილვისაგან შედგენილი ლავგარდანი აქვს. სამხრეთიდან ეგვტერი ყოფილა მიშენებული. ნასოფლარი ეკლესია დგას ფეოდალური ხანის ნასოფლარის ტერიტორიაზე, რომელიც ამჟამად ტყითაა დაფარული. ადგილზე შემორჩეენილია ქვითკირის შენობათა ნანგრევები. ლიტერატურა მცხეთის მუნიციპალიტეტის ტაძრები მცხეთის მუნიციპალიტეტის არქეოლოგიური ძეგლები
517908	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%95%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%99%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%98	ნავალკანი	ნავალკანი — მუნიციპალიტეტი ესპანეთში, შედის კასტილია-ლა-მანჩის ავტონომიური გაერთიანების ტოლედოს პროვინციის ლა-კამპანა-დე-ოლოპესის კომარკის შემადგენლობაში. ფართობი — 60 კმ². მოსახლეობა — 1955 კაცი (2020 წ.). იხილეთ აგრეთვე ტოლედოს მუნიციპალიტეტები რესურსები ინტერნეტში ნავალკანის მუნიციპალიტეტის ოფიციალური საიტი სქოლიო ტოლედოს მუნიციპალიტეტები
215292	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%92%E1%83%9D%E1%83%A0%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%A2%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%9D	გორონტალო	გორონტალო — პროვინცია ინდონეზიაში. მდებარეობს კუნძულ სულავესის ჩრდილოეთ ნაწილში. შეიქმნა 2000 წელს, მას შემდეგ, რაც გამოეყო ჩრდილოეთ სულავესის პროვინციას. დედაქალაქია იმავე სახელწოდების მქონე გორონტალო. 2010 წლის მონაცემებით, პროვინციის მოსახლეობა 1 038 590 ადამიანს შეადგენს. იხილეთ აგრეთვე ინდონეზიის პროვინციები რესურსები ინტერნეტში ოფიციალური ვებ-გვერდი სქოლიო ინდონეზიის პროვინციები
496064	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%91%E1%83%9A%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%A8%20%E1%83%A4%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%92%E1%83%98%20%281282-1305%29	ბლანშ ფრანგი (1282-1305)	ბლანშ ფრანგი (1282-1305) ბლანშ ფრანგი (დ. 1282, პარიზი, საფრანგეთი — გ. 1 მარტი, 1305, ვენა, ავსტრია) — კაპეტინგების დინასტიის წარმომადგენელი. საფრანგეთის მეფე ფილიპ III-ისა და დედოფალ მარია ბრაბანტელის ასული. ავსტრიის ჰერცოგ რუდოლფ III-ის ცოლი 1300-1305 წლებში. ბიოგრაფია ადრეული ცხოვრება ბლანში დაიბადა 1282 წელს პარიზში. იგი იყო საფრანგეთის მეფე ფილიპ III-ისა და მისი მეორე ცოლის, დედოფალ მარია ბრაბანტელის ქალიშვილი. მისი ღვიძლი და-ძმანი იყვნენ ევრეს ჰერცოგი ლუი და ინგლისის დედოფალი მარგარიტა, თუმცა მამის მხრიდან მას ასევე ჰყავდა ორი ნახევარ-ძმა საფრანგეთის მეფე ფილიპ IV-ისა და ვალუას გრაფ შარლის სახით. ნიშნობები გათხოვებამდე პრინცესა ბლანში ოთხჯერ იყო დანიშნული. პირველად იგი 1290 წლის სექტემბერში დანიშნეს ნემურის ჰერცოგ ჟან I-ზე. ამის შემდეგ, 1291 წლის 31 ივლისს იგი დაინიშნა უელსის პრინც ედუარდ პლანტაგენეტზე (შემდეგში ინგლისის მეფე ედუარდ II), თუმცა საბოლოოდ მან ბლანშის ძმისწულ იზაბელაზე იქორწინა. მისი მესამე ნიშნობა 1293 წელს შედგა. ამჯერად იგი თავისი მეორე საქმროს, პრინცი ედუარდის მამაზე, ინგლისის მეფე ედუარდ I-ზე დანიშნეს, რომლის ცოლი, დედოფალი ლეონორ კასტილიელი ამ ამბამდე სამი წლით ადრე დაიღუპა მშობიარობისას. ეს ქორწინება ორივე მხარეს ხელს აძლევდა, რამეთუ ორ ქვეყანას შორის მშვიდობა დამყარდებოდა და ბლანშის ძმა, მეფე ფილიპ IV ამის სანაცვლოდ იღებდა გასკონიას. გარკვეული მიზეზების გამო ედუარდ I-ისა და ბლანშის ნიშნობა ჩაიშალა. ინგლისელებმა ამის მიზეზად ის გამოაცხადეს, რომ იგი აქამდე უკვე იყო სხვაზე დანიშნული, თუმცა ინგლის-საფრანგეთის კავშირის შესანარჩუნებლად ფილიპ IV-მ მეფე ედუარდს ცოლად თავისი მეორე და, მარგარიტა შერთო. ამ გარემოებების გათვალისწინებით, 1296 წელს იგი რიგით მეოთხედ დაინიშნა პრინც იოჰანზე, ჰოლანდიის გრაფ იოჰან II-ის ძეზე. ქორწინება და გარდაცვალება ბლანშისა და ჰოლანდიის პრინცის ნიშნობის პარალელურად, 1295 წელს კაპეტინგებთან დაახლოვების მიზნით გერმანიის მეფე ალბრეხტ I-მა მეფე ფილიპთან მოლაპარაკებები დაიწყო. ამის შედეგად ფრანგებმა გააუქმეს ბლანშისა და ჰოლანდიის პრინცის ნიშნობა და 1300 წლის 25 მაისს იგი ალბრეხტის უფროს ძეზე, ავსტრიის ჰერცოგ რუდოლფ III-ზე დააქორწინეს. იგი ავსტრიაში ქმართან ერთად იმავე წლის შობამდე ჩავიდა. ვენის სამეფო კარი მოიხიბლა ფრანგი პრინცესის „ნიჭიერებით“, თუმცა ასევე აღშფოთდა მისი პომპეზურობისა და ფუფუნებისადმი დიდი სიყვარულის გამო. ჰერცოგინია ბლანში მეუღლესთან ერთად მოგზაურობდა შტირიაში, სადაც იგი აქტიურად უჭერდა მხარს ჰაბსბურგთა პრეტენზიას ამ მხარეზე. 1304 წელს ბლანშმა რუდოლფისგან მკვდარი გოგონა გააჩინა, რასაც მალევე მოჰყვა ვაჟის გაჩენა, რომელიც 1306 წელს, სავარაუდოდ, მოწამლეს. თავად ბლანში 1305 წლის 1 მარტს გარდაიცვალა მუცლის მოშლის შედეგად გამოწვეული გართულებებით ვენაში, 22 ან 23 წლის ასაკში. მისი გარდაცვალებისთანავე რუდოლფი მეორედ დაქორწინდა პოლონეთის პრინცესა ელიზაბეტა რიჩეზაზე, თუმცა შვილები არ ჰყოლია. ლიტერატურა Morrison, Elizabeth; Hedeman, Anne Dawson, eds. (2010). Imagining the Past in France: History in Manuscript Painting, 1250-1500. J. Paul Getty Museum. დაბადებული 1282 გარდაცვლილი 1 მარტი გარდაცვლილი 1305 კაპეტინგები საფრანგეთის პრინცესები
18004094	https://en.wikipedia.org/wiki/Alpjuhorn	Alpjuhorn	Alpjuhorn The Alpjuhorn is a mountain of the Bernese Alps, located north of Mund in Valais. It is situated on the ridge separating the Baltschiedertal and the Gredetschtal. References External links Alpjuhorn on Hikr Mountains of the Alps Alpine three-thousanders Mountains of Switzerland Mountains of Valais
341903	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A5%E1%83%90%E1%83%98%E1%83%90%20%E1%83%A1%E1%83%A3%E1%83%9A%E1%83%97%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%98	ქაია სულთანი	ქაია სულთანი (დ. 1633 – გ. 1659) — ოსმალეთის იმპერიის პრინცესა. მამამისი იყო ოსმალეთის სულთანი მურად IV, ხოლო დედა წარმოშობით ბოსნიელი სანევბერ ხათუნი. 1644 წელს ქაია დააქორწინეს მელექ აჰმედ-ფაშაზე და მშობიარობიდან მალევე, 26 წლის ასაკში გარდაიცვალა. ცნობილ ოსმალო მოგზაურს, ევილია ჩელების, თავის წიგნში ერთი თავი აქვს მიძღვნილი ქაია სულთნის შესახებ, ფეხმძიმობიდან მის სიკვდილამდე. ადრეული ცხოვრება ქაია დაიბადა მურად IV-ს (ცნობილი როგორც დიქტატორი და სასტიკი მმართველი) ოჯახში. სულთნის ასულების ქორწინება უმეტესწილად პოლიტიკური იყო და არც ქაია ყოფილა გამონაკლისი. 13 წლის ასაკში იგი დააქორწინეს მელექ აჰმედ-ფაშაზე, მომავალ ოსმალეთის იმპერიის დიდ ვეზირზე. მათი ქორწინების წლად 1644 სახელდება. ქაია თავის ქმარს მტრობდა, გადმოცემის მიხედვით მათი ქორწილის ღამეს ქმარი მახვილით დაჭრა. დაქორწინებულის ცხოვრება ქაიამ დაამტკიცა, რომ ძლიერი სულთანი იყო, იგი მეუღლეს სტრატეგიულად და ხშირად ფინანსურადაც ეხმარებოდა. ევილია ჩელებიმ ქაია სულთანი დინასტიის სიძლიერის ერთ-ერთ მთავარ მიზეზად დაასახელა. მან ასევე აღნიშნა, რომ არცერთ ოსმალო-პრინცესას არ მიუღწევია იმდენი წარმატებისთვის, რამდენიც ქაიამ და მელექმა შეძლეს. გავრცელებული ინფორმაციით, ქაიას სიკვდილის შემდეგ მელექი მის კუბოში ჩაწვა და შეუჩერებლად ტიროდა. ქაიას სიზმრები ევილია ჩელების წიგნში ნახსნებია, რომ ქაია უცნაურ სიზმრებს ხედავდა. მან მელექს შესთავაზა მათი ახსნა. ქაიამ თქვა, რომ ამ სიზმრებში ხედავდა თითქოს ბაღში სეირნობდა მის ბაბუასთან ერთად, სიზმრის დასასრულს კი ქაიას, ბაბუა ხელს სახეზე დაადებდა და ლოცავდა, მაგრამ ხელი მაშინვე სისხლით იფარებოდა, ქაია შემდეგ თავის ხელს იდებდა სახეზე და მისიც სისხლით იფარეოდა. ქაია შეშინებული იღვიძებდა. მელექ აჰმედ-ფაშამ შესთავაზა, რომ 1000 ოქროს მონეტა ღარიბებისთვის სამოწყალოდ დაერიგებინა, 2000 მისი აღებისთვის, ასევე 300 ევილია ჩელებისთვის და 100-ც ევილიას დისთვის. ქაიამ მართლად ასე გააკეთა, მაგრამ მოგვიანებით, მელექს აუხსნეს, რომ ქაია მშობიარობის შემდეგ სისხლდენით მოკვდებოდა . არა მარტო ეს სიზმრები, არამედ სხვა უამრავი უცნაური სიზმარი ჰქონდა ქაია სულთანს. ერთ-ერთზე მელექი შეეცადა სულთნისთვის სტრესი შეემსუბუქებინა და უთხრა რომ ეს სიზმარი არაფერს წარმოადგენდა, მაგრამ ქაია სახის გამომეტყველებაზე ატყობდა, რომ ცრუობდა. დამშვიდების ნაცვლად ქაია დღითიდღე ღვთისმოსავი ხდებოდა, აღნიშნულია ისიც, რომ მან მექა და მედინა მრავალჯერ მოილოცა . სიკვდილი ქაია სულთნის სიკვდილი მშობიარობამ გამოიწვია, მელექმა უხვად გასცა თანხა მოწყალების სახით, მაგრამ უშედეგოდ. ქაიას მშობიარიობის დროს, ბავშვის პლაცენტა საშვილოსნოს ყელში გაიჩხირა და „გულში შეესო“. იმ ღამით თოფქაფის სასახლის ყველა ბებიაქალი ქაიას საშვილოსნოდან პლაცენტის გამოღებას ცდილობდა მაგრამ ვერ შეძლეს. 3 დღე-ღამის განმავლობაში ქაია ამ ტანჯვას უძლებდა. მეოთხე დღეს ქაია სულთანი გარდაიცვალა. ლიტერატურა Celebi, Evliya. 1991 [1659]. “Kaya Sultan (1659).” In The Intimate Life of an Ottoman Statesman: Melek Ahmed Pasha (1588–1662) As Portrayed in Evliya Çelebi's Book of Travels (Seyahat-Name). Ed. Robert Dankoff. Albany: SUNY Press, pp. 221–36. Peirce, Leslie. "The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire". New York: Oxford University Press, 1993. სქოლიო დაბადებული 1633 გარდაცვლილი 1659 ოსმანების დინასტია მშობიარობის დროს გარდაცვლილები
507306	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9A%E1%83%90-%E1%83%9E%E1%83%94%E1%83%A0%E1%83%9D%E1%83%AE%E1%83%90	ლა-პეროხა	ლა-პეროხა — ქალაქი და მუნიციპალიტეტი ესპანეთში, შედის გალისიის ავტონომიური გაერთიანების ორენსეს პროვინციის ორენსეს კომარკის შემადგენლობაში. ფართობი — 54,52 კმ². მოსახლეობა — 1810 კაცი (2020 წ.). იხილეთ აგრეთვე ორენსეს მუნიციპალიტეტები რესურსები ინტერნეტში ლა-პეროხის მუნიციპალიტეტის ოფიციალური საიტი სქოლიო ორენსეს მუნიციპალიტეტები ორენსეს ქალაქები
219867	https://ka.wikipedia.org/wiki/Plagiolepis%20montivaga	Plagiolepis montivaga	Plagiolepis montivaga — ფეხსახსრიანთა ტიპის მწერთა კლასის ჭიანჭველასებრთა ერთ-ერთი ნაირსახეობა Plagiolepis-ს გვარიდან. მიეკუთვნება Formicinae-ს ქვეოჯახს.. სქოლიო ჭიანჭველები
423676	https://ka.wikipedia.org/wiki/%F0%90%8A%A5	𐊥	𐊥 — კარიული დამწერლობის ასო. რესურსები ინტერნეტში Graphemica (𐊥) კარიული ასოები
229411	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%91%E1%83%94%E1%83%9A%E1%83%98%E1%83%90-%E1%83%95%E1%83%98%E1%83%A1%E1%83%A2%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%93%E1%83%94%E1%83%9E%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%A2%E1%83%90%E1%83%9B%E1%83%94%E1%83%9C%E1%83%A2%E1%83%98	ბელია-ვისტის დეპარტამენტი	ბელია-ვისტის დეპარტამენტი — დეპარტამენტი არგენტინაში, კორიენტესის პროვინციაში. არგენტინის სტატისტიკის ეროვნული ინსტიტუტის მონაცემებით, 2001 წელს დეპარტამენტის მოსახლეობა 35 350 ადამიანს შეადგენდა. ფართობი 1 695 კმ²-ია. დეპარტამენტის ადმინისტრაციული ცენტრია ქალაქი ბელია-ვისტა. რესურსები ინტერნეტში არგენტინის მოსახლეობის 2001 წლის აღწერის მონაცემები Provincia de Corrientes. Viviendas, población por sexo e índice de masculinidad, según departamento. Año 2010 კორიენტესის პროვინციის დეპარტამენტები
474182	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9D%E1%83%A6%E1%83%90%E1%83%A1%E1%83%99%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%90	ოღასკურა	ოღასკურა იგივე ოღასყურა — მდინარე დასავლეთ საქართველოში, მდ. გუბისწყლის შენაკადი. სათავეს იღებს სათაფლიის მთის სამხრეთ კალთებზე, კვეთს ქალაქ ქუთაისის ჩრდილო-დასავლეთ ნაწილს, გადის „ავტოქარხნის“ დასახლებაში (უმეტესად ხელოვნურ კალაპოტში), შემდეგ სოფ. ფარცხანაყანევში და ერთვის მდ. გუბისწყალს სოფ. მიწაწითელთან, ქუთაისიდან 3-4 კმ-ში. სიგრძე 22 კმ. საზრდოობს ატმოსფერული ნალექებითა და გრუნტის წყლებით. უხვი ნალექის შემთხვევაში ახასიათებს წყალმოვარდნა, რაც ქმნის ქუთაისის მჭიდროდ დასახლებული უბნების ქუჩების დატბორვის საშიშროებას. ქალაქის ფარგლებში მდინარის კალაპოტი ძლიერ დაბინძურებულია საყოფაცხოვრებო, სამშენებლო და სხვა სახის ნარჩენებით. იხილეთ აგრეთვე რუა ლიტერატურა მცირე მდინარეების დაბინძურების წყაროები / გორდაძე ე., ჟორჟოლიანი ც. საერთაშორისო სამეცნიერო კონფერენცია „ეკოლოგიის თანამედროვე პრობლემები“, შრომები, ISSN 1512-1976, ტ. 6, ქუთაისი, საქართველო, 21-22 სექტემბერი, 2018, გვ. 242-243. სქოლიო გუბისწყლის შენაკადები იმერეთის მხარის მდინარეები ქუთაისი
28240	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%90%E1%83%A1%E1%83%AA%E1%83%98%E1%83%93%E1%83%98%E1%83%94%E1%83%91%E1%83%98	ასციდიები	ასციდიები (Ascidiae) — ზღვის ცხოველების კლასი გარსიანების ქვეტიპისა. უმრავლესობა სუბსტრატზეა მიმაგრებული, ხოლო ზოგი თავისუფლად დაცურავს. გვხვდება როგორც ცალადი, ისე კოლონიური ფორმები. ასციდიების პარკისებრი სხეული დაფარულია სქელი გარსით - ტუნიკით, რომელსაც ეპითელიუმი გამოყოფს. სხეულის ბოლო ლანჩით მიმაგრებულია სუბსტრატზე, ზედა მხარეს ორი ხვრელია - პირისა და კლოაკისა. ასციდიები შეფერილია ნარინჯისფრად, იისფრად, მოწითალოდ და მოყავისფროდ, თუმცა ზღვის ღრმა ფენებში მობინადრე ფორმებს ფერი დაკარგული აქვს. ზოგჯერ ტუნიკა გამჭვირვალეა და შინაგანი ორგანოები მოჩანს. იკვებება (პასიურად) მცირე ზომის ორგანიზმებით. მრავლდება როგორც სქესობრივად, ისე უსესქოდ (დაკვირტვით). ლარვას აქვს ქორდა, რაც ზრდასრულს აღარ გააჩნია. ამ ნიშნით ა. კოვალევსკიმ ასციდიები ქორდიანების ტიპს მიაკუთვნა. ცნობილია ასციდიების 150-მდე სახეობა. ცალადი ასციდიებიდან აღსანიშნავია ფალუზია (Phallusia mammilata), ციონა (Ciona intestinalis) და სხვა. მცურავი კოლონიური ფორმებიდან საყურადღებოა პიროზომა, რომელიც კაშკაშა სინათლეს ასხივებს. ასციდიები გავრცელებულია 5000 მ სიღრმემდე მსოფლიოს ყველა ზღვაში. ლიტერატურა ქსე, ტ. 1, გვ. 663, თბ., 1975 რესურსები ინტერნეტში Ascidiacea.com The Dutch Ascidians Homepage გარსიანები
72427223	https://en.wikipedia.org/wiki/Giorgi%20Botkoveli	Giorgi Botkoveli	Giorgi Botkoveli (Georgian: გიორგი ბოტკოველი; born 2 June 1979) is a Georgian politician who has served as a Member of Parliament from the United National Movement since 2020. A former official during the presidency of Mikheil Saakashvili, he joined the public service following the Rose Revolution of 2003, serving several national and local public agencies until 2004. A vocal critique of the Georgian Dream-led government, he currently serves as deputy chairman of the SIU Faction in Parliament. Personal life and education Giorgi Botkoveli was born on June 2, 1979, in Tbilisi, at the time the capital of Soviet Georgia. He first started working in the private sector in 2002, managing a limited company until 2004. In 2005, he received a degree in Applied Mathematics from the Sukhumi State University. He is married to Tamuna Galdava and has four children. On January 1, 2013, he was awarded the Order of Honor by President Mikheil Saakashvili. Early career Giorgi Botkoveli entered public service shortly after the Rose Revolution that brought to power the pro-Western President Saakashvili to power. In 2004, he was appointed as head of the Tax Service of Gldani-Nadzaladevi district of Tbilisi. In 2006, he became head of the Samtskhe-Javakheti Bureau of the Environmental Protection Inspection at the Ministry of Environmental Protection, before joining politics by being included in 71st position in the electoral list of the United National Movement during the 2008 parliamentary elections, falling short of receiving a seat. In 2008, he was appointed as head of the Administrative Department of the Chamber of Control, which was at the time chaired by Levan Bezhashvili. He kept the position until 2012, when he was appointed First Deputy Governor of Kakheti, a post he held until 2013. One year later, he briefly served as an adviser to the prefect of the Gldani-Nadzaladevi district, before UNM lost the local elections that same year. During those elections, he was the party's nominee for Mayor of Telavi, running against Georgian Dream's Alexandre Shatirishvili, to whom he lost with 29.1% of the vote. A vocal member critique of the Georgian Dream-led government since its rise to power in 2012, he was the UNM's nominee for the parliamentary district of Telavi in the 2016 legislative elections, running against ten candidates including GD's Irakli Sesiashvili. Moving to the runoff, he lost with 30.5% of the vote. On January 20, 2017, Giorgi Botkoveli was elected to the new 60-member Political Council of UNM, after the party underwent reorganization following the split by a faction that created the European Georgia party. As an activist, he led protest rallies in Telavi against the inauguration of President Salome Zourabichvili, refusing to move the protests' location as was requested by local authorities. Elected as Regional Secretary of the party in 2022, he came to the defense of UNM activist Artur Mkoyan, who was arrested by police officers for resisting arrest in August 2022, accusing authorities of persecuting the man. In Parliament Giorgi Botkoveli was selected as UNM's nominee for the parliamentary majoritarian district of Telavi-Akhmeta-Kvareli-Lagodekhi during the 2020 legislative elections, running against several well-known candidates, including former Tbilisi Mayor Zurab Tchiaberashvili (EG), Irakli Kadagishvili (GD), and far-right activist Alexandre Palavandishvili, and 13 other candidates. In the first round, he won 40.4% of the vote, securing a place in the runoffs, which he boycotted due to allegations of massive voter fraud. Refusing to run a campaign, he won only 11.2%. Placed 27th on the electoral list of UNM, he nonetheless won a seat in Parliament, which he refused to take at first, claiming that the elected legislature was illegitimate. Botkoveli nonetheless took his seat in May 2021 after a short-lived EU-facilitated agreement between the opposition and the government. On June 7, he was selected as deputy chairman of the UNM - United Opposition 'Strength is in Unity' parliamentary faction, the largest opposition formation in the legislature, along with Levan Bezhashvili. In Parliament, he is a member of the Agrarian Issues Committee. During the 2021 local elections, he was UNM's nominee for Mayor of Telavi once again, running against GD's Levan Andriashvili, to whom he lost in a runoff with 43.1%. He has been one of the most vocal opponents of the Georgian government, supporting the idea of repeat parliamentary elections. In response to the arrest of former President Mikheil Saakashvili upon the latter's return to Georgia in 2021, Botkoveli was one of 300 activists to launch a mass hunger strike, calling for his immediate release. He has visited Saakashvili in jail several times. In July 2022, he was involved in a verbal clash in Telavi after local GD-affiliated city council members confronted him as he handed out pro-European Union flyers. He has stated his belief that former State Security Service deputy head Soso Gogashvili had been arrested under the orders of Russia-affiliated businessman Bidzina Ivanishvili. References 1979 births Living people 21st-century politicians from Georgia (country)
7936340	https://en.wikipedia.org/wiki/39th%20Golden%20Globe%20Awards	39th Golden Globe Awards	39th Golden Globe Awards The 39th Golden Globe Awards, honoring the best in film and television for 1981, were held on January 30, 1982. Winners and nominees Film The following films received multiple nominations: The following films received multiple wins: Television The following programs received multiple nominations: The following programs received multiple wins: Ceremony Miss Golden Globe Laura Dern (daughter of Bruce Dern & Diane Ladd) See also 54th Academy Awards 2nd Golden Raspberry Awards 33rd Primetime Emmy Awards 34th Primetime Emmy Awards 35th British Academy Film Awards 36th Tony Awards 1981 in film 1981 in American television References IMdb 1982 Golden Globe Awards 039 1981 film awards 1981 television awards January 1982 events in the United States 1981 awards in the United States
135861	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%94%E1%83%97%E1%83%98%E1%83%9D%E1%83%9E%E1%83%98%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%97%E1%83%9A%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%93%E1%83%98%E1%83%93%E1%83%94%E1%83%91%E1%83%94%E1%83%9A%E1%83%98%20%E1%83%94%E1%83%99%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%A1%E1%83%98%E1%83%90	ეთიოპიის მართლმადიდებელი ეკლესია	ეთიოპიის მართლმადიდებელი ეკლესია (Yäityop'ya ortodoks täwahedo bétäkrestyan) – ავტოკეფალური, აღმოსავლეთის მართლმადიდებლური ეკლესია ეთიოპიაში. ეთიოპიის ეკლესია ნაწილი იყო კოპტური ეკლესიისა 1959 წლამდე, მანამ სანამ ეკლესიას კოპტური მართლმადიდებლური ეკლესიის პაპმა, ალექსანდრიისა და სრულიად აფრიკის პატრიარქმა კირილე VI-მ ავტოკეფალია არ მიანიჭა. იგი არ უნდა აგვერიოს ეთიოპიის კათოლიკურ ეკლესიაში, რომელიც ქალკედონურია. ეკლესიას 1992 - 2012 წლებში ხელმძღვანელობდა აბუნა პავლე. ეკლესიის მეთაურის სრული წოდებაა მისი უწმინდესობა პატრიარქი აბისინიისა და კათოლიკოსი სრულიად ეთიოპიისა. რესურსები ინტერნეტში Listen and Watch Ethiopian Orthodox Tewahedo Church Songs, Begena and Preaching Ethiopian Orthodox Timket Ceremony in Gondar Divine Liturgy of the Ethiopian Orthodox Church Ethiopian Orthodox Tewahedo Church Directory Ethiopian Orthodox Church Directory Ethiopian Review's Directory of Ethiopian churches Ethiopian Religions - Christianity, Islam, Judaism & Paganism Bilingual Ethiopian Orthodox Tewahedo Church site - English version Ethiopian Orthodox Tewahedo Church Info EOTC INFO Provides Basic Information and more for members born outside of Ethiopia List of Ethiopian Orthodox Tewahedo Church websites Ethiopian Orthodox Tewahedo Church Tewahedo Songs & Records Ethiopian Orthodox Tewahedo Church in Phoenix Ethiopian Orthodox Archdiocese of the Caribbean & Latin America CNEWA article: Ethiopian Orthodox Tewahedo Church Historical Evolution of Ethiopian Anaphoras Abbink, J. A Bibliography on Christianity in Ethiopia. Leiden: African Studies Centre, 2003 Biblical Canon AN INTRODUCTION TO Ethiopic Christian Literature BY J. M. HARDEN, D.D., LL.D. Canon of St. Patrick's, Dublin, 1926 The Ethiopian Orthodox Tewahedo Church faith and Order -in Amharic The Ethiopian Orthodox Tewahedo Church faith and Order Ethiopian Icons Through The Centuries - Images from the Church Ethiopian Orthodox Tewahedo Church outside of Ethiopia - includes music and preaching Ethiopian Crucifixes Gallery ეთიოპიის მართლმადიდებელი ეკლესია
40851689	https://en.wikipedia.org/wiki/Confederation%20of%20Independent%20Football%20Associations	Confederation of Independent Football Associations	Confederation of Independent Football Associations The Confederation of Independent Football Associations (CONIFA) is the international governing body for association football teams that are not affiliated with FIFA. Competitions Women's football All members of CONIFA are encouraged to invest in women's football in their communities, and to create female national selections to play and compete against other CONIFA members. CONIFA's first ever official women's football match took place on 10 November 2018 in Northern Cyprus, with Sápmi ladies beating their Northern Cypriot hosts 4–0 in the Women's Friendship Cup. CONIFA announced their first Women's World Football Cup on 31 January 2021, to be hosted by Székely Land between 23 and 30 June 2021 and involve 6 teams. Men's CONIFA World Football Cup CONIFA European Football Cup CONIFA Africa Football Cup CONIFA South America Football Cup CONIFA No Limits European Championship CONIFA Asian Football Cup Women's CONIFA Women's World Football Cup Futsal CONIFA No Limits Mediterranean Futsal Cup National leagues sanctioned by CONIFA Liga de Balompié Mexicano Current title holders Members Types of members CONIFA expressly uses the term "members" rather than "countries" or "states". A football association may be eligible to apply for membership of CONIFA if it, or the entity (ethnic and/or linguistic minority, indigenous group, cultural organization, territory) it represents, is not a member of FIFA and satisfies one or more of the following criteria: The football association is a member of one of the six continental confederations of FIFA, which are: AFC, CAF, CONCACAF, CONMEBOL, OFC, UEFA. The entity represented by the football association is a member of the International Olympic Committee. The entity represented by the football association is a member of one of the member federations of Association of IOC Recognised International Sports Federations (ARISF). The entity represented by the football association is in possession of an ISO 3166-1 country code. The entity represented by the football association is a de facto independent territory. A territory is considered de facto independent if it meets all of the following criteria: (a) a well-defined territory; (b) a permanent population; (c) an autonomous government, and (d) diplomatic recognition by at least one of the member states of the United Nations. The entity represented by the football association is included on the United Nations list of non-self-governing territories. The entity represented by the football association is included in the directory of countries and territories of the Travelers' Century Club. The entity represented by the football association is a member of the Unrepresented Nations and Peoples Organization (UNPO) and/or the Federal Union of European Nationalities (FUEN). The entity represented by the football association is a minority included in the World Directory of Minorities and Indigenous Peoples, maintained and published by Minority Rights Group International. The entity represented by the football association is a linguistic minority, the language of which is included on the List of ISO 639-2 codes. List of members As of Important personalities Presidency Vice-Presidents of ConIFA General Secretaries Africa President Asian President European President Latin America President North American and Caribbean President Oceanian President Directors of Women’s Football See also Non-FIFA international football New Football Federations-Board World Unity Football Alliance – Several CONIFA members also hold membership of the WUFA. CONIFA World Football Cup CONIFA European Football Cup References External links Association football governing bodies Sports organizations established in 2013
216144	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9D%E1%83%A0%E1%83%AE%E1%83%9D%E1%83%9C-%E1%83%94%E1%83%9C%E1%83%98%E1%83%A1%E1%83%94%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%AB%E1%83%94%E1%83%92%E1%83%9A%E1%83%97%E1%83%90%20%E1%83%94%E1%83%9C%E1%83%90	ორხონ-ენისეის ძეგლთა ენა	ორხონ-ენისეის ძეგლთა ენა ძველი თურქული ენა — მდინარე ორხონისა და ენისეის მიდამოებში კლდეებზე, სტელებსა და საფლავის ქვებზე VI-VIII საუკუნეებში ამოკვეთილი წარწერების ენა. შეიცავდა ყველა ძირითად ხმოვანს e-ს გარდა. თანდებულთა სისტემა ჯერ არ ყოფილა მკაფიოდ გამორჩეული ზმნიზედისაგან, არც კავშირებია ჩამოყალიბებული, არსებობს მხოლოდ შეერთებითი ნაწილაკები (სინტაქსურად არც ქვეწყობაა და არც თანწყობა). ლიტერატურა L. Johanson, A History of Turkic, in: The Turkic Languages, eds. L. Johanson & E.A. Csato, Routledge, London (1998), ISBN 0-415-08200-5 M. Erdal, Old Turkic, in: The Turkic Languages, eds. L. Johanson & E.A. Csato, Routledge, London (1998),ISBN 978-99929-944-0-5 რესურსები ინტერნეტში Old Turkic inscriptions (with translations into English), reading lessons and tutorials Turkic Inscriptions of Orkhon Valley (with translations into Turkish) VATEC ანბანური დამწერლობები
5697654	https://en.wikipedia.org/wiki/Onno%20Tun%C3%A7	Onno Tunç	Onno Tunç Ohannes Tunçboyacı, better known as Onno Tunç (20 December 1948 – 14 January 1996), was a leading Armenian musician from Turkey, working mainly as a composer, arranger and a music producer. Tunç also played bass guitar and occasionally double bass, contributing to the albums of several musicians. He was one of the prominent names of Turkish pop music in the 1980s and 1990s with his arrangements. He was the elder brother of musician Arto Tunçboyacıyan. Early years Of Armenian descent, Onno Tunç was born in 1948 in Istanbul. His music experience started with the church choir of Harur Mangaz (Hundred students). In his first year of middle school, he had to drop out to go to work to support his family. Born in a financially limited family, he could not afford a musical instrument although they fascinated him, until Anush ("Sweet" in Armenian), the mother of his friend Arman bought her son a guitar, and one for Onno too. Onno, a fast-learning autodidact, started a music band and soon repaid Anush. Career He started music by singing in church choirs. He founded a music group called "Black Stones" during his high school years. In 1965, he started his professional music career as a bass guitarist with the "Üstün Poyraz Set Orchestra". He started jazz music with Emin Fındıkoğlu's orchestra in 1967. In the following years, he increased his musical experience by working with the orchestras of Durul Gence and Süheyl Denizci. He made a name for himself with his arrangement in the 1970s. At that time, he contributed to the albums of many names including Özdemir Erdoğan, Nilüfer, Bülent Ortaçgil, Gülden Karaböcek, Ajda Pekkan, Nükhet Duru and Gökben. In 1973 he released his record "The Bracelet / Melissa". Söz Sevgilim Söz, one of Tunç's first compositions, whose lyrics was written by Çiğdem Talu, was voiced by Cömert Baykent. Many times he competed as a composer and arranger in the Eurovision Song Contest Turkey Finals. In 1978 and 1981, he represented Turkey in this contest as arranger and conductor. Turkish pop icon Sezen Aksu met Onno Tunç and started taking lessons from Tunç after listening Nükhet Duru's song called "Seninle", which was composed by Tunç in 1981. Later, they started working together during Aksu's show at Şan Theater. After being the music director of Nilüfer'84 album, he worked only with Sezen Aksu and her orchestra for many years. The composition and arrangement of many songs written by Sezen Aksu and Aysel Gürel from the album Sen Ağlama in 1984 to the album Gülümse in 1991 was directed by Onno Tunç. The album, Sen Ağlama, triggered the rise of Turkish pop music and led to the emergence of pop music as a strong rival to Turkish Arabesque music that was monopolized in the period. In the 90's, he was the music director of the albums by Aşkın Nur Yengi, Bülent Ortaçgil, Harun Kolçak, Nilüfer, Zerrin Özer, Zuhal Olcay and Ayşegül Aldinç. The songs composed or arranged by Tunç also took place in the albums of Asya, Yeşim Salkım, Bendeniz, Emel Müftüoğlu and Rüya Ersavcı. Before his death, he contributed to the albums of Sezen Aksu's Düş Bahçeleri and the last songs of Levent Yüksel. He also composed the soundtracks for films such as “Ah Belinda”, “Rumuz Goncagül” etc. Besides his pop music compositions, he has a piece called "Su" for solo saxophone and orchestra. He played bass guitar in Bülent Ortaçgil's Will You Play With Me ?, Okay Temiz's Zikir, gNükhet Ruacan's Ruacan albums, MFÖ's Yalnızlık Omur Boyu and Mustafa Sandal's Beni Aglatma. He composed 175 songs and represented Turkey in many European music contests. A very close friend of Turkish singer Sezen Aksu, he co-wrote and composed many of the songs she performed throughout her career, as well as arranging all of her albums. It was widely known that his death tipped Sezen Aksu into depression. She dedicated her album Düş Bahçeleri to Onno (and numerous songs on virtually all of her albums since). His symphony Su was performed by the Istanbul Symphony Orchestra. He collaborated with Hulki Aktunç and Dağhan Baydur on the Turkish entry Sevince at the Eurovision Song Contest 1978, which was performed by Nilüfer and Nazar. In the 80's, he had a relationship with singer-songwriter Sezen Aksu that was both romantic and professional. As a couple they put their signatures to works that broke new ground in Turkish pop music, such as Sen Ağlama (Don't Cry), Git (Go), Sezen Aksu'88 and Sezen Aksu Söylüyor (Sezen Aksu Sings). Sezen's music matured in the 90's, when she co-produced her best selling album to-date Gülümse (Smile) with Onno. The A-1 track from the album called Hadi Bakalım (Come On Now) was a hit in Turkey and Europe, and was published as a single in Germany. It was to be later rediscovered in Europop by singer Loona as Rhythm of the Night. She also began to produce albums for her vocalists, notably producing Aşkın Nur Yengi's debut album Sevgiliye (To a Lover) again with Tunç. She was to repeat her success with artists Erener and Yüksel also. Onno's younger brother Arto Tunçboyacıyan worked with him musically for 25 years. Arto is highly inspired by his brother, having dedicated numerous songs to him (and the mountain that caused Onno's accident) and an album "Onno" (1996), together with Ara Dinkjian. On performances, you can often read the letters O N N O on Arto's clothing. Death Onno Tunç died on 14 January 1996, when his private plane he was piloting crashed in bad weather on a mountain at Tazdağ near Selimiye village of Armutlu, Yalova on his journey from Bursa to Istanbul. Hasan Kanık, his friend aboard also died in the accident. Two amateur Turkish mountaineers who came from Istanbul to search for him were also found dead 6 days later because of hypothermia. Onno Tunç is buried in Şişli Armenian Catholic Cemetery in İstanbul. He was survived by two daughters Selin and Ayda from his first wife, Canan Ateş who was the first Turkish female athlete to swim a marathon. In 2002, a monument was erected in his memory at the crash site and in the city center of Yalova. The monument to the composer of Armenian origin was subjected to numerous vandalism over the course of the years. In 2012 Yalova City Hall completely disassembled the monument as the city council decided that the old monument was not aesthetic enough for such a valued composer, particularly in its vandalized state. A more artistic bronze (Tunç in Turkish) monument in the abstract shape of a G-clef was constructed as replacement. Onno Tunç tribute In 1996 his former lover and partner in music Sezen Aksu released a compilation album called “Düş Bahçeleri” as a tribute to honor his contributions to the Turkish music industry. In 2007, several renowned Turkish singers and pop groups came together and released a compilation album Onno Tunç Şarkıları ("Onno Tunç Songs"). Some of His Songs Ah Mazi Alev Alev (Ayşegül Aldinç-Alev Alev-1994) Ayrılık (Zuhal Olcay-Oyuncu-1993) Ayrılıklar Bitmez (Sezen Aksu - Firuze) - 1982 Bana Ellerini Ver (Harun Kolçak-Beni Affet-1990) Ben Yoldan Gönüllü Çıktım (Yeşim Salkım-Hiç Keyfim Yok-1994) Beni Bırakın (Levent Yüksel-Med Cezir-1993) Beni Unutma Bir Başka Aşk Bir Çocuk Sevdim Bu Gece Değer mi Deli Gönlüm Demek ki Öyle (lyrics: Ülkü Aker, Ayşe Mine - 1978 ) Dokun Bana (Nilüfer-Yine Yeni Yeniden-1992) Düet (Zuhal Olcay-Oyuncu-1993) Dünden Sonra Yarından Önce (Zuhal Olcay) Eğrisi Doğrusu (Nilüfer-Ne Masal Ne Rüya-1994) Geçer (lyrics:Sezen Aksu-1988) Geri Dön Gir Kanıma (Harun Kolçak-Beni Affet-1990) Git Gözlerin Bulutlu (Nükhet Duru -1981) Güzel Şeyler Söyle (Aşkın Nur Yengi&Harun Kolçak-Eurovision Turkey Finals 1987) Hadi Bakalım Haydi Gel Benimle Ol Hep Bana (Zerrin Özer-Olay Olay-1992) Hoşgörü İyisin (Zuhal Olcay-Oyuncu-1993) Kapında Güllerim (Bendeniz II - 1995) Kavaklar Kış Masalı Kızmayın Bana (Neco, lyrics: Mehmet Teoman - 1975) Kolay Değil Müptelayım Sana (Harun Kolçak-Beni Affet-1990) Ne Masal Ne Rüya (Nilüfer-Ne Masal Ne Rüya-1994) Ne Kavgam Bitti Ne Sevdam (Sezen Aksu-Gülümse-1991) Olay Olay (Zerrin Özer-Olay Olay-1992) Oldu mu? Oldu Olanlar (Serpil Barlas, lyrics: Zeren , 1976) Olsun Varsın (Nilüfer-Ne Masal Ne Rüya-1994) Oyuncu (Zuhal Olcay-Oyuncu-1993) Öyle Bakma (Fatih Erkoç-Eurovision Turkey Finals 1989) (Aşkın Nur Yengi-Sevgiliye-1990) Papatya Falı (Nükhet Duru - 1981) Ruhun Duymaz (Emel-Ruhun Duymaz-1995) Sen Ağlama Seni İstiyorum Seninle (Nükhet Duru - Nükhet Duru 81 ) Son Bakış Sonbahar Sultan Süleyman Şinanay Şiribim Şiribom (Gökben - Şiribim Şiribom/Ve Birgün Sen 45'lik(1976) ve Şiribim Şiribom (1977) Şov Yapma (Nilüfer-Yine Yeni Yeniden-1992) Tam Bana Göresin (Nilüfer-Ne Masal Ne Rüya-1994) Tango (Zuhal Olcay-Oyuncu-1993) Tenna Uçurtma Bayramları (Levent Yüksel-Med Cezir-1993) Uykun Olsam (Zuhal Olcay-Oyuncu-1993) Ünzile Vurulmuşum Sana (Asya-Asya-1994) Yeni Aşk (Zerrin Özer-Olay Olay-1992) (Yeşim Salkım-Hiç Keyfim Yok-1994) Yeniden Sev (Nilüfer-Yine Yeni Yeniden-1992) Yıllar (Harun Kolçak-Beni Affet-1990) Yoksun (Nilüfer-Ne Masal Ne Rüya-1994) Zorba (Nilüfer-Ne Masal Ne Rüya-1994) 1945 Collabrations to albums Arrangements Bir Gün Mutlaka (Music:Mustafa Sandal) for the album (Zerrin Özer-Olay Olay-1992) Küçük Bir Aşk Masalı (Music:Ali Kocatepe) Vazgeçtim (Music: Ara Dinkjian) Dokunma Keyfine Yalan Dünyanın (Music: Aşık Mahzuni Şerif) (Gülden Karaböcek - Dokunma Keyfine Yalan Dünyanın - 1976) Kır Çiçekleri (Music: Ferdi Tayfur) (Gülden Karaböcek - Kır Çiçekleri - 1976) Dur Bırakma Beni "NonCe N'est Pas Fini" (Gülden Karaböcek - Dur Bırakma Beni - Vokal: Nilüfer, Füsun Önal - 1974 ) Bambaşka Biri, Haykıracak Nefesim, Dile Kolay, Ya Sonra by Ajda Pekkan Melankoli, Cambaz, Benimsin Diyemediğim, Çakır by Nükhet Duru References 1948 births 1996 deaths Aviators killed in aviation accidents or incidents in Turkey Musicians from Istanbul Turkish people of Armenian descent Armenian composers Turkish composers Armenian musicians 20th-century composers Burials at Şişli Armenian Cemetery Victims of aviation accidents or incidents in 1996
69449	https://ka.wikipedia.org/wiki/Zoo%20TV%3A%20Live%20from%20Sydney	Zoo TV: Live from Sydney	Zoo TV: Live from Sydney — ირლანდიური როკ-ჯგუფ U2-ს ვიდეო, რომელიც ასახავს 1993 წელს სიდნეიში გამართულ კონცერტს. ისტორია Zoo TV იყო სიდნეიში ჩატარებული ორი კონცერტიდან რიგით მეორე გამოსვლა. წინა საღამოს მოწყობილი შოუ პრაქტიკულად გამოყენებული იყო რეპეტიციისათვის. საგულისხმოა, რომ ადამ კლეიტონი ამ კონცერტს არ ესწრებოდა. იგი გამოჩნდა მეორე წარმოდგენაზე. რამდენიმე წლის შემდეგ ბონომ მიმოიხილა ეს შოუ ჟურნალში როლინგ სტოუნი. მისი თქმით, კლეიტონს კარგად ესმოდა, რომ ეს შეიძლებოდა ჯგუფის უკანასკნელი შოუ ყოფილიყო. იმ დროისათვის ეს იყო ოთხეულის ყველაზე გამაოგნებელი წარმოდგენა, რომელიც ითავსებდა როკ-კონცერტსა და თეატრალიზებული შოუს ელემენტებს, გიგანტური ეკრანებით და პირდაპირი ტელე-ჩართვებით მსოფლიოს სხვადასხვა წერტილებიდან. სიმღერების სია Show Opening Zoo Station The Fly Even Better Than the Real Thing Mysterious Ways One Unchained Melody Until the End of the World New Year's Day Numb Angel of Harlem Stay (Faraway, So Close!) Satellite of Love Dirty Day Bullet the Blue Sky Running to Stand Still Where the Streets Have No Name Pride (In the Name of Love) Daddy's Gonna Pay For Your Crashed Car Lemon With or Without You Love Is Blindness Can't Help Falling in Love დამატებითი მასალა Tryin' to Throw Your Arms Around the World და Desire — გადაღებული ნიუ-იორკში, 1992 წლის 29 და 30 აგვისტოს The Fly და Even Better than the Real Thing — გადაღებული კონცერტზე შეაჩერეთ სელაფილდი, მანჩესტერი, 1992 წლის 19 ივნისი დოკუმენტური ფილმები A Fistful of ZooTV ZooTV – The Inside Story Trabantland სპეციალური მასალა ვიდეოაღიარება Numb - კარაოკე მიქსი ფუნქციები კომპიუტერისათვის დამალული სექციები იმ საღამოს დაკრული ყველა სიმღერა შეტანილია ამ ფილმში, მაგრამ გამოტოვებულია Tryin' to Throw Your Arms Around the World, რომელიც შესრულდა სიმღერებს Numb და Angel of Harlem შორის. ბევრი თვლის, რომ ამის მიზეზი არის ბონოს მიერ სცენაზე არასრულწლოვან გოგონასთან ერთად დალეული შამპანიურის ჭიქა, მაგრამ სხვები თვლიან, რომ ჯგუფი უბრალოდ უკმაყოფილო იყო ამ შესრულებით. პრობლემები როდესაც იაპონიაში ეს კონცერტი პირველად აჩვენეს, მოყვარულების დიდი რაოდენობა უკმაყოფილო დარჩა, რადგანაც სიმღერის The Fly დროს ეკრანებზე, უამრავ სხვა ფსევდო-ლოზუნგთან ერთად თითქოს გამოჩნდა ახლავე დაბომბეთ იაპონია. სინამდვილეში ეს არ იყო პირდაპირი მოწოდება, არამედ წარმოადგენდა მთლიანად მედიასაშუალებების სატირული ვარიანტის ნაწილს. 2007 წლის აგვისტოში შოუს დიზაინერმა, უილი უილიამსმა განაცხადა, რომ თავის დროზე ეს გაუგებრობა ჟურნალისტის გამო მოხდა და სინამდვილეში ასეთი ფრაზა არ ყოფილა შემთხვევითი ფრაზების კრებულში. სქოლიო U2-ს ვიდეო ალბომები 1994 წლის ვიდეო ალბომები U2-ს საკონცერტო ალბომები 1994 წლის საკონცერტო ალბომები Island Records-ის საკონცერტო ალბომები Island Records-ის ვიდეო ალბომები PolyGram-ის საკონცერტო ალბომები PolyGram-ის ვიდეო ალბომები საკონცერტო ვიდეო ალბომები
13429	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A0%E1%83%94%E1%83%A1%E1%83%9E%E1%83%A3%E1%83%91%E1%83%9A%E1%83%98%E1%83%99%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%98%20%E1%83%9E%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%A2%E1%83%98%E1%83%90%20%28%E1%83%90%E1%83%A8%E1%83%A8%29	რესპუბლიკური პარტია (აშშ)	რესპუბლიკური პარტია (აშშ) აშშ-ს რესპუბლიკური პარტია (Republicans, Grand Old Party, GOP) — აშშ-ს ერთ-ერთი ძირითადი პოლიტიკური პარტია. პარტიის არაოფიციალური სიმბოლოა — სპილო, „პარტიის ფერი“ — წითელი. დაფუძნდა 1854 წ. 22 თებერვალს უისკონსინის შტატის ქ. რიპონში. პარტიის პლატფორმა ეფუძნება ამერიკულ კონსერვატიზმს და უკავია მემარჯვენე-ცენტრისტული პოზიცია განსხვავებით მემარცხენე-ცენტრისტული დემოკრატიული პარტიისგან. რესპუბლიკური პარტია დაარსდა 1854 წელს კანზასი-ნებრასკას აქტის ოპონენტების მიერ. აღნიშნული აქტი უფლებას იძლეოდა, გავრცელებულიყო მონობა აშშ-ს გარკვეულ ტერიტორიებზე. პარტია მხარს უჭერდა კლასიკურ ლიბერალიზმს, ეწინააღმდეგებოდა მონობის გავრცელებას და მხარს უჭერდა ეკონომიკურ რეფორმას. აბრაამ ლინკოლნი იყო პირველი რესპუბლიკელი პრეზიდენტი. მისი და რესპუბლიკური კონგრესის მმართველობის ქვეშ აიკრძალა მონობა ამერიკის შეერთებულ შტატებში 1865 წელს. 1912 წლის შემდეგ პარტიის იდეოლოგიური ხედვა გადაიხარა მემარჯვენეობისკენ. XXI საუკუნეში რესპუბლიკური პარტიის იდეოლოგიას წარმოადგენს ამერიკული კონსერვატიზმი, რომელიც აერთიანებს ეკონომიკურ პოლიტიკასა და სოციალურ ღირებულებებს. პარტია მხარს უჭერ დაბალ გადასახადებს, თავისუფალ ვაჭრობას, კაპიტალიზმს, ეწინააღმდეგება აბორტს და ემხრობა დერეგულაციებს. უზენაესი სასამართლოს მიერ 1973 წელს მიღებული გადაწყვეტილების შემდეგ პარტია აშკარად დაუპირისპირდა აბორტს და მოიპოვა მომხრეები ევანგელიკური ეკლესიის მრევლში. ასევე, აქტიურად იყო ჩართული პროტექციონიზმსა და ტარიფების საკითხებში. თავისუფალი ვაჭრობის მხარდაჭერით კი კიდევ უფრო მეტი მომხრე მოიპოვა. დონალდ ტრამპის ჩათვლით 19 პრეზიდენტი არის რესპუბლიკური პარტიიდან. ისტორია XIX საუკუნე რესპუბლიკური პარტია დაარსდა ჩრდილოეთ შტატების მიერ 1854 წელს და მათ მიზანს წარმოადგებნდა მონობის გავრცელებასთან შეწინააღმდეგება. რესპუბლიკური პარტია სწრაფად გახდა ცნობილი, როგორც პრინციპულად ოპოზიციური მოძრაობა დომინანტი დემოკრატიული პარტიის მიმართ. მათ სწრაფად მოიპოვეს მომხრეები კანზასი-ნებრასკას აქტით, რამაც გამოიწვია მისურის კომპრომისის გაუქმება და კანზასის და ნებრასკას ტერიტორიების გახსნა. რესპუბლიკელებმა მოითხოვეს ეკონომიკური და სოციალური მოდერნიზაცია. ეწინააღმდეგებოდნენ მონობის, როგორც ბოროტების, გაფართოებას, თუმცა არ მოითხოვდნენ მის დასრულებას სამხრეთ შტატებში. 1856 წელს ეროვნული რესპუბლიკური კონვენციით პარტიამ შექმნა ეროვნული პლატფორმა, რომელშიც ხაზგასმით ეწინააღმდეგებოდა მონობის გაფართოებას აშშ-ს ტერიტორიაზე. რესპუბლიკური პარტიის წარმომადგენელმა პირველად ქვეყნის მმართველის პოზიცია დაიკავა 1860 წელს ჩატარებული არჩევნების შედეგად და ქვეყნის პრეზიდენტი გახდა ყოფილი კონგრესმენი აბრაამ ლინკოლნი. XX საუკუნე 1896 წლის მმართველობამ რესპუბლიკელები დაასახელა, როგორც დიდი ბიზნესის პარტია, ხოლო თეოდორ რუზველტმა თანდათან მოიპოვა მცირე ბიზნესის მხარდაჭერა. 1901-1909 წლებში იგი იკავებდა აშშ-ს პრეზიდენტის პოზიციას, ხოლო მის ჩამნაცვლებლად აირჩია უილიამ ჰოვარდ ტაფტი 1908 წელს, მაგრამ პარტიის შუაზე გაყოფის შემდეგ ისინი მტრები გახდნენ. ტაფტმა 1912 წლის ნომინირებისას დაამარცხა რუზველტი და რუზველტი გაიქცა ახალი პოლიტიკური პარტიის, პროგრესული პარტიის ჩამოსაყალიბებლად. მისი მოწოდებები ეხებოდა სოციალური რეფორმებს, რომელთაგან მრავალი მოგვიანებით 1930-იან წლებში გახდა განხილვის საგანი. ის დამარცხდა და მისი მომხრეების უმრავლესობა დაბრუნდა რესპუბლიკურ პარტიაში, რადგან ისინი არ ეთანხმებოდნენ ახალ კონსერვატიულ ეკონომიკური აზროვნებას, რამაც გამოიწვია რესპუბლიკური პარტიის იდეოლოგიური ცვლილება მემარჯვენეობისკენ. XX საუკუნის მეორე ნახევარში საპრეზიდენტო არჩევნებში წარმატებას მიაღწიეს დუაიტ ეიზენჰაუერმა, რიჩარდ ნიქსონმა, ჯერალდ ფორდმა, რონალდ რეიგანმა და ჯორჯ ჰერბერტ უოკერ ბუშმა. 1952 წელს ნომინირებისას ეიზენჰაუერმა დაამარცხა კონსერვატიული პარტიის ლიდერი სენატორი რობერტ ტაფტი, მაგრამ აღსანიშნავია ის ფაქტი, რომ კონსერვატორები დომინირებდნენ ეიზენჰაუერის ადმინისტრაციის შიდა პოლიტიკაში. ამომრჩევლებს ეიზენჰაუერი უფრო მეტად მოსწონთ, ვიდრე თავად რესპუბლიკური პარტია. 1976 წლიდან, ლიბერალიზმი პრაქტიკულად გაქრა რესპუბლიკური პარტიიდან, გარდა ჩრდილო-აღმოსავლეთით მდებარე რამდენიმე ჰოლდინგისა. 1989 წელს თანამდებობის დატოვების შემდეგ რონალდ რეიგანი მიიჩნეოდა მისაბაძ კონსერვატორ რესპუბლიკელად და რესპუბლიკური პარტიის პრეზიდენტობის კანდიდატები ხშირად აცხადებდნენ, რომ იზიარებდნენ მის შეხედულებებს და მიზნად ისახავდნენ საკუთარი პოლიტიკის იმგვარად ჩამოყალიბებას, რომ რეიგანის მემკვიდრეობის შესაფერისი გაგრძელება ყოფილიყო. XXI საუკუნე წარმატებით დასრულდა ჯორჯ უოკერ ბუშისა და დიკ ჩეინის ბრძოლა 2000 და 2004 წლის არჩევნებში. ბუშის საპრეზიდენტო ინაუგურაციის განმავლობაში, რესპუბლიკურმა პარტიამ შეინარჩუნა ეკონომიკური ლიბერტარიანული პოზიციები დემოკრატების საწინააღმდეგოდ. ბუშის ერა კი გამოირჩეოდა პრო-სამთავრობო კონსერვატიულობით: პრეზიდენტი მხარს უჭერდა რეგულაციებს როგორც ეკონომიკის, ასევე ინდივიდუალური პიროვნებების მიმართ. მისი ქმედებები ფასდებოდა როგორც ინტერვენციონიზმი. 2016 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში გამარჯვება მოიპოვა რესპუბლიკელმა დონალდ ტრამპმა, რომლის ნაბიჯებიც შეფასდა პოპულისტურად. დონალდ ტრამპის გამარჯვება ძირითადად გამოწვეული იყო სამი შტატის შედეგებით - მიჩიგანი, პენსილვანია და უისკონსინი - სადაც ტრადიციულად ხმას აძლევდნენ დემოკრატიული პარტიას. NBC-ის საინფორმაციოს მიხედვით: დონალდ ტრამპმა განაცხადა, რომ კვლავ აპირებს კენჭისყრას 2020 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებისთვის. მან ასევე დაადასტურა,რომ ვიცე-პრეზიდენტი მაიკ პენსი კვლავ მის გვერდით იბრძოლებს. სახელი და სიმბოლოები პარტიის დამაარსებელმა წევრებმა 1850-იან წლებში პარტიის დასახელებად აირჩიეს რესპუბლიკური პარტია, აშშ-ს რესპუბლიკანიზმის პატივსაცემად. თავდაპირველად სახელის იდეა გაუჩნდა პარტიის წამყვან პუბლიცისტს და რედაქტორს - ჰორასი გრილსის, რომელმაც ისეთი მარტივი სახელის არჩევა ურჩია პარტიის წევრებს როგორიც იყო „რესპუბლიკელი“, აღნიშნული ტერმინი კი პროპაგანდას გაუწევდა თავისუფლებას მონობის სანაცვლოდ და საწინააღმდეგოდ. ტერმინი „დიდი ძველი პარტია“ წარმოადგენს ტრადიციულ მეტსახელს და რესპუბლიკურ პარტიას ხშირად მოიხსენიებენ აბრევიატურით GOP (Grand Old Party). ეს აბრევიატურა პირველად გამოიყენეს 1884 წელს. პარტიის ტრადიციულ თილისმას წარმოადგენს სპილო, რომელიც თომას ნასტმა გამოაქვეყნა ერთ-ერთ გაზეთში, როგორც პოლიტიკური კარიკატურა რესპუბლიკური პარტიის აღსანიშნავად, 1874 წლის 7 ნოემბერს. პარტიის ალტერნატიულ სიმბოლოს წარმოადგენს არწივი ისეთ შტატებში, როგორებიცაა ნიუ-იორკი, ოჰაიო და ინდიანა. ტრადიციულად, რესპუბლიკურ პარტიას არ გააჩნია მისთვის დამახიათებელი ფერი. თუმცა 2000 წლის საპრეზიდენტო არჩევნების შემდეგ ხშირად იგი ასოცირდება წითელ ფერთან. პოლიტიკური პოზიციები ეკონომიკური პოლიტიკა რესპუბლიკელები თვლიან, რომ თავისუფალი ბაზარი და ინდივიდუალური მიღწევა არის ეკონომიკური კეთილდღეობის მთავარი ფაქტორები. რესპუბლიკელები ხშირად ემხრობიან დემოკრატიული ადმინისტრაციების დროს ფისკალურ კონსერვატიზმს. თანამედროვე რესპუბლიკელები მხარს უჭერენ ეკონომიკის იმ თეორიას, რომელიც თვლის, რომ დაბალი საგადასახადო განაკვეთები ზრდის ეკონომიკას. ბევრი რესპუბლიკელი ეწინააღმდეგება პროგრესულ გადასახადებს. მათი აზრით, ეს უსამართლოდაა გათვლილი მათზე, ვინც ქმნის სამუშაო ადგილებს და დოვლათს. კერძო ხარჯები უფრო ეფექტურია, ვიდრე მთავრობის ხარჯები. რესპუბლიკელები თვლიან, რომ კერძო სექტორი უფრო ეფექტურია საქველმოქმედო ღონისძიებების საკითხში ღარიბების დასახმარებლად, ვიდრე სამთავრობო კეთილდღეობის პროგრამები და რომ სოციალური დახმარების პროგრამები ხშირად იწვევს მთავრობაზე დამოკიდებულებას. გარემოს დაცვის პოლიტიკა ისტორიულად, რესპუბლიკური პარტიის პროგრესული ლიდერები მხარს უჭერდნენ გარემოს დაცვას. რესპუბლიკელი პრეზიდენტი თეოდორ რუზველტი იყო ცნობილი კონსერვატორი, რომლის პოლიტიკამ საბოლოოდ განაპირობა ეროვნული პარკის სამსახურის შექმნა. მიუხედავად იმისა, რომ რესპუბლიკის პრეზიდენტი რიჩარდ ნიქსონი არ იყო ეკოლოგი, მან ხელი მოაწერა გარემოს დაცვის სააგენტოს შექმნის შესახებ გადაწყვეტილებას 1970 წელს და ჰქონდა ყოვლისმომცველი გარემოსდაცვითი პროგრამა. ამასთან, ეს პოზიცია შეიცვალა 1980-იანი წლებიდან და პრეზიდენტ რონალდ რეიგანის ადმინისტრაცია ეკოლოგიურ რეგულაციებს ეყრდნობოდა ეკონომიკას. მას შემდეგ რესპუბლიკელებმა უფრო და უფრო დაიკავეს პოზიციები გარემოსდაცვითი რეგულირების წინააღმდეგ, ზოგიერთმა რესპუბლიკელმა უარყო კლიმატის ცვლილების შესახებ სამეცნიერო კონსენსუსი. ემიგრაცია 1850–1870 წლებში, რესპუბლიკური პარტია უფრო მეტად ეწინააღმდეგებოდა ემიგრაციას, ვიდრე დემოკრატები, ნაწილობრივ იმიტომ, რომ რესპუბლიკური პარტია ეყრდნობოდა იმ დროს ანტი-კათოლიკურ და ანტიემიგრაციულ პარტიებს. სამოქალაქო ომის შემდეგ, ათწლეულების განმავლობაში, რესპუბლიკური პარტია უფრო მეტად ხელს უწყობდა ემიგრაციას, რადგან წარმოადგენდა მწარმოებლებს ჩრდილო-აღმოსავლეთში (რომელთაც სურდათ დამატებითი მუშახელი), ხოლო დემოკრატიული პარტია განიხილებოდა, როგორც შრომის პარტია (რომელსაც სურდა ნაკლები კონკურენცია მუშახელს შორის). 1970-იანი წლებიდან მოყოლებული, პარტიებმა კვლავ გაცვალეს ადგილები, რადგან დემოკრატები უფრო მეტად ემხრობოდნენ ემიგრაციას, ვიდრე რესპუბლიკელები. რესპუბლიკელები გაყოფილი არიან ორ ნაწილად: ერთნი უპირისპირდებიან უკანონო ემიგრაციას, მეორენი კი საზღვრის დაცვას და არალეგალი ემიგრანტების დეპორტაციას გვთავაზობენ (პოპულისტების მხარდაჭერით). 2016 წელს მკვეთრი პოზიცია დაიკავეს არალეგალური ემიგრაციის წინააღმდეგ, წამყვანმა კანდიდატმა დონალდ ტრამპმა სამხრეთის გასწვრივ კედლის აშენების წინანადადება შესთავაზა მოსახლეობას. რესპუბლიკელი პრეზიდენტები 2020 წლისათვის აშშ-ს ისტორიაში არის 19 რესპუბლიკელი პრეზიდენტი. ლიტერატურა American National Biography (20 volumes, 1999) covers all politicians no longer alive; online at many academic libraries. Aistrup, Joseph A. The Southern Strategy Revisited: Republican Top-Down Advancement in the South (1996). Barone, Michael. The Almanac of American Politics 2014: The Senators, the Representatives and the Governors: Their Records and Election Results, Their States and Districts (2013); revised every two years since 1975. Critchlow, Donald T. The Conservative Ascendancy: How the Republican Right Rose to Power in Modern America (2nd ed. 2011). Ehrman, John, The Eighties: America in the Age of Reagan (2005). Fauntroy, Michael K. Republicans and the Black vote (2007). Frank, Thomas. What's the Matter with Kansas? How Conservatives Won the Heart of America (2005). Frum, David. What's Right: The New Conservative Majority and the Remaking of America (1996). Kurian, George Thomas ed. The Encyclopedia of the Republican Party (4 vol., 2002). Lamis, Alexander P. ed. Southern Politics in the 1990s (1999). Levendusky, Matthew. The Partisan Sort: How Liberals Became Democrats and Conservatives Became Republicans (2009). Chicago Studies in American Politics. Mason, Robert. The Republican Party and American Politics from Hoover to Reagan (2011). Reinhard, David W. The Republican Right since 1945 (1983). Rutland, Robert Allen. The Republicans: From Lincoln to Bush (1996). Sabato, Larry J. Divided States of America: The Slash and Burn Politics of the 2004 Presidential Election (2005). Sabato, Larry J. and Bruce Larson. The Party's Just Begun: Shaping Political Parties for America's Future (2001), textbook. რესურსები ინტერნეტში Republican National Committee Senate Republican Conference House Republican Conference National Republican Senatorial Committee National Republican Congressional Committee Republican Governors Association Republican State Leadership Committee National Black Republican Association Young Republican National Federation Asian American Republicans College Republican National Committee 2016 National Platform სქოლიო აშშ-ის რესპუბლიკური პარტია კონსერვატიული პარტიები აშშ-ში აშშ-ის პოლიტიკური პარტიები
244277	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%AA%E1%83%94%E1%83%A1%E1%83%95%E1%83%90%E1%83%98%E1%83%9C%E1%83%94%E1%83%A1%20%E1%83%9B%E1%83%AE%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%94	ცესვაინეს მხარე	ცესვაინეს მხარე — ლატვიის ადმინისტრაციულ-ტერიტორიული ერთეული. მდებარეობს ქვეყნის აღმოსავლეთ ნაწილში, ვიძემეს რეგიონში. მხარე მოიცავს ცესვაინეს თემსა და ქალაქ ცესვაინეს, რომელიც წარმოადგენს მხარის ადმინისტრაციულ ცენტრს. ესაზღვრება მადონასა და გულბენეს მხარეები. მხარე დაარსდა 2009 წლის 1 ივლისს, ლატვიის ადმინისტრაციულ-ტერიტორიული რეფორმის დასრულებისას მადონას რაიონის ტერიტორიის ნაწილზე. მოსახლეობა მოსახლეობა 2010 წლის 1 იანვრისათვის შეადგენს 3 114 კაცს. მხარის ფართობია 190,5 კმ². რესურსები ინტერნეტში ოფიციალური საიტი სქოლიო ლატვიის მხარეები
304053	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%99%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%98%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%98	კარაიმანი	კარაიმანი — სოფელი მოლდოვაში, დონდუშენის რაიონში. მდებარეობს ზღვის დონიდან 210 მეტრზე. 2004 წლის მონაცემებით, მოსახლეობა 65 ადამიანს შეადგენდა. რესურსები ინტერნეტში მოლდოვის მოსახლეობის 2004 წლის აღწერის მონაცემები დონდუშენის რაიონის სოფლები
1682532	https://en.wikipedia.org/wiki/Lake%20Orta	Lake Orta	Lake Orta (Lombard and ) or Cusio (Lombard and ) is a lake in northern Italy, west of Lake Maggiore. It has been so named since the 16th century, but was previously called Lago di San Giulio, after Saint Julius (4th century), the patron saint of the region. Its southern end is about by rail to the northwest of the city of Novara (located on the main Turin-Milan line), while its northern end is about by rail south of the Gravellona-Toce railway station, itself located halfway between Ornavasso and Omegna. Its scenery is characteristically Italian, while San Giulio island has some picturesque buildings, and takes its name from the local saint, who lived in the 4th century. The island was fortified between the 5th and 6th centuries. Located around the lake are Orta San Giulio, built on a peninsula projecting from the east shore of the lake, Omegna at its northern extremity, Pettenasco to the east, and Pella to the west. It is supposed that the lake is the remnant of a much larger sheet of water by which originally the waters of the Toce flowed south towards Novara. As the glaciers retreated the waters flowing from them diminished, and were gradually diverted into Lake Maggiore. The inaugural European Rowing Championships were held on Lake Orta in 1893. Frequent ferry service connects towns and villages around the lake. Gallery See also Italian Lakes List of lakes of Italy References CNR - ISE: Laghi LIMNO Banca dati dei laghi italiani: Orta External links Lake Orta at World Lake database Orta.net Pictures, history and curiosities about lake of Orta
346966	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%95%E1%83%90%E1%83%9C%20%E1%83%98%E1%83%96%E1%83%9D%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%90	ლევან იზორია	ლევან იზორია (დ. 5 თებერვალი, 1974, თბილისი, საქართველოს სსრ) — ქართველი პოლიტიკოსი, საქართველოს ელჩი გერმანიაში. ბიოგრაფია განათლება ლევან იზორია 1974 წლის 5 თებერვალს საქართველოში დაიბადა. 1996 წელს ივანე ჯავახიშვილის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტის დასრულების შემდეგ, 1998-1999 წლებში მიიღო გერმანიის გეორგ-აუგუსტის სახელობის უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტის მაგისტრის ხარისხი, უმაღლესი შეფასებით. 2002 წელს მიენიჭა გეორგ-აუგუსტუსის სახელობის უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტის დოქტორის ხარისხი, უმაღლესი შეფასებით. 1992-1995 წლებში ლევან იზორია იყო ივ. ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტის სტუდენტთა სამეცნიერო საბჭოს თავმჯდომარე და ამავე უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტის სამართლის თეორიისა და კონსტიტუციური სამართლის კათედრის მასწავლებელი (1995-1998). 1999-2002 წლებში იზორია გერმანიის ქალაქ გეტინგენის სახელმწიფოს მოძღვრებისა და პოლიტიკურ მეცნიერებათა ინსტიტუტის დირექტორის თანაშემწედ მუშაობდა. სამეცნიერო და პედაგოგიური მოღვაწეობა ლევან იზორია 2002 წლიდან იყო მეცნიერებათა აკადემიასთან არსებული თ. წერეთლის სახელობის სამართლის ინსტიტუტის უფროსი მეცნიერ-თანამშრომელი. ხოლო 2002-2005 წლებში მუშაობდა ივ. ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტის სამართლის თეორიისა და კონსტიტუციური სამართლის კათედრის დოცენტად. 2006-2007 წლებში ლევან იზორია იყო საქართველოს უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტის დეკანი, პროფესორი (2006-2007) და მეცნიერ-მკვლევარი, აგრეთვე პროფესორი შპაიერის გერმანული საჯარო ადმინისტრაციის კვლევის ინსტიტუტში (ჰუმბოლტის ფონდის სტიპენდიატი; 2007-2009). ამავე დროს იყო ქართულ-ამერიკული უნივერსიტეტისა (2009-2011) და კავკასიის სამართლის სკოლის ასოცირებული პროფესორი (2009-2010). 2010-2011 წლებში მეცნიერული მივლინებით ჰაიდელბერგის საზღვარგარეთის ქვეყნების საჯარო სამართლისა და საერთაშორისო სამართლის მაქს-პლანკის ინსტიტუტში იმყოფებოდა. 2011-2014 წლებში იყო გრიგოლ რობაქიძის სახელობის უნივერსიტეტის და საქართველოს შსს-ს აკადემიის (2014-2016) სრული პროფესორი. პოლიტიკური კარიერა 2003 წლიდან ლევან იზორია მუშაობდა შინაგან საქმეთა სამინისტროს რეფორმირებაზე, არის პოლიციის სტრატეგიული განვითარების კონცეფციის ავტორი. ლევან იზორია 2004-2006 წლებში მუშაობდა შსს-ს პოლიციის აკადემიის რექტორად. ამ პერიოდში მის სახელს უკავშირდება პატრულის სამსახურის რეფორმა საქართველოში. იზორიამ თანამდებობა 2006 წელს დატოვა. ლევან იზორიამ აქტიური პოლიტიკური საქმიანობა 2009 წლიდან, ოპოზიციის რიგებში დაიწყო. იგი ირაკლი ალასანიას პოლიტიკურ გუნდს, „თავისუფალ დემოკრატებს“ შეურთდა და გამგეობის წევრი გახდა. ამავე პერიოდში შსს-ს რეორგანიზაციისა და პოლიციის დეპოლიტიზაციის ერთ-ერთი აქტიური მომხრე და ამ მიმართულებით სხვადასხვა პროექტის ავტორი იყო. მათ შორის არის პროექტი „დაცული მოქალაქე – დაცული პოლიციელი“. 2011 წელს ლევან იზორია „ქართული ოცნების“ კოალიციის ერთ-ერთ ლიდერს წარმოადგენდა. ის თავდაცვისა და ეროვნული უსაფრთხოების თემატური ჯგუფის მართლწესრიგისა და უსაფრთხოების ქვეჯგუფს ხელმძღვანელობდა. „ქართული ოცნების“ ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ, ლ. იზორიამ საქმიანობა საქართველოს სამართალდამცავ სტრუქტურებში განაგრძო. 2012 წლის 30 ოქტომბრიდან – 2015 წლის 3 აგვისტომდე საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის მოადგილის პოზიციას იკავებდა, 2015 წლის 3 აგვისტოდან – 2016 წლის 1 აგვისტომდე საქართველოს სახელმწიფო უსაფრთხოების სამსახურის უფროსის მოადგილედ მუშაობდა. 2016 წლის 1 აგვისტოს ლევან იზორია საქართველოს თავდაცვის მინისტრად დაინიშნა. 2019 წლის 1 აგვისტოს ამერიკის შეერთებული შტატების სამხედრო გუნდმა საქართველოს თავდაცვის უწყებაში სამწლიანი წარმატებული მუშაობისთვის ლევან იზორიას წარმატების სერტიფიკატი გადასცა. 2019 წლის 11 სექტემბეს დაინიშნა საქართველოს დაზვერვის სამსახურის უფროსად. ამავე წლის 13 ნოემბერს დაინიშნა ეროვნული უსაფრთხოების საბჭოს მდივნად. 2020 წლის 1 მარტს დაინიშნა საქართველოს საგანგებო და სრულუფლებიან ელჩად გერმანიის ფედერაციულ რესპუბლიკაში. ლევან იზორიას ჰყავს მეუღლე და სამი შვილი. ფლობს ინგლისურ, გერმანულ და რუსულ ენებს. ბიბლიოგრაფია „Eigentumsschutz von Grund und Boden, insbesondere im Naturschutzrecht“. Cuvillier Verlag, Göttingen — 2002 „Transformation der Verwaltung Georgiens in eine klassisch-europäische Verwaltung“. In: DöV, Stuttgart — 2008 „Verfassungsentwicklung in Georgien“. In: JöR, Tübingen — 2010 "Freiheit – Ein Prozess für Gerechtigkeit". Mitteldeutscher Verlag — 2022 „დემოკრატიის განვითარება საქართველოში. Development of Democracy in Georgia“. გამომცემლობა „ბონა კაუზა“ — 2005 „საქართველოს კონსტიტუციის კომენტარები. ადამიანის ძირითადი უფლებანი და თავისუფლებანი“ (თანაავტორი). 2005 „თანამედროვე სახელმწიფო, თანამედროვე ადმინისტრაცია“. გამომცემლობა „სიესტა“ — 2009 „საქართველოს კონსტიტუციის კომენტარები“ (თანაავტორი). 2013 „თავისუფლება — პროცესი სამართლიანობისთვის“. ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობა — 2021 ჯილდოები 2020 — საფრანგეთის რესპუბლიკის საპატიო ლეგიონის ეროვნული ორდენი — რაინდის წოდება. სქოლიო რესურსები ინტერნეტში ლევან იზორია — საქართველოს თავდაცვის სამინისტრო დაბადებული 5 თებერვალი დაბადებული 1974 საქართველოს თავდაცვის მინისტრები თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის კურსდამთავრებულები ლევან საქართველოს ეროვნული უსაფრთხოების საბჭოს მდივნები
46852	https://en.wikipedia.org/wiki/George%20I%20of%20Great%20Britain	George I of Great Britain	George I of Great Britain George I (George Louis; ; 28 May 1660 – 11 June 1727) was King of Great Britain and Ireland from 1 August 1714 and ruler of the Electorate of Hanover within the Holy Roman Empire from 23 January 1698 until his death in 1727. He was the first British monarch of the House of Hanover. Born in Hanover to Ernest Augustus and Sophia of Hanover, George inherited the titles and lands of the Duchy of Brunswick-Lüneburg from his father and uncles. In 1682, he married his cousin Sophia Dorothea of Celle, with whom he had two children; he also had three daughters with his mistress Melusine von der Schulenburg. George and Sophia Dorothea divorced in 1694. A succession of European wars expanded George's German domains during his lifetime; he was ratified as prince-elector of Hanover in 1708. As the senior Protestant descendant of James VI and I, his great-grandfather, George inherited the British throne following the deaths in 1714 of his mother, Sophia, and his second cousin Anne, Queen of Great Britain. Jacobites attempted, but failed, to depose George and replace him with James Francis Edward Stuart, Anne's Catholic half-brother. During George's reign the powers of the monarchy diminished, and Britain began a transition to the modern system of cabinet government led by a prime minister. Towards the end of his reign, actual political power was held by Robert Walpole, now recognised as Britain's first de facto prime minister. George died of a stroke on a trip to his native Hanover, where he was buried. He is the most recent British monarch to be buried outside the United Kingdom. Early life George was born on 28 May 1660 in the city of Hanover in the Duchy of Brunswick-Lüneburg in the Holy Roman Empire. He was the eldest son of Ernest Augustus, Duke of Brunswick-Lüneburg, and his wife, Sophia of the Palatinate. Sophia was the granddaughter of King James I of England through her mother, Elizabeth Stuart, Queen of Bohemia. For the first year of his life George was the only heir to the German territories of his father and three childless uncles. George's brother, Frederick Augustus, was born in 1661, and the two boys (known respectively by the family as "Görgen" and "Gustchen") were brought up together. Their mother was absent for almost a year (1664–1665) during a long convalescent holiday in Italy but corresponded regularly with her sons' governess and took a great interest in their upbringing, even more so upon her return. Sophia bore Ernest Augustus another four sons and a daughter. In her letters Sophia describes George as a responsible, conscientious child who set an example to his younger brothers and sisters. By 1675 George's eldest uncle had died without issue, but his remaining two uncles had married, putting George's inheritance in jeopardy, for his uncles' estates might pass to their own sons, were they to have any, instead of to George. George's father took him hunting and riding and introduced him to military matters; mindful of his uncertain future, Ernest Augustus took the fifteen-year-old George on campaign in the Franco-Dutch War with the deliberate purpose of testing and training his son in battle. In 1679 another uncle died unexpectedly without sons, and Ernest Augustus became reigning Duke of Calenberg-Göttingen, with his capital at Hanover. George's surviving uncle, George William of Celle, had married his mistress in order to legitimise his only daughter, Sophia Dorothea, but looked unlikely to have any further children. Under Salic law, where inheritance of territory was restricted to the male line, the succession of George and his brothers to the territories of their father and uncle now seemed secure. In 1682 the family agreed to adopt the principle of primogeniture, meaning George would inherit all the territory and not have to share it with his brothers. Marriage In the same year, George married Sophia Dorothea of Celle, the daughter of his uncle George William, thereby securing additional incomes that would have been outside Salic laws. This marriage of state was arranged primarily to ensure a healthy annual income, and assisted the eventual unification of Hanover and Celle. His mother at first opposed the marriage because she looked down on Sophia Dorothea's mother, Eleonore (who came from lower nobility), and because she was concerned by Sophia Dorothea's legitimated status. She was eventually won over by the advantages inherent in the marriage. In 1683, George and his brother Frederick Augustus served in the Great Turkish War at the Battle of Vienna, and Sophia Dorothea bore George a son, George Augustus. The following year, Frederick Augustus was informed of the adoption of primogeniture, meaning he would no longer receive part of his father's territory as he had expected. This led to a breach between Frederick Augustus and his father, and between the brothers, that lasted until his death in battle in 1690. With the imminent formation of a single Hanoverian state, and the Hanoverians' continuing contributions to the Empire's wars, Ernest Augustus was made an Elector of the Holy Roman Empire in 1692. George's prospects were now better than ever as the sole heir to his father's electorate and his uncle's duchy. Sophia Dorothea had a second child, a daughter named after her, in 1687, but there were no other pregnancies. The couple became estranged—George preferred the company of his mistress, Melusine von der Schulenburg, and Sophia Dorothea had her own romance with the Swedish Count Philip Christoph von Königsmarck. Threatened with the scandal of an elopement, the Hanoverian court, including George's brothers and mother, urged the lovers to desist, but to no avail. According to diplomatic sources from Hanover's enemies, in July 1694, the Swedish count was killed, possibly with George's connivance, and his body thrown into the river Leine weighted with stones. The murder was claimed to have been committed by four of Ernest Augustus's courtiers, one of whom, Don Nicolò Montalbano, was paid the enormous sum of 150,000 thalers, about one hundred times the annual salary of the highest-paid minister. Later rumours supposed that Königsmarck was hacked to pieces and buried beneath the Hanover palace floorboards. However, sources in Hanover itself, including Sophia, denied any knowledge of Königsmarck's whereabouts. George's marriage to Sophia Dorothea was dissolved, not on the grounds that either of them had committed adultery, but on the grounds that Sophia Dorothea had abandoned her husband. With her father's agreement, George had Sophia Dorothea imprisoned in Ahlden House in her native Celle, where she stayed until she died more than thirty years later. She was denied access to her children and father, forbidden to remarry and only allowed to walk unaccompanied within the mansion courtyard. She was, however, endowed with an income, establishment, and servants, and allowed to ride in a carriage outside her castle under supervision. Melusine von der Schulenburg acted as George's hostess openly from 1698 until his death, and they had three daughters together, born in 1692, 1693 and 1701. Electoral reign Ernest Augustus died on 23 January 1698, leaving all of his territories to George with the exception of the Prince-Bishopric of Osnabrück, an office he had held since 1661. George thus became Duke of Brunswick-Lüneburg (also known as Hanover, after its capital) as well as Archbannerbearer and a Prince-Elector of the Holy Roman Empire. His court in Hanover was graced by many cultural icons such as the mathematician and philosopher Gottfried Leibniz and the composers George Frideric Händel and Agostino Steffani. Shortly after George's accession to his paternal duchy, Prince William, Duke of Gloucester, who was second-in-line to the English and Scottish thrones, died. By the terms of the English Act of Settlement 1701, George's mother, Sophia, was designated as the heir to the English throne if the then reigning monarch, William III, and his sister-in-law, Anne, died without surviving issue. The succession was so designed because Sophia was the closest Protestant relative of the British royal family. Fifty-six Catholics with superior hereditary claims were bypassed. The likelihood of any of them converting to Protestantism for the sake of the succession was remote; some had already refused. In August 1701, George was invested with the Order of the Garter and, within six weeks, the nearest Catholic claimant to the thrones, the former king James II, died. William III died the following March and was succeeded by Anne. Sophia became heiress presumptive to the new Queen of England. Sophia was in her seventy-first year, thirty-five years older than Anne, but she was very fit and healthy and invested time and energy in securing the succession either for herself or for her son. However, it was George who understood the complexities of English politics and constitutional law, which required further acts in 1705 to naturalise Sophia and her heirs as English subjects, and to detail arrangements for the transfer of power through a Regency Council. In the same year, George's surviving uncle died and he inherited further German dominions: the Principality of Lüneburg-Grubenhagen, centred at Celle. Shortly after George's accession in Hanover, the War of the Spanish Succession broke out. At issue was the right of Philip, the grandson of King Louis XIV of France, to succeed to the Spanish throne under the terms of King Charles II of Spain's will. The Holy Roman Empire, the United Dutch Provinces, England, Hanover and many other German states opposed Philip's right to succeed because they feared that the French House of Bourbon would become too powerful if it also controlled Spain. As part of the war effort, George invaded his neighbouring state, Brunswick-Wolfenbüttel, which was pro-French, writing out some of the battle orders himself. The invasion succeeded with few lives lost. As a reward, the prior Hanoverian annexation of the Duchy of Saxe-Lauenburg by George's uncle was recognised by the British and Dutch. In 1706, the Elector of Bavaria was deprived of his offices and titles for siding with Louis against the Empire. The following year, George was invested as an Imperial Field Marshal with command of the imperial army stationed along the Rhine. His tenure was not altogether successful, partly because he was deceived by his ally, the Duke of Marlborough, into a diversionary attack, and partly because Emperor Joseph I appropriated the funds necessary for George's campaign for his own use. Despite this, the German princes thought he had acquitted himself well. In 1708, they formally confirmed George's position as a Prince-Elector in recognition of, or because of, his service. George did not hold Marlborough's actions against him; he understood they were part of a plan to lure French forces away from the main attack. In 1709, George resigned as field marshal, never to go on active service again. In 1710, he was granted the dignity of Arch-Treasurer of the Empire, an office formerly held by the Elector Palatine; the absence of the Elector of Bavaria allowed a reshuffling of offices. The emperor's death in 1711 threatened to destroy the balance of power in the opposite direction, so the war ended in 1713 with the ratification of the Treaty of Utrecht. Philip was allowed to succeed to the Spanish throne but removed from the French line of succession, and the Elector of Bavaria was restored. Accession in Great Britain and Ireland Though both England and Scotland recognised Anne as their queen, only the Parliament of England had settled on Sophia, Electress of Hanover, as the heir presumptive. The Parliament of Scotland (the Estates) had not formally settled the succession question for the Scottish throne. In 1703, the Estates passed a bill declaring that their selection for Queen Anne's successor would not be the same individual as the successor to the English throne, unless England granted full freedom of trade to Scottish merchants in England and its colonies. At first Royal Assent was withheld, but the following year Anne capitulated to the wishes of the Estates and assent was granted to the bill, which became the Act of Security 1704. In response the English Parliament passed the Alien Act 1705, which threatened to restrict Anglo-Scottish trade and cripple the Scottish economy if the Estates did not agree to the Hanoverian succession. Eventually, in 1707, both Parliaments agreed on a Treaty of Union, which united England and Scotland into a single political entity, the Kingdom of Great Britain, and established the rules of succession as laid down by the Act of Settlement 1701. The union created the largest free trade area in 18th-century Europe. Whig politicians believed Parliament had the right to determine the succession, and to bestow it on the nearest Protestant relative of the Queen, while many Tories were more inclined to believe in the hereditary right of the Catholic Stuarts, who were nearer relations. In 1710, George announced that he would succeed in Britain by hereditary right, as the right had been removed from the Stuarts, and he retained it. "This declaration was meant to scotch any Whig interpretation that parliament had given him the kingdom [and] ... convince the Tories that he was no usurper." George's mother, the Electress Sophia, died on 28 May 1714 at the age of 83. She had collapsed in the gardens at Herrenhausen after rushing to shelter from a shower of rain. George was now Queen Anne's heir presumptive. He swiftly revised the membership of the Regency Council that would take power after Anne's death, as it was known that Anne's health was failing and politicians in Britain were jostling for power. She suffered a stroke, which left her unable to speak, and died on 1 August 1714. The list of regents was opened, the members sworn in, and George was proclaimed King of Great Britain and King of Ireland. Partly due to contrary winds, which kept him in The Hague awaiting passage, he did not arrive in Britain until 18 September. George was crowned at Westminster Abbey on 20 October. His coronation was accompanied by rioting in over twenty towns in England. George mainly lived in Great Britain after 1714, though he visited his home in Hanover in 1716, 1719, 1720, 1723 and 1725. In total, George spent about one fifth of his reign as king in Germany. A clause in the Act of Settlement that forbade the British monarch from leaving the country without Parliament's permission was unanimously repealed in 1716. During all but the first of the King's absences, power was vested in a Regency Council rather than in his son, George Augustus, Prince of Wales. Wars and rebellions Within a year of George's accession the Whigs won an overwhelming victory in the general election of 1715. Several members of the defeated Tory Party sympathised with the Jacobites, who sought to replace George with Anne's Catholic half-brother, James Francis Edward Stuart (called "James III and VIII" by his supporters and "the Pretender" by his opponents). Some disgruntled Tories sided with a Jacobite rebellion, which became known as "The Fifteen". James's supporters, led by Lord Mar, an embittered Scottish nobleman who had previously served as a secretary of state, instigated rebellion in Scotland where support for Jacobitism was stronger than in England. "The Fifteen", however, was a dismal failure; Lord Mar's battle plans were poor, and James arrived late with too little money and too few arms. By the end of the year the rebellion had all but collapsed. In February 1716, facing defeat, James and Lord Mar fled to France. After the rebellion was defeated, although there were some executions and forfeitures, George acted to moderate the Government's response, showed leniency, and spent the income from the forfeited estates on schools for Scotland and paying off part of the national debt. George's distrust of the Tories aided the passing of power to the Whigs. Whig dominance grew to be so great under George that the Tories did not return to power for another half-century. After the election, the Whig-dominated Parliament passed the Septennial Act 1715, which extended the maximum duration of Parliament to seven years (although it could be dissolved earlier by the Sovereign). Thus Whigs already in power could remain in such a position for a greater period of time. After his accession in Great Britain, George's relationship with his son (which had always been poor) worsened. George Augustus, Prince of Wales, encouraged opposition to his father's policies, including measures designed to increase religious freedom in Britain and expand Hanover's German territories at Sweden's expense. In 1717, the birth of a grandson led to a major quarrel between George and the Prince of Wales. The King, supposedly following custom, appointed the Lord Chamberlain (Thomas Pelham-Holles, 1st Duke of Newcastle) as one of the baptismal sponsors of the child. The King was angered when the Prince of Wales, disliking Newcastle, verbally insulted the Duke at the christening, which the Duke misunderstood as a challenge to a duel. The Prince was told to leave the royal residence, St. James's Palace. The Prince's new home, Leicester House, became a meeting place for the King's political opponents. The King and his son were later reconciled at the insistence of Robert Walpole and the desire of the Princess of Wales, who had moved out with her husband but missed her children, who had been left in the King's care. Nevertheless, father and son were never again on cordial terms. George was active in directing British foreign policy during his early reign. In 1717, he contributed to the creation of the Triple Alliance, an anti-Spanish league composed of Great Britain, France and the Dutch Republic. In 1718, the Holy Roman Empire was added to the body, which became known as the Quadruple Alliance. The subsequent War of the Quadruple Alliance involved the same issue as the War of the Spanish Succession. The 1713 Treaty of Utrecht had recognised the grandson of Louis XIV of France, Philip V, as king of Spain on the condition that he gave up his rights to succeed to the French throne. But upon Louis XIV's 1715 death, Philip sought to overturn the treaty. Spain supported a Jacobite-led invasion of Scotland in 1719, but stormy seas allowed only about three hundred Spanish troops to reach Scotland. A base was established at Eilean Donan Castle on the west Scottish coast in April, only to be destroyed by British ships a month later. Jacobite attempts to recruit Scottish clansmen yielded a fighting force of only about a thousand men. The Jacobites were poorly equipped and were easily defeated by British artillery at the Battle of Glen Shiel. The clansmen dispersed into the Highlands, and the Spaniards surrendered. The invasion never posed any serious threat to George's government. With the French now fighting against him, Philip's armies fared poorly. As a result, the Spanish and French thrones remained separate. Simultaneously, Hanover gained from the resolution of the Great Northern War, which had been caused by rivalry between Sweden and Russia for control of the Baltic. The Swedish territories of Bremen and Verden were ceded to Hanover in 1719, with Hanover paying Sweden monetary compensation for the loss of territory. Ministries In Hanover, the King was an absolute monarch. All government expenditure above 50 thalers (between 12 and 13 British pounds), and the appointment of all army officers, all ministers, and even government officials above the level of copyist, was in his personal control. By contrast in Great Britain, George had to govern through Parliament. In 1715 when the Whigs came to power, George's chief ministers included Robert Walpole, Lord Townshend (Walpole's brother-in-law), Lord Stanhope and Lord Sunderland. In 1717 Townshend was dismissed, and Walpole resigned from the Cabinet over disagreements with their colleagues; Stanhope became supreme in foreign affairs, and Sunderland the same in domestic matters. Lord Sunderland's power began to wane in 1719. He introduced a Peerage Bill that attempted to limit the size of the House of Lords by restricting new creations. The measure would have solidified Sunderland's control of the House by preventing the creation of opposition peers, but it was defeated after Walpole led the opposition to the bill by delivering what was considered "the most brilliant speech of his career". Walpole and Townshend were reappointed as ministers the following year and a new, supposedly unified, Whig government formed. Greater problems arose over financial speculation and the management of the national debt. Certain government bonds could not be redeemed without the consent of the bondholder and had been issued when interest rates were high; consequently each bond represented a long-term drain on public finances, as bonds were hardly ever redeemed. In 1719, the South Sea Company proposed to take over £31 million (three fifths) of the British national debt by exchanging government securities for stock in the company. The Company bribed Lord Sunderland, George's mistress Melusine von der Schulenburg, and Lord Stanhope's cousin, Secretary of the Treasury Charles Stanhope, to support their plan. The Company enticed bondholders to convert their high-interest, irredeemable bonds to low-interest, easily tradeable stocks by offering apparently preferential financial gains. Company prices rose rapidly; the shares had cost £128 on 1 January 1720, but were valued at £500 when the conversion scheme opened in May. On 24 June the price reached a peak of £1,050. The company's success led to the speculative flotation of other companies, some of a bogus nature, and the Government, in an attempt to suppress these schemes and with the support of the Company, passed the Bubble Act. With the rise in the market now halted, uncontrolled selling began in August, which caused the stock to plummet to £150 by the end of September. Many individuals—including aristocrats—lost vast sums and some were completely ruined. George, who had been in Hanover since June, returned to London in November—sooner than he wanted or was usual—at the request of the ministry. The economic crisis, known as the South Sea Bubble, made George and his ministers extremely unpopular. In 1721, Lord Stanhope, though personally innocent, collapsed and died after a stressful debate in the House of Lords, and Lord Sunderland resigned from public office. Sunderland, however, retained a degree of personal influence with George until his sudden death in 1722 allowed the rise of Robert Walpole. Walpole became de facto Prime Minister, although the title was not formally applied to him (officially, he was First Lord of the Treasury and Chancellor of the Exchequer). His management of the South Sea crisis, by rescheduling the debts and arranging some compensation, helped the return to financial stability. Through Walpole's skilful management of Parliament, George managed to avoid direct implication in the Company's fraudulent actions. Claims that George had received free stock as a bribe are not supported by evidence; indeed receipts in the Royal Archives show that he paid for his subscriptions and that he lost money in the crash. Later years As requested by Walpole, George revived the Order of the Bath in 1725, which enabled Walpole to reward or gain political supporters by offering them the honour. Walpole became extremely powerful and was largely able to appoint ministers of his own choosing. Unlike his predecessor, Queen Anne, George rarely attended meetings of the cabinet; most of his communications were in private, and he only exercised substantial influence with respect to British foreign policy. With the aid of Lord Townshend, he arranged for the ratification by Great Britain, France and Prussia of the Treaty of Hanover, which was designed to counterbalance the Austro-Spanish Treaty of Vienna and protect British trade. George, although increasingly reliant on Walpole, could still have replaced his ministers at will. Walpole was actually afraid of being removed from office towards the end of George I's reign, but such fears were put to an end when George died during his sixth trip to his native Hanover since his accession as king. He suffered a stroke on the road between Delden and Nordhorn on 9 June 1727, and was taken by carriage about 55 miles to the east, to the palace of his younger brother, Ernest Augustus, Prince-Bishop of Osnabrück, where he died two days after arrival in the early hours before dawn on 11 June 1727. George I was buried in the chapel of Leine Palace in Hanover, but his remains were moved to the chapel at Herrenhausen Gardens after World War II. Leine Palace was entirely burnt out as a result of Allied air raids and the King's remains, along with his parents', were moved to the 19th-century mausoleum of King Ernest Augustus in the Berggarten. George was succeeded by his son, George Augustus, who took the throne as George II. It was widely assumed, even by Walpole for a time, that George II planned to remove Walpole from office but was dissuaded from doing so by his wife, Caroline of Ansbach. However, Walpole commanded a substantial majority in Parliament and George II had little choice but to retain him or risk ministerial instability. Legacy George was ridiculed by his British subjects; some of his contemporaries, such as Lady Mary Wortley Montagu, thought him unintelligent on the grounds that he was wooden in public. Though he was unpopular in Great Britain due to his supposed inability to speak English, such an inability may not have existed later in his reign as documents from that time show that he understood, spoke and wrote English. He certainly spoke fluent German and French, good Latin, and some Italian and Dutch. His treatment of his wife, Sophia Dorothea, became something of a scandal. His Lutheran faith, his overseeing both the Lutheran churches in Hanover and the Church of England, and the presence of Lutheran preachers in his court caused some consternation among his Anglican subjects. The British perceived George as too German, and in the opinion of historian Ragnhild Hatton, wrongly assumed that he had a succession of German mistresses. However, in mainland Europe, he was seen as a progressive ruler supportive of the Enlightenment who permitted his critics to publish without risk of severe censorship, and provided sanctuary to Voltaire when the philosopher was exiled from Paris in 1726. European and British sources agree that George was reserved, temperate and financially prudent; he disliked being in the public light at social events, avoided the royal box at the opera and often travelled incognito to the homes of friends to play cards. Despite some unpopularity, the Protestant George I was seen by most of his subjects as a better alternative to the Roman Catholic pretender James. William Makepeace Thackeray indicates such ambivalent feelings as he wrote: Writers of the nineteenth century, such as Thackeray, Walter Scott and Lord Mahon, were reliant on biased first-hand accounts published in the previous century such as Lord Hervey's memoirs, and looked back on the Jacobite cause with romantic, even sympathetic, eyes. They in turn, influenced British authors of the first half of the twentieth century such as G. K. Chesterton, who introduced further anti-German and anti-Protestant bias into the interpretation of George's reign. However, in the wake of World War II continental European archives were opened to historians of the later twentieth century and nationalistic anti-German feeling subsided. George's life and reign were re-explored by scholars such as Beattie and Hatton, and his character, abilities and motives re-assessed in a more generous light. John H. Plumb noted that: Yet the character of George I remains elusive; he was in turn genial and affectionate in private letters to his daughter, and then dull and awkward in public. Perhaps his own mother summed him up when "explaining to those who regarded him as cold and overserious that he could be jolly, that he took things to heart, that he felt deeply and sincerely and was more sensitive than he cared to show." Whatever his true character, he ascended a precarious throne, and either by political wisdom and guile, or through accident and indifference, he left it secure in the hands of the Hanoverians and of Parliament. Arms As King his arms were: Quarterly, I, Gules three lions passant guardant in pale Or (for England) impaling Or a lion rampant within a tressure flory-counter-flory Gules (for Scotland); II, Azure three fleurs-de-lis Or (for France); III, Azure a harp Or stringed Argent (for Ireland); IV, tierced per pale and per chevron (for Hanover), I Gules two lions passant guardant Or (for Brunswick), II Or a semy of hearts Gules a lion rampant Azure (for Lüneburg), III Gules a horse courant Argent (for Westphalia), overall an escutcheon Gules charged with the crown of Charlemagne Or (for the dignity of Archtreasurer of the Holy Roman Empire). Issue and mistresses Issue Mistresses In addition to Melusine von der Schulenburg, three other women were said to be George's mistresses: Leonora von Meyseburg-Züschen, widow of a Chamberlain at the court of Hanover, and secondly married to Lieutenant-General de Weyhe. Leonore was the sister of Clara Elisabeth von Meyseburg-Züschen, Countess von Platen, who had been the mistress of George I's father, Ernest Augustus, Elector of Hanover. Sophia Charlotte von Platen, later Countess of Darlington (1673 – 20 April 1725), shown by Ragnhild Hatton in 1978 to have been George's half-sister and not his mistress. Baroness Sophie Caroline Eva Antoinette von Offeln (2 November 1669 – 23 January 1726), known as the "Young Countess von Platen", she married Count Ernst August von Platen, the brother of Sophia Charlotte, in 1697. Family tree Ancestry Notes References Sources Further reading External links George I at the official website of the British monarchy George I at the official website of the Royal Collection Trust George I at BBC History \|- \|- 1660 births 1727 deaths 17th-century German people 18th-century German people 18th-century British people 18th-century Irish monarchs Prince-electors of Hanover Heirs to the British throne Monarchs of Great Britain Electoral Princes of Hanover Dukes of Bremen and Verden Dukes of Saxe-Lauenburg Princes of Calenberg Princes of Lüneburg English pretenders to the French throne House of Hanover Garter Knights appointed by William III Nobility from Hanover British monarchs buried abroad Burials at Berggarten Mausoleum, Herrenhausen (Hanover) Burials at the Leineschloss Osnabrück Military personnel from Hanover German army commanders in the War of the Spanish Succession
552498	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A5%E1%83%9D%E1%83%A5%E1%83%9D%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%AB%E1%83%94	ქოქოსაძე	ქოქოსაძე საკუთარი სახელი ქოქოსაძე შეიძლება აღნიშნავდეს ერთ-ერთ შემდეგ პიროვნებათაგანს: თამაზ ქოქოსაძე — ინჟინერ-მშენებელი ნიკა ქოქოსაძე — სპორტსმენი (ფეხბურთელი) ქართული გვარები
424925	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%92%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%9C%E1%83%95%E1%83%94%E1%83%98%20%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%A5%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%97%E1%83%95%E1%83%94%E1%83%9A%E1%83%9D	გრინვეი საქართველო	გრინვეი საქართველო - ავტოსატრანსპორტო საშუალებების ტექნიკური ინსპეტირების ყველაზე დიდი კომპანიაა საქართველოში, რომელიც მომხმარებელს საერთაშორისო სტანდარტების სერვისს სთავაზობს. კომპანიის მომსახურების ცენტრები ქვეყნის 26 წერტილშია განლაგებული. გრინვეი საქართველო მაღალმთიანი რეგიონების მოსახლეობას სამი მობილური სადგურით ემსახურება. გრინვეი საქართველოს პარტნიორია ავტომობილების ტექნიკური ინსპექტირების მსოფლიო ლიდერი კომპანია „Applus+”, რომელიც მსოფლიოს 70 ქვეყანაში ოპერირებს. „Applus+”-ის საერთაშორისო გამოცდილების გათვალისწინებით, პირველად საქართველოში ჩამოყალიბდა ევროპული სტანდარტების მქონე ტექნიკური ინსპექტირების კომპანია გრინვეი საქართველო. საერთაშორისო სტანდარტის უზრუნველსაყოფად გრინვეი საქართველოს მსოფლიოში ცნობილ ავტოტექინსპექტირების აღჭურვილობის მწარმოებელ კომპანია Actia -სთან თანამშრომლობს. ტექინსპექტირების პროცესში გრინვეი საქართველო „actia-ს“ ტექნოლოგიას და აპარატურას იყენებს. გრინვეი საქართველოში 350 ადამიანია დასაქმებული. დასაქმებულებმა გადამზადება ესპანეთში გაიარეს. კომპანიის თანამშრომლები კვალიფიკაციის ასამაღლებელ ტრენინგებს, როგორც ქვეყნის შიგნით, ასევე მის ფარგლებს გარეთ აქტიურად გადიან. სავალდებულო ტექნიკური დათვალიერება საქართველოსა და ევროპის კავშირს შორის ასოცირების შესახებ შეთანხმების ფარგლებში, საქართველომ აიღო ვალდებულება, განახორციელოს ავტომანქანების ტექდათვალიერების რეფორმა. 2018 წლის 1 ოქტომბრიდან ავტომობილების ტექნიკური ინსპექტირება უკვე სავალდებულო გახდა 3.0 და მეტი ძრავის მქონე მანქანებისთვის, 2019 წლის 1 იანვრიდან კი - ყველა სხვა სატრანსპორტო საშუალებებისთვის. სქოლიო
213688	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9B%E1%83%98%E1%83%9C%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%93%E1%83%98%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%A1%E1%83%A2%E1%83%98%E1%83%90	მინის დინასტია	მინის დინასტია — ჩინეთის იმპერატორთა დინასტია (1368-1644 წწ.). დააარსა ჭუ იუანჭანმა მონღოლური დინასტიის იუანის დამხობის შემდეგ. XV საუკუნის დასაწყისში ატარებდა ექსპანსიონისტურ საგარეო პოლიტიკას. 1407 წელს ჩინეთის ჯარებმა მიიტაცეს ვიეტნამი. პორტუგალიელები ცდილობდნენ ჩინეთში ფეხის მოკიდებას, ამის გამო ამ დინასტიის იმპერატორმა უ-ძუნმა 1521 წელს ევროპელებს აუკრძალა ჩინეთში შემოსვლა და დაუხურა ყველა ნავსადგური აომინის (მაკაო) გარდა. 1644 წელს გლეხთა ომის შედეგად, რომელსაც ლი ძიჩენი მეთაურობდა, მინის დინასტია დაემხო. ჩინელი ფეოდალების ნაწილი მიემხრო მანჯურიელებს, რომლებიც შეიჭრნენ ჩინეთში, ჩაახშეს გლეხთა ომი და ქვეყანაში დაამკვიდრეს მანჯურიული დინასტია ცინი. ჭუ იუანჭანი ითვლება ერთ–ერთ ყველაზე ძლიერ იმპერატორად ჩინეთის ისტორიაში. მის ძალაუფლებას არაერთი ისტორიული ფაქტი უსვამს ხაზს, თუნდაც იმის მაგალითი, რომ მისმა რეფორმებმა განაპირობა ჩინეთის მომავალი განვითარება მინის დინასტიის განმავლობაში. ჭუ იუანჭანი 1363 წელს იკავებს ნანკინს და დააარსებს პირველ მმართველობის ორგანოს, რომელსაც დააკომპლექტებს ჩინელი კონფუციანელი კადრებისაგან, ვინც უკმაყოფილოა მონღოლური მმართველობით. 1368 წელს, მაშინ როცა ის იღებს მონღოლთა დინასტიის დედაქალაქ პეკინს. უკანასკნელი ჩინგიზხანის მემკვიდრე მონღოლი, რომელიც ჩინეთში იჯდა იძულებული ხდება გაიქცეს ჩრდილოეთით (ჩინეთიდან ჩრდილოეთით იგულისხმება) და დაუთმოს დედაქალაქი ჭუ იუანჭანს. თავისი იმპერიის ქვაკუთხედად მან გამოაცხადა მოძღვრება იმპერატორისა და ხალხის ჰარმონიული ერთიანობის შესახებ (民本), რაც გულისხმობდა, რომ იმპერატორი მუდამ იზიარებდა ხალხის ინტერესებს ნებისმიერი გადაწყვეტილების მიღებაში, თუმცა ხალხის ნება სრულიად მაინც არ განაპირობებდა მის ქმედებას. მისი შვილის, იუან ლეს (永樂) მმართველობის დროს (1403–1424 წლები) ჩინეთის სახელმწიფო გადადის ხანგრძლივი აყვავების პერიოდში. სწორედ გატარებული რეფორმის შედეგი იყო სახელმწიფო ხაზინის გამდიდრება, რაც იუან ლემ გონივრულად გამოიყენა და კონკრეტული თანხებით, პირველ რიგში, მომავალი საზღვაო ექსპედიციები დააფინანსა. ჩინეთი ამ დროიდან გადადის თავდაცვით პოლიტიკაზე მონღოლების შეტევების აღკვეთის მხრივ, რადგან მართალია ჭუ იუანჭანმა განდევნა მონღოლები ჩინეთიდან, მაგრამ მათ ჩრდილოეთით გადაინაცვლეს, საიდანაც ახორციელებდნენ მუდმივ დამარბეველ ლაშქრობებს არა მარტო ჩინეთის მშვიდობიან მოსახლეობაზე, არამედ იქ გამავალ ვაჭრებზეც. ხდება საზღვაო ტექნიკის წარმოება-განვითარება და იწყება სავაჭრო კონტაქტების დამყარება ევროპასთან. ჭუ იუანჭანის მმართველობის პერიოდიდან დაახლოებით XV საუკუნემდე ჩინეთი ორიენტირებულია საზღვაო სფეროს გაფართოვებასა და ტერიტორიების შემოერთებაზე. მინის ჩინეთი, ჩინური „მსოფლიო წესრიგის“ შესაბამისად, საზღვაო მოგზაურობებით ახდენს საკუთარი უპირატესი ძალისა და ცივილიზაციის დემონსტრირებას და ჩვეულებრივ მოითხოვს სხვა სახელმწიფოების მიერ მის პატივისცემას. ლიტერატურა რესურსები ინტერნეტში დინასტიები
12822	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%98%E1%83%A8%E1%83%AE%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%98	იშხანი	იშხანი — შუა საუკუნეთა საქართველოს ერთ-ერთი დიდი სამონასტრო ცენტრი, ქართული ხუროთმოძღვრების ძეგლი. მდებარეობს ტაოში, მდინარე ოლთისისწყლის მარჯვენა ნაპირზე (ამჟამად თურქეთის ფარგლებშია). თავდაპირველი ეკლესია (ბანის ტიპის წრიულ გარსშემოსავლელში მოქცეული ტეტრაკონქი) VII საუკუნის 30-იან წლებში ეპისკოპოსმა ნერსესმა ააშენა. ისტორია თავდაპირველი ეკლესია აუშენებია ქალკედონიტ სომეხთა კათალიკოს ნერსეს, VII საუკუნეში. იგი დარბეულა და მიტოვებულა არაბთა შემოსევის დროს. გიორგი მერჩულე მოიხსენიებს ნერსეს „გრიგოლ ხანძთელის ცხოვრებაში“: არაბების შემოსევის დროს დანგრეული და მიტოვებული ეკლესია IX საუკუნის I ათეულ წლებში გრიგოლ ხანძთელის მოწაფემ საბა იშხნელმა განაახლა. X საუკუნეში იგი კვლავ საფუძვლიანად აღადგინეს, მაგრამ საბოლოო სახე ტაძარმა 1032 ბაგრატ IV-ის მეფობის დროს, ხუროთმოძღვარ ივანე მორჩაისძის ხელში მიიღო. იშხნის თავდაპირველი, ნერსესისეული, ტაძრისაგან გადარჩა მხოლოდ საკურთხევლის ნახევარწრიული აფსიდა სვეტებზე თაღების მწკრივით. ძველი აფსიდა გარედან მთლიანად დაფარულია ახალი კედლებით. 2011 წ. ქართულმა ექსპედიციამ გამოავლინა მანამდე უცნობი ასომთავრული წარწერა, რომელშიც მოხსენიებულია ვინმე „თრდატის ძე“, შესაძლოა ტაძრის ერთ-ერთი ხუროთმოძღვარი. წლების განმავლობაში ტაძარი გამოიყენებოდა მეჩეთად. საქართველოსა და თურქეთის მთავრობების შეთანხმების თანახმად, იშხნისა და ოშკის რესტავრაცია დაიწყება ქართული მხარის მიერ. არქიტექტურა ახლანდელი ტაძარი თვალსაჩინოდ წაგრძელებული ჯვაროვან-გუმბათოვანი ნაგებობაა, რომლის ჯვარისებრი მოხაზულობა თითქმის მთლიანად იხატება გარედანაც მიწის დონეზე. დასავლეთის, სამხრეთის და ჩრდილოეთის მკლავები სწორკუთხაა. საკურთხევლის აფსიდას ორივე მხარეს მცირე აფსიდებით დასრულებული სადიაკვნე და სამკვეთლოა. დასავლეთის მკლავი წარმოადგენს სწორკუთხა დარბაზს, რომლის გრძივი კედლები პლასტიკურადაა დანაწევრებული კედლის სვეტებით. ჩრდილოეთით მას გრძელი, უაფსიდო სადგომი ეკვრის. გუმბათი ეყრდნობა 4 თავისუფლად მდგომ ბოძს, რომელთაც ძლიერ პროფილირებული და ჩუქურთმებით შემკული ბაზისები და სვეტისთავები აქვს. მრგვალი გუმბათის ყელი შიგნიდან და გარედან წვრილი ლილვებითა და გრეხილებზე დაყრდნობილი თაღებითაა შემკული. იშხნის ტაძარი ორნამენტის მრავალფეროვნებით, სიმდიდრითა და თავისი უმნიშვნელოვანესი ძეგლია. ტაძრის შიგნით ძველი, XI საუკუნის I ნახევრის, მხატვრობის ფრაგმენტებია. დიდი ეკლესიის გვერდით ჩუქურთმებით შემკული პატარა სამლოცველოა (1066). ჩვენამდე მოღწეული ზოგიერთი ნუსხის მინაწერი მოგვითხრობს იშხნელ მოღვაწეთა მწიგნობრულ საქმიანობაზე. ილარიონ იშხნელის (X-XI საუკუნეები) დაკვეთით არის გადაწერილი ასკეტურ თხზულებათა კრებული (A-35) და მესტიის სახარება (1033) ამბერკი იშხნელის (XVI ს.) დავალებათა და დახმარებით განუახლებიათ 1233-ით დათარიღებული ხელნაწერი (A-85). გალერეა იხილეთ აგრეთვე იშხნის საქტიტორო რელიეფი ლიტერატურა ბერიძე ვ., ძველი ქართული ხუროთმოძღვრება, თბ., 1974 რესურსები ინტერნეტში თურქეთში ქართული ტაძრების რესტავრაციის სანაცვლოდ ოთხი მეჩეთის აღდგენას სპეციალისტები აფასებენ იშხანი რეაბილიტაციის მოლოდინში კუდავა ბ., იშხნის კათედრალი – დაკვირვებანი ახალიარქეოლოგიური აღმოჩენების ფონზე, ტაო-კლარჯეთი, მოხსენებათა თეზისები, თბ., 2014 კუდავა ბ., ორი ახალი წარწერა იშხნის ტაძრიდან, II საერთაშორისო სიმპოზიუმი "ქართული ხელნაწერი", მოხსენებათა თეზისები, თბ., 2013 სქოლიო იშხნის საეპისკოპოსო ქართული არქიტექტურული ძეგლები საზღვარგარეთ
418842	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%9A%E1%83%90%20%E1%83%AF%E1%83%90%E1%83%95%E1%83%90%E1%83%AE%E1%83%98%E1%83%A8%E1%83%95%E1%83%98%E1%83%9A%E1%83%98	ლელა ჯავახიშვილი	ლელა ჯავახიშვილი (დ. 23 მარტი, 1984, თელავი, საქართველოს სსრ) — ქართველი მოჭადრაკე. 2003 წელი გახდა საერთაშორისო დიდოსტატი ქალთა შორის, ხოლო 2004 წელს კი საერთაშორისო დიდოსტატი ვაჟთა შორის. 2008 წლის საჭადრაკო ოლიმპიადის ჩემპიონი და 2010 წლის კი ბრინჯაოს პრიზიორი. 18-წლამდელთა ევროპისა და მსოფლიო ჩემპიონატების მესამე (1999 წელი) და 20-წლამდელთა ევროპის პირველობის მეორე პრიზიორი (2001 წელი). ევროპის საკლუბო ჩემპიონატის სამგზის ჩემპიონი 2003-2004-2005 წლებში და ორგზის მესამე პრიზიორი 2002-2009 წელს. 2006 წელს გახდა ევროპის საკლუბო ჩემპიონატის მეორე პრიზიორი, 2011 წელს კი ევროპის გუნდური პირველობისა და მსოფლიოს გუნდური ჩემპიონატის მესამე პრიზიორი. საპრიზო ადგილები მეორე ადგილი - ქალთა შორის ევროპის გუნდური ჩემპიონატი 2017, კრეტა, საბერძნეთი; მესამე ადგილი - ქალთა შორის მსოფლიოს გუნდური ჩემპიონატი 2017, ხანტი-მანსიისკი, რუსეთი; მესამე ადგილი - ქალთა შორის ევროპის გუნდური ჩემპიონატი 2011, პორტო-კარასი, საბერძნეთი; მეორე ადგილი - ქალთა შორის ევროპის გუნდური ჩემპიონატი 2009, ნოვი სადი, სერბეთი; მესამე ადგილი - ქალთა შორის ევროპის ჩემპიონატი 2015, რეიკიავიკი, ისლანდია; პირველი ადგილი - ქალთა შორის მსოფლიოს გუნდური ჩემპიონატი 2015, ჩენდუ, ჩინეთი; მესამე ადგილი - ქალთა შორის მსოფლიოს გუნდური ჩემპიონატი 2011, მარდინი, თურქეთი; მესამე ადგილი - ქალთა XXIV საჭადრაკო ოლიმპიადა 2010, ხანტი-მანსიისკი, რუსეთი; რესურსები ინტერნეტში ქართული სპორტის სტატისტიკა დაბადებული 23 აპრილი დაბადებული 1984 თელავში დაბადებულები ქართველი მოჭადრაკეები
320316	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%99%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%90%E1%83%99%E1%83%9D%E1%83%9A%E1%83%98%20%28%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%A2%E1%83%A3-%E1%83%92%E1%83%A0%E1%83%9D%E1%83%A1%E1%83%A3-%E1%83%93%E1%83%A3-%E1%83%A1%E1%83%A3%E1%83%9A%E1%83%98%29	კარაკოლი (მატუ-გროსუ-დუ-სული)	კარაკოლი (მატუ-გროსუ-დუ-სული) კარაკოლი — მუნიციპალიტეტი ბრაზილიაში, მატუ-გროსუ-დუ-სულის შტატში; მდებარეობს ზღვის დონიდან 212 მეტრზე. მიეკუთვნება მატუ-გროსუ-დუ-სულის შტატის სამხრეთ-დასავლეთ მეზორეგიონს. შედის ეკონომიკურ-სტატისტიკურ მიკრორეგიონ ბოდოკენის შემადგენლობაში. 2010 წლის მონაცემებით, მოსახლეობა 5 398 ადამიანს შეადგენდა, მოსახლეობის სიმჭიდროვე 1.83 კმ²-ზე. ფართობი 2 950 კმ²-ია. იხილეთ აგრეთვე მატუ-გროსუ-დუ-სული ბრაზილიის შტატები რესურსები ინტერნეტში ბრაზილიის სტატისტიკის ეროვნული ინსტიტუტი ბრაზილიის მოსახლეობის აღწერების მონაცემები მატუ-გროსუ-დუ-სულის შტატის მუნიციპალიტეტები
2117625	https://en.wikipedia.org/wiki/Barira	Barira	Barira, officially the Municipality of Barira (Maguindanaon: Ingud nu Barira; Iranun and Mëranaw: Inged a Barira), is a 4th class municipality in the province of Maguindanao del Norte, Philippines. According to the 2020 census, it has a population of 36,143 people. Barira was established on August 29, 1977, through Presidential Decree No. 1188 signed by then President Ferdinand Marcos from the municipality of Buldon. The town was part of the province of Shariff Kabunsuan from October 2006 until its nullification by the Supreme Court in July 2008. Geography Barangays Barira is politically subdivided into 14 barangays. Each barangay consists of puroks while some have sitios. Barira (Poblacion) Bualan Gadung Korosoyan Lamin Liong Lipa Lipawan Marang Nabalawag Panggao Rominimbang Togaig Minabay Climate Demographics Economy Gross Domestic Product The Gross Domestic Product of the Municipality (2022) is 11,074,500,000(PHP). References External links Barira Profile at the DTI Cities and Municipalities Competitive Index [ Philippine Standard Geographic Code] Philippine Census Information Local Governance Performance Management System Municipalities of Maguindanao del Norte Establishments by Philippine presidential decree
182205	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%91%E1%83%94%E1%83%97%E1%83%98%E1%83%90%E1%83%A8%E1%83%95%E1%83%98%E1%83%9A%E1%83%94%E1%83%91%E1%83%98	ბეთიაშვილები	ბეთიაშვილები — კავთისხევში მცხოვრებნი. XVI საუკუნეში, 1512 წელს, დავით X-მ გაბრიელა ბეთიაშვილი და მისი შვილები როსტია და განონა თავად ივანე შალვას ძე სოლაღაშვილს ნასისხლად უწყალობა. ლიტერატურა პირთა ანოტირებული ლექსიკონი, ტ. I, გვ. 585, თბ. 1993
2634784	https://en.wikipedia.org/wiki/Los%20Llanos%20de%20Aridane	Los Llanos de Aridane	Los Llanos de Aridane is a municipality of the Province of Santa Cruz de Tenerife, Canary Islands, Spain. It is located in the west of the island of La Palma, in the Aridane Valley. With 20,930 inhabitants (2013) it is the most populous municipality of La Palma. History In August 1812, the town of Los Llanos was established. At that time it also included the towns El Paso, Tazacorte and Argual. In 1837, El Paso was separated from Los Llanos. In 1925 Tazacorte, which was then the most populous and most economically developed town of the municipality, was separated from Los Llanos. Geography The municipality covers an area of . Its altitude is above sea level and has a coastal length of . Its main neighborhoods are: Los Llanos, Argual, Montaña Tenisca, El Roque, Los Barros, La Laguna, Todoque, Las Manchas de Abajo, Puerto Naos, Triana, Retamar Jedey and El Remo. The municipality is one of the economic engines of the island with an economy based on bananas and tourism. Sites of interest City Hall: Was initially located in a traditional house located in the place now occupied by the modern House of Culture. The present building of the City Hall marking regionalist style by the architect Tomas Machado, was begun in 1945. The façade projecting balconies overhanging open and covered by tiles and on the latter, a mullioned window with lattice Mudejar. The hall saves seven oil paintings by Antonio Palma Suarez Gonzalez, which reproduces historical events and scenes. Plaza de España: Spain Square and its surroundings are the administrative center of life, recreational, historic place must be visited and a meeting place and rest for all citizens and visitors, where they are most representative buildings of this city. The Plaza is located in the heart of the town, and the recent renewal of pavement (year 2,000) and pedestrianization of surrounding streets has prompted the dynamism of the same in the lives of its people. In its vicinity are 11 stunning Indian laurels (Ficus microcarpa) which together with royal palm trees were brought from Cuba by migrants in the mid-nineteenth century to beautify the ride of your hometown. These laurels have become a symbol of the city and inspiration of poets and travelers, being undoubtedly the most long-lived on the island. Llano de Argual: A place where economic history of Aridane Valley began and it speaks of the splendor of an era, thanks to the use of the waters of La Caldera, to irrigate the cane fields before, and now the banana zones. They are in El Llano four old mansions of the seventeenth and eighteenth century: Ontanilla Velez home, Massieu Van Dalle house (property of Cabildo Isular and converted into an exhibition center, showroom and tourist information office), Poggio Maldonado home and the house of Sotomayor (the oldest preserved). Plaza de Los Cuatro Caminos: This Plaza or mirador designed by the versatile islander artist Luis Morera, was made between 1993 and 1996, and noted for its beautiful mosaic work in which banks have built pergolas with ceramic tiled chips, a stage made of lava stones and battering rams towns of plants belonging to the Canarian flora. Puerto Naos beach: It is situated in the best area to the west of the island, with mild temperatures throughout the year, which enabled it to obtain the Blue Flag award thanks to its services and crystalline waters. It has a boulevard that runs along the entire natural beach of black sand, where people can stroll or sit in some bar-terrace to watch the sea, the beach or a beautiful sunset to sunset. Charco Verde beach: A black sand cove south of Puerto Naos, and where there is an ancient hot spring which once was used for medicinal purposes. It won the Blue Flag award for the first time in 2009. Education The municipality has an extensive educational system, both primary and secondary school and university. The public network of childhood education centers and primary and secondary schools depends on the Ministry of Education, Universities, Culture and Sports of the Canary Government. Among the primary schools are: CEIP El Roque, C.E.I.P. Mayantigo, C.E.I.P. Puerto Naos, C.E.I.P. Tajuya, C.E.I.P. Todoque, C.E.I.P. 25 Years of Peace, C.E.I.P. Las Manchas and C.E.I.P. Los Campitos. In addition to two secondary schools, IES Eusebio Barreto Lorenzo and I.E.S. Jose Maria Perez Pulido are the Agricultural Training School in Los Llanos, the College of Special Education Acerina Princess and Official Language School of Los Llanos. The university presence in Los Llanos is composed of the National University of Distance Education (UNED) There is only one private center in the municipality, the Holy Family of Nazareth School offers childhood, primary and secondary education. Libraries Los Llanos and has 2 libraries, the main one in the House of Culture of the municipality and the other in the Cultural Center of Argual. They share resources, effort, knowledge and experience in order to improve the educational and cultural city. Historical population See also List of municipalities in Santa Cruz de Tenerife References Municipalities in La Palma
509174	https://en.wikipedia.org/wiki/Live%20Shit%3A%20Binge%20%26%20Purge	Live Shit: Binge & Purge	Live Shit: Binge & Purge is the first live album by the American heavy metal band Metallica, released in a box set format on November 23, 1993. The initial first pressings contained three CDs or cassette tapes, with songs from concerts in Mexico City on the Nowhere Else to Roam tour, as well as three VHS tapes while a newer version contains two DVDs from concerts in San Diego on the Wherever We May Roam Tour and Seattle on the Damaged Justice Tour. It was originally released as a cardboard box depicting the style of a typical tour equipment transport box. Besides the audio and video media, the box featured additional bonus material (booklet showing photos, typical tour correspondence as sent and received by the band and their management, and internal documents and handwritten notes; a recreated copy of an access pass to the "Snakepit" part of the tour stage; a cardboard drawing/airbrush stencil for the "Scary Guy" logo) and a black "Metalli'Fukin'ca" T-shirt. Live Shit: Binge & Purge has been certified 15× platinum by the RIAA as a long-form video format. When the set was reissued in 3-CD / 2-DVD format, the box was abandoned in favor of a jewel case format. The booklet that was released in the initial set was made available as DVD-ROM content. Track listing Audio CDs Recorded at the Palacio de los Deportes, Mexico City, Mexico, on February 25, 26, 27, and March 1 and 2, 1993. VHS/DVD San Diego Recorded at the San Diego Sports Arena, San Diego, California, on January 13 and 14, 1992. VHS one/DVD one VHS two/DVD one Seattle Recorded at the Seattle Coliseum, Seattle, Washington on August 29 and 30, 1989. VHS three/DVD two Personnel Metallica James Hetfield – lead vocals, rhythm guitar Kirk Hammett – lead guitar, backing vocals Jason Newsted – bass, backing vocals, occasional lead vocals Lars Ulrich – drums Production James Hetfield; Lars Ulrich – producers Guy Charbonneau; Mick Hughes – engineers James "Jimbo" Barton; Kent Matcke; Mike Fraser – mixing Scott Humphrey – digital editing Chart positions Video certifications References Metallica video albums 1993 live albums 1993 compilation albums 1993 video albums Live video albums Metallica live albums Elektra Records live albums Elektra Records video albums Elektra Records compilation albums Vertigo Records compilation albums Vertigo Records live albums Vertigo Records video albums Live thrash metal albums Albums recorded at the Palacio de los Deportes
50999219	https://en.wikipedia.org/wiki/Dino%20Hamzi%C4%87	Dino Hamzić	Dino Hamzić (born 22 January 1988) is a Bosnian professional footballer who plays as a goalkeeper for Georgian side Torpedo Kutaisi. International career In 2009, he played for the Bosnia and Herzegovina under-21 national team. Honours Olimpik Bosnian Cup: 2014–15 Chikhura Sachkhere Georgian Cup: 2017 Torpedo Kutaisi Georgian Cup: 2022 References External links 1988 births Living people Footballers from Sarajevo Bosniaks of Bosnia and Herzegovina Men's association football goalkeepers Bosnia and Herzegovina men's footballers Bosnia and Herzegovina men's under-21 international footballers FK Sarajevo players FK Olimpik players Widzew Łódź players FC Chikhura Sachkhere players FC Torpedo Kutaisi players Premier League of Bosnia and Herzegovina players I liga players Erovnuli Liga players Bosnia and Herzegovina expatriate men's footballers Expatriate men's footballers in Poland Bosnia and Herzegovina expatriate sportspeople in Poland Expatriate men's footballers in Georgia (country) Bosnia and Herzegovina expatriate sportspeople in Georgia (country)
25566784	https://en.wikipedia.org/wiki/Landri%20Sales	Landri Sales	Landri Sales is a municipality in the state of Piauí in the Northeast region of Brazil. See also List of municipalities in Piauí References Municipalities in Piauí
573	https://en.wikipedia.org/wiki/Alchemy	Alchemy	Alchemy (from Arabic: al-kīmiyā; from Ancient Greek: χυμεία, khumeía) is an ancient branch of natural philosophy, a philosophical and protoscientific tradition that was historically practiced in China, India, the Muslim world, and Europe. In its Western form, alchemy is first attested in a number of pseudepigraphical texts written in Greco-Roman Egypt during the first few centuries AD. Alchemists attempted to purify, mature, and perfect certain materials. Common aims were chrysopoeia, the transmutation of "base metals" (e.g., lead) into "noble metals" (particularly gold); the creation of an elixir of immortality; and the creation of panaceas able to cure any disease. The perfection of the human body and soul was thought to result from the alchemical magnum opus ("Great Work"). The concept of creating the philosophers' stone was variously connected with all of these projects. Islamic and European alchemists developed a basic set of laboratory techniques, theories, and terms, some of which are still in use today. They did not abandon the Ancient Greek philosophical idea that everything is composed of four elements, and they tended to guard their work in secrecy, often making use of cyphers and cryptic symbolism. In Europe, the 12th-century translations of medieval Islamic works on science and the rediscovery of Aristotelian philosophy gave birth to a flourishing tradition of Latin alchemy. This late medieval tradition of alchemy would go on to play a significant role in the development of early modern science (particularly chemistry and medicine). Modern discussions of alchemy are generally split into an examination of its exoteric practical applications and its esoteric spiritual aspects, despite criticisms by scholars such as Eric J. Holmyard and Marie-Louise von Franz that they should be understood as complementary. The former is pursued by historians of the physical sciences, who examine the subject in terms of early chemistry, medicine, and charlatanism, and the philosophical and religious contexts in which these events occurred. The latter interests historians of esotericism, psychologists, and some philosophers and spiritualists. The subject has also made an ongoing impact on literature and the arts. Etymology The word alchemy comes from old French alquemie, alkimie, used in Medieval Latin as . This name was itself adopted from the Arabic word . The Arabic in turn was a borrowing of the Late Greek term khēmeía, also spelled khumeia and khēmía, with al- being the Arabic definite article 'the'. Together this association can be interpreted as 'the process of transmutation by which to fuse or reunite with the divine or original form'. Several etymologies have been proposed for the Greek term. The first was proposed by Zosimos of Panopolis (3rd–4th centuries), who derived it from the name of a book, the Khemeu. Hermann Diels argued in 1914 that it rather derived from χύμα, used to describe metallic objects formed by casting. Others trace its roots to the Egyptian name (hieroglyphic 𓆎𓅓𓏏𓊖 ), meaning 'black earth', which refers to the fertile and auriferous soil of the Nile valley, as opposed to red desert sand. According to the Egyptologist Wallis Budge, the Arabic word ʾ actually means "the Egyptian [science]", borrowing from the Coptic word for "Egypt", (or its equivalent in the Mediaeval Bohairic dialect of Coptic). This Coptic word derives from Demotic , itself from ancient Egyptian . The ancient Egyptian word referred to both the country and the colour "black" (Egypt was the "black Land", by contrast with the "red Land", the surrounding desert). History Alchemy encompasses several philosophical traditions spanning some four millennia and three continents. These traditions' general penchant for cryptic and symbolic language makes it hard to trace their mutual influences and "genetic" relationships. One can distinguish at least three major strands, which appear to be mostly independent, at least in their earlier stages: Chinese alchemy, centered in China; Indian alchemy, centered on the Indian subcontinent; and Western alchemy, which occurred around the Mediterranean and whose center shifted over the millennia from Greco-Roman Egypt to the Islamic world, and finally medieval Europe. Chinese alchemy was closely connected to Taoism and Indian alchemy with the Dharmic faiths. In contrast, Western alchemy developed its philosophical system mostly independent of but influenced by various Western religions. It is still an open question whether these three strands share a common origin, or to what extent they influenced each other. Hellenistic Egypt The start of Western alchemy may generally be traced to ancient and Hellenistic Egypt, where the city of Alexandria was a center of alchemical knowledge, and retained its pre-eminence through most of the Greek and Roman periods. Following the work of André-Jean Festugière, modern scholars see alchemical practice in the Roman Empire as originating from the Egyptian goldsmith's art, Greek philosophy and different religious traditions. Tracing the origins of the alchemical art in Egypt is complicated by the pseudepigraphic nature of texts from the Greek alchemical corpus. The treatises of Zosimos of Panopolis, the earliest historically attested author (fl. c. 300 AD), can help in situating the other authors. Zosimus based his work on that of older alchemical authors, such as Mary the Jewess, Pseudo-Democritus, and Agathodaimon, but very little is known about any of these authors. The most complete of their works, The Four Books of Pseudo-Democritus, were probably written in the first century AD. Recent scholarship tends to emphasize the testimony of Zosimus, who traced the alchemical arts back to Egyptian metallurgical and ceremonial practices. It has also been argued that early alchemical writers borrowed the vocabulary of Greek philosophical schools but did not implement any of its doctrines in a systematic way. Zosimos of Panopolis wrote in the Final Abstinence (also known as the "Final Count"). Zosimos explains that the ancient practice of "tinctures" (the technical Greek name for the alchemical arts) had been taken over by certain "demons" who taught the art only to those who offered them sacrifices. Since Zosimos also called the demons "the guardians of places" and those who offered them sacrifices "priests", it is fairly clear that he was referring to the gods of Egypt and their priests. While critical of the kind of alchemy he associated with the Egyptian priests and their followers, Zosimos nonetheless saw the tradition's recent past as rooted in the rites of the Egyptian temples. Mythology – Zosimos of Panopolis asserted that alchemy dated back to Pharaonic Egypt where it was the domain of the priestly class, though there is little to no evidence for his assertion. Alchemical writers used Classical figures from Greek, Roman, and Egyptian mythology to illuminate their works and allegorize alchemical transmutation. These included the pantheon of gods related to the Classical planets, Isis, Osiris, Jason, and many others. The central figure in the mythology of alchemy is Hermes Trismegistus (or Thrice-Great Hermes). His name is derived from the god Thoth and his Greek counterpart Hermes. Hermes and his caduceus or serpent-staff, were among alchemy's principal symbols. According to Clement of Alexandria, he wrote what were called the "forty-two books of Hermes", covering all fields of knowledge. The Hermetica of Thrice-Great Hermes is generally understood to form the basis for Western alchemical philosophy and practice, called the hermetic philosophy by its early practitioners. These writings were collected in the first centuries of the common era. Technology – The dawn of Western alchemy is sometimes associated with that of metallurgy, extending back to 3500 BC. Many writings were lost when the Roman emperor Diocletian ordered the burning of alchemical books after suppressing a revolt in Alexandria (AD 292). Few original Egyptian documents on alchemy have survived, most notable among them the Stockholm papyrus and the Leyden papyrus X. Dating from AD 250–300, they contained recipes for dyeing and making artificial gemstones, cleaning and fabricating pearls, and manufacturing of imitation gold and silver. These writings lack the mystical, philosophical elements of alchemy, but do contain the works of Bolus of Mendes (or Pseudo-Democritus), which aligned these recipes with theoretical knowledge of astrology and the classical elements. Between the time of Bolus and Zosimos, the change took place that transformed this metallurgy into a Hermetic art. Philosophy – Alexandria acted as a melting pot for philosophies of Pythagoreanism, Platonism, Stoicism and Gnosticism which formed the origin of alchemy's character. An important example of alchemy's roots in Greek philosophy, originated by Empedocles and developed by Aristotle, was that all things in the universe were formed from only four elements: earth, air, water, and fire. According to Aristotle, each element had a sphere to which it belonged and to which it would return if left undisturbed. The four elements of the Greek were mostly qualitative aspects of matter, not quantitative, as our modern elements are; "...True alchemy never regarded earth, air, water, and fire as corporeal or chemical substances in the present-day sense of the word. The four elements are simply the primary, and most general, qualities by means of which the amorphous and purely quantitative substance of all bodies first reveals itself in differentiated form." Later alchemists extensively developed the mystical aspects of this concept. Alchemy coexisted alongside emerging Christianity. Lactantius believed Hermes Trismegistus had prophesied its birth. St Augustine later affirmed this in the 4th & 5th centuries, but also condemned Trismegistus for idolatry. Examples of Pagan, Christian, and Jewish alchemists can be found during this period. Most of the Greco-Roman alchemists preceding Zosimos are known only by pseudonyms, such as Moses, Isis, Cleopatra, Democritus, and Ostanes. Others authors such as Komarios, and Chymes, we only know through fragments of text. After AD 400, Greek alchemical writers occupied themselves solely in commenting on the works of these predecessors. By the middle of the 7th century alchemy was almost an entirely mystical discipline. It was at that time that Khalid Ibn Yazid sparked its migration from Alexandria to the Islamic world, facilitating the translation and preservation of Greek alchemical texts in the 8th and 9th centuries. Byzantium Greek alchemy was preserved in medieval Byzantine manuscripts after the fall of Egypt, and yet historians have only relatively recently begun to pay attention to the study and development of Greek alchemy in the Byzantine period. India The 2nd millennium BC text Vedas describe a connection between eternal life and gold. A considerable knowledge of metallurgy has been exhibited in a third-century AD text called Arthashastra which provides ingredients of explosives (Agniyoga) and salts extracted from fertile soils and plant remains (Yavakshara) such as saltpetre/nitre, perfume making (different qualities of perfumes are mentioned), granulated (refined) Sugar. Buddhist texts from the 2nd to 5th centuries mention the transmutation of base metals to gold. According to some scholars Greek alchemy may have influenced Indian alchemy but there are no hard evidences to back this claim. The 11th-century Persian chemist and physician Abū Rayhān Bīrūnī, who visited Gujarat as part of the court of Mahmud of Ghazni, reported that they The goals of alchemy in India included the creation of a divine body (Sanskrit divya-deham) and immortality while still embodied (Sanskrit jīvan-mukti). Sanskrit alchemical texts include much material on the manipulation of mercury and sulphur, that are homologized with the semen of the god Śiva and the menstrual blood of the goddess Devī. Some early alchemical writings seem to have their origins in the Kaula tantric schools associated to the teachings of the personality of Matsyendranath. Other early writings are found in the Jaina medical treatise Kalyāṇakārakam of Ugrāditya, written in South India in the early 9th century. Two famous early Indian alchemical authors were Nāgārjuna Siddha and Nityanātha Siddha. Nāgārjuna Siddha was a Buddhist monk. His book, Rasendramangalam, is an example of Indian alchemy and medicine. Nityanātha Siddha wrote Rasaratnākara, also a highly influential work. In Sanskrit, rasa translates to "mercury", and Nāgārjuna Siddha was said to have developed a method of converting mercury into gold. Scholarship on Indian alchemy is in the publication of The Alchemical Body by David Gordon White. A modern bibliography on Indian alchemical studies has been written by White. The contents of 39 Sanskrit alchemical treatises have been analysed in detail in G. Jan Meulenbeld's History of Indian Medical Literature. The discussion of these works in HIML gives a summary of the contents of each work, their special features, and where possible the evidence concerning their dating. Chapter 13 of HIML, Various works on rasaśāstra and ratnaśāstra (or Various works on alchemy and gems) gives brief details of a further 655 (six hundred and fifty-five) treatises. In some cases Meulenbeld gives notes on the contents and authorship of these works; in other cases references are made only to the unpublished manuscripts of these titles. A great deal remains to be discovered about Indian alchemical literature. The content of the Sanskrit alchemical corpus has not yet (2014) been adequately integrated into the wider general history of alchemy. Islamic world After the fall of the Roman Empire, the focus of alchemical development moved to the Islamic World. Much more is known about Islamic alchemy because it was better documented: indeed, most of the earlier writings that have come down through the years were preserved as Arabic translations. The word alchemy itself was derived from the Arabic word al-kīmiyā (الكيمياء). The early Islamic world was a melting pot for alchemy. Platonic and Aristotelian thought, which had already been somewhat appropriated into hermetical science, continued to be assimilated during the late 7th and early 8th centuries through Syriac translations and scholarship. In the late ninth and early tenth centuries, the Arabic works attributed to Jābir ibn Hayyān (Latinized as "Geber" or "Geberus") introduced a new approach to alchemy. Paul Kraus, who wrote the standard reference work on Jabir, put it as follows: Islamic philosophers also made great contributions to alchemical hermeticism. The most influential author in this regard was arguably Jabir. Jabir's ultimate goal was Takwin, the artificial creation of life in the alchemical laboratory, up to, and including, human life. He analyzed each Aristotelian element in terms of four basic qualities of hotness, coldness, dryness, and moistness. According to Jabir, in each metal two of these qualities were interior and two were exterior. For example, lead was externally cold and dry, while gold was hot and moist. Thus, Jabir theorized, by rearranging the qualities of one metal, a different metal would result. By this reasoning, the search for the philosopher's stone was introduced to Western alchemy. Jabir developed an elaborate numerology whereby the root letters of a substance's name in Arabic, when treated with various transformations, held correspondences to the element's physical properties. The elemental system used in medieval alchemy also originated with Jabir. His original system consisted of seven elements, which included the five classical elements (aether, air, earth, fire, and water) in addition to two chemical elements representing the metals: sulphur, "the stone which burns", which characterized the principle of combustibility, and mercury, which contained the idealized principle of metallic properties. Shortly thereafter, this evolved into eight elements, with the Arabic concept of the three metallic principles: sulphur giving flammability or combustion, mercury giving volatility and stability, and salt giving solidity. The atomic theory of corpuscularianism, where all physical bodies possess an inner and outer layer of minute particles or corpuscles, also has its origins in the work of Jabir. From the 9th to 14th centuries, alchemical theories faced criticism from a variety of practical Muslim chemists, including Alkindus, Abū al-Rayhān al-Bīrūnī, Avicenna and Ibn Khaldun. In particular, they wrote refutations against the idea of the transmutation of metals. From the 14th century onwards, many materials and practices originally belonging to Indian alchemy (Rasayana) were assimilated in the Persian texts written by Muslim scholars. East Asia Researchers have found evidence that Chinese alchemists and philosophers discovered complex mathematical phenomena that were shared with Arab alchemists during the medieval period. Discovered in BC China, the "magic square of three" was propagated to followers of Abū Mūsā Jābir ibn Ḥayyān at some point over the proceeding several hundred years. Other commonalities shared between the two alchemical schools of thought include discrete naming for ingredients and heavy influence from the natural elements. The silk road provided a clear path for the exchange of goods, ideas, ingredients, religion, and many other aspects of life with which alchemy is intertwined. Whereas European alchemy eventually centered on the transmutation of base metals into noble metals, Chinese alchemy had a more obvious connection to medicine. The philosopher's stone of European alchemists can be compared to the Grand Elixir of Immortality sought by Chinese alchemists. In the hermetic view, these two goals were not unconnected, and the philosopher's stone was often equated with the universal panacea; therefore, the two traditions may have had more in common than initially appears. As early as 317 AD, Ge Hong documented the use of metals, minerals, and elixirs in early Chinese medicine. Hong identified three ancient Chinese documents, titled Scripture of Great Clarity, Scripture of the Nine Elixirs, and Scripture of the Golden Liquor, as texts containing fundamental alchemical information. He also described alchemy, along with meditation, as the sole spiritual practices that could allow one to gain immortality or to transcend. In his work Inner Chapters of the Book of the Master Who Embraces Spontaneous Nature (317 AD), Hong argued that alchemical solutions such as elixirs were preferable to traditional medicinal treatment due to the spiritual protection they could provide. In the centuries following Ge Hong's death, the emphasis placed on alchemy as a spiritual practice among Chinese Daoists was reduced. In 499 AD, Tao Hongjing refuted Hong's statement that alchemy is as important a spiritual practice as Shangqing meditation. While Hongjing did not deny the power of alchemical elixirs to grant immortality or provide divine protection, he ultimately found the Scripture of the Nine Elixirs to be ambiguous and spiritually unfulfilling, aiming to implement more accessible practicing techniques. In the early 700s, Neidan (also known as internal alchemy) was adopted by Daoists as a new form of alchemy. Neidan emphasized appeasing the inner gods that inhabit the human body by practicing alchemy with compounds found in the body, rather than the mixing of natural resources that was emphasized in early Dao alchemy. For example, saliva was often considered nourishment for the inner gods and did not require any conscious alchemical reaction to produce. The inner gods were not thought of as physical presences occupying each person, but rather a collection of deities that are each said to represent and protect a specific body part or region. Although those who practiced Neidan prioritized meditation over external alchemical strategies, many of the same elixirs and constituents from previous Daoist alchemical schools of thought continued to be utilized in tandem with meditation. Eternal life remained a consideration for Neidan alchemists, as it was believed that one would become immortal if an inner god were to be immortalized within them through spiritual fulfillment. Black powder may have been an important invention of Chinese alchemists. It is said that the Chinese invented gunpowder while trying to find a potion for eternal life. Described in 9th-century texts and used in fireworks in China by the 10th century, it was used in cannons by 1290. From China, the use of gunpowder spread to Japan, the Mongols, the Muslim world, and Europe. Gunpowder was used by the Mongols against the Hungarians in 1241, and in Europe by the 14th century. Chinese alchemy was closely connected to Taoist forms of traditional Chinese medicine, such as Acupuncture and Moxibustion. In the early Song dynasty, followers of this Taoist idea (chiefly the elite and upper class) would ingest mercuric sulfide, which, though tolerable in low levels, led many to suicide. Thinking that this consequential death would lead to freedom and access to the Taoist heavens, the ensuing deaths encouraged people to eschew this method of alchemy in favor of external sources (the aforementioned Tai Chi Chuan, mastering of the qi, etc.) Chinese alchemy was introduced to the West by Obed Simon Johnson. Medieval Europe The introduction of alchemy to Latin Europe may be dated to 11 February 1144, with the completion of Robert of Chester's translation of the ("Book on the Composition of Alchemy") from an Arabic work attributed to Khalid ibn Yazid. Although European craftsmen and technicians pre-existed, Robert notes in his preface that alchemy (here still referring to the elixir rather than to the art itself) was unknown in Latin Europe at the time of his writing. The translation of Arabic texts concerning numerous disciplines including alchemy flourished in 12th-century Toledo, Spain, through contributors like Gerard of Cremona and Adelard of Bath. Translations of the time included the Turba Philosophorum, and the works of Avicenna and Muhammad ibn Zakariya al-Razi. These brought with them many new words to the European vocabulary for which there was no previous Latin equivalent. Alcohol, carboy, elixir, and athanor are examples. Meanwhile, theologian contemporaries of the translators made strides towards the reconciliation of faith and experimental rationalism, thereby priming Europe for the influx of alchemical thought. The 11th-century St Anselm put forth the opinion that faith and rationalism were compatible and encouraged rationalism in a Christian context. In the early 12th century, Peter Abelard followed Anselm's work, laying down the foundation for acceptance of Aristotelian thought before the first works of Aristotle had reached the West. In the early 13th century, Robert Grosseteste used Abelard's methods of analysis and added the use of observation, experimentation, and conclusions when conducting scientific investigations. Grosseteste also did much work to reconcile Platonic and Aristotelian thinking. Through much of the 12th and 13th centuries, alchemical knowledge in Europe remained centered on translations, and new Latin contributions were not made. The efforts of the translators were succeeded by that of the encyclopaedists. In the 13th century, Albertus Magnus and Roger Bacon were the most notable of these, their work summarizing and explaining the newly imported alchemical knowledge in Aristotelian terms. Albertus Magnus, a Dominican friar, is known to have written works such as the Book of Minerals where he observed and commented on the operations and theories of alchemical authorities like Hermes and Democritus and unnamed alchemists of his time. Albertus critically compared these to the writings of Aristotle and Avicenna, where they concerned the transmutation of metals. From the time shortly after his death through to the 15th century, more than 28 alchemical tracts were misattributed to him, a common practice giving rise to his reputation as an accomplished alchemist. Likewise, alchemical texts have been attributed to Albert's student Thomas Aquinas. Roger Bacon, a Franciscan friar who wrote on a wide variety of topics including optics, comparative linguistics, and medicine, composed his Great Work for as part of a project towards rebuilding the medieval university curriculum to include the new learning of his time. While alchemy was not more important to him than other sciences and he did not produce allegorical works on the topic, he did consider it and astrology to be important parts of both natural philosophy and theology and his contributions advanced alchemy's connections to soteriology and Christian theology. Bacon's writings integrated morality, salvation, alchemy, and the prolongation of life. His correspondence with Clement highlighted this, noting the importance of alchemy to the papacy. Like the Greeks before him, Bacon acknowledged the division of alchemy into practical and theoretical spheres. He noted that the theoretical lay outside the scope of Aristotle, the natural philosophers, and all Latin writers of his time. The practical confirmed the theoretical, and Bacon advocated its uses in natural science and medicine. In later European legend, he became an archmage. In particular, along with Albertus Magnus, he was credited with the forging of a brazen head capable of answering its owner's questions. Soon after Bacon, the influential work of Pseudo-Geber (sometimes identified as Paul of Taranto) appeared. His Summa Perfectionis remained a staple summary of alchemical practice and theory through the medieval and renaissance periods. It was notable for its inclusion of practical chemical operations alongside sulphur-mercury theory, and the unusual clarity with which they were described. By the end of the 13th century, alchemy had developed into a fairly structured system of belief. Adepts believed in the macrocosm-microcosm theories of Hermes, that is to say, they believed that processes that affect minerals and other substances could have an effect on the human body (for example, if one could learn the secret of purifying gold, one could use the technique to purify the human soul). They believed in the four elements and the four qualities as described above, and they had a strong tradition of cloaking their written ideas in a labyrinth of coded jargon set with traps to mislead the uninitiated. Finally, the alchemists practiced their art: they actively experimented with chemicals and made observations and theories about how the universe operated. Their entire philosophy revolved around their belief that man's soul was divided within himself after the fall of Adam. By purifying the two parts of man's soul, man could be reunited with God. In the 14th century, alchemy became more accessible to Europeans outside the confines of Latin speaking churchmen and scholars. Alchemical discourse shifted from scholarly philosophical debate to an exposed social commentary on the alchemists themselves. Dante, Piers Plowman, and Chaucer all painted unflattering pictures of alchemists as thieves and liars. Pope John XXII's 1317 edict, Spondent quas non-exhibent forbade the false promises of transmutation made by pseudo-alchemists. Roman Catholic Inquisitor General Nicholas Eymerich's Directorium Inquisitorum, written in 1376, associated alchemy with the performance of demonic rituals, which Eymerich differentiated from magic performed in accordance with scripture. This did not, however, lead to any change in the Inquisition's monitoring or prosecution of alchemists. In 1403, Henry IV of England banned the practice of multiplying metals (although it was possible to buy a licence to attempt to make gold alchemically, and a number were granted by Henry VI and Edward IV). These critiques and regulations centered more around pseudo-alchemical charlatanism than the actual study of alchemy, which continued with an increasingly Christian tone. The 14th century saw the Christian imagery of death and resurrection employed in the alchemical texts of Petrus Bonus, John of Rupescissa, and in works written in the name of Raymond Lull and Arnold of Villanova. Nicolas Flamel is a well-known alchemist to the point where he had many pseudepigraphic imitators. Although the historical Flamel existed, the writings and legends assigned to him only appeared in 1612. Flamel was not a religious scholar as were many of his predecessors, and his entire interest in the subject revolved around the pursuit of the philosopher's stone. His work spends a great deal of time describing the processes and reactions, but never actually gives the formula for carrying out the transmutations. Most of 'his' work was aimed at gathering alchemical knowledge that had existed before him, especially as regarded the philosopher's stone. Through the 14th and 15th centuries, alchemists were much like Flamel: they concentrated on looking for the philosophers' stone. Bernard Trevisan and George Ripley made similar contributions. Their cryptic allusions and symbolism led to wide variations in interpretation of the art. A common idea in European alchemy in the medieval era was a metaphysical "Homeric chain of wise men that link[ed] heaven and earth" that included ancient pagan philosophers and other important historical figures. Renaissance and early modern Europe During the Renaissance, Hermetic and Platonic foundations were restored to European alchemy. The dawn of medical, pharmaceutical, occult, and entrepreneurial branches of alchemy followed. In the late 15th century, Marsilio Ficino translated the Corpus Hermeticum and the works of Plato into Latin. These were previously unavailable to Europeans who for the first time had a full picture of the alchemical theory that Bacon had declared absent. Renaissance Humanism and Renaissance Neoplatonism guided alchemists away from physics to refocus on mankind as the alchemical vessel. Esoteric systems developed that blended alchemy into a broader occult Hermeticism, fusing it with magic, astrology, and Christian cabala. A key figure in this development was German Heinrich Cornelius Agrippa (1486–1535), who received his Hermetic education in Italy in the schools of the humanists. In his De Occulta Philosophia, he attempted to merge Kabbalah, Hermeticism, and alchemy. He was instrumental in spreading this new blend of Hermeticism outside the borders of Italy. Paracelsus (Philippus Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim, 1493–1541) cast alchemy into a new form, rejecting some of Agrippa's occultism and moving away from chrysopoeia. Paracelsus pioneered the use of chemicals and minerals in medicine and wrote, "Many have said of Alchemy, that it is for the making of gold and silver. For me such is not the aim, but to consider only what virtue and power may lie in medicines." His hermetical views were that sickness and health in the body relied on the harmony of man the microcosm and Nature the macrocosm. He took an approach different from those before him, using this analogy not in the manner of soul-purification but in the manner that humans must have certain balances of minerals in their bodies, and that certain illnesses of the body had chemical remedies that could cure them. Iatrochemistry refers to the pharmaceutical applications of alchemy championed by Paracelsus. John Dee (13 July 1527 – December, 1608) followed Agrippa's occult tradition. Although better known for angel summoning, divination, and his role as astrologer, cryptographer, and consultant to Queen Elizabeth I, Dee's alchemical Monas Hieroglyphica, written in 1564 was his most popular and influential work. His writing portrayed alchemy as a sort of terrestrial astronomy in line with the Hermetic axiom As above so below. During the 17th century, a short-lived "supernatural" interpretation of alchemy became popular, including support by fellows of the Royal Society: Robert Boyle and Elias Ashmole. Proponents of the supernatural interpretation of alchemy believed that the philosopher's stone might be used to summon and communicate with angels. Entrepreneurial opportunities were common for the alchemists of Renaissance Europe. Alchemists were contracted by the elite for practical purposes related to mining, medical services, and the production of chemicals, medicines, metals, and gemstones. Rudolf II, Holy Roman Emperor, in the late 16th century, famously received and sponsored various alchemists at his court in Prague, including Dee and his associate Edward Kelley. King James IV of Scotland, Julius, Duke of Brunswick-Lüneburg, Henry V, Duke of Brunswick-Lüneburg, Augustus, Elector of Saxony, Julius Echter von Mespelbrunn, and Maurice, Landgrave of Hesse-Kassel all contracted alchemists. John's son Arthur Dee worked as a court physician to Michael I of Russia and Charles I of England but also compiled the alchemical book Fasciculus Chemicus. Although most of these appointments were legitimate, the trend of pseudo-alchemical fraud continued through the Renaissance. Betrüger would use sleight of hand, or claims of secret knowledge to make money or secure patronage. Legitimate mystical and medical alchemists such as Michael Maier and Heinrich Khunrath wrote about fraudulent transmutations, distinguishing themselves from the con artists. False alchemists were sometimes prosecuted for fraud. The terms "chemia" and "alchemia" were used as synonyms in the early modern period, and the differences between alchemy, chemistry and small-scale assaying and metallurgy were not as neat as in the present day. There were important overlaps between practitioners, and trying to classify them into alchemists, chemists and craftsmen is anachronistic. For example, Tycho Brahe (1546–1601), an alchemist better known for his astronomical and astrological investigations, had a laboratory built at his Uraniborg observatory/research institute. Michael Sendivogius (Michał Sędziwój, 1566–1636), a Polish alchemist, philosopher, medical doctor and pioneer of chemistry wrote mystical works but is also credited with distilling oxygen in a lab sometime around 1600. Sendivogious taught his technique to Cornelius Drebbel who, in 1621, applied this in a submarine. Isaac Newton devoted considerably more of his writing to the study of alchemy (see Isaac Newton's occult studies) than he did to either optics or physics. Other early modern alchemists who were eminent in their other studies include Robert Boyle, and Jan Baptist van Helmont. Their Hermeticism complemented rather than precluded their practical achievements in medicine and science. Later modern period The decline of European alchemy was brought about by the rise of modern science with its emphasis on rigorous quantitative experimentation and its disdain for "ancient wisdom". Although the seeds of these events were planted as early as the 17th century, alchemy still flourished for some two hundred years, and in fact may have reached its peak in the 18th century. As late as 1781 James Price claimed to have produced a powder that could transmute mercury into silver or gold. Early modern European alchemy continued to exhibit a diversity of theories, practices, and purposes: "Scholastic and anti-Aristotelian, Paracelsian and anti-Paracelsian, Hermetic, Neoplatonic, mechanistic, vitalistic, and more—plus virtually every combination and compromise thereof." Robert Boyle (1627–1691) pioneered the scientific method in chemical investigations. He assumed nothing in his experiments and compiled every piece of relevant data. Boyle would note the place in which the experiment was carried out, the wind characteristics, the position of the Sun and Moon, and the barometer reading, all just in case they proved to be relevant. This approach eventually led to the founding of modern chemistry in the 18th and 19th centuries, based on revolutionary discoveries and ideas of Lavoisier and John Dalton. Beginning around 1720, a rigid distinction began to be drawn for the first time between "alchemy" and "chemistry". By the 1740s, "alchemy" was now restricted to the realm of gold making, leading to the popular belief that alchemists were charlatans, and the tradition itself nothing more than a fraud. In order to protect the developing science of modern chemistry from the negative censure to which alchemy was being subjected, academic writers during the 18th-century scientific Enlightenment attempted, for the sake of survival, to divorce and separate the "new" chemistry from the "old" practices of alchemy. This move was mostly successful, and the consequences of this continued into the 19th, 20th and 21st centuries. During the occult revival of the early 19th century, alchemy received new attention as an occult science. The esoteric or occultist school, which arose during the 19th century, held (and continues to hold) the view that the substances and operations mentioned in alchemical literature are to be interpreted in a spiritual sense, and it downplays the role of the alchemy as a practical tradition or protoscience. This interpretation further forwarded the view that alchemy is an art primarily concerned with spiritual enlightenment or illumination, as opposed to the physical manipulation of apparatus and chemicals, and claims that the obscure language of the alchemical texts were an allegorical guise for spiritual, moral or mystical processes. In the 19th-century revival of alchemy, the two most seminal figures were Mary Anne Atwood and Ethan Allen Hitchcock, who independently published similar works regarding spiritual alchemy. Both forwarded a completely esoteric view of alchemy, as Atwood claimed: "No modern art or chemistry, notwithstanding all its surreptitious claims, has any thing in common with Alchemy." Atwood's work influenced subsequent authors of the occult revival including Eliphas Levi, Arthur Edward Waite, and Rudolf Steiner. Hitchcock, in his Remarks Upon Alchymists (1855) attempted to make a case for his spiritual interpretation with his claim that the alchemists wrote about a spiritual discipline under a materialistic guise in order to avoid accusations of blasphemy from the church and state. In 1845, Baron Carl Reichenbach, published his studies on Odic force, a concept with some similarities to alchemy, but his research did not enter the mainstream of scientific discussion. In 1946, Louis Cattiaux published the Message Retrouvé, a work that was at once philosophical, mystical and highly influenced by alchemy. In his lineage, many researchers, including Emmanuel and Charles d'Hooghvorst, are updating alchemical studies in France and Belgium. Women Several women appear in the earliest history of alchemy. Michael Maier names four women who were able to make the philosophers' stone: Mary the Jewess, Cleopatra the Alchemist, Medera, and Taphnutia. Zosimos' sister Theosebia (later known as Euthica the Arab) and Isis the Prophetess also played roles in early alchemical texts. The first alchemist whose name we know was Mary the Jewess. Early sources claim that Mary (or Maria) devised a number of improvements to alchemical equipment and tools as well as novel techniques in chemistry. Her best known advances were in heating and distillation processes. The laboratory water-bath, known eponymously (especially in France) as the bain-marie, is said to have been invented or at least improved by her. Essentially a double-boiler, it was (and is) used in chemistry for processes that required gentle heating. The tribikos (a modified distillation apparatus) and the kerotakis (a more intricate apparatus used especially for sublimations) are two other advancements in the process of distillation that are credited to her. Although we have no writing from Mary herself, she is known from the early-fourth-century writings of Zosimos of Panopolis. After the Greco-Roman period, women's names appear less frequently in alchemical literature. Towards the end of the Middle Ages and beginning of the Renaissance, due to the emergence of print, women were able to access the alchemical knowledge from texts of the preceding centuries. Caterina Sforza, the Countess of Forlì and Lady of Imola, is one of the few confirmed female alchemists after Mary the Jewess. As she owned an apothecary, she would practice science and conduct experiments in her botanic gardens and laboratories. Being knowledgeable in alchemy and pharmacology, she recorded all of her alchemical ventures in a manuscript named ('Experiments'). The manuscript contained more than four hundred recipes covering alchemy as well as cosmetics and medicine. One of these recipes was for the water of talc. Talc, which makes up talcum powder, is a mineral which, when combined with water and distilled, was said to produce a solution which yielded many benefits. These supposed benefits included turning silver to gold and rejuvenation. When combined with white wine, its powder form could be ingested to counteract poison. Furthermore, if that powder was mixed and drunk with white wine, it was said to be a source of protection from any poison, sickness, or plague. Other recipes were for making hair dyes, lotions, lip colors. There was also information on how to treat a variety of ailments from fevers and coughs to epilepsy and cancer. In addition, there were instructions on producing the quintessence (or aether), an elixir which was believed to be able to heal all sicknesses, defend against diseases, and perpetuate youthfulness. She also wrote about creating the illustrious philosophers' stone. Due to the proliferation in alchemical literature of pseudepigrapha and anonymous works, it is difficult to know which of the alchemists were actually women. As the sixteenth century went on, scientific culture flourished and people began collecting "secrets". During this period "secrets" referred to experiments, and the most coveted ones were not those which were bizarre, but the ones which had been proven to yield the desired outcome. Some women known for their interest in alchemy were Catherine de' Medici, the Queen of France, and Marie de' Medici, the following Queen of France, who carried out experiments in her personal laboratory. Also, Isabella d'Este, the Marchioness of Mantua, made perfumes herself to serve as gifts. In this period, the only book of secrets ascribed to a woman was ('The Secrets of Signora Isabella Cortese'). This book contained information on how to turn base metals into gold, medicine, and cosmetics. However, it is rumored that a man, Girolamo Ruscelli, was the real author and only used a female voice to attract female readers. This contributed to a bigger problem in which male authors would credit prominent noblewomen for beauty products with the purpose of appealing to a female audience. For example, in ("Gallant Recipe-Book"), the distillation of lemons and roses was attributed to Elisabetta Gonzaga, the duchess of Urbino. In the same book, Isabella d'Aragona, the daughter of Alfonso II of Naples, is accredited for recipes involving alum and mercury. Ippolita Maria Sforza is even referred to in an anonymous manuscript about a hand lotion created with rose powder and crushed bones. Mary Anne Atwood's A Suggestive Inquiry into the Hermetic Mystery (1850) marks the return of women during the nineteenth-century occult revival. Modern historical research The history of alchemy has become a significant and recognized subject of academic study. As the language of the alchemists is analyzed, historians are becoming more aware of the intellectual connections between that discipline and other facets of Western cultural history, such as the evolution of science and philosophy, the sociology and psychology of the intellectual communities, kabbalism, spiritualism, Rosicrucianism, and other mystic movements. Institutions involved in this research include The Chymistry of Isaac Newton project at Indiana University, the University of Exeter Centre for the Study of Esotericism (EXESESO), the European Society for the Study of Western Esotericism (ESSWE), and the University of Amsterdam's Sub-department for the History of Hermetic Philosophy and Related Currents. A large collection of books on alchemy is kept in the Bibliotheca Philosophica Hermetica in Amsterdam. Journals which publish regularly on the topic of Alchemy include 'Ambix', published by the Society for the History of Alchemy and Chemistry, and 'Isis', published by The History of Science Society. Core concepts Western alchemical theory corresponds to the worldview of late antiquity in which it was born. Concepts were imported from Neoplatonism and earlier Greek cosmology. As such, the classical elements appear in alchemical writings, as do the seven classical planets and the corresponding seven metals of antiquity. Similarly, the gods of the Roman pantheon who are associated with these luminaries are discussed in alchemical literature. The concepts of prima materia and anima mundi are central to the theory of the philosopher's stone. Magnum opus The Great Work of Alchemy is often described as a series of four stages represented by colors. nigredo, a blackening or melanosis albedo, a whitening or leucosis citrinitas, a yellowing or xanthosis rubedo, a reddening, purpling, or iosis Modernity Due to the complexity and obscurity of alchemical literature, and the 18th-century disappearance of remaining alchemical practitioners into the area of chemistry, the general understanding of alchemy has been strongly influenced by several distinct and radically different interpretations. Those focusing on the exoteric, such as historians of science Lawrence M. Principe and William R. Newman, have interpreted the 'decknamen' (or code words) of alchemy as physical substances. These scholars have reconstructed physicochemical experiments that they say are described in medieval and early modern texts. At the opposite end of the spectrum, focusing on the esoteric, scholars, such as Florin George Călian and Anna Marie Roos, who question the reading of Principe and Newman, interpret these same decknamen as spiritual, religious, or psychological concepts. New interpretations of alchemy are still perpetuated, sometimes merging in concepts from New Age or radical environmentalism movements. Groups like the Rosicrucians and Freemasons have a continued interest in alchemy and its symbolism. Since the Victorian revival of alchemy, "occultists reinterpreted alchemy as a spiritual practice, involving the self-transformation of the practitioner and only incidentally or not at all the transformation of laboratory substances", which has contributed to a merger of magic and alchemy in popular thought. Esoteric interpretations of historical texts In the eyes of a variety of modern esoteric and Neo-Hermeticist practitioners, alchemy is fundamentally spiritual. In this interpretation, transmutation of lead into gold is presented as an analogy for personal transmutation, purification, and perfection. According to this view, early alchemists such as Zosimos of Panopolis highlighted the spiritual nature of the alchemical quest, symbolic of a religious regeneration of the human soul. This approach is held to have continued in the Middle Ages, as metaphysical aspects, substances, physical states, and material processes are supposed to have been used as metaphors for spiritual entities, spiritual states, and, ultimately, transformation. In this sense, the literal meanings of 'Alchemical Formulas' were like a veil, hiding their true spiritual philosophy. In the Neo-Hermeticist interpretation, both the transmutation of common metals into gold and the universal panacea are held to symbolize evolution from an imperfect, diseased, corruptible, and ephemeral state toward a perfect, healthy, incorruptible, and everlasting state, so the philosopher's stone then represented a mystic key that would make this evolution possible. Applied to the alchemist, the twin goal symbolized their evolution from ignorance to enlightenment, and the stone represented a hidden spiritual truth or power that would lead to that goal. In texts that are held to have been written according to this view, the cryptic alchemical symbols, diagrams, and textual imagery of late alchemical works are supposed to contain multiple layers of meanings, allegories, and references to other equally cryptic works; which must be laboriously decoded to discover their true meaning. In his 1766 Alchemical Catechism, Théodore Henri de Tschudi denotes that the usage of the metals was merely symbolic: Psychology Alchemical symbolism has been important in analytical psychology and was revived and popularized from near extinction by the Swiss psychologist Carl Gustav Jung. Jung was initially confounded and at odds with alchemy and its images but after being given a copy of The Secret of the Golden Flower, a Chinese alchemical text translated by his friend Richard Wilhelm, he discovered a direct correlation or parallel between the symbolic images in the alchemical drawings and the inner, symbolic images coming up in his patients' dreams, visions, or fantasies. He observed these alchemical images occurring during the psychic process of transformation, a process that Jung called "individuation." Specifically, he regarded the conjuring up of images of gold or Lapis as symbolic expressions of the origin and goal of this "process of individuation." Together with his alchemical mystica soror (mystical sister) Jungian Swiss analyst Marie-Louise von Franz, Jung began collecting old alchemical texts, compiled a lexicon of key phrases with cross-references, and pored over them. The volumes of work he wrote shed new light onto understanding the art of transubstantiation and renewed alchemy's popularity as a symbolic process of coming into wholeness as a human being where opposites are brought into contact and inner and outer, spirit and matter are reunited in the hieros gamos, or divine marriage. His writings are influential in general psychology, but especially to those who have an interest in understanding the importance of dreams, symbols, and the unconscious archetypal forces (archetypes) that comprise all psychic life. Both von Franz and Jung have contributed significantly to the subject and work of alchemy and its continued presence in psychology as well as contemporary culture. Among the volumes Jung wrote on alchemy, his magnum opus is Volume 14 of his Collected Works, Mysterium Coniunctionis. Literature Alchemy has had a long-standing relationship with art, seen both in alchemical texts and in mainstream entertainment. Literary alchemy appears throughout the history of English literature from Shakespeare to J. K. Rowling, and also the popular Japanese manga Fullmetal Alchemist. Here, characters or plot structure follow an alchemical magnum opus. In the 14th century, Chaucer began a trend of alchemical satire that can still be seen in recent fantasy works like those of the late Sir Terry Pratchett. Visual artists had a similar relationship with alchemy. While some of them used alchemy as a source of satire, others worked with the alchemists themselves or integrated alchemical thought or symbols in their work. Music was also present in the works of alchemists and continues to influence popular performers. In the last hundred years, alchemists have been portrayed in a magical and spagyric role in fantasy fiction, film, television, novels, comics and video games. Science One goal of alchemy, the transmutation of base substances into gold, is now known to be impossible by chemical means but possible by physical means. Although not financially worthwhile, gold was synthesized in particle accelerators as early as 1941. See also Alchemical symbol Corentin Louis Kervran § Biological transmutation Cupellation Historicism History of chemistry List of alchemists List of alchemical substances Chemistry Nuclear transmutation Outline of alchemy Porta Alchemica Renaissance magic Spagyric Superseded theories in science Synthesis of precious metals Western esotericism Notes References Citations Sources used Bibliography Introductions and textbooks (focus on technical aspects) (focus on technical aspects) (general overview) (Greek and Byzantine alchemy) (focus on technical aspects) (Greek and Byzantine alchemy) (the second part of volume 1 was never published; the other volumes deal with the modern period and are not relevant for alchemy) (general overview, focus on esoteric aspects) (general overview, written in a highly accessible style) Greco-Egyptian alchemy Texts Marcellin Berthelot and Charles-Émile Ruelle (eds.), Collection des anciens alchimistes grecs (CAAG), 3 vols., 1887–1888, Vol 1: https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k96492923, Vol 2: https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k9680734p, Vol. 3: https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k9634942s. André-Jean Festugière, La Révélation d'Hermès Trismégiste, Paris, Les Belles Lettres, 2014 (OCLC 897235256). Robert Halleux and Henri-Dominique Saffrey (eds.), Les alchimistes grecs, t. 1 : Papyrus de Leyde – Papyrus de Stockholm – Recettes, Paris, Les Belles Lettres, 1981. Otto Lagercrantz (ed), Papyrus Graecus Holmiensis, Uppsala, A.B. Akademiska Bokhandeln, 1913, Papyrus graecus holmiensis (P. holm.); Recepte für Silber, Steine und Purpur, bearb. von Otto Lagercrantz. Hrsg. mit Unterstützung des Vilh. Ekman'schen Universitätsfonds. Michèle Mertens and Henri-Dominique Saffrey (ed.), Les alchimistes grecs, t. 4.1 : Zosime de Panopolis. Mémoires authentiques, Paris, Les Belles Lettres, 1995. Andrée Collinet and Henri-Dominique Saffrey (ed.), Les alchimistes grecs, t. 10 : L'Anonyme de Zuretti ou l'Art sacré and divin de la chrysopée par un anonyme, Paris, Les Belles Lettres, 2000. Andrée Collinet (ed), Les alchimistes grecs, t. 11 : Recettes alchimiques (Par. Gr. 2419; Holkhamicus 109) – Cosmas le Hiéromoine – Chrysopée, Paris, Les Belles Lettres, 2000. Matteo Martelli (ed), The Four Books of Pseudo-Democritus, Maney Publishing, 2014. Studies Dylan M. Burns, " μίξεώς τινι τέχνῃ κρείττονι : Alchemical Metaphor in the Paraphrase of Shem (NHC VII,1) ", Aries 15 (2015), p. 79–106. Alberto Camplani, " Procedimenti magico-alchemici e discorso filosofico ermetico " in Giuliana Lanata (ed.), Il Tardoantico alle soglie del Duemila, ETS, 2000, p. 73–98. Alberto Camplani and Marco Zambon, " Il sacrificio come problema in alcune correnti filosofice di età imperiale ", Annali di storia dell'esegesi 19 (2002), p. 59–99. Régine Charron and Louis Painchaud, " 'God is a Dyer,' The Background and Significance of a Puzzling Motif in the Coptic Gospel According to Philip (CG II, 3), Le Muséon 114 (2001), p. 41-50. Régine Charron, " The Apocryphon of John (NHC II,1) and the Greco-Egyptian Alchemical Literature ", Vigiliae Christinae 59 (2005), p. 438-456. Philippe Derchain, "L'Atelier des Orfèvres à Dendara et les origines de l'alchimie," Chronique d'Égypte, vol. 65, no 130, 1990, p. 219–242. Korshi Dosoo, " A History of the Theban Magical Library ", Bulletin of the American Society of Papyrologists 53 (2016), p. 251–274. Olivier Dufault, Early Greek Alchemy, Patronage and Innovation in Late Antiquity, California Classical Studies, 2019, Early Greek Alchemy, Patronage and Innovation in Late Antiquity. Sergio Knipe, " Sacrifice and self-transformation in the alchemical writings of Zosimus of Panopolis ", in Christopher Kelly, Richard Flower, Michael Stuart Williams (eds.), Unclassical Traditions. Volume II: Perspectives from East and West in Late Antiquity, Cambridge University Press, 2011, p. 59–69. André-Jean Festugière, La Révélation d'Hermès Trismégiste, Paris, Les Belles Lettres, 2014 , . Kyle A. Fraser, " Zosimos of Panopolis and the Book of Enoch: Alchemy as Forbidden Knowledge ", Aries 4.2 (2004), p. 125–147. Kyle A. Fraser, " Baptized in Gnosis: The Spiritual Alchemy of Zosimos of Panopolis ", Dionysius 25 (2007), p. 33–54. Kyle A. Fraser, " Distilling Nature's Secrets: The Sacred Art of Alchemy ", in John Scarborough and Paul Keyser (eds.), Oxford Handbook of Science and Medicine in the Classical World, Oxford University Press, 2018, p. 721–742. 2018. . Shannon Grimes, Becoming Gold: Zosimos of Panopolis and the Alchemical Arts in Roman Egypt, Auckland, Rubedo Press, 2018, Paul T. Keyser, " Greco-Roman Alchemy and Coins of Imitation Silver ", American Journal of Numismatics 7–8 (1995–1996), p. 209–234. Paul Keyser, " The Longue Durée of Alchemy ", in John Scarborough and Paul Keyser (eds.), Oxford Handbook of Science and Medicine in the Classical World, Oxford University Press, 2018, p. 409–430. Jean Letrouit, "Chronologie des alchimistes grecs," in Didier Kahn and Sylvain Matton, Alchimie: art, histoire et mythes, SEHA-Archè, 1995, p. 11–93. Lindsay, Jack. The Origins of Alchemy in Greco-Roman Egypt. Barnes & Noble, 1970. Paul Magdalino and Maria Mavroudi (eds.), The Occult Sciences in Byzantium, La Pomme d'or, 2006. Matteo Martelli, " The Alchemical Art of Dyeing: The Fourfold Division of Alchemy and the Enochian Tradition " in Sven Dupré (ed.), Laboratories of Art, Springer, 2014, . Matteo Martelli, " Alchemy, Medicine and Religion: Zosimus of Panopolis and the Egyptian Priests ", Religion in the Roman Empire 3.2 (2017), p. 202–220. Gerasimos Merianos, " Alchemy ", In A. Kaldellis & N. Siniossoglou (eds.), The Cambridge Intellectual History of Byzantium (pp. 234–251). Cambridge: Cambridge University Press, 2017, . Efthymios Nikolaïdis (ed.), Greek Alchemy from Late Antiquity to Early Modernity, Brepols, 2019, . Daniel Stolzenberg, " Unpropitious Tinctures: Alchemy, Astrology & Gnosis According to Zosimos of Panopolis ", Archives internationales d'histoire des sciences 49 (1999), p. 3–31. Cristina Viano, " Byzantine Alchemy, or the Era of Systematization ", in John Scarborough and Paul Keyser (eds.), Oxford Handbook of Science and Medicine in the Classical World, Oxford University Press, 2018, p. 943–964. C. Vlachou and al., " Experimental investigation of silvering in late Roman coinage ", Material Research Society Symposium Proceedings 712 (2002), p. II9.2.1-II9.2.9, . Early modern Principe, Lawrence and William Newman. Alchemy Tried in the Fire: Starkey, Boyle, and the Fate of Helmontian Chymistry. University of Chicago Press, 2002. External links SHAC: Society for the History of Alchemy and Chemistry ESSWE: European Society for the Study of Western Esotericism Association for the Study of Esotericism Esotericism Hermeticism Natural philosophy History of science
413223	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%90%E1%83%93%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%A2%E1%83%90%E1%83%AA%E1%83%98%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%93%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%94	ადაპტაციის დონე	ადაპტაციის დონე — პოზიცია (სკალა), რომლის საფუძველზეც ადამიანი აფასებს გამღიზიანებლის ინტენსივობას. სინათლის, ბგერის, საგნის სიდიდის, სიმძიმის, ტემპერატურის და სხვა თვისებების შეფასების დროს ადამიანი იყენებს გარკვეულ სკალას, „მასშტაბს“, რაღაც „საშუალო“ სიდიდის გამღიზიანებელს, რომლის საფუძველზეც ამა თუ იმ გამღიზიანებელს განიცდის როგორც ძლიერი. საშუალო ან სუსტი ინტენსივობის მქონეს. მაგალითად, ტემპერატურა შეიძლება განვიცადოთ როგორც ცხელი, თბილი, გრილი, ცივი და ა. შ.; გამაღიზიანებლის ეს „საშუალო“ სიდიდე გამოხატავს ადამიანის ადაპტაციის დონეს. ცალკეულ ინდივიდებს სხვადასხვა ადაპტაციის დონე ახასიათებს. ადაპტაციის დონეზე გავლენას ახდენს გამოცდილება, შესაფასებელი სტიმულის და იმ სტიმულის ინტენსივობა, რომელთან მიმართებაშიც განვიცდით შესაფასებელ სტიმულს. ადაპტაციის დონის ცვალებადობა დაკავშირებულია პიროვნების ისეთ თავისებურებებთან, როგორიცაა დინამიკურობა, რიგიდობა, ადაპტიურობა და სხვ. ამიტომ ადაპტაციის დონის საშუალებით შესაძლებელი ხდება პიროვნების ზოგიერთ ფსიქოლოგიურ თავისებურებათა დახასიათება. ლიტერატურა ადაპტაცია
7414829	https://en.wikipedia.org/wiki/Georgian%20wine	Georgian wine	Georgian wine Georgia is the oldest wine producing region in the world. The fertile valleys and protective slopes of the South Caucasus were home to grapevine cultivation and neolithic wine production (ɣvino) for at least 8000 years. Due to millennia of winemaking and the prominent economic role it retains in Georgia to the present day, wine and viticulture are entwined with Georgia's national identity. In 2013, UNESCO added the ancient traditional Georgian winemaking method using the Kvevri clay jars to the UNESCO Intangible Cultural Heritage Lists. The best-known Georgian wine regions are in the country's east, such as Kakheti (further divided into the micro-regions of Telavi and Kvareli) and Kartli, but also in Imereti, Racha-Lechkhumi and Kvemo Svaneti, and coastal areas like Adjara and Abkhazia. History The roots of Georgian viticulture have been traced back by archeology to when people of the South Caucasus discovered that wild grape juice turned into wine when it was left buried through the winter in a shallow pit. This knowledge was nourished by experience, and from 6000 BC inhabitants of the current Georgia were cultivating grapes and burying clay vessels, kvevris, in which to store their wine ready for serving at ground temperature. When filled with the fermented juice of the harvest, the kvevris are topped with a wooden lid and then covered and sealed with earth. Some may remain entombed for up to 50 years. Due to its diverse and unique microclimate, there are about 500 grape varieties in modern Georgia. Wine vessels of every shape, size and design have been the crucial part of pottery in Georgia for millennia. Ancient artifacts attest to the high skill of local craftsmen. Among vessels, the most ubiquitous and unique to Georgian wine-making culture are probably the Kvevris, very large earthenware vessels with an inside coat of beeswax. Not only kvevris were used to ferment grape juice and to store up wine, but also chapi and satskhao; others yet were used for drinking, such as khelada, doki, sura, chinchila, deda-khelada, dzhami and marani. The continuous importance of winemaking and drinking in Georgian culture is also visible in various antique works of art. Many of the unearthed silver, gold and bronze artifacts of the 3rd and 2nd millennia BC bear chased imprints of the vine, grape clusters and leaves. The State Museum of Georgia has on display a cup of high-carat gold set with gems, an ornamented silver pitcher and some other artifacts dated to the 2nd millennium BC. From classical Antiquity, Georgian museums display a cameo depicting Bacchus, and numerous sarcophagi with wine pitchers and ornamented wine cups found in ancient tombs. From the 4th century AD, wine has gained further importance in Georgian culture due to the Christianisation of the country. According to tradition, Saint Nino, who preached Christianity in Kartli, bore a cross made from vine wood. For centuries, Georgians drank, and in some areas still drink, their wine from horns (called kantsi in Georgian) and skins from their herd animals. The horns were cleaned, boiled and polished, creating a unique and durable drinking vessel. During Soviet times wines produced in Georgia were very popular. In comparison with other Soviet wines from Moldavia and Crimea that were available on the Soviet market Georgian wines had been preferable for Soviets. In 1950, vineyards in Georgia occupied 143,000 acres, but by 1985 this had reached 316,000 acres due to an increase in demand. In 1985 wine production was 881,000 tons. During Mikhail Gorbachev's anti-alcohol campaign, many old Georgian vineyards were cut off. As of 2016, Georgia exported 64% of its wine to Russia. Georgian wine has been a contentious issue in the country's recent relationship with Russia. Political tensions with Russia have contributed to the 2006 Russian embargo of Georgian wine, with Russia claiming that Georgia produced counterfeit wine. This was the "official" reason given, but the instability of economic relations with Russia is well known, and Russia uses their economic power for political purposes. Counterfeiting problems stem from mislabelling by foreign producers and falsified “Georgian Wine” labels on wines produced outside of Georgia and imported into Russia under the auspices of being Georgian produced. Some winemakers in Georgia have also been known to import grapes and produce “falsified” Georgian Wine, leading then defense minister Irakli Okruashvili to note in 2006 that “[He thought] several wineries that are still producing fake wine in Gori should be closed”. The shipment of counterfeit wine has been primarily channeled through Russian managed customs checkpoints in the Russian occupied Georgian territories Abkhazia and South Ossetia, where no inspection and regulation occurs. Georgia is optimistic that its recent Association Agreement with the European Union will expand its export markets and reduce the risk presented by any future unilateral embargoes by Russia. Viticulture in Georgia today Georgia ranks 2nd (in terms of volume) in grape production in the former Soviet Union behind Moldova. Its wines had a high reputation in the Soviet Union. Currently, the wine is produced by thousands of small farmers (using primarily traditional techniques of wine-making), as well as certain monasteries and modern wineries. According to the Minister of Agriculture of Georgia, wine production has increased from 13.8 million 750ml bottles in 2009 to 15.8 million bottles in 2010. In 2009, Georgia exported 10.968 million bottles of wine to 45 countries. In 2010, Georgia exported wines to Ukraine (about 7.5 million bottles), Kazakhstan (about 2 million bottles), Belarus (about 1.2 million bottles), Poland (about 870,000 bottles) and Latvia (590,000 bottles). By 2019 exports and productions had increased significantly, with the Ministry of Environmental Protection and Agriculture's annual report declaring total export as "94 million bottles (0.75 liter)" to 53 countries, including increases in exports to Russia of 9% (58,384,540 bottles), to China of 2% (7,089,259 bottles), and to the United States of 48% (678,148 bottles). Growing conditions Georgia's territorial and climate conditions are optimal for wine-making. Extremes of weather are unusual: summers tend to be sunny and warm, and winters mild and frost-free. Natural springs abound, and the Caucasian Mountain streams drain mineral-rich water into the valleys. Georgia's moderate climate and moist air, influenced by the Black Sea, provide the best conditions for vine cultivating. The soil in vineyards is so intensively cultivated that the grapevines grow up the trunks of fruit trees eventually hanging down along the fruit when they ripen. This method of cultivation is called maglari. Georgian grape varieties Traditional Georgian grape varieties are little known outside of the Black Sea region. Now that the wines of Eastern and Central Europe are coming to greater international awareness, grapes from this region are becoming better known. Although there are nearly 400 to choose from, only 38 varieties are officially grown for commercial viticulture in Georgia: Red grapes White grapes Georgian wine styles Traditionally, Georgian wines carry the appellation name of the source region, district, or village, much like French regional wines such as Bordeaux or Burgundy. As with these French wines, Georgian wines are usually a blend of two or more grapes. Georgian wines are classified as sweet, semi-sweet, semi-dry, dry, fortified and sparkling. White Pirosmani is a semi-sweet white wine made from a 40% Tsolikauri, 60% Tsitska blend. It has won 3 gold medals and one silver medal at international competitions. Tsinandali is a blend of Rkatsiteli and Mtsvane grapes from the micro-regions of Telavi and Kvareli in the Kakheti region. Tvishi is a natural semi-sweet white wine made from Tsolikauri in the Lechkhumi region. It has won one gold medal, two silver medals and one bronze medal in international competitions. Mtsvane is a dry white wine made from Mtsvani. Alaznis Veli is white semi-sweet wine made from the Rkatsiteii, Tetra, Tsolikauri and other industrial grape varieties cultivated in Western and Eastern Georgia. The wine of straw color has a characteristic aroma, a fine, fresh and a harmonious taste. It contains 9-11% alcohol and has 6-7% titrated acidity. Anakopia is a white semi-dry table wine made from the Tsolikauri grape variety grown in the Sukhumi and Gudauta districts in Abkhazia. The color range is from light to dark-straw. It has a specific aroma and a subtle fresh taste. The alcohol content in the ready wine is 9-11%, sugar content 1-2 g/100 mL, titrated acidity 5-8 g/L. The wine has been produced since 1978. Tbilisuri is pink semi-dry wine produced since 1984. It is made from the Saperavi, Cabernet and Rkatsiteli grape varieties grown in East Georgia. The wine has a rich fruity taste. The alcohol content is 9-11.5%, sugar content 1-2%, titrated acidity 5-7 g/L. Khikhvi is a vintage white dessert wine made from the Khikhvi grape variety grown in Kardanakhi. It has a pleasant amber color, a characteristic aroma and a delicate taste. Its strength is 15 vol.%, sugar content 18-20%, titrated acidity 4-8 g/1. The wine has been produced since 1924. At international competitions, it received 4 gold medals. Saamo is a vintage dessert white sweet wine is made from the Rkatsiteli grape variety cultivated in the Kardanakhi vineyards of the Gurjaani district in Kakheti. It takes the wine three years to mature. The golden-color wine has an original fine bouquet, a pleasant taste with a harmonious honey fragrance. When ready for use, the wine contains 17% alcohol, 13% sugar and has 4-6 g/1 titrated acidity. It has been manufactured since 1980. At international exhibitions, Saamo was awarded 4 gold and 1 silver medal. Gelati is a white dry ordinary wine made of the Tsolikauri, Tsitska and Krakhuna grape varieties cultivated in Western Georgia. The wine of straw color has a characteristic savor with a fruity flavor and fresh harmonious taste. Its strength is 10.0-12.5 vol.% and titrated acidity 5-8%. Kakheti is a white table wine made of the Rkatsiteli and Mtsvane grape varieties cultivated in Kakheti. The amber-color wine has a fruity aroma with a vanillic flavor. It is characterized by an energetic, velvety and harmonious taste. Its strength is 10.5-13.0 vol.% and titrated acidity 4-6%. At international wine competitions, the Kakheti wine was awarded one silver and one bronze medal. It has been produced since 1948. Bodbe is made from the Rkatsiteli grape variety in the village of Bodbe in the Magaro micro-district, one of the most beautiful places of Kakheti. The wine has a light-straw color, a fine aroma of wildflowers and a pleasing tender taste which give the wine piquancy highly estimated by connoisseurs. The ready wine contains 10.5-11.5% alcohol and has 5-7% titrated acidity. Dimi is an Imeretian-type white ordinary wine. It is made from the Tsolikauri and Krakhuna grape varieties grown on small areas in Imereti (Western Georgia) by the old local technique consisting in fermenting the grapes pulp to which some quantity of grapes husks is added. The dark-straw color has a pleasant specific bouquet with a fruity flavor, a fresh harmonious taste and savory astringency. Its strength is 10.5-13.0 vol.% and titrated acidity 6.5-8.0%. The wine has been produced since 1977. Gareji is a white dry ordinary wine made of the Rkatsiteli and Mtsvane grape varieties cultivated in Kakheti. The wine has a color ranging from pale-straw to amber, a pleasing bouquet and a full harmonious taste. Its strength is 10.0-12.5 vol.% and titrated acidity 4-7%. Ereti is a white dry ordinary wine made from the Rkatsiteli and Mtsvane grape varieties. It has a straw color, a fine fruity bouquet and a full fresh and harmonious taste. Its strength is 10.0-12.5 vol.% and titrated acidity 5-8%. Shuamta is a dry wine produced since 1984. It is made from the Rkatsiteli and Mtsvane grape varieties according to the Kakhetian recipe. The wine is of amber or dark-amber color and has a moderately astringent harmonious taste with a fruity aroma. The alcohol content is 10-12%, titrated acidity 4-6 g/L, extractability over 25 g/L. Alazani (white), named after Alazani river, is a mid-straw colored semi-sweet wine made from 100% Rkatsiteli. The climate of the Alazani Valley is slightly warmer than that of other wine-growing Georgian regions, making the local grapes sweeter than the rest. It has won one silver and one gold metal in international competitions. See also list of Georgian wine appellations. Red Akhasheni is a naturally semi-sweet red wine made from the Saperavi grape variety grown in the Akhasheni vineyards of the Gurdzhaani district in Kakheti. The wine has a dark-pomegranate color and a harmonious velvety taste with a chocolate flavor. It contains 10.5-12.0% alcohol, 3-5% sugar and has 5-7% titrated acidity. The wine has been made since 1958. At international exhibitions, it has been awarded 6 gold and 5 silver medals. Khvanchkara is a high-end, naturally semi-sweet red wine made from the Alexandrouli & Mudzhuretuli grape varieties cultivated in the Khvanchkara vineyards in Racha, Western Georgia. The wine has a strong, distinctive bouquet and a well-balanced tannin profile with flavors of raspberry. It has a dark ruby color. Khvanchkara wine is one of the most popular Georgian semi-sweet wines. It contains 10.5-12.0% alcohol, 3-5% sugar and has 5.0-7.0% titrated acidity. The wine has been made since 1907. It has been awarded 2 gold and 4 silver medals at various international exhibitions. This wine was Stalin's favorite. Kindzmarauli is a high quality naturally semi-sweet wine of dark-red color. It is made from the Saperavi grape variety cultivated on the slopes of the Caucasian mountains in the Kvareli district of Kakheti. It has a strong characteristic bouquet and aroma, a gentle harmonious and velvety taste. Its taste and curative properties have won Kindzmarauli wide recognition. The wine contains 10.5-12.0% alcohol, 3-5% sugar and has 5.0-7.0% titrated acidity. It has been manufactured since 1942. Kindzmarauli has won 3 gold, 4 silver & 1 bronze medal at international wine competitions. Mukuzani is a dry red wine made from 100% Saperavi in Mukuzani, Kakheti. The wine is sourced from the best wines of the vintage that have been fermented at controlled temperatures and with selected yeast strains. The wines are then matured for 3 years in oak to give the wine-added complexity and flavor. Mukuzani is considered to be the best of the Georgian Dry Red wines made from Saperavi. It has won 9 gold medals, 2 silver medals and 3 bronze medals in international competitions. Napareuli Ojaleshi is a red semi-sweet wine made from the grape variety of the same name cultivated on the mountain slopes overhanging the banks of the Tskhenis-Tskali river, particularly in the Orbeli village and Samegrelo district (Western Georgia). Odzhaleshi has dark-ruby color, a gentle bouquet and aroma, a harmonious rich taste with a fruity flavor. It contains 10-12% alcohol, 3-5% sugar and has a titrated acidity of 5-6%. Pirosmani is a naturally semi-sweet red wine. It is made from the Saperavi grape variety cultivated in the Akhoebi vineyards of the Kardanakhi village in the Alazani Valley. The wine is fermented in clay jars buried in the ground, an ancient Kakhetian wine-making technique. When ready for use, the wine contains 10.5-12% alcohol, 1.5-2.5% sugar and has 5-7% titrated acidity. Saperavi is a red wine made from the Saperavi grape variety grown in some areas of Kakheti. It is an extractive wine with a characteristic bouquet, a harmonious taste and pleasant astringency. Its strength is 10.5-12.5% and titrated acidity 5-7%. It has been produced since 1886. Usakhelauri is a naturally semi-sweet wine. It is produced from the Usakhelauri grape variety cultivated mostly in the Zubi-Okureshi district in Western Georgia. Vineyards are arranged on the mountain slopes. The wine has an attractive ruby color, harmonious sweetness with a wild strawberry flavor. It is noted for a pleasant velvety taste, a delicate bouquet and inimitable piquancy. The wine contains up to 10.5-12.0% alcohol, 3-5% sugar and has 5-7% titrated acidity. It has been manufactured since 1943. The word "Usakhelauri" means "nameless" in Georgia. The wine was considered so fine that it was hard for winemakers to find an adequate name for it. At international exhibitions, Usakhelauri has been awarded 2 gold and 3 silver medals. Apsny is a naturally semi-sweet red wine made of red grape varieties cultivated in Abkhazia. The wine of pomegranate color has a pleasant aroma, a full and harmonious taste with gentle sweetness. When ready for use, the wine contains 9-10% alcohol, 3-5% sugar and has 5-7% titrated acidity. At an international exhibition, the wine has received one silver medal. Lykhny is a naturally semi-sweet pink wine made of the Izabela grape variety cultivated in Abkhazia. The wine has pink color, a specific aroma and a fresh harmonious taste. When ready for use, the wine contains 8-9% alcohol, 3-5% sugar and has 5-7% titrated acidity. At international exhibitions, Lykhny has been awarded one silver and one bronze medal. Mtatsminda is a pink table semi-dry wine produced since 1984. It is prepared using traditional technology from the Saperavi, Tavkveri, Asuretuli, Rkatsiteli and other grape varieties grown in Tetritskaro, Kaspi, Gori and Khashuri districts. The wine is characterized by a harmonious taste with a fruity aroma. The alcohol content is 9-11.5%, sugar content 1-2%, titrated acidity 5-7 g/L. Aguna is a pink semi-dry wine produced since 1984. It is made from the Saperavi, Cabernet and Rkatsiteli grape varieties grown in East Georgia. The wine has a rich fruity taste. The alcohol content is 9-11.5%, sugar content 1-2%, titrated acidity 5-7 g/L. Sachino is a pink semi-dry wine produced since 1984. It is made using traditional methods from the Aleksandreuli, Aladasturi, Odzhaleshi, Tsitska, Tsolikauri and other grape varieties cultivated in West Georgia. The wine is notable for a mild taste, a moderate extractability, a pure aroma and a beautiful color. The alcohol content is 9-11.5%, sugar content 1-2%, titrated acidity 5-7 g/L. Barakoni is a naturally semi-dry red wine made from the unique Aleksandrouli and Mudzhuretuli grape varieties cultivated in Western Georgia on the steep slopes of the Rioni gorge in the Caucasian mountains. This top quality wine, of light-ruby color, has a fragrance of violets, natural pleasant sweetness and a tender harmonious taste. When ready for use, Barakoni contains 10-12% alcohol, 1.5-2.5% sugar and has 5-7% titrated acidity. The wine has been manufactured since 1981. Salkhino is a liqueur-type of dessert wine made from the Izabella grape variety with an addition of the Dzvelshava, Tsolikauri and other grape varieties cultivated in the Mayakovski district (Western Georgia). It has characteristic ruby or pomegranate color. The alcohol content is 15%, sugar content 30%, titrated acidity 3-7 g/L. At international competitions the wine has received 6 gold medals. It has been produced since 1928. Alaverdi (White and Red) Alazani (Red) is a light red, semi-sweet wine made from a 60% Saperavi, 40% Rkatsiteli blend. It has won 3 gold medals and 3 silver medals at international competitions. The name comes from one of the major river systems of Georgia that borders Georgia with Azerbaijan. The climate is slightly warmer than the rest of the Georgian Wine growing regions and gives rise to much sweeter grapes than those found elsewhere. Rkatsiteli Mtsvani Saperavi Dzelshavi See also list of Georgian wine appellations. Fortified Kardanakhi is a fortified vintage white wine of the type. It is made from the Rkatsiteli grape variety cultivated in the Kardanakhi vineyards of the Gurdzhaani district. The wine matures in oak barrels for three years. The amber color wine has a pleasant specific bouquet with a typical port wine flavor and a fine honey fragrance. It contains 18% alcohol, 10% sugar and has 4-6% titrated acidity. It was awarded 8 gold and one silver international medals. Anaga is a madeira-type top-quality strong wine made from the Rkatsiteli, Khikhvi and Mtsvane grape varieties cultivated in the Gurjaani, Sighnaghi and Dedoplistskaro districts. The wine has light-golden to dark-amber color, a strong peculiar bouquet, an extractive harmonious taste with a clearly pronounced Madeira touch. The alcohol content is 19%, sugar content 4 g/mL, titrated acidity 3 - 7 g/L. The Anaga wine was awarded 1 international silver medal. Sighnaghi is an ordinary strong wine of the port type made from the Rkatsiteli grape variety grown in the Sighnaghi district in Kakheti. The amber-color wine has an extractive harmonious taste with a clearly pronounced fruity touch. The alcohol content 3 g/100 mL, titrated acidity 5 g/L. Veria is a fortified vintage white port made from the Rkatsiteli, Mtsvane, Chinuri and other commercial grape varieties grown in Eastern Georgia. The amber-color wine has a peculiar aroma and harmonious taste. Its strength is 18 vol.%, sugar content 7%, titrated acidity 3-7 g/1. At an international wine competition it received 1 gold medal. The wine has been produced since 1977. Lelo is a port-type wine made from the Tsitska and Tsolikauri grape varieties grown in Zestaphoni, Terjola, Baghdati and Vani districts. The wine has a rich harmonious taste with a fruity aroma and a beautiful golden color. The alcohol content is 19%, sugar content 5%, titrated acidity 6 g/L. Marabda is a port-type wine made from the Rkatsiteli grape variety grown in Marneuli and Bolnisi districts. It has a full harmonious taste with a fruity aroma & light-golden color. The alcohol content is 19%, sugar content 5%, titrated acidity 6 g/L. Kolkheti is a fortified vintage white port is made from Tsolikauri, Tsitska and other commercial white grape varieties grown in Western Georgia. The amber-color wine has a specific bouquet and harmonious taste. Its strength is 18 vol.%, sugar content 7%, titrated acidity 3-7 g/L. At an international competition the wine received one silver medal. It has been produced since 1977. Taribana is a port-type wine made from the Rkatsiteli grape variety cultivated in Kakheti. The wine has a mild oily taste, a low sugar content and a beautiful color. The alcohol content is 19%, sugar content 5%, titrated acidity 5 g/L. Wine styles Lelo is a port-type wine made from the Tsitska and Tsolikauri grape varieties grown in Zestaponi, Terjola, Baghdati and Vani districts. The wine has a rich harmonious taste with a fruity aroma and a beautiful golden color. The alcohol content is 19%, sugar content 5%, titrated acidity 6 g/L. Akhasheni is a naturally semi-sweet red wine made from the Saperavi grape variety grown in the Akhasheni vineyards of the Gurdzhaani district in Kakheti, a province of Georgia. The wine of dark-pomegranate color has a harmonious velvety taste with a chocolate flavor. It contains 10.5-12.0% alcohol, 3-5% sugar and has 5-7% titrated acidity. The wine has been manufactured since 1958. Khvanchkara is a naturally semi-sweet red wine made from the Alexandrouli & Mudzhuretuli grape varieties cultivated in the Khvanchkara vineyards, near the town of Ambrolauri in the Racha region of western Georgia. It is one of the most popular Georgian semi-sweet wines. Along with Kindzmarauli, it was the favourite wine of the Soviet leader Joseph Stalin. It is of dark-ruby color. It contains 10.5 - 12.0% alcohol, 3 - 5% sugar and has 5.0 - 7.0% titrated acidity. The wine has been made since 1907. Wine-producing regions of Georgia There are five main regions of viniculture, the principal region being Kakheti, which produces seventy percent of Georgia's grapes. Traditionally, Georgian wines carry the name of the source region, district, or village, much like French regional wines such as Bordeaux or Burgundy. As with these French wines, Georgian wines are usually a blend of two or more grapes. For instance, one of the best-known white wines, Tsinandali, is a blend of Rkatsiteli and Mtsvane grapes from the micro regions of Telavi and Kvareli in the Kakheti region. Kakheti, containing the micro-regions Telavi and Kvareli Kartli Imereti Racha-Lechkhumi and Kvemo Svaneti Adjara See also Old World wine Amber wine, a winemaking style believed to have originated in Georgia Rtveli, a traditional vintage and rural harvest holiday in Georgia Sweetness of wine List of Georgian wine appellations Winemaking Agriculture in Georgia References External links Georgian National Wine Agency Stalin's million-dollar wine cellar; BBC World Service; Outlook Wine tours for travel groups Georgia Wine Tours Wine tours for individuals Georgian drinks Wine by country Agriculture in Georgia (country)
12600	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%98%E1%83%91%E1%83%94%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%90	იბერია	იბერია — აღმოსავლეთ და სამხრეთ საქართველოს ტერიტორიაზე დაახლოებით ძვ. წ. III — ახ. წ. VI საუკუნეებში არსებული ქართული ადრეფეოდალური მონარქიული სახელმწიფო, დედაქალაქით მცხეთა (ორმეფობის პერიოდში, ასევე არმაზი). გავრცელებული ცნობით, სამეფოს დამაარსებელია მცხეთელი დიდებული ფარნავაზ I, ფარნავაზიანთა დინასტიის დამაარსებელი. დასავლეთის წყაროებში მოიხსენიება, როგორც „აღმოსავლეთის იბერია“ ან „კავკასიის იბერია“, ამავე სახელწოდების იბერიის ნახევარკუნძულისგან განსასხვავებლად. ეტიმოლოგია ტერმინი „იბერია“ გაჩნდა უცხოენოვან (ბერძნულ–რომაულ) გარემოში, ელინისტურ ხანაში. საინტერესოა ის ფაქტი, რომ რომაული ნომენკლატურა, იმავე სახელს იყენებს პირენეის ნახევარკუნძულის აღსანიშნავად. არსებობს მოსაზრება, რომ ეს სახელი რომაელებისთვის მარგინალური ქვეყნების აღმნიშვნელია. ზოგი მას ქართულ „იმერს“ (იქითა მხარე) უკავშირებს და მიიჩნევს დასავლეთ საქართველოში ლიხსიქითა ან მესხეთის მთებსიქითა ქვეყნის აღსანიშნავად შექმნილ ტერმინად, ზოგი კი უკავშირებს ძვ. წ. V საუკუნის ბერძენ ავტორებთან დამოწმებულ სასპერების სახელს (მათი სახელი შემორჩა ისტორიულ სპერის ოლქს). თეიმურაზ ბატონიშვილის მიხედვით, სახელწოდება „ივერია“ ადერკი მეფემდე არსებობდა და შესაბამისად ვახუშტისეულ ჰოპოთეზას აქარწყლებს. მისი მოსაზრებით: ბიზანტიური ხანის (ახ. წ. IV-XV საუკუნეები) ბერძნულში თანხმოვანი ბ (β-ბეტა) თანდათან იკარგება და გამოთქმაში იგი დაემსგავსა ვ-ს (ქართულ ვინს). შედეგად გვიანდელ ქართულ საისტორიო წყაროებში მკვიდრდება ბიზანტიური ბერძნულის გავლენით — „ივერია“. დიმიტრი ბაქრაძის აზრით: თეიმურაზ ბატონიშვილს მოჰყავს ანტიოქიის პატრიარქი მელენტის სიტყვები: ისტორია ჩამოყალიბება იბერიის ტერიტორია დასახლებული იყო უძველესი დროიდან რამდენიმე მონათესავე თემის მიერ, რომელთაც ძველი ავტორები კოლექტიურად იბერებს (აღმოსავლეთ იბერებს) უწოდებენ. ადგილობრივები საკუთარი ქვეყანას ქართლს უწოდებდნენ, მითური წინაპარი „ქართლოსის“ მიხედვით. მოსხებს (მესხებს), რომელთაც რამდენიმე კლასიკური პერიოდის ისტორიკოსი მოიხსენიებს, და სასპერებს (ჰეროდოტეს მიხედვით) მნიშვნელოვანი წვლილი უნდა მიუძღოდეთ ამ არემარის თემების კონსოლიდაციაში. მოსხების ადრეული ტომები მომთაბარეობისას ნელ-ნელა მიიწევდნენ ჩრდილოაღმოსავლეთისკენ, სადაც საბოლოოდ ხელშემწყობი კლიმატური და გეოგრაფიული პირობების გამო მუდმივი დასახლებები ჩამოაყალიბეს. ამ დასახლებათაგან მთავარი იყო მცხეთა, რომელიც შემდგომში იბერიის დედაქალაქი გახდა. შუასაუკუნეების ქართულ წყაროში „მოქცევაჲ ქართლისაჲ“ ასევე ნახსენებია აზო და მისი ხალხი, რომლებიც არიან-ქართლიდან მოსულან - პროტო-იბერიელების სამშობლოდან, რომელიც აქამენიდთა მმართველობის ქვეშ იმყოფებოდა სპარსეთის იმპერიის დაცემამდე, იმ ადგილას დასასახლებლად, სადაც ამჟამად მცხეთა მდებარეობს. მეორე ქართულ წყაროში „ქართლის ცხოვრება“, აზო მოხსენიებულია, როგორც ალექსანდრე დიდის მხედართმთავარი, რომელმაც ადგილობრივი მმართველი გვარი გაანადგურა და თავად ჩაიგდო არემარე ხელთ, სანამ ძვ. წ. IV საუკუნეში მას ადგილობრივი მეთაური ფარნავაზი არ დაამარცხებდა. ადრეული ისტორია ელინისტური ხანიდან იბერია მუდამ ერთ გარკვეულ პოლიტიკურ ერთეულს (სახელმწიფოს) აღნიშნავდა, რომელიც აღმოსავლეთ სამხრეთ საქართველოს ვრცელ მიწა-წყალს მოიცავდა. ამ ტერიტორიაზე უმეტესად აღმოსავლურ-ქართული ტომები (ქართები-იბერები) სახლობდნენ. წინაელინისტურ ხანაში, აქ მრავალი სატომთაშორისო გაერთიანება (ტომთა კავშირი) და ადრინდელი კლასობრივი სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნი იყო. ამ დროს აქაური მოსახლეობის პოლიტიკურ ცხოვრებაში აქტიური როლი უნდა ეთამაშა მესხების ქართველ ტომებს, რომლებიც ადრე ხეთური კულტურის გავლენის სფეროში შედიოდნენ და მცირე აზიის ჩრდილოეთ-აღმოსავლეთ ნაწილში ცხოვრობდნენ. აქემენიდურ ხანაში ამ რაიონში არსებული ქართული გაერთიანება ცნობილია არიან-ქართლის („ირანის ქართლის“) სახელით და სპარსეთის ფარგლებში უშუალოდ შემავალ აღმოსავლურ-ქართულ გაერთიანებას გულისხმობს. ძვ. წ. IV–III საუკუნეების მიჯნაზე მან შეძლო თავისი ძალაუფლების გავრცელება შიდა ქართლზეც. შეიქმნა დიდი სახელმწიფო გაერთიანება, რომლის ცენტრი მცხეთის მიდამოებში მდებარეობდა. თვით მცხეთის სახელიც მესხთა ტომის სახელიდან უნდა იყოს ნაწარმოები. მცირეაზიელ მესხებს უნდა მოეტანათ აქ ზოგიერთი ხეთური ღვთაების კულტი (არმაზის, ზადენის), რომლებიც უზენაეს ღმერთებად იქცნენ. მათ სახელზე მცხეთის მიდამოებში ააგეს ორი დიდი ციხესიმაგრე — არმაზციხე და ზადენციხე. ძლიერების პერიოდი ძვ. წ. III საუკუნის დასაწყისში ქართლში (იბერიაში) ძალაუფლება ხელში ჩაიგდო ადგილობრივი წარმოშობის პირმა („მცხეთის მამასახლისების“ საგვარეულოს წევრმა) ფარნავაზმა, რომელიც იბერიის მეფეთა ახალი დინასტიის — ფარნავაზიანების ფუძემდებელი გახდა. ფარნავაზისა და მისი უახლოესი მემკვიდრეების დროს (ძვ. წ. III ს.) იბერიამ დიდ ძლიერებას მიაღწია და საკმაოდ ვრცელი სახელმწიფო გახდა. შიდა ქართლის, კახეთისა და მესხეთის გარდა მასში შედიოდა დასავლეთ საქართველოს ნაწილი (არგვეთი, აჭარა). მის შემადგენლობაში ივარაუდება ისტორიული ოლქები — გოგარენე, ხორძენე და პარიადრის მთის კალთები (ისინი, სტრაბონის ცნობით, მხოლოდ ძვ. წ. II–I საუკუნეებში ჩამოაჭრეს სომხეთის სამეფოებმა იბერებს). იბერიის სამეფოს ძალაუფლება ვრცელდებოდა აგრეთვე აღმოსავლეთ საქართველოს მთიანეთზე და დასავლეთ საქართველოს ბარის რაიონებზეც (ეგრისი). დაკნინების პერიოდი ძვ. წ. II საუკუნისა და I საუკუნის პირველ ნახევარში იბერია დასუსტდა და გაძლიერებულ სომხეთის სამეფოებთან ბრძოლაში ზოგი ტერიტორია დაკარგა. ელინისტური ხანის იბერია ადრინდელი კლასობრივი წინაფეოდალური სახელმწიფო იყო. მატერიალური დოვლათის მწარმოებელ ძირითად მასას წარმოადგენდნენ თავისუფალი მეთემენი – მიწისმოქმედნი და მეომარნი. დამორჩილებულ სამიწათმოქმედო თემებს ძირითადად სამეფო საგვარეულო უწევდა ექსპლუატაციას. პრივილეგიურ ფენებს წარმოადგენდნენ აგრეთვე სამხედრო-სამოხელეო არისტოკტარია და ქურუმობა. სამეფო კარზე ჯერ არ იყო მტკიცედ ჩამოყალიბებული ტახტის მემკვიდრეობის წესი. სამეფო ტახტზე აჰყავდათ გარდაცვლილი მეფის უახლოეს ნათესავთაგან ყველაზე ხნიერი. მთის მოსახლეობა სამეურნეო საქმიანობით ჩაცმა-დახურვის წესითა და ზნე-ჩვეულებით მნიშვნელოვნად განსხვავდებოდა ბარის მოსახლეობისაგან. იგი ამ დროს ჯერ კიდევ პირველყოფილ-თემური წყობილების პირობებში ცხოვრობდა, თუმცა იბერიის სახელმწიფო სისტემის შემადგენელ ნაწილს წარმოადგენდა. ძვ. წ. 65 წელს იბერია დალაშქრა რომაელმა სარდალმა პომპუესმა. მიუხედავად ენერგიული წინააღმდეგობისა, იბერიის მეფე არტაგი ბოლოს და ბოლოს დამორჩილდა რომაელებს. რომთან კავშირი მალე იბერია გათავისუფლდა რომზე დამოკიდებულებისაგან. რომსა და იბერიას შორის დამყარდა მოკავშირეობითი ურთიერთობა. ახალი წელთააღრიცხვით I-II საუკუნეებში კი იბერია კვლავ გაძლიერდა და ხშირად რომის მეტოქედაც გამოდიოდა ამიერკავკასიისა და ახლო აღმოსავლეთში. იბერიის გაძლიერებას ხელი შეუწყო კონტროლის დაწესებამ კავკასიონის გადმოსასვლელებზე და საგარეო ლაშქრობებში იმიერკავკასიაში მომთაბარე ტომების გამოყენებამ. იბერიამ მოახერხა მთლიანად დაებრუნებინა ადრე სომხეთის მიერ ჩამორთმეული მიწები და I საუკუნის 30-50-იან წლებში (მეფე ფარსმან I-ისა და მისი ვაჟის რადამისტის დროს) მცირე ხნით მთელ სომხეთსაც დაეუფლა. I საუკუნის II ნახევარში იბერიამ ძირითადად შეინარჩუნა რომთან მეგობრული ურთიერთობა. ხოლო II საუკუნის 30-50-იან წლებში, ფარსმან II-ის დროს, როდესაც იბერია თავისი ძლიერების მწვერვალზე იყო, მათ შორის დაძაბულობამ იჩინა თავი. იბერიის ტერიტორიამ შავ ზღვას მიაღწია და რომაელთა სამფლობელოების ნაწილი შეიერთა. ფარსმან II-მ მრავალგზის შეუთვალა უარი იმპერატორ ადრიანეს მიწვევაზე და მხოლოდ მისი მემკვიდრის – ანტონინუს პიუსის დროს მოინახულა რომი მეუღლით, ვაჟიშვილით და წარჩინებულთა დიდი ამალით. რომაელები მოუხიბლავს იბერთა სამხედრო ვარჯიშს. იმპერატორს დედაქალაქში დაუდგამს ცხენზე ფარსმანის ქანდაკება, აგრეთვე „გაუფართოებია ფარსმანის სამეფო“, ე. ი. უცვნია იბერიის ფართოდ გაწეული საზღვრები. სპარსეთის გავლენა ამ დროს იბერია წარმატებით ებრძოდა პართიასაც, თუმცა მდგომარეობა შეიცვალა III საუკუნიდან, როდესაც ძალაუფლება სასანიდების ხელში გადავიდა. სასანური ირანი უფრო ძლიერი და ცენტრალიზებული სახელმწიფო იყო, ვიდრე არშაკიდების პართია. მეფე შაპურ I-ს (242-272) დროს იბერია იმპერიაში შემავალ ქვეყნად ითვლებოდა. თავის ცნობილ „ქააბაი ზარდოშტის“ („Ka’ba-i Zardošt“) ტრილინგვაში, შაპურ I იმ ქვეყნებსა და ხალხებს შორის, რომლებიც მას ხარკს უხდიდნენ ასახელებს: პერსიდას, პართიას, ხუზისტანს, მეშანს, ასურეთს, ადიაბენას, არაბეთს, ატრუპატკანს, არმენიას, იბერიას (წარწერის ფალაურ ტექსტში: „Vyršn“, ბერძნულში – „Ίβερια“), მახელონიას, ალბანეთს (პართულ-ფალაური: Ardan, სასანურ-ფალაური, შეიძლება, Arrān), ბალასკანს კაპის მთებამდე (ე. ი. კავკასიონამდე) და ალბანეთის კარამდე (დერბენდის გასასვლელი) და სხვ. იბერიის მეფე ამაზასპი წარწერის მიხედვით იმპერიის ერთ-ერთი უმაღლესი დიდებულია. წარწერაში სამეფო დიდებულები სამ კატეგორიადა დაყოფილი: 1. ისინი, ვინც ძალაუფლება მიიღო სასანიანთა დინასტიის ფუძემდებლის არდაშირ I-ის მამის – პაპაკის დროს, 2. ვინც ძალაუფლება მიიღო არდაშირ I-ის დროს და 3. ისინი ვინც ძალაუფლება მიიღო შაპურ I-ის დროს. სწორედ ამ უკანასკნელთა შორის იხსენიება „ამაზასპი, მეფე იბერიისა“ (პართულ-ფალაურ ტექსტში: Xmzasp Vyršn (სტრ. 28); სასანურ-ფალაურში: amčspy vl rvcan (სტრ. 30-31); ბერძნულში (სტრ. 60): Αμαςασπου τoς βασίλεύς τoς Ίβεριας). ამასთან მეფე ამაზასპს ასახელებს მეოთხედ, ადიაბენის მეფის არდაშირის, კირმანის მეფის არდაშირისა და დედოფალ დენაკეს შემდეგ. ყველაფერი ეს, იმაზე მიუთითებს, რომ ამაზასპის სახით საქმე გვაქვს არა იარაღის ძალით დამორჩილებულ მმართველთან, არამედ ირანის მბრძანებლის ერთ-ერთ ყველაზე უფრო გავლენიან მოკავშირესთან. მოსაზრება ამაზასპის ირანული ორიენტაციის შესახებ ძველი ქართული წყაროებითაც დასტურდება. „ქართლის ცხოვრების“ მიხედვით, ამაზასპმა „შეიყვარა სპარსელები“ (ქც., I, 57). მეფობის დასასრულს, ამავე წყაროს მიხედვით, ამაზასპი ქართველთა და მათ დასახმარებლად მოხმობილ სპარსელთა ლაშქრით ებრძვის ბერძნებს (რომაელებს), რომელთაც მხარს უჭერენ სომხები, მეგრები (დასავლეთ საქართველოს მოსახლეობა) და ოსები. მატიანეს ცნობით, ამაზასპს განუდგნენ და მტრულ დაჯგუფებას მიემხრნენ ქართლის რამდენიმე ერისთავი: ეგრისის ორი ერისთავი, აგრეთვე ოძრხეს, კლარჯეთისა და წუნდას ერისთავები. მომხდარ ბრძოლაში „სპარსელები და ქართველები“ დამარცხდნენ და თვით ამაზასპიც დაიღუპა. სპარსელთა ბატონობას ამის შედეგად, III ს. ბოლოსათვის ბოლო მოეღო როგორც ქართლზე, ისე სომხეთზე. 283 წელს დადებული საზავო ხელშეკრულების თანახმად, სპარსელებმა დაკარგეს კონტროლი სომხეთის მნიშვნელოვან ნაწილზე. 287 წელს რომის იმპერატორის დიოკლეტიანეს დახმარებით სომხეთში გამეფდა ტირიდატ III (287-330). 298 წელს რომაელებთან მორიგი წარუმატებელი შეტაკების შემდეგ, სპარსელები იძულებული გახდნენ რომაელებთან 40 წლის ვადით ნისიბინში (მესოპოტამია) დაედოთ საზავო ხელშეკრულება, რომლის თანახმადაც რომაელებს გადასცეს მესოპოტამია და ზოგი სხვა ოლქი, ამასთანავე აღიარეს რომის პროტექტორატი სომხეთსა და იბერიაზე. III საუკუნეშიც, კერძოდ, ამაზასპის დროს, ქართლი ფაქტობრივად დამოუკიდებელ და ძლიერ სახელმწიფოს წარმოადგენდა. მოგონება ამაზასპზე, როგორც ძლიერ მმართველზე, მკაფიოდ შემოინახა ქართულმა საისტორიო ტრადიციამ. „ქართლის ცხოვრებაში“ ვრცლადაა მოთხრობილი ამაზასპის ბრძოლაზე ქართლში შემოჭრილ ოსებთან. დედაქალაქ მცხეთის მისადგომებთან ამაზასპი იმარჯვებს მათზე, სდევნის ქართლიდან, ხოლო შემდეგ თვით ლაშქრობს ოსეთში და არბევს მას (ქც., I, 55-57). III საუკუნიდან, როგორც ცნობილია, მართლაც გახშირდა მომთაბარე ალანების შემოსევები ამიერკავკასიაში. შეიძლება ალანთა ერთი ასეთი შემოსევა იგულისხმება ქართული წყაროს ამ მოთხრობაში მეფე ამაზასპის ბრძოლაზე ქართლში შემოჭრილ ოსებთან. შემდეგში, უკვე IV ს. დასაწყისში, ქართლის მდგომარეობა მნიშვნელოვნად გაუარესდა. რომის იმპერიის ცენტრის გადანაცვლება აღმოსავლეთით იწვევს რომაელთა პოზიციების გაძლიერებას ამ მხარეში, გარდა ამისა, ადგილი აქვს სასანიანთა ირანის ენერგიულ შემოტევას, ეს უკანასკნელი განსაკუთრებით გაძლიერდა შაპურ II-ის (310-379) დროს. დასუსტებულ ქართლი იძულებული გახდა არჩევანი გაეკეთებინა, ერთი მხრით, ძლიერ ირანსა და, მეორე მხრით, გაძლიერების გზაზე მდგარ აღმოსავლეთ რომის იმპერიას შორის. ქართლის პოლიტიკური დამოუკიდებლობისა და მისი მოსახლეობის თავისთავადობისადმი მთავარი საფრთხეს ამ დროს სასანიანთა ირანი წარმოადგენდა. შედეგად, IV საუკუნის დასაწყისში იბერია რომის ორიენტაციას დაადგა, რაც სახელმწიფო რელიგიად ქრისტიანობის გამოცხადებაში გამოიხატა. V საუკუნეში, ვახტანგ გორგასალის მეფობაში, ქართლის სამეფოს შემადგენლობაში მოექცა დასავლეთ საქართველო და სამხრეთ-დასავლეთი საქართველოს ნაწილი. 482 დიდი აჯანყება ირანელთა ბატონობის წინააღმდეგ მარცხით დამთავრდა. 523 წელს, გურგენ მეფის აჯანყების დამარცხების შემდეგ, კავად I-მა ქართლში მეფობა გააუქმა, მაგრამ ფაქტობრივად VI ს. 40-იან წლებამდე ქართულ და ბერძნულ წყაროებშიც იხსენიებიან ქართლის მეფეები. ირანის მეფე ხოსრო I-ს (531-579) დროს ირანი დაიყო 18 ქუსტაკად (ოლქად). ქუსტაკის სამოქალაქო ხელისუფალი იყო პადოსპანი, ხოლო სამხედრო - სპასპეტი. ქუსტაკები იყოფოდა შაჰრებად, მისი გამგებელი კი იყო მარზპანი. ქართლი, სომხეთი და ალბანეთი კავკასიის ქუსტაკში ერთიანდებოდა. ქართლის მარზპანის რეზიდენცია თბილისში მდებარეობდა. საზოგადოებრივი ფორმაცია ეკონომიკური ვითარება ბუნებრივ-გეოგრაფიული პირობების მიხედვით როგორც აღმოსავლეთი, ისე დასავლეთი საქართველო ზოგადად მთისა და ბარის ქვეყნებად იყოფა. სოფლის მეურნეობის ინტენსიური დარგების განვითარების თვალსაზრისით საქართველოს ბარი, ბუნებრივია, გაცილებით ვარგისი და ხელსაყრელი იყო. ბარი, ჩვეულებრივ, ვენახ-ხილიანი ზონა იყო, ხოლო მთა კი, პირიქით. ჰერეთ-კახეთში ბუნებით უხვად დაჯილოდოებულ მხარედ ძველთაგანვე ალაზნისა და ივრის ნაყოფიერი ხეობები ითვლებოდა. ქართლში კი შიდა ქართლის სარწყავად ქცეული თითქმის მთელი ველობი და ქვემო ქართლის ხეობები გამოირჩეოდნენ. ანტიკური პერიოდის ბოლოსათვის, კერძოდ, IV საუკუნიდან, საქართველოს ეკონომიურსა და საზოგადოებრივ ცხოვრებაში დიდი ცვლილებები შეინიშნება. აღსანიშნავია საწარმოო ძალების შემდგომი ზრდა, რამაც ყველაზე ძლიერ მიწათმოქმედების ინტენსიფიკაციაში იჩინა თავი. იბერიაში სპეციფიკური ბენებრივ-გეოგრაფიული პირობების გამო, ინტენსიური სასოფლო-სამეურნეო კულტურა, უმთავრესად მორწყვას ემყარებოდა. უძველესი არხის გაყვანას იბერიაში ტრადიცია ალექსანდრე მაკედონელს მიაწერს: „დასაცა ვენაჴი და რუჲ გამოიღო ქსნით“. მაგრამ უფრო მნიშვნელოვანია ამ ხასიათის უკვე სავსებით რეალური მეორე ცნობა, რომ IV ს. ბოლოს მეფე თრდატმა „რუსთავისა რუჲ გამოიღო“. ამ წყაროს ცნობით, VI ს. გაუტანიათ წილკნის რუ. აღსანიშნავია, რომ V-VI საუკუნეებით თარიღდება ნახიდურის, გაჩიანის, მუხრანის, რუის-ურბნისის და ზოგი სხვა დიდი და მცირე არხებიც. უფრო სრულყოფილი გახდა სასოფლო-სამეურნეო ტექნიკა. გაუმჯობესდა ძირითადი სამიწათმოქმედო იარაღი – ერქვანი. ცხადია, გაუმჯობესებული ერქვანი მის წინამორბედზე უფრო ძვირი და ძნელად საშოვარი იყო, მაგრამ გაცილებით აუმჯობესებდა მიწის დამუშავებას, ზრდიდა შრომის ნაყოფიერებასა და მოსავლიანობას. მთის პირობებში მეტი გამოყენება ჰქონდა უფრო მარტივსა და მსუბუქ ცალუღელა სახვნელებს . ამ დროს მეურნეობის უმთავრესი დარგებია: მემინდვრეობა, მევენახეობა, მებაღეობა-მებოსტნეობა, მესაქონლეობა. მემინდვრეობის სისტემაში წამყვანი ადგილი მეხორბლეობას ეჭირა. ხორბლეულის ყველაზე უფრო გავრცელებული და უძველესი ჯიშები იფქლი და დიკა იყო. საერთოდ, სპეციალისტები ხორბლეული კულტურების ერთ-ერთ სამშობლოდ საქართველოს მიიჩნევენ. მოყავდათ ასევე ქერი და ფეტვი. სოფლის მეურნეობაში მევენახეობა-მეღვინეობის როლიც განსაკუთრებული მნიშვნელობისა იყო. აღმ. საქართველოში ამ დროს ვენახი უმთავრესად დაბლარია, როდესაც დას. საქართველოში უმეტესად მაღლარი ვენახი უნდა ყოფილიყო გაბატონებული. ყალიბდებოდა საქართველოს ცალკეული კუთხეების პირობებისადმი კარგად შეგუებული ვაზის ჯიშების ენდემური ჯგუფები. არქეოლოგიური გათხრების შედეგად მრავლად გამოვლინებული IV–V სს. ქვევრები მეღვინეობის, კერძოდ, ღვინის დაყენების წესის მაღალი განვითარების მაჩვენებელია. სოციალური ვითარება I-III საუკუნეებში იბერიაში მიმდინარეობდა საზოგადოების მკვეთრი ქონებრივი და სოციალური დიფერენცია. თავისუფალ მეთემეთა ერთმა ნაწილმა დაკარგა საკუთრება და დაქვემდებარებული თემების წევრებს ("გლეხებს") შეერწყა, ანდა "ტაძრეულთა" (სამეფო მიწების პირობით მფლობელობაში მქონე მიწისმოქმედთა) ფენა შექმნა. მეორე ნაწილი კი აღზევდა და სამხედრო-სამოხელეო არისტოკრატიასთან ერთად "ერისაგან" გამოყოფილ "აზნაურთა" წრე დააკომპლექტა. უკვე დიდად განშტოებული სამეფო საგვარეულო სეფეწულთა უმაღლეს ფენას წარმოადგენდა. ამ დროს განუყოფლად ბატონობდა სამეფო ტახტის მამიდან შვილზე გადასვლის წესი. მსხვილი მიწათმფლობელები იყვნენ ტაძრებიც, რომლებიც შემდგომ, IV საუკუნის დასაწყისში, ქრისტიანობის მიღებასთან დაკავშირებით განადგურდნენ. იბერიის მეფეთა სია იბერიის მეფეთა სია საბოლოოდ დაზუსტებული არ არის. ბევრი ისტორიკოსი და გენეალოგი (ვახუშტი ბატონიშვილი, თეიმურაზ ბატონიშვილი, სერგი გორგაძე, პავლე ინგოროყვა, ლევან სანიკიძე და გუბაზ სანიკიძე) არ ეთანხმება „ქართლის ცხოვრების“ (XII საუკუნე) ორიგინალურ წყაროს და საკუთარ ვერსიას გვთავაზობს. ასევე თავისი ვერსია გამოაქვეყნა ქართველმა გენეალოგმა კირილ თუმანოვმა, რომელიც ასევე ითვალისწინებს უცხოურ წყაროებს (ბერძნული, ლათინური, ირანული და სომხური). ადმინისტრაციული მოწყობა ქართული ისტორიული ტრადიცია საერისთავოების წარმოქმნას ფარნავაზის რეფორმებს უკავშირებს, რომლის მიხედვით, მეფე ფარნავაზ I-მა სამეფო 8 საერისთავოდ და ერთ სასპასპეტოდ დაყო: მარგვეთის საერისთავო კახეთის საერისთავო ხუნანის საერისთავო სამშვილდის საერისთავო წუნდის საერისთავო ოძრხის საერისთავო კლარჯეთის საერისთავო ეგრისის საერისთავო ცალკე ერთეულს ქმნიდა შიდა ქართლი, რომელიც სპასპეტის საგამგებლოს წარმოადგენდა. ამ ტრადიციის თანახმად ფარნავაზის სუვერენიტეტს ეგრისიც აღიარებდა. V საუკუნეში, საერისთავოთა სიას ემატება ჰერეთი. ჰერეთის საერისთავოს ჩამოყალიბება ვახტანგ I გორგასლის მეფობას უკავშირდება. ძირითადი ქალაქები იბერიის დედაქალაქი მცხეთა მრავალი სხვადასხვა მხრიდან მომავალი გზის გადაკვეთის პუნქტში მდებარეობდა. აქ იყრიდა თავს გზები ალბანეთიდან, სომხეთიდან, კოლხეთის სამეფოდან, ჩრდილოეთ კავკასიიდან. ამ ადგილზე გადიოდა დიდი საერთაშორისო სატრანზიტო-სავაჭრო გზა, რომელიც ინდოეთიდან მოდიოდა და კოლხეთის შავიზღვისპირა ქალაქებისაკენ მიემართებოდა. მტკვრის ხეობაში მცხეთის გარდა იყო იბერიის მნიშვნელოვანი ცენტრები - უფლისციხე, წუნდა, ოძრხე და სხვა. სტრაბონის ცნობით ელინისტური ხანის იბერია წარმოადგენდა მჭიდროდ დასახლებულ მეტწილად ქალაქებითა და დაბებით დასერილ ქვეყანას, სადაც იყო კრამიტისსახურავიანი და ხუროთმოძღვრების წესით ნაგები სახლები, ბაზრები და სხვა საზოგადო შენობები. იბერიის ქალაქებში იყო სავაჭრო სახელოსნო უბნები, ხშირად უცხო ტომის ხალხით დასახლებული. მაგ., ძვ. ქართული ქრონიკის მიხედვით, ძვ. წ. 169 მცხეთაში დაარსებულა ებრაული კოლონია. იბერიაში ჭრიდნენ ალექსანდრე მაკედონელის ოქროს მონეტების მინაბაძებს, რაც მსოფლიო ბაზარზე იბერიის აქტიური მონაწილეობით იყო გამოწვეული. მის ტერიტორიაზე აღმოჩენილია უცხო ქვეყნების მოჭრილი ელინისტური ხანის მონეტებიც. იბერიის სამეფოში დაწინაურებული იყო სამშენებლო საქმე. აიგო ციხესიმაგრეები: არმაზციხე - სამეფო რეზიდენცია, ზადენციხე - სევსამორა, კახეთში - ნეკრესი, აშენდა მცხეთა და სხვა, აღიმართა უზენაეს ღვთაებათა კერპები (არმაზის, ზადენის, აინინასი და დანინასი) და სხვა. კულტურული მემკვიდრეობა ანტიკური ხანის იბერიის კულტურის შესასწავლად ძვირფასი მასალა მოგვცა მცხეთაში და მის მიდამოებში, კლდეეთში, უფლისციხეში და სხვა ჩატარებულმა არქეოლოგიურმა გათხრებმა. აღმოჩნდა ოქრომჭედლობის და მხატვრული ხელოსნობის ბევრი შესანიშნავი ძეგლი, დიდძალი კერამიკის და ლითონის ინვენტარი, მოზაიკისა და სკულპტურის ნიმუშები. ნაპოვნია ბერძნული და რამეული წარწერები, აღმოჩნდა არქიტექტურის ძეგლები - სასახლეებისა და ტაძრების, აბანოებისა და საწარმოო კერების ნაშთები, დიდძალი ნუმიზმატიკური მასალა. იბერიის კულტურა უცხო (ბერძნულ-რომაული, ირანული და სხვა) ელემენტებთან ერთად შეიცავს მძლავრ ორიგინალურ ნაკადს. გალერეა წყაროები იხილეთ აგრეთვე იბერიის მეფეთა სია ლიტერატურა აფაქიძე ა., ქალაქები და საქალაქო ცხოვრება ძველ საქართველოში, წგნ. 1, თბ., 1963; ლომთათიძე გ., კლდეეთის სამაროვანი ახ. წ. II საუკუნისა, თბ., 1957; ლორთქიფანიძე ო., ანტიკური სამყარო და ქართლის სამეფო (იბერია), თბ., 1968; მცხეთა, ტ. 1 - არმაზისხევის არქეოლოგიური ძეგლები 1937-1946 წწ. განათხარის მიხედვით, თბ., 1955; საქართველოს არქეოლოგია, თბ., 1959; საქართველოს ისტორიის ნარკვევები, ტ. 1, თბ., 1970; წერეთელი გ., არმაზის ბილინგვა, «ენიმკის მოამბე», 1942, ტ. 13; ჯავახიშვილი ივ., ქართველი ერის ისტორია, წგნ. 1, თბ., 1965; ჯანაშია ს., შრომები, ტ. 1-2, თბ., 1943-1952; მელიქიშვილი გ., ქსე, ტ. 5, გვ.67-68, თბ., 1980 კუპრაშვილი ჰ., იბერია თუ ივერია?, გაზეთი „რეზონანსი“. #003, 2007 წლის 11 იანვარი" ბარამიძე რ., ფარნავაზმან ძლიერჰყო ქვეყანა თვისი, თბ., 1992 დამატებითი ლიტერატურა Roger Rosen, Jeffrey Jay Foxx. Georgia: A sovereign country of the Caucasus Thomson, Robert W. Rewriting Caucasian History (1996) Braund, David. Georgia in Antiquity: A History of Colchis and Transcaucasian Iberia, 550 BC-AD 562 (New York: Oxford University Press, 1994) Lang, David Marshall. The Georgians (London: Thames & Hudson, 1966) Toumanoff, Cyril. Studies in Christian Caucasian History. Washington D.C.: Georgetown University Press, 1963 Edward Gibbon, Volume II, Chapter XLII, discusses Iberia as one of the areas in the "Barbaric world" რესურსები ინტერნეტში ქართველი ერის ჩამოყალიბება ქართლის სამეფო ახ. წ. III საუკუნეში ეკონომიური და სოციალური ვითარება IV–V საუკუნეების აღმოსავლეთ საქართველოში მასალები საქართველოს ისტორიისათვის მიტროპოლიტი ანანია, საქართველოს სახელმწიფო და საეკლესიო საზღვრები ფარნავაზიან და ბაგრატიონ მეფეთა მმართველობის ეპოქაში და მისი არასწორი ასახვა „Православная Энциклопедия“-ს ტომეულებში აკაკი მაისურაძე, საქართველოს ისტორიული საზღვრების ისტორია უძველესი დროიდან 20 საუკუნემდე (ნაწილი I, ძვ. წ. XII-ახ. წ. V საუკუნეები) Iberia – ANCIENT KINGDOM, GEORGIA, Encyclopædia Britannica CYRIL TOUMANOFF "Chronology of the Early Kings of Iberia" სქოლიო იბერიის სამეფო
481833	https://ka.wikipedia.org/wiki/Lasioglossum%20gilesi	Lasioglossum gilesi	Lasioglossum gilesi — მწერი ჰალიქტიდების ოჯახისა. შედის მსოფლიოში ყველაზე მრავალრიცხოვან — Lasioglossum-ის გვარში. აღწერილია 1905 წელს. იხილეთ აგრეთვე Lasioglossum-ის სახეობების სია სქოლიო gilesi
435738	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%90%E1%83%AE%E1%83%9B%E1%83%94%E1%83%93%E1%83%9A%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%98	ახმედლარი	ახმედლარი — სოფელი აზერბაიჯანში, თოუზის რაიონში. რესურსები ინტერნეტში თოუზის რაიონის სოფლები
518826	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%99%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%9D%E1%83%9A%20%E1%83%9D%E1%83%9A%E1%83%A8%E1%83%94%E1%83%95%E1%83%A1%E1%83%99%E1%83%98	კაროლ ოლშევსკი	კაროლ ოლშევსკი კაროლ სტანისლავ ოლშევსკი, (დ. 29 იანვარი, 1846, ბრონიშუვი — გ. 24 მარტი, 1919, კრაკოვი) — პოლონელი ფიზიკოსი და ქიმიკოსი, კრაკოვის მეცნიერებათა აკადემიის წევრი (1888). ბიოგრაფია 1872 წელს დაამთავრა ჰაიდელბერგის უნივერსიტეტი. 1876 წლიდან იყო კრაკოვის უნივერსიტეტის პროფესორი. 1883 წელს პირველმა მიიღო საკმაო რაოდნეობის თხევადი ჟანგბადი, ხოლო 1895 წელს თხევადი არგონი. 1896-1905 წლებში ცდილობდა თხევადი ჰელიუმის მიღებას. სწავლობდა კონდენსირებული აირების ფიზიკურ თვისებებს. ლიტერატურა სქოლიო დაბადებული 1846 დაბადებული 29 იანვარი გარდაცვლილი 1919 გარდაცვლილი 24 მარტი პოლონელი ქიმიკოსები პოლონელი ფიზიკოსები
492153	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%96%E1%83%A3%E1%83%9A%E1%83%A4%E1%83%A3%E1%83%92%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%9A%E1%83%98	ზულფუგარლი	ზულფუგარლი — სოფელი აზერბაიჯანში, ქალბაჯარ-ლაჩინის რეგიონში, ქალბაჯარის რაიონში. 1993-2020 წლებში დე-ფაქტოდ კონტროლირდებოდა სეპარატისტული მთიანი ყარაბაღის რესპუბლიკის მიერ. სქოლიო ქალბაჯარის რაიონის სოფლები
592872	https://en.wikipedia.org/wiki/Corrientes	Corrientes	Corrientes (Guaraní: Taragüí, literally: "Currents") is the capital city of the province of Corrientes, Argentina, located on the eastern shore of the Paraná River, about from Buenos Aires and from Posadas, on National Route 12. It has a population of 346,334 according to the 2010 Census. It lies opposite its twin city, Resistencia, Chaco. Corrientes has a mix of colonial and modern architecture, several churches and a number of lapacho, ceibo, jacaranda and orange trees. It is also home to one of the biggest carnival and chamamé celebrations in the country. The annual average temperature is . The annual rainfall is around . Transportation Located in the Argentine Littoral, near the Argentina–Paraguay border, the General Belgrano Bridge crosses the Paraná River which serves as the natural border with the neighbouring Chaco Province. On the other side of the bridge is Resistencia, capital of Chaco. To the west and up the Paraná, between Paraguay and Argentina, lies the Yaciretá dam, one of the largest hydroelectric power generators in the world. The Doctor Fernando Piragine Niveyro International Airport at coordinates , away from the city, serves the city. The Ferrocarril Económico Correntino narrow gauge railway line to Mburucuyá operated from 1912 until 1927. History Sebastian Cabot established in 1527 the Sancti Spiritu fort upstream of the Paraná River, and in 1536 Pedro de Mendoza reached further north into the basin of the river, searching for the Sierras of Silver. Juan Torres de Vera y Aragón founded the city on April 3, 1588, and named it as San Juan de Vera de las Siete Corrientes ("Saint John of Vera of the Seven Currents"), which was later shortened to Corrientes. The "seven currents" refer to the seven peninsulas on the shore of the river at this place, that produced wild currents that made difficult the navigation of the river through this part. Nevertheless, its position between Asunción - in present Paraguay - and Buenos Aires made it an important middle point, especially because of its 55-metre-high lands that prevent flooding when the water level rises. In 1615 Jesuits settled near the Uruguay River. In 1807 the city resisted the British invasions. During the Argentine War of Independence it was in permanent conflict with the centralist government of Buenos Aires, but the Paraguayan War united them after the city was attacked by Paraguayan forces in 1865. Climate The annual average temperature is . The annual rainfall is around . The Köppen climate classification subtype for this climate is Cfa (humid subtropical climate). Frosts are rare; with the dates of the first and last frost being July 5 and July 12 respectively, indicating that most of the year is frost-free. The highest temperature recorded was on September 30, 2020, and the next day, the all-time record was broken again with . The lowest temperature ever recorded was on June 15, 1979. Education National University of the Northeast University of Cuenca del Plata Sister cities Corrientes is twinned with: Encarnación, Paraguay Estepa, Spain In fiction The Graham Greene spy novel The Honorary Consul (1973) takes place in Corrientes. Gallery Sports The city's main football teams are the: Huracán Corrientes, Boca Unidos, and Deportivo Mandiyú. Notable people José Andrés Bilibio, Born in Argentina, he represented the Armenia national football team at international level. See also Barrio Esperanza References External links MCC Sights (English) Map Populated places established in 1588 Populated places in Corrientes Province Capitals of Argentine provinces Paraná River Cities in Argentina
78367	https://ka.wikipedia.org/wiki/XIV%20%E1%83%93%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%90%E1%83%98%20%E1%83%9A%E1%83%90%E1%83%9B%E1%83%90	XIV დალაი ლამა	XIV დალაი ლამა მისი უწმინდესობა ჯეცუნ ჯამფელ ნგავანგ ლობსანგ იეშე ტენზინ გიაცო (დაბადების სახელი ლჰამო დონდრუბი) (ტიბ.བསྟན་འཛིན་རྒྱ་མཚོ་ ვაილი: bstan 'dzin rgya mtsho ტენძინ გჲაცო) დაიბადა 6 ივლისს 1935 წელს ტიბეტის ჩრდილო-აღმოსავლეთით ამდოში. ტიბეტური ბუდიზმის მიმდევართა სულიერი ლიდერი, რომლებსაც სწამთ, რომ იგი არის ბუდისტური წმინდანის ავალოკიტეშვარას, თანაგრძნობის ბოდჰისატტვისს, რეინკარნაცია, რათა ემსახუროს დედამიწაზე ყოველ ცოცხალ არსებას და შვება მოუტანოს მათ. დალაი ლამას აღიარებული 1937 წელს, 1950 წელს გახდა ტიბეტის მმართველი. 1959 წლიდან დევნილია და ცხოვრობს ინდოეთში, ქალაქ დჰარამსალაში, სადაც მეთაურობს ტიბეტის დევნილ მთავრობას. 1989 წელს იგი გახდა ნობელის პრემიის ლაურეატი მშვიდობის სფეროში. დაბადება და რეინკარნაციად აღმოჩენა ლჰამო დონდრუბი დაიბადა გლეხის ოჯახში, ამდოში, სოფელ ტაგცერში. იგი 9 შვილიანი ოჯახის მეხუთე შვილი იყო. მისი მშობლები, ისევე როგორც სოფლის სხვა ბინადრები ქერის, ხორბლის და კარტოფილის მოყვანით იყვნენ დაკავებულნი. ლჰამოს უფროსი ძმა, ტუფტენ ჯირგმე ნორბუ 8 წლის ასაკში აღიარებული იყო როგორც დიდი ლამა ტაკცერ რინპოჩეს რეინკარნაცია. დალაი ლამა საკუთარ წარმომავლობაზე წერს თავის ავტობიოგრაფიაში "ჩემი მიწა - ჩემი ხალხი": "მე რომ მდიდარ არისტოკრატიულ ოჯახში დავბადებულიყავი, მაშინ ვერ გავიგებდი უღარიბესი ტიბეტელების სურვილებს და გრძნობებს. მაგრამ ჩემი უბრალო წარმომავლობის წყალობით, მე შემიძლია გავუგო მათ, წინასწარ ვიგრძნო მათი აზრები, ამიტომაც ასე თანავუგრძნობ მათ და ყველაფერს ვაკეთებ მათი მდგომარეობის შესამსუბუქებლად." 1909 წელს XIII დალაი ლამა მოგზაურობდა წმინდა ადგილებში და მოინახულა სოფელი ტაგცერი. იგი მას ძალიან მოეწონა და მოისურვა ამ ადგილებში დაბრუნება. 1935 წელს დალაი ლამა გარდაიცვალა და ბერებმა დაიწყეს მისი ახალი გარდასახვის ძიება. სწორედ ამ მიზნით ჩამოვიდნენ ისინი ტაგცერში 1937 წელს. პატარა ლჰამომ უმალვე მიიპყრო ბერების ყურადღება. მან გაიარა შესაბამისი გამოცდები და აღიარებულ იქნა დალაი ლამას ახალ გარდასახვად. სოფელი ჩინეთის იურისდიქციაში შედიოდა და ბავშვის და მისი ოჯახის ტიბეტის დედაქალაქ ლჰასაში გადასაყვანად, ბერებს ადგილობრივი ხელისუფლების ნებართვა სჭირდებოდათ. რა თქმა უნდა ბერებმა არ გაამხილეს, თუ რა მიზნით მიყავდათ ოჯახი ლჰასაში, მათ მოქრთამეს ადგილობრივი მმართველი და 1939 წელს წაიყვანეს ოჯახი ლჰასაში, სადაც პატარა დალაი ლამა დალაი ლამების რეზიდენცია პოტალაში დაასახლეს. ბავშვობა ახალგაზრდობა ჩინეთის შემოჭრამდე დალაი ლამას კურთხევა მოხდა 1940 წლის 22 თებერვალს ლჰასაში. 6 წლის ასაკიდან მან დაიწყო განათლების მიღება ტრადიციული ტიბეტური სისტემით, რომლის თანახმადაც იგი სწავლობდა ხუთ დიდ მეცნიერებას: ლოგიკა, ტიბეტური ხელოვნება და კულტურა, სანსკრიტი, მედიცინა და ბუდისტური ფილსოფია და ხუთ მცირე მეცნიერებას: პოეზია, მუსიკა და დრამატული ხელოვნება, ასტროლოგია და სიტყვიერება. მისი დამრიგებლები იყვნენ ლინგ რინპოჩე და ტრიჯანგ რინპოჩე. 25 წლის ასაკში კი დალაი ლამამ ბუდისტური ფილოსოფიის დოქტორის - გეშე ლჰარამბას წოდება მიიღო. დალაი ლამა 14 წლის იყო, როდესაც იგი პირველად შეხვდა და შემდეგ დაუახლოვდა ტიბეტში მცხოვრებ ავსტრიელ ალპინისტს ჰაინრიხ ჰარერს, რომელმაც მოგვიანებით აღწერა მათი ურთიერთობა თავის წიგნში "შვიდი წელი ტიბეტში". ჩინეთის შემოჭრიდან დევნილობამდე 1912 წლიდან ტიბეტი დე ფაქტო დამოუკიდებელი სახელმწიფო იყო. მეორე მსოფლიო ომის დროს ჩინეთისგან განსხვავებით, ტიბეტმა ნეიტრალური პოზიცია დაიკავა. ჩინეთში კი ხელისუფლებაში მოსული კომუნისტები, მაო ძედუნის მეთაურობით ტიბეტს საკუთარი ქვეყნის ნაწილად მიიჩნევდნენ. ტიბეტი მკაცრ იზოლაციურ პოლიტიკას ატარებდა და პრაქტიკულად არცერთ ქვეყანასთან არ ჰქონდა დიპლომატიური ურთიერთობები და არც გაეროში იყო გაწევრიანებული, რამაც ჩინეთს გაუადვილა საქმე. 1949 წლის მიწურულს ტიბეტისთვის ცხადი გახდა ჩინეთიდან მომდინარე საფრთხე. ჩამორჩენილ ტიბეტს ჩინური აგრესიის შეჩერების პრაქტიკულად არანაირი შანსი არ ჰქონდა. 1950 წელს ჩინეთის წითელი არმია შემოიჭრა ტიბეტში და დაიკავა ქვეყნის აღმოსავლეთი. ამ ფაქტთან დაკავშირებით საკუთარი უკმაყოფილება მხოლოდ ინდოეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრომ გამოთქვა. ამ დროს დალაი ლამა ჯერ არ იყო სრულწლოვანი და ქვეყანას მის ნაცვლად რეგენტი მართავდა. ტიბეტელები გამოდიოდნენ ძალაუფლების დალაი ლამისთვის გადაცემის მოთხოვნით, ხალხი მას, როგორც უკანასკნელ იმედს აღიქვამდა. 17 ნოემბერს 16 წლის დალაი ლამა ოფიციალურად გახდა ქვეყნის მმართველი და მთავრობის მეთაური, მაგრამ ჩინეთის შეჩერება უკვე შეუძლებელი იყო. 1954 წელს დალაი ლამა ჩავიდა პეკინში მაო ძედუნთან და კომუნისტური პარტიის სხვა ლიდერებთან სამშვიდობო მოლაპარაკებებისთვის. 1956 წელს იგი ინდოეთში ჩავიდა ბუდას 2500 წლის აღსანიშნავად, სადაც ინდოეთის პრემიერ-მინისტრს ჯავახარლალ ნერუს შეხვდა. 1959 წლის ზამთარში, ლოცვის ფესტივალზე მონლამზე, ლჰასას მთავარ ტაძარში დალაი ლამას საბოლოო გამოცდა ჩატარდა 20 000 ბერის თანდასწრებით, რომლის შედეგადაც მან ბუდისტური ფილოსოფიის დოქტორის ხარისხი მიიღო. დალაი ლამას სამშვიდობო ინიციატივები გაბათილებულ იქნა პეკინის ხისტი პოლიტიკით აღმოსავლეთ ტიბეტში, რამაც მალევე დიდი არეულობა და ანტი ჩინური აჯანყებები გამოიწვია ტიბეტში. 1959 წლის 10 მარტს ლჰასაში დაიწყო უპრეცედენტო მასშტაბის აჯანყება, რომლის მონაწილეები ითხოვდნენ ჩინელების ტიბეტიდან წასვლას და ქვეყნის დამოუკიდებლობის აღდგენას. აჯანყება ჩინეთის არმიამ სასტიკად ჩაახშო. დალაი ლამა იძულებული გახდა დაეტოვებინა ტიბეტი და მან თავი ინდოეთს შეაფარა, სადაც მან და კიდევ 80 000 ტიბეტელმა პოლიტიკური დევნილების სტატუსი მიიღეს. მას შემდეგ ტიბეტის დევნილი მთავრობა ქალაქ დჰარმსალაში განთავსდა, რომელსაც ტიბეტელები პატარა ლჰასას უწოდებენ. დევნილობის პერიოდში პოლიტიკური მოღვაწეობა დევნილობის პირველ წლებში დალაი ლამა არაერთხელ მიმართავდა გაეროს და ინდოეთის პრემიერ-მინისტრს ჯავახარლალ ნერუს ძალისხმევა გამოეჩინათ ტიბეტის საკითხთან დაკავშირებით. შედეგად გაერომ მიიღო 3 რეზოლუცია, რომლითაც მოუწოდა ჩინეთს დაეცვა ტიბეტში ადამიანთა უფლებები. დალაი ლამა მიიჩნევდა, რომ მისი უპირველესი ვალია გადაარჩინოს ტიბეტური კულტურა, ამიტომ შეიქმნა ტიბეტელი ლტოლვილების კომპაქტური დასახლებები, რომელთა ძირითადი საქმიანობაც სასოფლო მეურნეობა გახდა. ამან საშუალება მისცათ ტიბეტელებს საკუთარ კულტურაში აღეზარდათ ახალი თაობა. 1959 წელს შეიქმნა ტიბეტური დრამატული ხელოვნების ინსტიტუტი (TIPA) და უმაღლესი ტიბეტოლოგიის ცენტრალური ინსტიტუტი. ამის გარდა აშენდა 200 მონასტერი. 1963 წელს დალაი ლამამ მიიღო ტიბეტის კონსტიტუცია, რომელიც ეფუძნება ბუდისტურ პრინციპებს და ადამიანთა უფლებების საერთაშორისო დეკლარაციას, როგორც მომავალი დამოუკიდებელი ტიბეტის მოდელი. მოხდა ტიბეტის პარლამენტის არჩევაც. 1987 წელს აშშს კონგრესის თათბირზე დალაი ლამამ წარადგინა 5 პუნქტიანი სამშვიდობო გეგმა, რომლის თანახმადაც ტიბეტში უნდა დაცულიყო ადამიანის უფლებები, დამყარებულიყო დემოკრატია, უნდა შეწყვეტილიყო ჩინელების მასიური გადმოსახლება, ბირთვული იარაღის წარმოება და რადიოაქტიული ნარჩენების დამარხვა, ხოლო ამის შემდეგ დაწყებულიყო ტიბეტის მომავალზე სერიოზული საუბარი. შემდეგ 1988 წელს სტრასბურგში მან უფრო გააფართოვა მოთხოვნები, დაამატა ტიბეტის თვითმმართველობა ჩინეთის შემადგენლობაში, თუმცა ჩინეთის მწვავე კრიტიკის გამო, ტიბეტის დევნილმა მთავრობამ უარყო ეს უკანასკნელი მოთხოვნა 1991 წელს. იმავე 1991 წელს დალაი ლამამ გამოთქვა ტიბეტის მონახულების სურვილი, სიტუაციის შესაფასებლად. 2001 წელს პირველად დემოკრატიული არჩევნების მეშვეობით არჩეულ იქნა ტიბეტის კალონ ტრიპა (პრემიერ მინისტრი). დალაი ლამამ ამის შემდეგ განაცხადა, რომ იგი უკვე ნახევრად გადამდგარია და ტიბეტის საკითხის გადაწყვეტის შემდეგ აღარ აპირებს პოლიტიკაში მონაწილეობის მიღებას, ხოლო იარსებებს თუ არა დალაი ლამას ინსტიტუტი მისი გარდაცვალების შემდეგ, ეს ტიბეტელთა გადასაწყვეტია. ჯილდოები \|} რესურსები ინტერნეტში ოფიციალური ვებ გვერდი სქოლიო ტიბეტელები დალაი ლამები სასულიერო მოღვაწეები ნობელის პრემიის ლაურეატები მშვიდობის განმტკიცებაში დაბადებული 1935 1989 წლის ნობელის პრემიის ლაურეატი მშვიდობის განმტკიცების დარგში
339787	https://ka.wikipedia.org/wiki/BMW%20M4	BMW M4	BMW M4 — ავტომანქანა, რომელიც შემუშავებულია გერმანული საავტომობილო კომპანია BMW-ს მიერ. BMW-მ ოფიციალურად აღნიშნული მოდელი 2013 წლის აგვისტოში წარადგინა, ხოლო სექტემბერში კი იგი ოფიციალურად გამოვიდა. BMW M4 აღჭურვილი არის 3.0 ლიტრის მოცულობის 6 ცილინდრიანი ძრავით, რომელიც ჯამში 425 ცხენის ძალასა და 550 ნმ მაბრუნებელ მომენტს გამოიმუშავებს, რაც მას საშუალებას აძლევს 100 კმ/სთ სიჩქარე განავითაროს 4.1 წმ-ში. აღნიშნული მოდელის მაქსიმალური სიჩქარე ელექტრონულად ლიმიტირებულია 250 კმ/სთ-მდე. BMW M4 GTS წარდგენილი იქნა 2015 წლის აგვისტოში. BMW M4-ისგან განსხვავებით ამ მოდელს გაუმჯობესებული მახასიათებლები გააჩნია რაც გამოიხატება 493 ცხენის ძალამდე გაზრდილ სიმძლავეში რაც ამ მოდელს საშუალებას აძლევს 100 კმ/სთ-მდე აჩქარდეს 3.8 წმ-ში. აგრეთვე ეს მოდელი წინამორბედთან შედარებით უფრო მსუბუქია და მისი მასა 1510 კგ-ს შეადგენს. მაქსიმალური სიჩქარე კი 305 კმ/სთ-ია. სწორედ ამ მოდელს ეკუთვნის ნიურბურგინგზე უსწრაფესი წრე, რომელიც 7 წუთსა და 28 წამში დაფარა, რაც Ferrari 458-ს შედეგზე ნაკლებია. BMW M4 GTS-ს მხოლოდ 500 ეგზემპლარი შეიქმნა და ყველა მათგანი მალევე გაიყიდა. რესურსები ინტერნეტში BMW M4 BMW-ს ავტომობილები
5678643	https://en.wikipedia.org/wiki/Rutesheim	Rutesheim	Rutesheim is a town located in the district of Böblingen, Baden-Württemberg, Germany. Location Rutesheim is situated directly to the Highway 8 (Bundesautobahn 8), from the town Leonberg, from the city Stuttgart and just from Stuttgart Airport and from the new exhibition center, way west from the town Heimsheim. History Rutesheim was first mentioned in the year 767 in a deed from the convent of Lorsch. The council of ministers decided on 22 January 2008, to award Rutesheim the designation town on 1 July 2008. Prime Minister Oettinger assigned the deed to the town in a ceremonial act on 26 June 2008. Population development The sources are census results (¹) or the data of the statistical office Baden-Württemberg. Politics Mayor Since 2018 Susanne Dornes (née Widmaier) has been the mayor of the city. City council The current legislative period lasts until 2014. Distribution of seats after the election of June 2009: Partnerships Scheibbs (Niederösterreich), since 1972 Saalburg-Ebersdorf (Thüringen), since 1989 Perosa Argentina (Italien), friendship treaty since October 2008 Religions There are three Evangelical churches, two New-Apostolic churches, one Evangelical Methodist church and one Roman Catholic church in Rutesheim. The town has a history with the Waldensians (Perouse). Sport The most well-known sports club from Rutesheim is SKV Rutesheim. Its first football team is playing in the seven-rated Landesliga Württemberg. References Böblingen (district) Württemberg
488066	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%90%E1%83%9A%E1%83%98%20%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%9B%E1%83%94%E1%83%93%E1%83%9D%E1%83%95%E1%83%98	ალი მამედოვი	ალი მამედოვი (დ. 23 ნოემბერი, 1979, მარნეული) — ქართველი იურისტი, პოლიტიკოსი. ბიოგრაფია დაიბადა 1979 წლის 23 ნოემბერს. დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ქვემო ქართლის ფილიალი, სამართალმცოდნეობის სპეციალობით. 2012-2016 წლებში იყო საქართველოს მე-8 მოწვევის პარლამენტის წევრი პარტიული სიით, საარჩევნო ბლოკი: „ბიძინა ივანიშვილი — ქართული ოცნება“. რესურსები ინტერნეტში დაბადებული 23 ნოემბერი დაბადებული 1979 საქართველოს VIII მოწვევის პარლამენტის წევრები თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის კურსდამთავრებულები მარნეულში დაბადებულები
133492	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%92%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%92%E1%83%9D%E1%83%9A%20V%20%28%E1%83%9E%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%98%29	გრიგოლ V (პაპი)	გრიგოლ V (პაპი) გრიგოლ V (ერისკაცობაში ბრუნო კარინტიელი ; დ. 970 — გ. 18 თებერვალი 999) — გერმანელი რომის პაპი 996–999 წლებში. წარმოშობით გერმანელი, საქსონიელი. ოტო III-ის შვილთაშვილი. მისი წყალობით მოხვდა პაპის ტახტზე. გრიგოლი გახდა პაპ იოანე XV-ის შემცვლელი 26 წლის ასაკში. რესურსები ინტერნეტში ენციკლოპედია „ბრიტანიკა“ იხილეთ აგრეთვე გერმანელი პაპების სია რომის პაპები დაბადებული 970 გარდაცვლილი 18 თებერვალი გარდაცვლილი 999 გერმანელი პაპები
28557579	https://en.wikipedia.org/wiki/Independence%20Day%20of%20Ukraine	Independence Day of Ukraine	Independence Day of Ukraine is a state holiday in modern Ukraine, celebrated on 24 August in commemoration of the Declaration of Independence of 1991. History When Ukraine was still a Soviet republic, the Ukrainian diaspora traditionally recognized 22 January (the Declaration of Independence of the Ukrainian People's Republic in 1918) as Ukrainian Independence day. The current form of the holiday was first celebrated on 16 July 1991, as the first anniversary of the Declaration of State Sovereignty of Ukraine passed by the Verkhovna Rada (Ukraine's parliament) in 1990. Since the Declaration of Independence was issued on 24 August 1991, and confirmed by the referendum of 1 December 1991, the date of the holiday was changed. Traditions National Flag Day Beginning in 2004, 23 August is celebrated as National Flag Day. Parade Generally (but not every year) independence day is celebrated with a military parade held in Kyiv, the capital of Ukraine. In 2021, a military parade was held on the occasion of the 30th anniversary of Ukraine's Independence. Since the Russian invasion of Ukraine in 2022, no military parade has taken place. However, to mark the 2023 Independence Day, destroyed Russian tanks and military vehicles were lined up in central Kyiv. Recent and historical celebrations 1997 The Chayka Aviation Parade was a large-scale aviation show dedicated to Independence Day that took place at Kyiv Chaika Airfield in 1997. It featured flypasts by personnel of the Ukrainian Air Force. The parade was attended by President of Ukraine Leonid Kuchma and Minister of Defense Oleksandr Kuzmuk. 2016 After the annual military parade in Kyiv the "March of the Unconquered" was held by active members of Ukraine's volunteer battalions, relatives of those killed during the fighting in the Russo-Ukrainian War and family members of those killed during the Euromaidan uprising – known in Ukraine as the "Heavenly Hundred". According to the Ukrainian army the volume of artillery fire set off by the separatist forces of the war in Donbas during the 24-hour period of 24 August 2016 was the highest since the February 2015 Battle of Debaltseve. Several Ukrainian cities held marches of people dressed in vyshyvanky (shirts with traditional Ukrainian embroidery). 2019 On 10 July 2019, President Volodymyr Zelenskyy announced on Facebook that the 2019 Ukrainian Independence Day celebrations will not include a military parade (for the first time since the parade's cancellation from 2010 to 2014) stating the following: "We have decided to allocate 300 mln hryvnias [nearly $12 mln] as bonus payments to our servicemen, i.e. fixed-term soldiers, cadets, sergeants, officers.” Zelenskyy also mentioned that the government would take steps to "honor heroes" on Independence Day by highlighting the fact that the "format will be new". On 30 July, Zelenskyy's Head of the Presidential Administration Andriy Bohdan announced that a March of Dignity (Марш гідності) will take place in replacement of the annual parade. A separate march, known as the March of Defenders (Марш захисників) was also planned to be held by Ukrainian war veterans. The ceremony went on as planned and even incorporated elements of the annual parade such as the flag raising ceremony and the awarding of veterans. During his speech, Zelenskyy called for unity, saying "Ukrainian-speaking and Russian-speaking, regardless of age, gender, religion – we must be one people". 2020 On Independence Day in 2020, President Zelenskyy during his speech proclaimed that there would never be military equipment on parade in Kyiv as long as the war in Donbas is ongoing, during which he said that it is "Where it is needed now." Zelensky stated that military parades would be held in the future "a parade of Ukrainian victory, when we will return all our people and all our territories." The ceremony, as well as the concert that followed, was held in Mykhailivska Square in front of St. Michael's Golden-Domed Monastery, the current seat of the Orthodox Church of Ukraine, and thus also honored the Ukrainian medical workers and professionals who had contributed their efforts during the current COVID-19 pandemic in all of Ukraine. The joint concert of Ukrainian stars following the ceremony was marked by scandal because various artists performing in it had continued to perform and/or accept awards in Russia, despite the Ukrainian Autonomous Republic of Crimea being annexed by Russia in 2014 and the alleged support of Russia for the separatist forces of the war in Donbas. It was also condemned that this concert took place during the March of Defenders (Марш захисників) commemorating the victims of the war in Donbas. In an English language Independence Day address, Zelenskyy launched an information campaign to restart the Ukraine NOW brand. The 2020 events served as a national kick-off to the celebrations in 2021 marking the pearl jubilee year of independence. 2021 In 2021, Ukraine celebrated the 30th anniversary of its independence with three days of events. A company from Lviv developed a special 30th Anniversary logo and a new award known as the "National Legend" was announced, to be presented in a ceremony on August 22. It was also announced that the first Summit of the Crimean Platform would take place on August 23. A number of foreign leaders were invited to the 30th anniversary celebrations, including US president Joe Biden, Greek president Katerina Sakellaropoulou, Lithuanian president Gitanas Nausėda and Moldovan president Maia Sandu. On 24 August a large military parade made its way through Kyiv past Maidan Nezalezhnosti, featuring Ukrainian Ground Forces, Special Operations Forces, and visiting units from several foreign armed forces. The parade included more than 5000 troops and 400 tanks and armoured vehicles. The event also included a fly-by of Ukrainian Air Force units over Kyiv. Simultaneously, Ukrainian Navy units were shown carrying out exercises at Odesa. Visiting troops from Slovenia, Moldova, Poland, the United States of America and Canada marched with Ukrainian forces, and two British Royal Air Force Eurofighter Typhoons took part in the fly-by alongside four F-16 Fighting Falcons. Delegates from 46 countries attended, including Polish President Andrzej Duda, Lithuanian President Gitanas Nauseda and French Foreign Minister Jean-Yves Le Drian, and Eastern Orthodox Church patriarch Bartholomew I of Constantinople. Immediately prior to the parade, President Zelenskyy addressed the crowd, calling for closer relationships with other ex-Soviet countries, European nations, and NATO. 2022 Independence Day in 2022 marked the sixth month since the invasion of Ukraine by Russia began. Celebration of the holiday was restricted within war-torn Ukraine under martial law, but large scale celebration of Ukraine's Independence was held internationally in support of the country. In Ukraine Ukraine's Culture Ministry confirmed there would not be any public celebration to mark the holiday. Officials warned civilians against gathering in major cities, with President Zelenskyy stating "Russia may try to do something particularly nasty, something particularly cruel." Russia would attack on the day of anniversary, shelling a civilian train in Chaplyne, Dnipropetrovsk Oblast, killing 25. The Russian defense ministry claimed it had targeted a military train using a single Iskander missile, and that the attack had successfully killed 200 Ukrainian soldiers. In Kyiv, the Kyiv Independence Day Parade was cancelled for its tenth time as resources were directed to the war effort. Kyiv City Hall stated online "This year Ukraine celebrates the anniversary of independence in terms of martial law and under the threat of possible shelling. Mass events are prohibited, because the enemy is unpredictable, so we have to be prepared for any scenario.” In place of a parade, numerous Russian military vehicles and artilleries destroyed by Ukrainian troops were displayed along Khreshchatyk, where Zelenskyy issued a speech commemorating the anniversary and advocating for Ukrainian victory. Several civilians further defaced the remains with graffiti condemning Russia (namely Vladimir Putin) and calling for justice for devastated cities such as the Russian-occupied Mariupol. A drone carrying a large Flag of Ukraine was also flown around the Motherland Monument. International From , President Alexander Lukashenko (an ardent supporter of Russia) acknowledged Ukraine's independence, stating "[he] wishes Ukrainians peaceful skies, tolerance, courage, strength and success in restoring a decent life." President Zelenskyy's top advisor Mykhailo Podolyak rejected the congratulatory message, calling it cynical and disingenuous given Belarus' heavy involvement in the attacks of Ukraine, and that "this blood-soaked clowning is recorded and will have consequences." In , supporters and refugees of Ukraine gathered in the capital of Brussels, host to around 30% of the country's estimated 78,000 Ukrainian refugees. At the Grand-Place, the Manneken Pis was dressed in "traditional Kozak costume" and a large Flag of Ukraine was unfurled. European Commission President Ursula von der Leyen attended wearing Ukrainian colors. In the , hundreds of people gathered in Prague at the Wenceslas Square (New Town), and Old Town Square (Old Town). In addition to support of Ukraine and its Azov Regiment, the demonstration saw extensive anti-Russian sentiment, with signings being made for a petition calling on the parliament of the Czech Republic to declare Russia a terrorist state. Similar demonstrations were also held in Brno's Moravian and Jakubske Squares. In , a parade was held in Athens. The Hellenic Ministry of Foreign Affairs issued a statement to reaffirm Greece's solidarity with Ukraine, whose sovereignty and independence is recognized. In , a parade was held in Berlin, where a candlelight vigil was set up in front of the Brandenburg Gate. Chancellor Olaf Scholz assured support, stating that Germany "stands firmly by the side of the threatened Ukraine today and for as long as Ukraine needs our support," and rebuked the Kremlin for its "backward imperialism." In , a protest of 3,000 people against Putin and Russian violence was held in Dublin, marching 5 km from the General Post Office to the Ukrainian embassy. Ukrainian ambassador to Ireland was in attendance. Other events were held across the country. In , Rome's Ukrainian community participated in a "march for freedom" through the city center that passed the Colosseum. Prime Minister Mario Draghi gave congratulations and continued offers of support to Ukraine. In , demonstrations were held in Valletta and Floriana. Prime Minister Robert Abela tweeted that "[Malta's] will to stay united and restore peace in Ukraine remains strong." In , thousands of Polish citizens and Ukrainian refugees gathered in the city centers of Warsaw and Kraków in celebration and support. The Palace of Culture and Science was illuminated in Ukrainian blue and yellow. Warsaw's mayor Rafał Trzaskowski assured that "Poland is with [Ukraine], Warsaw is with [Ukraine]!" President Andrzej Duda also gave his support to Ukraine, recalling Poland as the first country in the world to have recognized Ukraine's independence. In , a ceremony was held in Lisbon celebrating Ukraine's Independence Day, set around the city's statue of Taras Shevchenko. Portuguese Minister of Foreign Affairs João Gomes Cravinho visited the Ukrainian Minister of Foreign Affairs Dmytro Kuleba in Kyiv to further show Portugal's support. In , a demonstration in Istanbul was held with performance of the State Anthem of Ukraine. Foreign Minister Mevlut Cavusoglu congratulated the country over Twitter on its independence from the Soviet Union. Turkish National Defense Minister Hulusi Akar promised Türkiye's continued support to Ukrainian Defence Minister Oleksii Reznikov and Infrastructure Minister Oleksandr Kubrakov. Within the , Independence Day saw a significant celebration from the estimated 100,000 Ukrainian refugees in the kingdom, and parades in support of Ukraine and protests condemning Russia were both held. In , a dedicated service was held at the York Minster in York. In London, a demonstration against the Russian invasion was held outside Downing Street. Chief Mouser to the Cabinet Office Larry was pictured in front of 10 Downing Street decorated with blue and yellow flowers (including sunflowers, one of Ukraine's floral emblems). In , hundreds in Edinburgh took part in a march on Calton Hill from the Volodomyr Velacky monument to the Holodomor plaque. Ukrainian Ambassador to the United Kingdom, Vadym Prystaiko, and his wife, Inna Prystaiko, were among the participants. According to the British Embassy Kyiv, Queen Elizabeth II congratulated Ukrainians, stating "I hope that today will be a time for the Ukrainian people, both in Ukraine and around the world, to celebrate their culture, history, and identity." Prime Minister Boris Johnson also expressed that "[Ukraine] will win" and has the United Kingdom's support. The Ministry of Defence tweeted a video of the Band of the Scots Guards performing "Stefania". In the , a massive Flag of Ukraine (reportedly the world's largest) was unfurled in New York City, held by hundreds of supporters in Central Park's Sheep Meadow. President Joe Biden called the 31st anniversary's coincidence with the half-year mark of the war "bittersweet", and pledged approximately $2.98 billion USD in military aid to Ukraine's forces. Congratulations were issued by other U.S. politicians including Secretary of State Antony Blinken, NYC Mayor Eric Adams, and Massachusetts Representative Paul Tucker. Preceding Independence Day, the U.S. Embassy in Ukraine issued warnings from the United States Department of State that Russia would most likely increase attacks on civilians and infrastructure. Notes References External links About Independence Day in Ukraine August observances Culture of Ukraine Ukraine 1992 establishments in Ukraine Public holidays in Ukraine Ukrainian independence movement Summer events in Ukraine Recurring events established in 1992
59733291	https://en.wikipedia.org/wiki/Makriali%20Church	Makriali Church	Makriali Church The Makriali Church was an Orthodox Church located in Kemalpaşa, Hopa, Artvin Province of Turkey, on the border with Georgia. A royal wedding took place in the church in June 1367 between King Bagrat V of Georgia and Anna of Trebizond. Baedeker's Russia for 1914 mentions the interesting ruins of the old church of Makriali and a traveler of 1969 mentions "a deserted church on the open and low-lying ground to the left of the road... a little way to the north of and 4km from the present Soviet-Turkish border at Sarp..." References Georgian Orthodox churches in Turkey Buildings and structures in Artvin Province
117706	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%9E%E1%83%98%E1%83%94%E1%83%A0%20%E1%83%9E%E1%83%98%E1%83%A3%E1%83%9F%E1%83%94	პიერ პიუჟე	პიერ პიუჟე (დ. 16 ოქტომბერი, 1620, მარსელი – გ. 2 დეკემბერი, 1694, მარსელი) — ფრანგი მოქანდაკე, ფერმწერი და არქიტექტორი, ბაროკოს წარმომადგენელი. ქანდაკების ხელოვნებას ეუფლებოდა ხის ფუგურების მთლელ ოსტატთან. 1640-43 წლებში ცხოვრობდა იტალიაში, ძირითადად მეცადინეობდა ფერწერაში პიეტრო და კორტონას ხელმძღვანელობით. პიუჟეს ქანდაკებები გამოხატავენ ძლიერ ფიზიკურ ძალას, დაძაბულობას და მძაფრ დრამატიზმს (ტულონის რატუშის აივნების ატლანტები, „გალიელი ჰერკულესი“, 1660-61). პიუჟეს ფერწერა ახლოსაა იტალიურ ბაროკოსთან (გვერჩინო და სხვა), მაგრამ გამოირჩევა უფრო ენერგიული კოლორიტით („ქრისტე, სამყაროს მხსნელი“, 1665, ლონშანის მუზეუმი, მარსელი). მნიშვნელოვანი არქიტექტურული ნამუშევარია მარსელი გადაკეთების პროექტი (1660-იანე წლები, არ განხორციელებულა). ლიტერატურა სქოლიო ფრანგი მოქანდაკეები ფრანგი მხატვრები ფრანგი არქიტექტორები დაბადებული 1620 გარდაცვლილი 1694
255286	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%AF%E1%83%A3%E1%83%93%E1%83%98%20%E1%83%93%E1%83%94%E1%83%98%E1%83%95%E1%83%98%E1%83%A1%E1%83%98	ჯუდი დეივისი	ჯუდი დეივისი ჯუდით დეივისი (დ. 23 აპრილი, 1955) — ავსტრალიელი კინოსა და თეატრის მსახიობი, რომლის კარიერა 40 წელზე მეტს მოიცავს. რეჟისორი ვუდი ალენი ახასიათებს მას როგორც „ერთ-ერთი ყველაზე მომხიბვლელი ქალი მსახიობი მსოფლიოში“. მიღებული აქვს AACTA-ს რვა, ოქროს გლობუსის და BAFTA-ს ორი, ემის სამი ჯილდო და ოსკარის ორი ნომინაცია. ჯუდი დეივისი დაიბადა პერთში, დასავლეთი ავსტრალიაში კათოლიკურ ოჯახში. დაამთავრა დრამატული ხელოვნების ეროვნული ინსტიტუტი 1977 წელს. მისი დებიუტი კინოში იამვე წელს შედგა ფილმით „High Rolling“. 1979 წელს მელ გიბსონთან ერთად მონაწილეობდა სპექტაკლში „რომეო და ჯულიეტა“. აღიარება მოიპოვა ფილმით „ჩემი ბრწყინვალე კარიერა“ (1979), რისთვის გადაეცა BAFTA-ს ორი ჯილდო. მისი ცნობილი ფილმებია: „ჩვენი იმედების ზამთარი“ (1981), „ჰუდვინკი“ (1984), „მოგზაურობა ინდოეთში“ (1984) და „ქმრები და ცოლები“ (1992). მისი სხვა როლებია: „Who Dares Wins“ (1982), „პაპანაქება“ (1983), „მაღალი ტალღა“ (1987), „ჯორჯია“ (1988), „ელისი“ (1990), „ექსპრომტი“ (1991), „ბარტონ ფინკი“ (1991), „მუქი სისხლი“ (1993), „აბსოლუტური ძალაუფლება“ (1997), „განვიხილოთ ჰარი“ (1997), „სახელგანთქმული“, „ადამიანი, რომელიც ღმერთს უჩიოდა“ (2001), „განქორწინება ამერიკულად“ (2006), „მარი ანტუანეტი“ (2006), „შტორმის თვალი“ (2011), „სიყვარულით რომში“ (2012), „ტ.ს. სპივეტი — ახალგაზრდა გენიოსი“ (2013) და „მკერავი ქალი“ (2015). დეივისი აგრთვე მონაწილოებდა ტელესერიალებში, რომელთა შორისაცაა „იყუჩე და იმსახურე: მარგარეტ კამერმეიერის ისტორია“, „ცხოვრება ჯუდი გარლანდთან ერთად: მე და ჩემი ჩრდილი“, „მდინარე ხიდის ქვეშ“, „ქალი სახელად გოლდა“, „რეიგანები“, „სამახსოვრო მოგზაურობა“, „საიდუმლო გზა“, „მტრობა: ბეტი და ჯოანი“ და სხვა. ფილმოგრაფია რესურსები ინტერნეტში ჯუდი დეივისი — „The Encyclopedia of Women and Leadership in the Twentieth Century“ სქოლიო დაბადებული 1955 დაბადებული 23 აპრილი ავსტრალიელი ქალი კინომსახიობები ავსტრალიელი ქალი ტელემსახიობები XX საუკუნის ავსტრალიელი ქალი მსახიობები XXI საუკუნის ავსტრალიელი ქალი მსახიობები ავსტრალიელი თეატრის მსახიობი ქალები ავსტრალიელი თეატრის რეჟისორები BAFTA-ს გამარჯვებულები (პიროვნებები) ოქროს გლობუსის გამარჯვებულები კინომსახიობთა გილდიის ჯილდოს მფლობელები პრაიმტაიმის ემის ჯილდოს მფლობელები AACTA Award-ის მფლობელები დრამატული ხელოვნების ეროვნული ინსტიტუტის კურსდამთავრებულები
2448994	https://en.wikipedia.org/wiki/Kutuzovskaya%20%28Filyovskaya%20line%29	Kutuzovskaya (Filyovskaya line)	Kutuzovskaya (Filyovskaya line) Kutuzovskaya is a Moscow Metro station. It was completed in 1958 as the first westward extension of the newly created Filyovskaya line, which also included the reopening of four older stations which had been closed since 1953. Kutuzovskaya was the first permanent grade-level Metro station, part of a cost-cutting experiment which was ultimately doomed by Moscow's harsh climate. Kutuzovskaya's side platforms and curving layout are both unusual features. A large percentage of both platforms is covered by Kutuzovskiy Prospekt, an avenue which crosses over the station midway along its length. Entrance vestibules on either side of the overpass allow passengers to change platforms. Kutuzovskaya was designed by Yuriy Zenkevich and Robert Pogrebnoi. External links metro.ru mymetro.ru KartaMetro.info — Station location and exits on Moscow map (English/Russian) Moscow Metro stations Railway stations in Russia opened in 1958 Filyovskaya Line
555190	https://ka.wikipedia.org/wiki/%E1%83%A5%E1%83%94%E1%83%95%E1%83%AE%E1%83%98%E1%83%A8%E1%83%95%E1%83%98%E1%83%9A%E1%83%98	ქევხიშვილი	ქევხიშვილი საკუთარი სახელი ქევხიშვილი შეიძლება აღნიშნავდეს ერთ-ერთს ჩამოთვლილთაგან: გიორგი ქევხიშვილი — სპორტსმენი (ძიუდო) დავით ქევხიშვილი — სპორტსმენი (ძიუდო) თემურ ქევხიშვილი — მომღერალი, ლოტბარი ნოდარ ქევხიშვილი — სპორტსმენი (მკლავჭიდი) ქართული გვარები

Subsets and Splits

No community queries yet

The top public SQL queries from the community will appear here once available.